Silence

It was a nice story, now hear mine...

Οι αντιρρησίες πείτε ό,τι θέλετε: το Whispered World ήταν το third person point n’ click adventure που έψαχνε η κοινότητα από το 2001. Μπορείτε να γκρινιάξετε πιο πολύ και από τον μικρό Sadwick για το πόσο κλαψιάρης ήταν, για τη φωνή του, για το φινάλε ή ακόμα-ακόμα και για τους γρίφους (...ήμαρτον...), το αποτέλεσμα όμως είναι ένα: το Whispered World ήταν ένα adventure που τα είχε όλα και μας θύμισε πως στήνονται οι μεγάλες περιπέτειες... Αυτό όμως είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης, εδώ είμαστε για να κρίνουμε τη συνέχεια του μικρού αυτού διαμαντιού που για την Daedalic σηματοδοτεί μια νέα εποχή. Και επειδή όταν κάποια εταιρεία που κυκλοφορεί adventures λέει “νέα εποχή” εμάς μας σηκώνεται, δικαίως, η τρίχα (τι είναι αυτό που ξεκινά από Tell και τελειώνει σε tale;), το Silence μας έκανε κάπως να ανασηκώσουμε το φρυδάκι με καχυποψία όταν ακούσαμε για αλλαγές στο gameplay αλλά και από την άλλη μας άφησε ένα χαμόγελο με την ποιότητα των εικόνων που βλέπαμε.

Άνιση Ιστορία.

Πριν ξεκινήσουμε οτιδήποτε παρακαλούνται όσοι δεν έχουν παίξει το Whispered World να δώσουν τη δέουσα προσοχή: Το Silence πολύ γρήγορα στην εισαγωγή περιγράφει όλα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Whispered World, ακόμα και το φινάλε. Θεώρησα λοιπόν (μετά από σκέψη είναι η αλήθεια) να μην προσπαθήσω να κρατήσω κρυφά τα γεγονότα των περιπετειών του Sadwick καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με αυτά του Silence. Οπότε να γνωρίζετε πως: αν παίξετε το Whispered World μετά το Silence τότε το δεύτερο θα σας καταστρέψει το πρώτο καθώς επίσης να αποφύγετε να διαβάσετε την επόμενη παράγραφο. Από την μεθεπόμενη είστε ασφαλείς να συνεχίσετε.

Το Silence λοιπόν ξεκινά ένα χειμωνιάτικο απόγευμα σε ένα χωριό (;) ακαθόριστου τόπου και χρόνου. Ο δεκαεξάχρονος Noah ψάχνει τη μικρή του αδελφή, Renie όταν βομβαρδιστικά αεροπλάνα εισβάλουν στο χωριό. Ο Noah μαζεύει γρήγορα-γρήγορα την αδελφή του και την τελευταία στιγμή χώνεται στο πλησιέστερο καταφύγιο ενώ έξω θερίζει ο θάνατος. Για να την παρηγορήσει μετά από έναν μικρό τσακωμό ο Noah αρχίζει να της εξιστορεί τις περιπέτειες του Sadwick, ενός μικρού μελαγχολικού κλόουν, ονειρική προέκταση ενός βαριά άρρωστου αγοριού. Η Renie λατρεύει αυτήν την ιστορία και την έχει ακούσει τόσες φορές που την έχει μάθει απ’ έξω... εξάλλου το μικρό εκείνο αγόρι δεν ήταν άλλο από τον μεγάλο της αδελφό...

01. Noah θα κάνει τα πάντα για τη μικρή του αδελφή

Ξαφνικά μια βόμβα σκάει και το καταφύγιο διαλύεται. Ο Noah ξυπνά στα χαλάσματα γρήγορα όμως συνειδητοποιεί ότι δεν είναι στο χωριό του αλλά γύρισε πίσω στη Silence και μαζί με αυτόν είναι και η αδελφή του που την οποία και αναζητεί. Στην Silence βασιλεύει τώρα μια ψεύτικη βασίλισσα που έχει εξαπολύσει σε όλη τη χώρα τους/τις Seekers, τέρατα που αναζητούν το τελευταίο θραύσμα από τον καθρέφτη που έσπασε ο Sadwick. Τα δυο αδέλφια θα ενωθούν με μια μικρή ομάδα επαναστατών που θέλει την ανατροπή της βασίλισσας και θα προσπαθήσουν να γυρίσουν στον κόσμο τους. Πιστός σύμμαχός τους, θα είναι και ο Spot, η (ντισνεϊκή) κάμπια του Sadwick που μπορεί να αλλάζει μορφές.

Το Silence είναι ένα adventure που βασίζεται πολύ στην ιστορία του. Δεν είναι όπως τα προηγούμενα (και περισσότερα γενικά) adventures της Daedalic που θα δούμε μερικά μικρά cutscenes να προωθούν το ένα κεφάλαιο μετά το άλλο, αλλά προσεγγίζει περισσότερο μια διαδραστική ιστορία, χωρίς όμως να σημαίνει ότι χάνει το χαρακτήρα του σαν adventure game.

Η σκηνοθεσία είναι υψηλού επιπέδου, το ίδιο οι διάλογοι και η εν γένει ατμόσφαιρα. Εύκολα η πιο προσεγμένη δουλειά της Daedalic που δείχνει ότι θέλει να κάνει το βήμα παραπάνω και τα καταφέρνει μια χαρά. Δεδομένου του badget, το Silence δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μια animated ταινία. Εκεί όμως που δυστυχώς ο φόβος μου βγήκε αληθινός είναι στο γιατί να επιλέξουν μια συνέχεια του Whispered World. Εντάξει, η απάντηση είναι προφανής: χρησιμοποιήσαμε ένα δυνατό “χαρτί” για να τραβήξουμε τα φώτα της δημοσιότητας και των χρηστών στη “νέα εποχή” και η αλήθεια είναι ότι ο δικός μου φόβος έγκειτο στο πως μπορεί να συνεχιστεί μια τέτοια ιστορία. Το πρόβλημα όμως τελικά δεν είναι αυτό αλλά ο τρόπος που το Silence χρησιμοποιεί το Whispered World σαν sequel.

Δεν θέλω να επεκταθώ καθώς αυτοί είναι προβληματισμοί που θα ήταν καλύτερα να συζητηθούν στο forum με ένα μεγάλο spoiler για τίτλο, θα πω μόνο το εξής: στο Whispered World υπήρχε το στοιχείο της έκπληξης που έκανε (για εμένα τουλάχιστον) το σενάριο ενδιαφέρον. Όταν αφαιρείς από το πρώτο λεπτό αυτό το στοιχείο και δεν φροντίζεις να κάνεις κάτι διαφορετικό τότε αφηγηματικά έχεις πρόβλημα. Συνεχώς περίμενα... κάτι να γίνει... και αυτό ποτέ δεν ήρθε.

Γενικά το Silence προσπαθεί πρώτα να μοιάσει στο Whispered World και μετά να πει μια ιστορία με αποτέλεσμα αρκετές φορές να μην ξέρει και το ίδιο τι θέλει να πει ή τι να πει και αυτό είναι το σοβαρότερό του μειονέκτημα. Και αυτή η “αμηχανία” κορυφώνεται στο φινάλε. Αν και οι επιλογές είναι δυο, τις βρήκα και τις δυο τουλάχιστον άστοχες. Βέβαια αυτό είναι ένα προσωπικό γούστο αλλά δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς... τελικά ποιο το νόημα αυτής της ιστορίας;

Απίθανα γραφικά και ήχος.

Τα γραφικά του Silence είναι υπέροχα. Η Daedalic εφαρμόζει μια καινούργια προσέγγιση στην δημιουργία των τοπίων ενσωματώνοντας δισδιάστατες εικόνες σε τρισδιάστατους χώρους. Κάθε τοποθεσία έχει φτιαχτεί με “στρώσεις” από εικόνες που έχουν φιλοτεχνηθεί στο χέρι, κάτι που γινόταν και πριν μόνο που τώρα τα σχέδια αυτά έχουν τοποθετηθεί σε τρισδιάστατο περιβάλλον και “τσαλακωθεί” με τέτοιο τρόπο που να τους δίνει περισσότερο βάθος ενώ έχουν προστεθεί διάφορα εφέ φωτός, νερού κ.τ.λ. Φανταστείτε σαν να κοιτάτε ένα pop-up βιβλίο. Το βίντεο εδώ είναι κατατοπιστικότατο.

Στο ίδιο επίπεδο βρίσκονται και τα μοντέλα των χαρακτήρων και των τεράτων που είναι πλήρως τρισδιάστατα. Δεν είναι φτιαγμένα με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, είναι όμως πανέμορφα και κινούνται ρεαλιστικότατα. Τόσο οι εκφράσεις του προσώπου, όσο και οι κινήσεις τους είναι απίθανες. Μου έκανε εντύπωση το πόσο καλά αλληλεπιδρούν οι χαρακτήρες με το χώρο (δεδομένου και της τεχνικής) και το Silence δεν είναι ένα παιχνίδι με δυο-τρία animations που επαναλαμβάνονται αλλά κάθε φορά ο ήρωας συμπεριφέρεται διαφορετικά. Όσο αφορά τα γραφικά το Silence παίρνει άριστα και είναι ο πιο δυνατός τομέας του παιχνιδιού.

Μόνο παράπονο είναι οι χρόνοι φόρτωσης μιας καινούργιας περιοχής αλλά από κάποια patches που είδα πριν κυκλοφορήσει ακόμα το παιχνίδι φαίνεται οι προγραμματιστές να δουλεύουν πάνω σε αυτό. Η Daedalic δεν επέλεξε τυχαία να κάνει μια συνέχεια ενός δυνατού τίτλου της για να λανσάρει αυτές τις αλλαγές και ίσως αυτό να προηγήθηκε της ιστορίας της ίδιας. Εύχομαι να υπάρχει και συνέχεια.

02. Και η Renie όμως δεν φοβάται να προστατεύσει τους φίλους της.

Ο ηχητικός τομέας πλαισιώνει επάξια τον οπτικό. Οι ρόλοι έχουν διανεμηθεί σε επαγγελματίες ηθοποιούς που έχουν κάνει δουλειά υψηλού επιπέδου. Κάθε χαρακτήρας ακούγεται και συμπεριφέρεται εξαιρετικά. Θα μπορούσε ίσως Ranie να είχε μεγαλύτερη ένταση σε ορισμένες στιγμές αλλά ας μην έχουμε τόσες απαιτήσεις από τη μικρή ηθοποιό που υποδύεται την πιτσιρίκα. Μεγάλη προσοχή έχει δοθεί και στα ηχητικά εφέ που είναι πειστικότατα. Τα μουσικά θέματα που παίζουν φτιάχνουν την ατμόσφαιρα και αποτελούνται κυρίως από αργόσυρτα ορχηστρικά κομμάτια, θα ήθελα και σε κάποιες στιγμές έντασης η μουσική να ήταν πιο δυναμική ή πιο μπροστά... θα έκανε τη σκηνή ακόμα δυναμικότερη. Επίσης πρέπει το θέμα στην πόλη να είναι ίδιο με αυτό του Whispered World, δεν το λέω εγώ αλλά η γυναίκα μου που κάποια στιγμή που άκουγε, χωρίς να βλέπει την οθόνη με ρώτησε “Αυτό δεν το έχεις ξαναπαίξει;” και μιλάμε έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε... kudos στη σύζυγο λοιπόν. Να σημειωθεί επίσης ότι το παιχνίδι έχει υποτιτλιστεί σε πολλές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής και έχει αποδοθεί εξαιρετικά. Πολλά μπράβο για αυτή την πρωτοβουλία.

Λιτό και εύκολο gameplay.

Αν πρέπει να συνοψίσουμε το gameplay του Silence σε μια λέξη τότε αυτή θα ήταν: απλό. Είναι πασιφανής η προσέγγιση της Daedalic να κάνει ένα adventure όσο το δυνατό ποιο απλό έχοντας ίσως κατά νου περισσότερο τους νέους gamers που δεν έχουν παίξει adventures ή νομίζουν ότι adventure είναι το... Assassin’s Creed ξέρω ‘γω... παρά τους βετεράνους του είδους. Αυτό δεν σημαίνει ότι το gameplay έχει πάει περίπατο ή ότι το Silence δεν είναι adventure με τον κλασικό και αγαπημένο ορισμό, κάτι που λίγο-πολύ το αναρωτηθήκαμε όταν πρωτακούσαμε για αυτό.

Η πιο ηχηρή απουσία στο Silence είναι το inventory. Μπορεί ένα third person point n’ click adventure να σταθεί χωρίς αυτό; Λοιπόν, άσχετα με προσωπικές προτιμήσεις, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρόσφατα ήταν το The Cave του Ron Gilbert και οι μεγαλύτεροι (οι έφηβοι δηλαδή σαν και εμένα) πολύ πιθανό να θυμούνται το Gobliiis (1991) της Coktel Vision, μόνο που στο Silence ο μοναδικός που έχει δικές του “δυνάμεις” είναι ο Spot τον οποίο και θα χειριστούμε είτε μόνο του, είτε σε συνεργασία με κάποιο από τα δυο αδέλφια. Μπορεί να αλλάζει σχήματα κατά βούληση, είτε φουσκώνοντας, είτε αποκτώντας επίπεδο σχήμα και επειδή είναι μεγάλος πεινάλας, μπορεί να καταβροχθίσει διάφορα υλικά και να τα εκσφενδονίσει όπου αυτός νομίζει. Αντικείμενα θα πάρτε αλλά θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσετε επί τόπου.

03. Η σκηνή αυτή μου θύμισε τα Gobliiis...

Στο Silence παρακολουθούμε την ιστορία να εξελίσσεται και ανά τακτά χρονικά διαστήματα αναλαμβάνουμε δράση επιλύοντας εμπόδια που προέκυψαν έχοντας 2-3... άντε 4 οθόνες να κινηθούμε. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για ένα απόλυτα γραμμικό παιχνίδι. Ακόμα και κάποιες επιλογές που μας δίνονται σε μορφή διαλόγου είναι εικονικές, αφού έτσι και αλλιώς το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι γρίφοι είναι στο σύνολό τους βατοί και όσοι παίζετε adventures δεν θα δυσκολευτείτε ιδιαίτερα. Είναι πράγματα που έχουμε δει πολλάκις. Αν και τις περισσότερες φορές πρέπει να διορθώσουμε μια αναποδιά που έχει συμβεί, μια εύκολη λύση κατά τη γνώμη μου, όλοι οι γρίφοι δένουν με την ιστορία και, δεδομένου του κόσμου, είναι απόλυτα λογικοί ενώ δίνονται όλες οι απαραίτητες βοήθειες. Δυστυχώς πάντως, ένα playthrough δεν θα σας πάρει πάνω από ένα εξάωρο. Πραγματικά απορώ πως στα καταστήματα διαφημίζεται σαν παιχνίδι που κρατά 12 (!) ώρες... αν παίξετε δυο φορές, ίσως. Κρίμα. Εννοείται ότι θα το θέλαμε μεγαλύτερο ενώ και η ιστορία θα είχε πολλά να δώσει.

Ο χειρισμός γίνεται είτε με το ποντίκι είτε με το gamepad όπου και στις δυο περιπτώσεις είναι πολύ λιτός και λειτουργικός. Οποιαδήποτε ενέργεια εκτελείται με το πάτημα ενός πλήκτρου όπου ο κέρσορας παίρνει το ανάλογο σχήμα. Αν κουβαλάτε κάποιο αντικείμενο και περάσετε πάνω από το σημείο που είναι να χρησιμοποιηθεί τότε ο κέρσορας θα πάρει το σχήμα του αντικειμένου. Όσοι παίξετε με gamepad θα πρέπει να περπατήσετε σχετικά κοντά στα σημεία αλληλεπίδρασης για να ενεργοποιηθούν ενώ θα έχετε απ’ ευθείας έλεγχο του Spot, αντίθετα με το ποντίκι όπου χρησιμοποιούμε τον Spot σαν αντικείμενο.

Σε μερικά σημεία ο κέρσορας υποδηλώνει ότι πρέπει να κρατήσετε πατημένο το πλήκτρο και να σύρετε το ποντίκι ή να μετακινήστε το μοχλό προς την κατεύθυνση που φαίνεται. Με αυτόν τον τρόπο προσομοιώνουμε κάποιες ενέργειες όπως το να ανοίξουμε μια πόρτα κτλ... Τέλος αν και δεν υπάρχουν action γρίφοι, υπάρχουν δυο mini-games περισσότερο διακοσμητικού, παρά ουσιαστικού χαρακτήρα. Στο ένα πρέπει να κρατήσουμε τον κέρσορα που παλινδρομεί τυχαία στο κέντρο κινώντας ποντίκι/μοχλό προς την αντίθετη κατεύθυνση για κάποιο χρονικό διάστημα και καλά για να κρατήσει ο ήρωας την ισορροπίας του. Αρκετά εύκολο με το gamepad, λίγο σπαστικό με το mouse. Και το δεύτερο είναι μια “πτήση” της Renie ανάμεσα από τα σύννεφα, ίσως το πιο άκυρο κομμάτι που έχω δει σε adventure πολύ καιρό τώρα.

Αααχ....

Το Silence ήταν ένα παιχνίδι που περίμενα με μεγάλη λαχτάρα αλλά τελικά μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Στον οπτικοακουστικό τομέα είναι ένα adventure που θυμίζει άλλες χρυσές εποχές και αυτή τη στιγμή που γράφω δεν μπορώ να σκεφτώ όμοιο σύγχρονο adventure εφάμιλλης ποιότητας. Οι γρίφοι, αν και εύκολοι ή χωρίς inventory, είναι... γρίφοι και έχουν καταφέρει να παντρέψουν πολύ όμορφα την έντονη αφήγηση με το κλασικό gameplay... αλλά ρε γαμώτο... εκείνο το σενάριο εδώ μου κάθεται. Θα μπορούσαν να είχαν κάνει μια τόσο ωραία ιστορία αλλά τελικά κάπου έχασαν την ισορροπία της αφήγησης με την προβολή των καινοτομιών που ήθελαν να παρουσιάσουν. Ειδικά τα φινάλε, δεν θέλω ούτε να τα σκέφτομαι. Τέλος πάντων, ίσως να γκρινιάζω παραπάνω από όσο πρέπει ή ίσως κάποιος που θα παίξει το Silence χωρίς να γνωρίζει το Whispered World βιώσει πιο έντονα την ιστορία. Όπως και να έχει το Silence έχει ίσως το μεγαλύτερο προσόν. Είναι ιδανικό για να ξεκινήσει κανείς να παίζει adventures, αν αγαπήσει το Silence θα αγαπήσει και το είδος.