Mind - Path to Thalamus

How many times will I kill her?

Οι κόσμοι που δημιουργούνται μέσα στο μυαλό μας όταν κοιμόμαστε, για να επεξεργαζόμαστε και να αποθηκεύουμε πληροφορίες, είναι πάντοτε παράξενοι και δεσπόζονται από δικούς τους κανόνες που αψηφούν τους νόμους της φυσικής και τις αρχές της λογικής. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς να είναι ο κόσμος που πλάθει το μυαλό ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε χρόνιο κώμα; Θα είχε συνοχή; Θα είχε νόημα; Ακολουθήστε μας σε μια εντυπωσιακή (ως επί το πλείστον) απάντηση που δίνει ο Carlos Coronado με το Mind - Path to Thalamus.

Σενάριο

Κάποτε ήταν ένα ανέμελο αγόρι. Έπαιζε με τη Σοφία στις κούνιες όταν το τσουνάμι χτύπησε τις ακτές. Έτρεξε, και πρόλαβε να ανέβει σε ένα δέντρο που βρισκόταν κοντά. Έστρεψε το βλέμμα του προς τα κάτω και είδε το πελώριο κύμα να καταπίνει την αδερφή του που ακόμη καθόταν στην κούνια. Δεν μπορεί να συγχωρέσει τον πατέρα του για το χαμό της. Δεν έπρεπε να τους έχει πάρει μαζί του ενώ κυνηγούσε ακραία καιρικά φαινόμενα.

Κάποτε ήταν ένας δραστήριος πατέρας. Βρισκόταν λίγο έξω από το σπίτι όπου παραθέριζε με τη Σοφία όταν η θύελλα χτύπησε το χωριό. Έτρεξε, και πρόλαβε να μπει στο σπίτι πριν τον φτάσει ο μανιασμένος άνεμος. Έψαξε παντού για την κόρη του, μα δεν πρόλαβε να τη βρει προτού ο ανεμοστρόβιλος ρημάξει το σπίτι. Δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό του για το χαμό της. Δεν έπρεπε να την έχει πάρει μαζί του ενώ κυνηγούσε ακραία καιρικά φαινόμενα.

(Ο προορισμός μας, το συνειδητό, συμβολίζεται από το δέντρο της ζωής)

Σήμερα είναι ένας ασθενής σε κώμα. Ένα λευκό φως σπάει το σκοτάδι. Οι σκέψεις του σπάνε τη σιωπή. Ο θυμός και το μίσος προς τον πατέρα του για τον άδικο χαμό της αδερφής του τον μολύνουν· δεν προσφέρουν διάθεση για συγχώρεση. Οι ενοχές και οι τύψεις για τον άδικο χαμό της κόρης του τον ταλανίζουν· δεν προσφέρουν θέληση για ζωή. Ο δρόμος μπροστά του, όμως, τον προσκαλεί να τον ακολουθήσει. Θυμάται τις παιδικές ζωγραφιές της Σοφίας, τις βλέπει να κινούνται προς το φως, τον καλούν.

Εγκλωβισμένος στο ακίνητο και αδύναμο σώμα του που παραμένει στο κρεββάτι του νοσοκομείου τόσα χρόνια, εκείνος κάνει το προσωπικό του ταξίδι προς το άγιο δέντρο -εκεί όπου όλα ξεκινούν, κι εκεί όπου όλα καταλήγουν. Ένα ταξίδι που περνά από πολλά στάδια (ασυνείδητο, προ-συνειδητό, συνειδητό, τραύμα, τελική αναμέτρηση) προτού φτάσει στο Θάλαμο, στο κέντρο εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει τη συναίσθηση και κρατά το κλειδί για να τον απελευθερώσει από το χρόνιο κώμα του.

Gameplay

Όλος ο κόσμος του παιχνιδιού είναι ένας ατελείωτος γρίφος. Πραγματικά, τα πάντα γύρω μας συμβάλλουν με το δικό τους τρόπο στην επίλυση κάποιου γρίφου, ή μάλλον στη σύνθεσή του. Στατικά puzzles δεν υπάρχουν, inventory δεν υφίσταται, dialogue trees δεν έχουμε, και υπάρχει μονάχα ένα αντικείμενο που μπορούμε να πάρουμε από το περιβάλλον (μια μεγάλη, συρμάτινη μπάλα).

Όλοι ανεξαιρέτως οι γρίφοι σχετίζονται με τον κόσμο γύρω μας και πώς μπορούμε εμείς να τον επηρεάσουμε, ή να τον μεταβάλλουμε (έστω προσωρινά) για να προχωρήσουμε. Πρέπει να ενεργοποιήσουμε πύλες προς περιοχές όπου θέλουμε να πάμε, να απομακρύνουμε ημισφαιρικά φράγματα αέρα που μας κλείνουν το δρόμο, να βρούμε τρόπους να διασχίσουμε ποτάμια και θάλασσες, να αποκαλύψουμε κρυμμένα μονοπάτια για να διαβούμε, ή ακόμη και να αλλάξουμε τη φαινομενική πορεία μιας γέφυρας ώστε να μας εξυπηρετήσει καλύτερα.

(Οι γρίφοι είναι πανέξυπνοι για την απλότητά τους και άριστα σχεδιασμένοι για την πολυπλοκότητά τους)

Θεωρητικά, όλοι οι γρίφοι σκοπεύουν να βοηθήσουν τον ήρωα να πολεμήσει τα προσωπικά του δαιμόνια και να ξαναβρεί την επιθυμία του για ζωή. Πρακτικά, όλοι οι γρίφοι συμβάλλουν στο να μας παρασύρουν και να μας ταξιδέψουν σε ένα ζωντανό κόσμο. Συχνά, βέβαια, ο σουρεαλισμός αυτού του κόσμου μάς αναγκάζει να εξετάσουμε εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης των εμποδίων. Άλλωστε, είναι αναμενόμενο εδώ να μην ισχύουν οι νόμοι της φυσικής, ή της λογικής. Παραδείγματος χάριν, θα ήταν παράλογο να υποθέσετε πως επειδή βλέπετε μια σκάλα, αυτή θα σας οδηγήσει ως την κορυφή, ή αντίστροφα πως επειδή δεν βλέπετε μια γέφυρα, αυτή δεν βρίσκεται εκεί για να σας περάσει απέναντι.

Μη θεωρήσετε τίποτα δεδομένο, και παρατηρήστε το περιβάλλον γύρω σας πολύ, πολύ προσεκτικά. Η λύση του εκάστοτε γρίφου είναι πάντοτε απόλυτα λογική και βρίσκεται πάντοτε μπροστά στα μάτια σας. Συνήθως, μάλιστα, είναι και προφανής -αρκεί να παρατηρήσετε καλά πώς λειτουργούν όλα όσα υπάρχουν γύρω σας εκείνη τη στιγμή. Και να θυμάστε πως όλος ο κόσμος είναι ζωντανός, μεταβάλλεται, αντιδρά, και αλληλεπιδρά μαζί σας.

Το μόνο ίσως μελανό σημείο του gameplay είναι πως δεν υπάρχουν saves. Συνεχίζουμε πάντοτε από το σημείο όπου είχαμε φτάσει (ή από το πλησιέστερο σημείο που αποθηκεύτηκε αυτόματα η πρόοδος μας). Ευτυχώς, ορισμένα deaths που υπάρχουν δε μας στοιχίζουν ουσιαστικά τίποτε και μας επιστρέφουν στο ίδιο (σχεδόν) σημείο με πληγωμένη μεν περηφάνια, αλλά χωρίς απώλεια προόδου εντός παιχνιδιού.

Γραφικά / Διάλογοι-Ήχος

Ένας κόσμος γεννημένος μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου σε κώμα δεν μπορεί παρά να είναι με οπτική πρώτου προσώπου, ιδιόμορφος, σχεδιασμένος βάσει των δικών του αναμνήσεων, εμπειριών, σκέψεων, φόβων και συναισθημάτων. Έτσι, κι ο κόσμος του Mind - Path to Thalamus κάθε άλλο παρά συνηθισμένος είναι. Είναι προσωπικός. Είναι σουρεαλιστικός. Είναι πολύχρωμος. Είναι λιτός. Είναι μοναχικός. Είναι περίπλοκος. Είναι πολύ απλά: εντυπωσιακός!

(Ολόκληρο το παιχνίδι αποτελεί ένα ζωντανό, πανέμορφο σουρεαλιστικό πίνακα)

Τα καταπράσινα λιβάδια, οι υπόγειες σπηλιές, τα αεικίνητα ποτάμια, οι ψηλοί καταρράκτες, οι βράχοι που ίπτανται, η παγωμένη λίμνη, η ηλιόλουστη παραλία με το θεόρατο κύμα, όλα έχουν σχεδιαστεί υπέροχα και διασφαλίζουν μια οπτική πανδαισία που θα αποτυπωθεί με έντονα χρώματα στη μνήμη σας. Οι κατά βούληση εναλλαγές από ημέρα σε νύχτα και από αίθριο σε φθινοπωρινό καιρό επίσης συμβάλλουν στη δημιουργία ενός αξέχαστου πανοράματος όπου κι αν κοιτάξουμε. Ο κόσμος είναι συνολικά τόσο μαγευτικός που δε μας ενοχλεί ούτε η αδυναμία του χαρακτήρα να κινηθεί πιο γρήγορα -θέλουμε να ρουφήξουμε όσα βλέπουμε, δε θέλουμε να τα προσπεράσουμε τρέχοντας για να πάμε στην επόμενη οθόνη.

Το καθ' όλα ερημικό και γαλήνιο περιβάλλον που εξερευνάμε και ανακαλύπτουμε έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το άγχος, τον πόνο, και το θάνατο που με βαρβαρότητα περιγράφει ο ήρωας-αφηγητής. Δυστυχώς, η ερμηνεία είναι τόσο κακή και το κείμενο τόσο κακογραμμένο που τελικά ζημιώνουν ένα κατά τα άλλα υπέροχο παιχνίδι. Στην αρχή υπάρχουν αμπελοφιλοσοφίες και γενικότητες που απλώς κουράζουν και μας κάνουν να σηκώσουμε το φρύδι ενοχλημένοι από την "ακουστική παρέμβαση" που διαταράσσει το μαγευτικό ταξίδι μας. Έπειτα μας ταΐζουν με το κουταλάκι όλα όσα έχουμε ήδη καταλάβει (ή έστω υποψιαστεί) από τους αρκετά ευθείς κι απλούς συμβολισμούς. Μα είναι δυνατόν, κύριοι σχεδιαστές, να μας μεταφέρετε σε ένα σουρεαλιστικό και αφαιρετικό περιβάλλον, κι έπειτα να αυτο-αναιρείστε και να μας εξηγείτε τα πάντα με λεξούλες (κάκιστης ερμηνείας); Γιατί; Το μόνο που μπορούμε να πούμε γι' αυτή σας την (απόλυτα λάθος) επιλογή είναι: ευτυχώς που μιλάει σχετικά λίγο και δεν καταστρέφεται το συνολικό αποτέλεσμα.

Συμπεράσματα

Προσπερνάμε συνοπτικά την αδυναμία που παρουσιάζει το Mind - Path to Thalamus στο σενάριο και το speech, διότι όσο -πολύ!- κι αν μας εκνεύρισαν, τελικά δεν κατάφεραν να καταστρέψουν το υπέροχο ταξίδι που μας περίμενε για τόπους μακρινούς, έντονα πολύχρωμους και πανέμορφα σουρεαλιστικούς. Είναι βέβαιο πως ανά σημεία θα πιάσετε τον εαυτό σας να κοιτάζει δεξιά κι αριστερά, δίχως πραγματικά να αναζητάτε στοιχεία ή λύση στο γρίφο μπροστά σας· απλώς θα χαζεύετε την ομορφιά που σας περιβάλλει και την περιπλοκότητα (μέσ' τη λιτότητα) του κόσμου και των γρίφων του. Μη βιαστείτε, όμως, να το κατηγοριοποιήσετε ως άλλο ένα Myst-like adventure της σειράς, γιατί στη βάση του δεν ανήκει στην εν λόγω κατηγορία. Οι γρίφοι του δεν είναι τόσο μηχανικοί, όσο οργανικοί -και ο κόσμος του είναι ζωντανός, ανταποκρίνεται διαρκώς στις δράσεις μας. Βέβαια, πρόκειται για ένα εξίσου μοναχικό ταξίδι...