Neverending Nightmares

"Eternal loop of horror"

Κρύβεται κάτι πολύ ιδιαίτερο πίσω από το συγκεκριμένο horror adventure που το κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα: ο δημιουργός του, Matt Gilgenbach, προσπάθησε να μας μεταδώσει για λίγο την απελπισία που ο ίδιος νοιώθει καθημερινά εξαιτίας του OCD και της κατάθλιψης που τον ταλανίζουν. Αυτό, λοιπόν, που καθιστά το Neverending Nightmares επιπρόσθετα τρομακτικό είναι η γνώση πως αποτελεί έκφραση της αλήθειας ενός ανθρώπου, και του αγώνα του ενάντια σε μια ψυχική ασθένεια.

Σενάριο

Υποδυόμαστε τον Thomas, ένα βαθιά διαταραγμένο άντρα, και μόλις ξυπνήσαμε από ένα φριχτό εφιάλτη όπου είδαμε ότι δολοφονήσαμε την αδερφή μας. Εκείνη, όμως, βρίσκεται ολοζώντανη στο πλευρό μας και φεύγει από το δωμάτιο όταν ξυπνάμε. Πηγαίνοντας στο κατόπι της λίγο μετά, ερευνούμε τη βικτοριανή έπαυλη όπου διαμένουμε ψάχνοντας να τη βρούμε. Ωστόσο, το μόνο που βρίσκουμε είναι ο θάνατος. Όπως σε όλες τις επιτυχημένες ιστορίες τρόμου, έτσι κι εδώ γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Συνεχίζουμε, ωστόσο, να τριγυρνάμε στην έπαυλη αναζητώντας διέξοδο από αυτόν τον όχι τρομακτικό, μα σίγουρα δυσάρεστο εφιάλτη.

(η κάθοδος στα άδυτα της ψυχής δε θα μπορούσε να είναι ένας ήρεμος περίπατος)

Ποιος ο ρόλος της οικογένειας του Thomas; Πώς εκδηλώνονται οι τύψεις και οι ενοχές του ήρωα, και γιατί κατέχουν τον κυρίαρχο ρόλο σε αυτόν τον εφιάλτη; Ποιες είναι οι γυναίκες που συναντάμε; Πού σταματά η ιστορία της αδερφής του; Πού αρχίζει εκείνη της συζύγου του, και πού καταλήγει της κόρης του; Η ιστορία δεν είναι ξεκάθαρη, με αποτέλεσμα ο καθένας να μπορεί να οδηγηθεί στα δικά του συμπεράσματα, στις δικές του εικασίες. Το βέβαιο είναι ένα: ο Thomas είναι εγκλωβισμένος σε έναν εφιάλτη όπου όλα είναι συμβολικά. Για να καταλάβετε περισσότερα, αλλά και για να αποκαλυφθούν όλοι οι ρόλοι αυτού του δράματος, θα πρέπει οπωσδήποτε να παίξετε όλα τα μονοπάτια και να ξεκλειδώσετε και τα τρία πιθανά endings. Ωστόσο, να γνωρίζετε πως ακόμη και τότε ίσως δε δείτε τον "επίλογο" για τον οποίο παιδευτήκατε.

Gameplay

"Καλώς ήρθατε στην Ατέρμονη Λούπα του Τρόμου, εδώ όπου βαδίζετε σταθερά προς το θάνατό σας, μόνο για να ξυπνήσετε ξανά και να αρχίσετε πάλι από την αρχή." Μάλλον κάτι τέτοιο θα μας έλεγε ένας εκφωνητής εάν παρουσίαζε το παιχνίδι, μιας και καλούμαστε να κάνουμε ξανά και ξανά (και ξανά!) την ίδια διαδρομή για να καταλήξουμε στο ίδιο σημείο, να πεθάνουμε πάλι, και τελικά να προωθηθεί η ιστορία. Μετά από κάθε θάνατο, κάτι έχει αλλάξει στο περιβάλλον και οδηγούμαστε σε κάτι ελαφρώς διαφορετικό. Ωστόσο, αυτό δεν επαρκεί από ένα σημείο κι έπειτα για να σκοτώσει το μικρόβιο της επαναληψιμότητας που τρυπώνει μέσα μας. Ένα μικρόβιο που θεριεύει όταν η αίσθηση του προσανατολισμού μας μπερδεύεται από μια σειρά από ίδιες πόρτες και παρεμφερείς διαδρόμους, όταν γεννιέται η αμφιβολία πως χαθήκαμε και δεν κατευθυνόμαστε προς το θάνατο που θα κάνει "reset" τον εφιάλτη.

(οι ενσαρκώσεις των ενοχών και των φόβων
αποτελούν ανίκητους πάντοτε εχθρούς που πρέπει απλώς να αποφεύγουμε)

Η διαδραστικότητα που έχουμε με το περιβάλλον είναι πραγματικά μινιμαλιστική. Αντικείμενα και hotspots υπάρχουν ελάχιστα (ξεχωρίζουν από το χρώμα τους), και μόνο σε 2-3 σημεία παίρνουμε ένα αντικείμενο από το χώρο, για το χρησιμοποιούμε ευθύς αμέσως και να εξαφανιστεί. Ουσιαστικά σε ολόκληρο το παιχνίδι απλώς περπατάμε (WASD χειρισμός) και αποφεύγουμε κακοτοπιές και ανίκητα τέρατα τα οποία αποτελούν διαφορετικές εκδηλώσεις της αρρώστιας, αλλά και των ενοχών μας. Είτε αντικρίζουμε υπερμεγέθη μωρά με αηδιαστικές, μπλε φλέβες, είτε μικρά κοριτσάκια με αιματηρά ματάκια και χατζάρες στα χέρια, είτε ψυχασθενείς με κανιβαλιστικές ορέξεις, όλοι ανεξαιρέτως κρύβουν την ίδια επιθυμία: να μας κατακρεουργήσουν.

Κι αν θέλουμε να αποφύγουμε τις γκορ σκηνές με αιματοβαμμένο πρωταγωνιστή τον ήρωα, θα πρέπει να καταστρώσουμε διαφορετική στρατηγική για τον καθένα από τους φρικιαστικούς εφιάλτες που παραμονεύουν στη σκοτεινή έπαυλη. Μερικές φορές θα χρειαστεί να κρυφτούμε μέσα σε έπιπλα, άλλες θα πρέπει να τρέξουμε άρον-άρον προς την πλησιέστερη πόρτα, ενώ συχνά θα αναγκαστούμε να παίξουμε stealth παιχνιδάκια μαζί τους, όπως να μην κινούμαστε όταν εξετάζουν το χώρο γύρω τους ή να μη βρισκόμαστε στο άμεσο οπτικό πεδίο τους. Κάτι που κάνουμε συχνά καθότι τόσο η ασθένεια του ήρωα όσο και οι πρωταγωνιστές στους εφιάλτες του αποκαλύπτονται τμηματικά σε τρία διαφορετικά endings, στα οποία καταλήγουμε αναλόγως τι θα επιλέξουμε σε δύο διακλαδώσεις τις ιστορίας στο επίπεδο του "Άσυλου". Δυστυχώς, η συνεχής ενασχόληση με τα ίδια δωμάτια, τους ίδιους εχθρούς, τις ίδιες πόρτες, και τους ίδιους διαδρόμους, ενδέχεται να σας αποθαρρύνουν να δείτε όλα τα endings. Καλό θα ήταν να ξεκλειδώσετε όλα τα μονοπάτια, πάντως, καθότι η ιστορία αλλάζει σημαντικά και παρουσιάζονται νέοι χαρακτήρες, αλλά και νέοι εφιάλτες σε καθένα από αυτά.

(το σχέδιο με μολύβια και οι πινελιές έντονου χρώματος
δημιουργούν μια καθ' όλα ενοχλητική απεικόνιση του κόσμου)

Γραφικά / Διάλογοι-Ήχος

Το Neverending Nightmares είναι σχεδιασμένο με μολύβια, ενώ υπάρχουν διάσπαρτες ελάχιστες πινελιές έντονου χρώματος που ξαφνιάζουν τις αισθήσεις και προκαλούν ανησυχία. Ο Thomas είναι ξυπόλητος, φοράει τις πυτζάμες του, και δείχνει απολύτως ανυπεράσπιστος. Αντίθετα, τα πάντα γύρω του μοιάζουν -και είναι!- νοσηρά και επικίνδυνα. Και γίνονται ολοένα και περισσότερο. Όλοι οι περιβάλλοντες χώροι (το βικτοριανό αρχοντικό, το δάσος, το νεκροταφείο και η κλινική) μεταμορφώνονται και εξελίσσονται μαζί με τον εφιάλτη μας. Όσο πιο βαθιά βυθιζόμαστε σε αυτόν, μάλιστα, τόσο πιο φρικιαστικό γίνεται και το περιβάλλον γύρω μας: τα κάδρα απεικονίζουν πλέον κρεμασμένους, κοράκια, κουκουλοφόρους με μωρά, και νεκροκεφαλές· το σκοτάδι καταβροχθίζει το λευκό χρώμα που κυριαρχούσε· οι τοίχοι ραγίζουν, τα έπιπλα σπάνε, και ιστοί από αράχνες στοιχειώνουν το σπίτι· αίμα και διαμελισμένα πτώματα εμφανίζονται παντού, ενώ φρικιαστικές κούκλες με νεκρά μάτια αντικαθιστούν τα παιδικά παιχνίδια. Παράλληλα, ξεπροβάλλουν και λεπτομέρειες που ταράζουν, όπως το ρολόι με τον κούκο που έχει ένα δήμιο-αποκεφαλιστή, αλλά κι ορισμένες κούκλες που ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους λες και κρύβεται μέσα τους κάποια ψυχή.

Ίσως οι ψίθυροι που ακούγονται στα άδεια δωμάτια να ανήκουν σε αυτές. Ίσως οι απόμακροι ήχοι, οι υπόκωφες κραυγές και οι ανατριχιαστικοί θόρυβοι που κάνουν τη ραχοκοκκαλιά μας να ριγά να προέρχονται από αυτές. Όποια κι αν είναι η πηγή, το βέβαιο είναι ένα: όλα αυτά σε συνδυασμό με την έλλειψη μουσικής εντείνουν την παράνοια. Μια παράνοια που χτυπάει κόκκινο όταν ο ήρωας τρέχει, κουράζεται, και αρχίζει να λαχανιάζει καθώς τα πνευμόνια του τον προδίδουν. Λίγα μέτρα μετά, εξαντλημένος από το άσμα, σταματά εντελώς ανήμπορος για να πάρει μερικές βαθιές ανάσες. Ακούγεται, όμως, και προσελκύει έτσι τα μιάσματα που ελλοχεύουν. Θα προλάβει να ξεφύγει αυτή τη φορά, άραγε;

Συμπεράσματα

Παρά τη μινιμαλιστική διαδραστικότητα και τις αυξομειώσεις στο ρυθμό του παιχνιδιού, το Neverending Nightmares προσφέρει μια σύντομη μα σχετικά έντονη εμπειρία, ενώ παράλληλα μας ανατριχιάζει με τη σκέψη πως ρίχνουμε μια επιδερμική ματιά στο βασανιστήριο ενός ανθρώπου που πολεμά καθημερινά ενάντια σε κάποια ψυχική ασθένεια. Σίγουρα αξίζει το χρόνο των horror fans, μάλλον όμως όταν θα βρουν το παιχνίδι σε προσφορά μιας και η διάρκειά του δεν ξεπερνά τις δύο ώρες.