Walking Dead, Season One

"Where did yesterday go..."

Μόλις κάποιος αναφέρει τη λέξη «ζόμπι», το μυαλό μας πλημμυρίζει από γνώριμες, φρικιαστικές εικόνες: αίματα και έντερα χυμένα παντού τριγύρω, νεκροζώντανοι που αποσυντίθενται μα ακόμη περπατούν αναζητώντας να γευτούν ζωντανή σάρκα, διάσπαρτες ομάδες ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν, μικρό προσδόκιμο ζωής, κατάρρευση πολιτισμού, όπλα, τρόμος, βία. Έχετε αναλογιστεί, όμως, το συναισθηματικό βάρος και την ψυχολογική φθορά μιας τέτοιας κατάστασης, όπου θα έπρεπε να επιλέξετε εάν θα σκοτώσετε ή θα αφήσετε στο έλεός τους νεκροζώντανους που κάποτε αγαπούσατε; Δεν είναι πλέον άνθρωποι -ναι, το γνωρίζετε. Πώς θα αντιμετωπίσετε, όμως, το φόβο ότι κάπου κάτω από τις ξεσκισμένες σάρκες και τα νεκρά μάτια, ίσως βρίσκεται ακόμη ο άνθρωπος που κάποτε αποκαλούσατε σύζυγο, μητέρα, παιδί; Κι ύστερα από δυο-τρεις τέτοιες αποφάσεις, πόσο θα αντέξετε προτού χάσετε κάθε ίχνος ανθρωπιάς κι αποκτηνωθείτε; Η Telltale αφηγείται τη δική της εκδοχή του διάσημου κόμικ των Robert Kirkman, Tony Moore και Charlie Adlard, φέρνοντας τρομαχτικά διλήμματα στις οθόνες μας.

Σενάριο

Ο Lee κρίθηκε ένοχος για φόνο κι οδηγείται στη φυλακή στο πίσω μέρος ενός περιπολικού. Ξάφνου, το περιπολικό εκτροχιάζεται όταν χτυπάει έναν παράξενο περαστικό. Ο συνοδός αστυνομικός είναι νεκρός -αν και όχι για πολύ, σύντομα μεταμορφώνεται σε νεκροζώντανο. Ο Lee τον πυροβολεί στο κεφάλι για να σωθεί, μα η ζωή του κινδυνεύει ακόμη μιας και ο κρότος του όπλου προσελκύει κι άλλους νεκροζώντανους, οι οποίοι σιμώνουν απειλητικά. Αναζητά καταφύγιο στον κήπο ενός σπιτιού.

Η Clementine (υπό την αριστουργηματική ερμηνεία της Melissa Hutchison) είναι ολομόναχη και τρομαγμένη. Η νταντά της είναι μάλλον νεκρή -της επιτέθηκαν νωρίτερα μερικοί νεκροζώντανοι. Οι γονείς της λείπουν ταξίδι αναψυχής σε άλλη πόλη -της αφήνουν μήνυμα στον τηλεφωνητή, κλαίνε γοερά που δεν ήταν με το παιδί τους όταν ξέσπασε η επιδημία. Η Clementine μπορεί να είναι μόλις οχτώ ετών, αλλά καταλαβαίνει ότι πρέπει να κρυφτεί αν θέλει να επιβιώσει. Αναζητά καταφύγιο στο δεντρόσπιτο που της είχε φτιάξει ο πατέρας της στον κήπο.

(δεν υπάρχουν περιθώρια για παιδική αθωότητα, ή σκοτώνεις ή σε σκοτώνουν)

Σε εκείνο τον κήπο γνωρίζονται. Η Clementine βοηθά τον Lee, και ο Lee σώζει την Clementine. Μαζί, φεύγουν για να αναζητήσουν νέο, ασφαλέστερο καταφύγιο. Λίγα μέτρα πιο μακριά συναντούν άλλους δύο άντρες που επέζησαν από το πρώτο κύμα των νεκροζώντανων. Στην πορεία τους συναντούν κι άλλους: οικογένειες, ζευγάρια, ανθρώπους που ξέμειναν ολομόναχοι. Όλοι θέλουν να βρουν καταφύγιο. Πού να το βρουν, όμως; Ποιος τόπος μπορεί να προσφέρει ασφάλεια σε έναν κόσμο που έχει πάει κατά διαόλου; Φάρμες, ξενοδοχεία, τρένα, προσφυγικοί καταυλισμοί... όλα προσφέρουν προσωρινό καταφύγιο, μα δυστυχώς κανένα δεν παραμένει ασφαλές σε βάθος χρόνου.

Οι νέες συνθήκες αλλάζουν τους ανθρώπους· άλλοι ανάγονται σε ήρωες, και άλλοι επιστρέφουν σε ζωώδεις αντιδράσεις. Ορισμένοι επιλέγουν να λειτουργήσουν ως ομάδα εκεί που άλλοι λειτουργούν εγωιστικά και νοιάζονται μόνο για το τομάρι τους. Παιδιά και αθωότητα δεν υπάρχουν πια· δεν υπάρχει ούτε ασθενές φύλο, ούτε ηλικιωμένοι, μα ούτε άλλες αδύναμες ομάδες που να χρήζουν βοήθειας. Υπάρχουν ζωντανοί που προσπαθούν να επιβιώσουν. Και υπάρχουν νεκροζώντανοι που προσπαθούν να φάνε. Σε έναν τέτοιο κόσμο θριαμβεύει η γκρίζα ζώνη μεταξύ σωστού και λάθους, μεταξύ ηθικού και ανήθικου. Τι είναι σωστό; «Να επιβιώσεις», απαντά κάποιος βεβιασμένα. Τι γίνεται, όμως, αν η ζωή σου εξαρτάται από το θάνατο κάποιου άλλου; Ή αν οι πολύτιμες προμήθειες και τα τρόφιμα δε φτάνουν για όλους; Σε έναν τέτοιο κόσμο σύντομα συνειδητοποιούμε ότι τελικά ο πραγματικός “εχθρός” είναι οι άνθρωποι. «It's the living you got to be afraid of», όπως χαρακτηριστικά δηλώνει το παιχνίδι. 

(όσους και να βοηθήσεις, όσους και να σώσεις, κάποιοι τελικά θα πεθάνουν, οδυνηρά)

Gameplay

Το Walking Dead δεν είναι ένα adventure σαν τα περισσότερα. Δε φοβάται να πρωτοτυπήσει, να πειραματιστεί, ακόμη και να περπατήσει στα λεπτεπίλεπτα όρια του genre, και πιθανά να τα τραβήξει λίγο ακόμη προς τα έξω. Δεν υπάρχουν puzzles, η διαδραστικότητα με τα περιβάλλοντα είναι αρκετά περιορισμένη, ενώ όταν έχουμε βρει ένα αντικείμενο που μας χρειάζεται, θα εμφανιστεί αυτόματα η αντίστοιχη επιλογή στο hotspot όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Οι λύσεις είναι πάντοτε προφανείς, και έτοιμες. Έχουμε ένα καλώδιο με διαρροή, έχουμε και μονωτική ταινία. Αυτά τα δύο θα ενωθούν αυτόματα μόλις πάμε στο καλώδιο. Προφανώς, λοιπόν, το gameplay είναι εξαιρετικά απλοποιημένο και εύκολο. Γιατί; Ώστε να εστιάσουμε εκεί όπου πρέπει: στην ατμόσφαιρα που μαγνητίζει, την ιστορία που παρασύρει, και το συναίσθημα που συνταράσσει.

Πρόκειται για ένα παιχνίδι επιλογών, δύσκολων και ασφυκτικά πιεστικών επιλογών. Επιλέγουμε ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, επιλέγουμε με ποιους θα συνταχθούμε και ποιους θα πολεμήσουμε, επιλέγουμε να πούμε την αλήθεια ή να καταφύγουμε στο ψέμα, επιλέγουμε μεταξύ επιβίωσης και αξιοπρέπειας, επιλέγουμε με κάθε βήμα που κάνουμε και με κάθε απόφαση που παίρνουμε. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου δύο από τους ανθρώπους στον κύκλο μας δέχονται ταυτόχρονα επίθεση από τους νεκροζώντανους. Μπορούμε να βοηθήσουμε μόνο τον ένα, όμως. Ποιον θα επιλέξουμε να σώσουμε; Ένα μεγαλόσωμο 30άρη που θα φανεί χρήσιμος μετά ενάντια στα ζόμπι, ή ένα ανυπεράσπιστο αγοράκι που θα επιβιώσει μόνο αν το βοηθήσουμε;

Ό,τι κι αν αποφασίσουμε να κάνουμε τελικά, θα νοιώσουμε άσχημα για την απόφασή μας. Κι αυτό αποτελεί τον πυρήνα του παιχνιδιού: η γκρίζα ζώνη, όπου δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Εκεί, όπου ό,τι κι αν κάνουμε, κάποιος θα πεθάνει. Ό,τι κι αν κάνουμε, θα το έχουμε βάρος στη συνείδησή μας. Σε αυτό, ασφαλώς, θα βοηθήσουν έπειτα και οι συγγενείς και φίλοι εκείνου που τελικά πέθανε: δε θα μας συγχωρήσουν ποτέ που επιλέξαμε κάποιον άλλο αντί για το δικό τους άνθρωπο. Γενικά, η ιστορία προσαρμόζεται τρόπον τινά στις επιλογές που κάνουμε (αν και όχι όσο θα θέλαμε, ή όσο πρέσβευε αρχικά η TTG) και οι χαρακτήρες που παραμένουν δίπλα μας σε αυτή την περιπέτεια διαφέρουν ανάλογα με τις πράξεις και τα λόγια μας (αν και μέσες-άκρες, όλα καταλήγουν στα ίδια κομβικά αφηγηματικά σημεία). Τα ψέματα που λέμε για να ξεγλιστρήσουμε από μια άβολη κατάσταση θα τα βρούμε μπροστά μας, και ομοίως οι σκληρές αλήθειες που πληγώνουν κάποιους μας περιμένουν στην επόμενη γωνία.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στατιστικά που εμφανίζονται στο τέλος του κάθε επεισοδίου και μας ενημερώνουν ποιες ήταν οι επιλογές που έκαναν άλλοι παίχτες. Είναι παρήγορο ή ανησυχητικό που το 80% των παιχτών επέλεξε να τραβήξει τη σκανδάλη σκοτώνοντας κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο; 

(τα adventures μεγάλωσαν μαζί με εμάς -δε σώζουμε πλέον πριγκίπισσες, τώρα σώζουμε παιδιά)

Γραφικά / Διάλογοι-Ήχος

Η αισθητική του παιχνιδιού είναι σίγουρα άλλος ένας άσσος στο μανίκι του. Η καταπληκτική σκηνοθεσία θυμίζει αμερικάνικες σειρές μεγάλης ακροαματικότητας, η οπτική της κάμερας εναλλάσσεται συνεχώς με εύστοχο και αποδοτικό τρόπο, ενώ αυτά τα δύο σε συνδυασμό με τα πραγματικά υπέροχα cell-shaded γραφικά, με τις ιδιαίτερες αποχρώσεις και σκιάσεις, δημιουργούν ένα καθ’ όλα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα που μας παρασύρει βαθιά στον post-apocalyptic κόσμο του και τους πραγματικά ζωντανούς χαρακτήρες του για τους οποίους καταλήγουμε πολύ σύντομα να νοιαζόμαστε.

Στην έντονη υποβλητικότητα του κόσμου συμβάλλουν, επίσης, η αγχωτική μουσική υπόκρουση, αλλά και η έλλειψη αυτής ανά σημεία όπου τα ηχητικά εφέ παίρνουν τον πρώτο λόγο και το μόνο που ακούμε είναι κραυγές, ποδοβολητά και πυροβολισμοί. Με την Clementine να μεσουρανεί και να εκπροσωπεί έναν από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες που έχουμε γωνρίσει σε παιχνίδι, γενικά όλες οι ερμηνείες είναι στο σύνολό τους πειστικές και γεμάτες συναίσθημα, μεταφέροντας την αγωνία, το φόβο, το θυμό, αλλά και τον πόνο που νοιώθουν οι ήρωες. Και παρότι το πρόβλημα της έλλειψης skip των διαλόγων είναι υπαρκτό, η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στον ηχητικό τομέα του παιχνιδιού, σίγουρα βελτιώνει την κατάσταση. Στα αρνητικά στοιχεία οφείλουμε να αναφέρουμε και την αδυναμία των χαρακτήρων να τρέξουν (κίνηση WASD), η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ταχύτατη κίνηση της ιστορίας και τις αποφάσεις που καλούμαστε διαρκώς να πάρουμε σε χρόνο dt.

Συμπεράσματα

Μόλις τελειώνει καθένα από τα πέντε επεισόδια της σειράς, μένουμε με έναν κόμπο στο στομάχι. Νιώθουμε βαριοί, στεναχωρημένοι, μα κυρίως προβληματισμένοι. Όχι με το παιχνίδι, ή τις επιλογές της Telltale, μα με τον ίδιο μας τον εαυτό και τις επιλογές που κάναμε όσο παίζαμε. Πώς αντιδράσαμε τελικά -από την ασφάλεια του σπιτιού μας!- σε μία post-apocalyptic κατάσταση με ζόμπι, όπου ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση οδηγεί στην αποκτήνωση; Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το μεγαλείο της σειράς και η δαφνοστεφάνωτη επιτυχία της Telltale που έγραψε ένα σημαντικό κεφάλαιο στη σύγχρονη ιστορία του genre. Οι δικές μας αντιδράσεις έχουν σημασία. Εμείς, όχι ο ήρωας. Ναι, θα θέλαμε λίγο πιο διαδραστικό τον κόσμο και λίγο πιο πλούσιο το gameplay. Ναι, θα θέλαμε πιο μεγάλα επεισόδια. Και ναι, θα θέλαμε πιο μεγάλες παραλλαγές στο σενάριο ανάλογα με τις επιλογές μας. Αλλά τελικά δεν είναι τίποτε από αυτά εκείνο που μας έμεινε ως γεύση στο στόμα. Μας έμεινε ένας προβληματισμός, για εμάς τους ίδιους...