Gone Home

Το Gone Home ήταν ένα από εκείνα τα παιχνίδια που άφησαν το στίγμα τους εντός του 2013, όποτε και κυκλοφόρησε. Αν και δεν adventure με τη στενή έννοια του όρου είναι από εκείνα τα παιχνίδια που με μεγάλη ευχαρίστηση παίζουν οι adventure gamers και όχι μόνο αυτοί, καθώς το Gone Home είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να είναι "προσιτό" σε μεγάλο gaming κοινό.

Στη συνέχεια θα αναλύσουμε τα χαρακτηριστικά του δημιουργήματος της The Fullbright Company, που έκανε το εν λόγω παιχνίδι να ξεχωρίσει και να φιγουράρει σε διάφορες κατηγορίες ως υποψήφιο για παιχνίδι της χρονιάς στο χώρο του adventure gaming.

H ιστορία του Gone Ηome μας γυρνάει πολλά χρόνια πίσω, πιο συγκεκριμένα το 1995. Μια βροχερή νύχτα εκείνης της χρονιάς η Katie Greenbriar επιστρέφει στο σπίτι της μετά από ένα ετήσιο ταξίδι που περιελάμβανε το γύρο της Ευρώπης. Όταν ανοίξει την πόρτα του σπιτιού της θα διαπιστώσει ότι κανένα από τα μέλη της οικογένειάς της δεν την περίμενε να την υποδεχθεί με φιλιά και αγκαλιές. Αντιθέτως βρίσκει το σπίτι της άδειο. Τόσο οι γονείς της όσο και η αδερφή της,Samantha, με την οποία η Κatie είναι ιδιαίτερα δεμένη απουσιάζουν. Τι πραγματικά έχει συμβεί και γιατί λείπει όλη η οικογένεια; Αυτό καλείται η Katie να ανακαλύψει, αφού είναι προφανές, πως κατά τη διάρκεια της απουσίας της συνέβησαν διάφορα γεγονότα που οδήγησαν στην ερήμωση του πατρικού της σπιτιού. Mια ιδιαίτερη, ομολογουμένως ιστορία, που αμέσως γεμίζει τον παίκτη με ερωτηματικά.

Στον τεχνικό τομέα το παιχνίδι τα πάει αρκετά καλά. Τα γραφικά του, αν και δεν εντυπωσιάζουν, είναι προσεγμένα. Μάλιστα, όπως αποδεικνύεται, το Gone Home ζορίζει ιδιαίτερα τις κάρτες γραφικών, αφού τις αναγκάζει να δουλέψουν σε φουλ ρυθμούς, παρ' ότι το παιχνίδι δεν δείχνει ιδιαίτερα απαιτητικό στον εικαστικό τομέα. Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για κάποιο bug ου παιχνιδιού ή αν όντως είναι απαιτητικό το παιχνίδι, αν όμως υπήρχε οποιοδήποτε πρόβλημα η δημιουργός εταιρεία σίγουρα θα είχε δώσει λύση με κάποιο Patch. Σκούρα χρώματα ντύνουν το περιβάλλον στο Gone Home, καθώς ο παίκτης (δηλαδή η Katie) περιπλανιέται σε ένα μουντό, σκοτεινό σκηνικό και μάλιστα βραδυνές ώρες. Τα γραφικά δεν είναι από εκείνα που “βγάζουν μάτια” είναι όμως αρκούντως αποτελεσματικά στην απόδοση με μεγάλο βαθμό ακριβείας της εικόνας ενός μεγάλου οικογενειακού σπιτιού, όπως το συγκεκριμένο της οικογένειας Greenbriar.

Ο ήχος του παιχνιδιού είναι υπέροχος. Το παιχνίδι βασίζεται στα ηχητικά του εφέ που αποτελούν και την μεγάλη του δύναμη στο ηχητικό κομμάτι. Καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού ακούμε βροντές και βροχή να πέφτει, πόρτες να τρίζουν και διάφορους άλλους θορύβους. Voice acting υπάρχει σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού, όπου ακούμε την φωνή της εξαφανισμένης αδερφής της Katie, Samantha να αφηγείται περιστατικά από την καθημερινότητά της, καθώς η Κatie συλλέγει στοιχεία που τη βοηθούν βήμα βήμα να καταλάβει τι έχει συμβεί στο σπίτι της κατά τη διάρκεια της πολύμηνης απουσίας της. Το στυλ των γραφικών αλλά και τα ηχητικά στοιχεία του παιχνιδιού δένουν υπέροχα μεταξύ τους δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που καθηλώνει τον παίκτη αλλά και αποτυπώνουν απόλυτα την ατμόσφαιρα εγκατάλειψης του σπιτιού, το μυστήριο, τον χειμερινό καιρό, την ταραχώδη και βροχερή νύχτα, την απόλυτη μοναξιά μέσα στο σπίτι, Ομολογουμένως το Gone Home, καταφέρνει, όσο απλό και αν δείχνει, να εντυπωσιάσει στον τεχνικό του τομέα, όχι γιατί είναι φανταχτερό, αλλά γιατί τα γραφικά και ο ήχος αποδίδουν τον αναγκαίο ρεαλισμό για την σωστή απόδοση του σκηνικού που ήθελαν να παρουσιάσουν στο παιχνίδι οι δημιουργοί του.

Και φθάνουμε στο gameplay του παιχνιδιού όπου παρατηρούνται τα ακόλουθα στοιχεία: Αρχικά, όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, το Gone Home δεν αποτελεί adventure, με την στενή του όρου έννοια. Ίσως να μην είναι adventure ούτε με την ευρεία έννοια και παρακάτω θα εξηγήσουμε το γιατί. Ο χειρισμός του παιχνιδιού γίνεται είτε με το πληκτρολόγιο είτε με το χειριστήριο (gamepad). Προσωπικά χρησιμοποίησα το gamepad, το οποίο θεωρώ και πιο ορθόδοξο μέσο χειρισμού έναντι του πληκτρολογίου. Ο παίκτης ελέγχει την Katie από την οπτική του πρώτου προσώπου. Το μεγάλο ατού του Gone Home είναι η ατμόσφαιρά του. Είναι τόσο έντονο το αίσθημα της μοναξιάς, που σε κάποια σημεία του παιχνιδιού μπορεί να αισθανθεί ο παίκτης ότι κάτι τρομακτικό θα συμβεί, που θα σπάσει την απόλυτη σιωπή και θα πεταχτεί πάνω από την καρέκλα. Σε αυτό συμβάλουν, όπως προαναφέρθηκε, το “σκοτεινό” σκηνικό και ο ηχητικός τομέας του παιχνιδιού.

Γρίφοι δεν υπάρχουν καθόλου στο Gone Home. Αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό που το κάνει να διαφέρει από οποιοδήποτε adventure game,με αποτέλεσμα σχεδόν να μην μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο. Το βάρος πέφτει στην εξερεύνηση του σπιτιού. Η Κatie καλείται να συλλέξει διάφορα στοιχεία που θα τη βοηθήσουν να δώσει απαντήσεις στα εύλογα ερωτήματα που της έχουν δημιουργηθεί. Για να το πετύχει αυτό πρέπει να εξερευνήσει κάθε χώρο του σπιτιού της. Μπορεί αυτό να ακούγεται εύκολο, αλλά εδώ δεν μιλάμε για ένα συνηθισμένο σπίτι. Πρόκειται για μια κατοικία απέραντη, με ατελείωτα δωμάτια και διάφορους άλλους χώρους, στο μέγεθος μιας έπαυλης. Θα μπορούσε δε να συγκριθεί και με τον πύργο του Mπρους Γουέην (Μπάτμαν) αφού, εύλογα κανείς μπορεί να αναρωτηθεί που αλλού έχει δει τόσο μεγάλο σε έκταση σπίτι. Όλο το παιχνίδι εξελίσσεται μέσα στο σπίτι,το οποίο, λόγω της απέραντης επιφάνειας και των χώρων του μόνο περιορισμένος χώρος δράσης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Το αντίθετο μάλιστα.

H διάρκεια του Gone Home είναι ίσως το μόνο αδύνατο σημείο του, χωρίς ωστόσο να επιρρεάζει αρνητικά το παιχνίδι. Συγκεκριμένα διαρκεί το πολύ τέσσερις ώρες. Αν σκεφτεί κανείς πάντως πως οι δημιουργοί ήθελαν το παιχνίδι όλο να εξελίσσεται μέσα στο σπίτι και με δεδομένη την απλότητα και τον χαμηλό βαθμό δυσκολίας αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Στα αρνητικά του παιχνιδιού ότι τα δωμάτια είναι γεμάτα με κάθε λογής άχρηστα και ανούσια ως προς την εξέλιξη του παιχνιδιού αντικείμενα τα οποία ο παίκτης μπορεί να σηκώσει, να τα “εξετάσει” και να τα εκτοξεύσει (γιατί περί εκτόξευσης πρόκειται ο τρόπος με τον οποίο “επιστρέφουμε” τα αντικείμενα στη θέση τους ή σε οποιαδήποτε άλλη θέση). Από την άλλη όμως μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι θα ήταν αντιρεαλιστικό να εξερευνούμε ένα σπίτι το οποίο στο εσωτερικό και στην κατάστασή του δεν θα θυμίζει ένα πραγματικό σπίτι με κάθε είδους αντικείμενα, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Πάντως οι Greenbriar θα πρέπει να είναι πολύ πλούσια οικογένεια για να μπορεί να διατηρεί ένα τέτοιο σπίτι και να στέλνει την Katie μήνες ολόκληρους να διακοπεύει στη γηραιά ήπειρο. Αυτό πάντως (η μεγάλη οικονομική άνεση) δεν δείχνει να προκύπτει από όσα αποκαλύπτονται κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης.

To κυρίως μενού του παιχνιδιού είναι πολύ προσεγμένο. Από εκεί ο παίκτης μπορεί να ρυθμίσει την λεπτομέρεια των γραφικών καθώς, την ένταση του ήχου και διάφορες άλλες παραμέτρους του παιχνιδιού, όπως τον τρόπο χειρισμού. Επιπλέον μπορεί ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς να σώσει τη θέση του.

Κλείνοντας, μπορεί να πει κανείς, πως το Gone Home αφήνει ένα αίσθημα ικανοποίησης στον παίκτη. Πρόκειται για ένα παιχνίδι με συγκεκριμένο προσανατολισμό που καταφέρνει πολύ καλά τον στόχο του. Να ξεδιπλώσει το μυστήριο μιας μέσης αμερικάνικης οικογένειας και να φανερώσει τις καθημερινές καταστάσεις που οδήγησαν στην απουσία της από το σπίτι κατά την άφιξη της Katie από το εξωτερικό, μέσα από αφήγηση, εξερεύνηση και έντονα ρεαλιστική ατμόσφαιρα.