Silence

Τρίτη, 15 Νοεμβρίου 2016, Συντάκτης: Constantine_R

  • Κυκλοφορία: 2016
  • Ανάπτυξη: Daedalic
  • Πλατφόρμα: PC, MAC, Linux, XBox One, PS4

It was a nice story, now hear mine...

Οι αντιρρησίες πείτε ό,τι θέλετε: το Whispered World ήταν το third person point n’ click adventure που έψαχνε η κοινότητα από το 2001. Μπορείτε να γκρινιάξετε πιο πολύ και από τον μικρό Sadwick για το πόσο κλαψιάρης ήταν, για τη φωνή του, για το φινάλε ή ακόμα-ακόμα και για τους γρίφους (...ήμαρτον...), το αποτέλεσμα όμως είναι ένα: το Whispered World ήταν ένα adventure που τα είχε όλα και μας θύμισε πως στήνονται οι μεγάλες περιπέτειες... Αυτό όμως είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης, εδώ είμαστε για να κρίνουμε τη συνέχεια του μικρού αυτού διαμαντιού που για την Daedalic σηματοδοτεί μια νέα εποχή. Και επειδή όταν κάποια εταιρεία που κυκλοφορεί adventures λέει “νέα εποχή” εμάς μας σηκώνεται, δικαίως, η τρίχα (τι είναι αυτό που ξεκινά από Tell και τελειώνει σε tale;), το Silence μας έκανε κάπως να ανασηκώσουμε το φρυδάκι με καχυποψία όταν ακούσαμε για αλλαγές στο gameplay αλλά και από την άλλη μας άφησε ένα χαμόγελο με την ποιότητα των εικόνων που βλέπαμε.

Άνιση Ιστορία.

Πριν ξεκινήσουμε οτιδήποτε παρακαλούνται όσοι δεν έχουν παίξει το Whispered World να δώσουν τη δέουσα προσοχή: Το Silence πολύ γρήγορα στην εισαγωγή περιγράφει όλα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Whispered World, ακόμα και το φινάλε. Θεώρησα λοιπόν (μετά από σκέψη είναι η αλήθεια) να μην προσπαθήσω να κρατήσω κρυφά τα γεγονότα των περιπετειών του Sadwick καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με αυτά του Silence. Οπότε να γνωρίζετε πως: αν παίξετε το Whispered World μετά το Silence τότε το δεύτερο θα σας καταστρέψει το πρώτο καθώς επίσης να αποφύγετε να διαβάσετε την επόμενη παράγραφο. Από την μεθεπόμενη είστε ασφαλείς να συνεχίσετε.

Το Silence λοιπόν ξεκινά ένα χειμωνιάτικο απόγευμα σε ένα χωριό (;) ακαθόριστου τόπου και χρόνου. Ο δεκαεξάχρονος Noah ψάχνει τη μικρή του αδελφή, Renie όταν βομβαρδιστικά αεροπλάνα εισβάλουν στο χωριό. Ο Noah μαζεύει γρήγορα-γρήγορα την αδελφή του και την τελευταία στιγμή χώνεται στο πλησιέστερο καταφύγιο ενώ έξω θερίζει ο θάνατος. Για να την παρηγορήσει μετά από έναν μικρό τσακωμό ο Noah αρχίζει να της εξιστορεί τις περιπέτειες του Sadwick, ενός μικρού μελαγχολικού κλόουν, ονειρική προέκταση ενός βαριά άρρωστου αγοριού. Η Renie λατρεύει αυτήν την ιστορία και την έχει ακούσει τόσες φορές που την έχει μάθει απ’ έξω... εξάλλου το μικρό εκείνο αγόρι δεν ήταν άλλο από τον μεγάλο της αδελφό...

01. Noah θα κάνει τα πάντα για τη μικρή του αδελφή

Ξαφνικά μια βόμβα σκάει και το καταφύγιο διαλύεται. Ο Noah ξυπνά στα χαλάσματα γρήγορα όμως συνειδητοποιεί ότι δεν είναι στο χωριό του αλλά γύρισε πίσω στη Silence και μαζί με αυτόν είναι και η αδελφή του που την οποία και αναζητεί. Στην Silence βασιλεύει τώρα μια ψεύτικη βασίλισσα που έχει εξαπολύσει σε όλη τη χώρα τους/τις Seekers, τέρατα που αναζητούν το τελευταίο θραύσμα από τον καθρέφτη που έσπασε ο Sadwick. Τα δυο αδέλφια θα ενωθούν με μια μικρή ομάδα επαναστατών που θέλει την ανατροπή της βασίλισσας και θα προσπαθήσουν να γυρίσουν στον κόσμο τους. Πιστός σύμμαχός τους, θα είναι και ο Spot, η (ντισνεϊκή) κάμπια του Sadwick που μπορεί να αλλάζει μορφές.

Το Silence είναι ένα adventure που βασίζεται πολύ στην ιστορία του. Δεν είναι όπως τα προηγούμενα (και περισσότερα γενικά) adventures της Daedalic που θα δούμε μερικά μικρά cutscenes να προωθούν το ένα κεφάλαιο μετά το άλλο, αλλά προσεγγίζει περισσότερο μια διαδραστική ιστορία, χωρίς όμως να σημαίνει ότι χάνει το χαρακτήρα του σαν adventure game.

Η σκηνοθεσία είναι υψηλού επιπέδου, το ίδιο οι διάλογοι και η εν γένει ατμόσφαιρα. Εύκολα η πιο προσεγμένη δουλειά της Daedalic που δείχνει ότι θέλει να κάνει το βήμα παραπάνω και τα καταφέρνει μια χαρά. Δεδομένου του badget, το Silence δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μια animated ταινία. Εκεί όμως που δυστυχώς ο φόβος μου βγήκε αληθινός είναι στο γιατί να επιλέξουν μια συνέχεια του Whispered World. Εντάξει, η απάντηση είναι προφανής: χρησιμοποιήσαμε ένα δυνατό “χαρτί” για να τραβήξουμε τα φώτα της δημοσιότητας και των χρηστών στη “νέα εποχή” και η αλήθεια είναι ότι ο δικός μου φόβος έγκειτο στο πως μπορεί να συνεχιστεί μια τέτοια ιστορία. Το πρόβλημα όμως τελικά δεν είναι αυτό αλλά ο τρόπος που το Silence χρησιμοποιεί το Whispered World σαν sequel.

Δεν θέλω να επεκταθώ καθώς αυτοί είναι προβληματισμοί που θα ήταν καλύτερα να συζητηθούν στο forum με ένα μεγάλο spoiler για τίτλο, θα πω μόνο το εξής: στο Whispered World υπήρχε το στοιχείο της έκπληξης που έκανε (για εμένα τουλάχιστον) το σενάριο ενδιαφέρον. Όταν αφαιρείς από το πρώτο λεπτό αυτό το στοιχείο και δεν φροντίζεις να κάνεις κάτι διαφορετικό τότε αφηγηματικά έχεις πρόβλημα. Συνεχώς περίμενα... κάτι να γίνει... και αυτό ποτέ δεν ήρθε.

Γενικά το Silence προσπαθεί πρώτα να μοιάσει στο Whispered World και μετά να πει μια ιστορία με αποτέλεσμα αρκετές φορές να μην ξέρει και το ίδιο τι θέλει να πει ή τι να πει και αυτό είναι το σοβαρότερό του μειονέκτημα. Και αυτή η “αμηχανία” κορυφώνεται στο φινάλε. Αν και οι επιλογές είναι δυο, τις βρήκα και τις δυο τουλάχιστον άστοχες. Βέβαια αυτό είναι ένα προσωπικό γούστο αλλά δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς... τελικά ποιο το νόημα αυτής της ιστορίας;

Απίθανα γραφικά και ήχος.

Τα γραφικά του Silence είναι υπέροχα. Η Daedalic εφαρμόζει μια καινούργια προσέγγιση στην δημιουργία των τοπίων ενσωματώνοντας δισδιάστατες εικόνες σε τρισδιάστατους χώρους. Κάθε τοποθεσία έχει φτιαχτεί με “στρώσεις” από εικόνες που έχουν φιλοτεχνηθεί στο χέρι, κάτι που γινόταν και πριν μόνο που τώρα τα σχέδια αυτά έχουν τοποθετηθεί σε τρισδιάστατο περιβάλλον και “τσαλακωθεί” με τέτοιο τρόπο που να τους δίνει περισσότερο βάθος ενώ έχουν προστεθεί διάφορα εφέ φωτός, νερού κ.τ.λ. Φανταστείτε σαν να κοιτάτε ένα pop-up βιβλίο. Το βίντεο εδώ είναι κατατοπιστικότατο.

Στο ίδιο επίπεδο βρίσκονται και τα μοντέλα των χαρακτήρων και των τεράτων που είναι πλήρως τρισδιάστατα. Δεν είναι φτιαγμένα με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, είναι όμως πανέμορφα και κινούνται ρεαλιστικότατα. Τόσο οι εκφράσεις του προσώπου, όσο και οι κινήσεις τους είναι απίθανες. Μου έκανε εντύπωση το πόσο καλά αλληλεπιδρούν οι χαρακτήρες με το χώρο (δεδομένου και της τεχνικής) και το Silence δεν είναι ένα παιχνίδι με δυο-τρία animations που επαναλαμβάνονται αλλά κάθε φορά ο ήρωας συμπεριφέρεται διαφορετικά. Όσο αφορά τα γραφικά το Silence παίρνει άριστα και είναι ο πιο δυνατός τομέας του παιχνιδιού.

Μόνο παράπονο είναι οι χρόνοι φόρτωσης μιας καινούργιας περιοχής αλλά από κάποια patches που είδα πριν κυκλοφορήσει ακόμα το παιχνίδι φαίνεται οι προγραμματιστές να δουλεύουν πάνω σε αυτό. Η Daedalic δεν επέλεξε τυχαία να κάνει μια συνέχεια ενός δυνατού τίτλου της για να λανσάρει αυτές τις αλλαγές και ίσως αυτό να προηγήθηκε της ιστορίας της ίδιας. Εύχομαι να υπάρχει και συνέχεια.

02. Και η Renie όμως δεν φοβάται να προστατεύσει τους φίλους της.

Ο ηχητικός τομέας πλαισιώνει επάξια τον οπτικό. Οι ρόλοι έχουν διανεμηθεί σε επαγγελματίες ηθοποιούς που έχουν κάνει δουλειά υψηλού επιπέδου. Κάθε χαρακτήρας ακούγεται και συμπεριφέρεται εξαιρετικά. Θα μπορούσε ίσως Ranie να είχε μεγαλύτερη ένταση σε ορισμένες στιγμές αλλά ας μην έχουμε τόσες απαιτήσεις από τη μικρή ηθοποιό που υποδύεται την πιτσιρίκα. Μεγάλη προσοχή έχει δοθεί και στα ηχητικά εφέ που είναι πειστικότατα. Τα μουσικά θέματα που παίζουν φτιάχνουν την ατμόσφαιρα και αποτελούνται κυρίως από αργόσυρτα ορχηστρικά κομμάτια, θα ήθελα και σε κάποιες στιγμές έντασης η μουσική να ήταν πιο δυναμική ή πιο μπροστά... θα έκανε τη σκηνή ακόμα δυναμικότερη. Επίσης πρέπει το θέμα στην πόλη να είναι ίδιο με αυτό του Whispered World, δεν το λέω εγώ αλλά η γυναίκα μου που κάποια στιγμή που άκουγε, χωρίς να βλέπει την οθόνη με ρώτησε “Αυτό δεν το έχεις ξαναπαίξει;” και μιλάμε έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε... kudos στη σύζυγο λοιπόν. Να σημειωθεί επίσης ότι το παιχνίδι έχει υποτιτλιστεί σε πολλές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής και έχει αποδοθεί εξαιρετικά. Πολλά μπράβο για αυτή την πρωτοβουλία.

Λιτό και εύκολο gameplay.

Αν πρέπει να συνοψίσουμε το gameplay του Silence σε μια λέξη τότε αυτή θα ήταν: απλό. Είναι πασιφανής η προσέγγιση της Daedalic να κάνει ένα adventure όσο το δυνατό ποιο απλό έχοντας ίσως κατά νου περισσότερο τους νέους gamers που δεν έχουν παίξει adventures ή νομίζουν ότι adventure είναι το... Assassin’s Creed ξέρω ‘γω... παρά τους βετεράνους του είδους. Αυτό δεν σημαίνει ότι το gameplay έχει πάει περίπατο ή ότι το Silence δεν είναι adventure με τον κλασικό και αγαπημένο ορισμό, κάτι που λίγο-πολύ το αναρωτηθήκαμε όταν πρωτακούσαμε για αυτό.

Η πιο ηχηρή απουσία στο Silence είναι το inventory. Μπορεί ένα third person point n’ click adventure να σταθεί χωρίς αυτό; Λοιπόν, άσχετα με προσωπικές προτιμήσεις, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρόσφατα ήταν το The Cave του Ron Gilbert και οι μεγαλύτεροι (οι έφηβοι δηλαδή σαν και εμένα) πολύ πιθανό να θυμούνται το Gobliiis (1991) της Coktel Vision, μόνο που στο Silence ο μοναδικός που έχει δικές του “δυνάμεις” είναι ο Spot τον οποίο και θα χειριστούμε είτε μόνο του, είτε σε συνεργασία με κάποιο από τα δυο αδέλφια. Μπορεί να αλλάζει σχήματα κατά βούληση, είτε φουσκώνοντας, είτε αποκτώντας επίπεδο σχήμα και επειδή είναι μεγάλος πεινάλας, μπορεί να καταβροχθίσει διάφορα υλικά και να τα εκσφενδονίσει όπου αυτός νομίζει. Αντικείμενα θα πάρτε αλλά θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσετε επί τόπου.

03. Η σκηνή αυτή μου θύμισε τα Gobliiis...

Στο Silence παρακολουθούμε την ιστορία να εξελίσσεται και ανά τακτά χρονικά διαστήματα αναλαμβάνουμε δράση επιλύοντας εμπόδια που προέκυψαν έχοντας 2-3... άντε 4 οθόνες να κινηθούμε. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για ένα απόλυτα γραμμικό παιχνίδι. Ακόμα και κάποιες επιλογές που μας δίνονται σε μορφή διαλόγου είναι εικονικές, αφού έτσι και αλλιώς το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι γρίφοι είναι στο σύνολό τους βατοί και όσοι παίζετε adventures δεν θα δυσκολευτείτε ιδιαίτερα. Είναι πράγματα που έχουμε δει πολλάκις. Αν και τις περισσότερες φορές πρέπει να διορθώσουμε μια αναποδιά που έχει συμβεί, μια εύκολη λύση κατά τη γνώμη μου, όλοι οι γρίφοι δένουν με την ιστορία και, δεδομένου του κόσμου, είναι απόλυτα λογικοί ενώ δίνονται όλες οι απαραίτητες βοήθειες. Δυστυχώς πάντως, ένα playthrough δεν θα σας πάρει πάνω από ένα εξάωρο. Πραγματικά απορώ πως στα καταστήματα διαφημίζεται σαν παιχνίδι που κρατά 12 (!) ώρες... αν παίξετε δυο φορές, ίσως. Κρίμα. Εννοείται ότι θα το θέλαμε μεγαλύτερο ενώ και η ιστορία θα είχε πολλά να δώσει.

Ο χειρισμός γίνεται είτε με το ποντίκι είτε με το gamepad όπου και στις δυο περιπτώσεις είναι πολύ λιτός και λειτουργικός. Οποιαδήποτε ενέργεια εκτελείται με το πάτημα ενός πλήκτρου όπου ο κέρσορας παίρνει το ανάλογο σχήμα. Αν κουβαλάτε κάποιο αντικείμενο και περάσετε πάνω από το σημείο που είναι να χρησιμοποιηθεί τότε ο κέρσορας θα πάρει το σχήμα του αντικειμένου. Όσοι παίξετε με gamepad θα πρέπει να περπατήσετε σχετικά κοντά στα σημεία αλληλεπίδρασης για να ενεργοποιηθούν ενώ θα έχετε απ’ ευθείας έλεγχο του Spot, αντίθετα με το ποντίκι όπου χρησιμοποιούμε τον Spot σαν αντικείμενο.

Σε μερικά σημεία ο κέρσορας υποδηλώνει ότι πρέπει να κρατήσετε πατημένο το πλήκτρο και να σύρετε το ποντίκι ή να μετακινήστε το μοχλό προς την κατεύθυνση που φαίνεται. Με αυτόν τον τρόπο προσομοιώνουμε κάποιες ενέργειες όπως το να ανοίξουμε μια πόρτα κτλ... Τέλος αν και δεν υπάρχουν action γρίφοι, υπάρχουν δυο mini-games περισσότερο διακοσμητικού, παρά ουσιαστικού χαρακτήρα. Στο ένα πρέπει να κρατήσουμε τον κέρσορα που παλινδρομεί τυχαία στο κέντρο κινώντας ποντίκι/μοχλό προς την αντίθετη κατεύθυνση για κάποιο χρονικό διάστημα και καλά για να κρατήσει ο ήρωας την ισορροπίας του. Αρκετά εύκολο με το gamepad, λίγο σπαστικό με το mouse. Και το δεύτερο είναι μια “πτήση” της Renie ανάμεσα από τα σύννεφα, ίσως το πιο άκυρο κομμάτι που έχω δει σε adventure πολύ καιρό τώρα.

Αααχ....

Το Silence ήταν ένα παιχνίδι που περίμενα με μεγάλη λαχτάρα αλλά τελικά μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Στον οπτικοακουστικό τομέα είναι ένα adventure που θυμίζει άλλες χρυσές εποχές και αυτή τη στιγμή που γράφω δεν μπορώ να σκεφτώ όμοιο σύγχρονο adventure εφάμιλλης ποιότητας. Οι γρίφοι, αν και εύκολοι ή χωρίς inventory, είναι... γρίφοι και έχουν καταφέρει να παντρέψουν πολύ όμορφα την έντονη αφήγηση με το κλασικό gameplay... αλλά ρε γαμώτο... εκείνο το σενάριο εδώ μου κάθεται. Θα μπορούσαν να είχαν κάνει μια τόσο ωραία ιστορία αλλά τελικά κάπου έχασαν την ισορροπία της αφήγησης με την προβολή των καινοτομιών που ήθελαν να παρουσιάσουν. Ειδικά τα φινάλε, δεν θέλω ούτε να τα σκέφτομαι. Τέλος πάντων, ίσως να γκρινιάζω παραπάνω από όσο πρέπει ή ίσως κάποιος που θα παίξει το Silence χωρίς να γνωρίζει το Whispered World βιώσει πιο έντονα την ιστορία. Όπως και να έχει το Silence έχει ίσως το μεγαλύτερο προσόν. Είναι ιδανικό για να ξεκινήσει κανείς να παίζει adventures, αν αγαπήσει το Silence θα αγαπήσει και το είδος.

Σχόλια

Πρέπει να συνδεθείς για να σχολιάσεις
  • Ωραίο ρίβιου.

    Και καινοτόμο. Ξεκινάς με αναφορά στους αντιρρησίες ...

    Δυο απορίες.
    1) Γιατί από το 2001 (συγκεκριμένα το 2001) έψαχνε η κοινότητα το WW; Τι έγινε το 2001 για τελευταία φορά; Καταλαβαίνω ότι κάτι κυκλοφόρησε μέχρι τότε που μας κάλυπτε και μετά έπαψε; Ποιο λες; Βασικά, αν έλεγες 1999, ΟΚ, θα έλεγα, κατάλαβα.
    2)

    Είναι ιδανικό για να ξεκινήσει κανείς να παίζει adventures, αν αγαπήσει το Silence θα αγαπήσει και το είδος.

    +
    Είναι πασιφανής η προσέγγιση της Daedalic να κάνει ένα adventure όσο το δυνατό ποιο απλό έχοντας ίσως κατά νου περισσότερο τους νέους gamers που δεν έχουν παίξει adventures ή νομίζουν ότι adventure είναι το... Assassin’s Creed ξέρω ‘γω... παρά τους βετεράνους του είδους.


    Σ' εμένα αυτά τα 2 φαίνονται αντιφατικά. Σ' εσένα πιθανόν όχι και το δέχομαι (χάριν ευκολίας ...). Καταλαβαίνεις γιατί μου φαίνονται εμένα αντιφατικά; Μονολεκτικά αν θες.

    Μπράβο στη σύζυγο κι από μένα που το έπιασε. Ωραίο ρίβιου.

    ΥΓ
    Όντως, η Daedalic στα γραφικά και τον ήχο ήταν πάντα καλή.

  • Σε απάντηση: crocark

    Ευχαριστώ,

    Και καινοτόμο. Ξεκινάς με αναφορά στους αντιρρησίες ...

    Νταξ' μωρέ... είπα να ξεκινήσω "δυνατά" :p

    1. Η χρονολογία βγήκε κάπως αυθόρμητα. Εννοώ μέχρι και το πρώτο Syberia που έκανε ανάλογο (ίσως και μεγαλύτερο ντόρο). Εσύ εννοείς το Longest Journey;... Στη λογική του grande παιχνιδιού, συμφωνώ. Αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το Syberia... ο λόγος στο (2).

    2. Καταλαβαίνω απόλυτα. Αλλά και εγώ δεν βάζω την ευκολία πρώτο παράγοντα αλλά τα γραφικά και τον ήχο που απλά σκίζουν. Εννοείται ότι και η ευκολία του με έκανε να το γράψω... αλλά άσε με να κάνω έναν παραλληλισμό. Το Syberia (που λέγαμε) είχε (για την εποχή φυσικά): Φοβερά γραφικά, να θυμίσω επίσης ότι και εκείνο είχε λίγους χαρακτήρες. Γαμάτη μουσική. Και δεν το λες και κανένα δύσκολο adventure, εγώ το κατατάσσω κάτω του μετρίου σε δυσκολία.
    Το Silence έχει και αυτό τα δυο πρώτα χαρακτηριστικά, είναι ακόμα πιο εύκολο αλλά θεωρώ ότι ένας τελείως άπειρος παίχτης που εντρυφεί στους μηχανισμούς... ε! θα το στύψει λίγο... ΑΛΛΑ, και αυτό το "αλλά" είναι πολύ μεγάλο, στο Silence έχουν κάνει τεράστιο φάουλ με το σενάριο... εγώ απλά ξενέρωσα και πιστεύω πως αν το παιχνίδι δεν πάει καλά θα είναι πρωτίστως αυτός ο λόγος.
    Τέλος πάντων, πίσω στο Syberia. Έφερε το Syberia κόσμο στο adventuring; Yes it is...αν όπως υπήρχαν άτομα που το είδαν και αδιαφόρησαν ή δεν τους άρεσε και γύρισαν στα πίου-πιου, υπήρχαν και άτομα που ψάχτηκαν περαιτέρω. Η πρόταση "αν αγαπήσουν..... " που έγραψα είναι μια ευχή καμουφλαρισμένη σε βεβαιότητα (καταλαβαίνεις... τσατσιά... ;) ) ότι το Silence μπορεί να γίνει ένα εν δυνάμει τέτοιο adventure... αν δεν γίνει θα είναι πιστεύω πρωτίστως από το σενάριο (που έχω αναφέρει επιδερμικά στα τελευταία... 20 posts... :D )

    For the record... προσωπικά σαφώς και με πείραξε που ήταν τόσο εύκολο!

  • Σε απάντηση: Constantine_R

    1.
    Ω, τα πράγματα είναι χειρότερα απ' ό,τι περίμενα ... :(

    Η χρονολογία βγήκε κάπως αυθόρμητα. Εννοώ μέχρι και το πρώτο Syberia

    Διαβάζω 2001, ενώ έχει πάει κάπου το μυαλό μου. Έχω τη wiki ήδη ανοιχτή, γράφω στην αναζήτηση Syberia, λέει 2002, με σχετική ασφάλεια, επιστρέφει η καρδιά μου από την κούλουρη.
    Εσύ εννοείς το Longest Journey;

    Για κάποιον λογικό ή περίεργο τελείως λόγο, 7 χρόνια που γράφω εδώ μέσα, όταν φτάνουμε στο δια ταύτα, τα πάντα καταλήγουν στο TLJ και το Syberia! Οπότε πλέον δε σκέφτομαι καν. Όταν δεν υπάρχει συγκεκριμένη αναφορά σε τίτλο, νομίζω ότι για ένα από τα 2 μιλάει ο άλλος.
    2.
    Καταλαβαίνω απόλυτα.

    Ειλικρενέστατα, η απάντηση αυτή μου αρκεί. Θα αρκούσε τέλος πάντων.
    Αλλά και εγώ δεν βάζω την ευκολία πρώτο παράγοντα αλλά τα γραφικά και τον ήχο που απλά σκίζουν.

    Ως συστατικά που θα τραβήξουν, αλλά για να καταλάβουν τη διαφορά από το A'sC προφανώς θα πρέπει να ασχοληθούν με τους γρίφους και να τους αγαπήσουν κιόλας προκειμένου να αγαπήσουν και το είδος. Γιατί αν ήταν μόνο τα γραφικά, πιθανότατα θα αγαπούσαν το A'sC πάλι ... Όχι εγώ. Οι "νέοι".
    αλλά άσε με να κάνω έναν παραλληλισμό. Το Syberia (που λέγαμε) είχε (για την εποχή φυσικά): Φοβερά γραφικά, να θυμίσω επίσης ότι και εκείνο είχε λίγους χαρακτήρες. Γαμάτη μουσική. Και δεν το λες και κανένα δύσκολο adventure, εγώ το κατατάσσω κάτω του μετρίου σε δυσκολία.

    ΟΚ. Κατανοητό. Χωρίς να το έχω παίξει συμφωνώ. Φυσικά η συνείδηση μου επαναστατεί και με κάνει να λυπάμαι που συμφωνώ. Γιατί προφανώς θεωρώ ότι, όσους νέους πιστούς φέρει, θα τους φέρει για τους λάθος λόγους. Πιο πιθανό είναι οι πιστοί, αντί να είναι πραγματικοί πιστοί, να φτιάξουν δική τους αίρεση κλπ. Στα μονοπάτια των προηγηθεισών αιρέσεων ...
    Παρένθεση.
    εγώ το κατατάσσω κάτω του μετρίου σε δυσκολία.

    Δεν είναι αυτονόητο πλέον το να έχει καταλάβει ο άλλος εδώ μέσα ακριβώς τι εννοείς όταν μιλάς για δυσκολία. Κατάλαβα και συμφωνώ περί δυσκολίας Syberia (πλέον, όχι τότε που το έπαιζα).
    στο Silence έχουν κάνει τεράστιο φάουλ με το σενάριο...

    Δεν το έχω παίξει και θα ξεφύγω τώρα. Πιστεύω το ίδιο με σένα, μετά το ρίβιου σου, αλλά μάλλον για άλλους τελείως λόγους. Εδώ το WW μου φαινόταν σουρεάλ ...

    εγώ απλά ξενέρωσα και πιστεύω πως αν το παιχνίδι δεν πάει καλά θα είναι πρωτίστως αυτός ο λόγος.

    Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Εσύ εννοείς ότι αν ήταν και το σενάριο σούπερ, θα το ριβιούαραν και στα σάιτ γενικού ενδιαφέροντος, οπότε θα τραβούσε τους νέους παίκτες, ενώ τώρα όχι έτσι όπως είναι; Ή εννοείς ότι δε θα το αγοράσουν ούτε οι "παλιοί", λόγω του ότι το σενάριο κατακρίνεται στα σάιτς ειδικού ενδιαφέροντος; Σε κάθε περίπτωση βλέπω 4/5 και ξέρεις ...
    Η πρόταση "αν αγαπήσουν..... " που έγραψα είναι μια ευχή καμουφλαρισμένη σε βεβαιότητα (καταλαβαίνεις... τσατσιά... ;) ) ότι το Silence μπορεί να γίνει ένα εν δυνάμει τέτοιο adventure...

    Όσο με θαυμάζεις που μπορώ να τα βλέπω άσπρα-μαύρα, άλλο τόσο θαυμάζω το ρομαντισμό σου! Από που αντλείς τέτοιες ελπίδες δεν μπορώ ρε φίλε να το καταλάβω. Μακάρι ...
    For the record... Τα γραφικά του είναι πραγματικά το κάτι άλλο και ήταν αρκετά για ν' ανοίξω το ρίβιου. Ενώ έχω ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό ότι επίκειται συνέχεια της χαζομάρας, μόλις είδα τη θλιμμένη φάτσα του αγοριού στο εξώφυλλο χαμογέλασα. Σε συνδυασμό με το άκυρο σενάριο, που θα μου έδινε μια καλή αφορμή για γκρίνια αλλά και το γεγονός ότι το βλέπω να υπάρχει σε κουτί, παίζει να την κάνω τη βλακεία ...

    (Στην πραγματικότητα δεν είναι μεγάλο ^. Τα quotes έχουν μεγάλο περιτύλιγμα.)

Αγαπημένα

  • Δεν βρέθηκαν σχόλια