Thimbleweed Park

Ποιος Ron Gilbert;!!

Δεν έχω όρεξη να αρχίσω πάλι με τα Kickstarters. Βαρέθηκα. Μόνο... kick δεν είναι πλέον. Όχι ότι σαν πλατφόρμα δεν αξίζει ή δεν βοηθά. Σε κάθε όμως όμορφη ιδέα θα βρεθεί και κάποιος να την κάνει... σπίτι εκδιδομένων γυναικών. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως ένιωσα όταν (πάνε δυο χρόνια τώρα) εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο forum μας η είδηση που έλεγε πάνω-κάτω: Γεια σας, είμαι ο Ron Gilbert και θέλω να μου κόψετε μισθό να σας φτιάξω το επόμενο adventure... μπλα μπλα μπλα... Monkey Island... μούμπλε μούμπλε.... Maniac Mansion... όινκ όινκ... Lucas Arts... pixels... classic adventure game... Πωωω ρε φίλε!! ακουγόταν ΤΟΣΟ αρπαχτή που μου ανέβασε την πίεση. Από εκείνη την μέρα δεν ασχολήθηκα καν με εκείνο το Thi-πουλάκια-κάθονταν-park. Δεν με ένοιαζε, δεν υπήρχε. Και όταν πριν από δυο εβδομάδες περίπου έφτασε στα χέρια μου, δεν το ξεκίνησα και με τίποτα μεγάλη λαχτάρα.

Το πνευματικό παιδί όμως των Ron Gilbert και Gary Winnick με έκανε όχι μόνο να μετανιώσω για ό,τι είχα πει αλλά με έβαλε στη γωνία μου κουνώντας μου το δάχτυλο και με έκανε να το βουλώσω με ένα χαμηλόφωνο “σουτ!”. Τώρα κάθομαι και τρώω με ευχαρίστηση το καπέλο μου.

Οι Λυχνίες Είναι το Μέλλον

Το χωριό του Thimbleweed Park θα ήταν απλά μια αναφορά στο χάρτη αν δεν υπήρχε ο Chuck Edmund. Ο μεγάλος αυτός οραματιστής έγινε πλούσιος φτιάχνοντας μαξιλάρια και ευεργέτης χάρη στις λυχνίες κενού που ο ίδιος κατασκεύασε. Όλο το Thimbleweed Park είναι κτισμένο γύρω από τις πατέντες του και κάθε κάτοικος πίνει νερό στο όνομα του, δηλαδή, σχεδόν όλοι. Κάθε όμως δυναστεία κάποτε παρακμάζει και η κάθοδος του Thimbleweed Park ξεκίνησε όταν το εργοστάσιο μαξιλαριών καταστράφηκε ολοσχερώς από φωτιά για την οποία κατηγορήθηκε ο τότε επιστάτης. Σιγά-σιγά το χωριό ερήμωνε ενώ ο Chuck αποτραβήχτηκε στην έπαυλη και στις εφευρέσεις του.

Μαζί του ζει ο αδελφός του Franklin και η κόρη του Delores. O αδελφός του, μετά την καταστροφή του εργοστασίου πάντα έψαχνε τρόπους να το επαναφέρει σε λειτουργία. Τελευταία του ιδέα, να φτιάξει παιδικά αρκουδάκια που να μετατρέπονται σε μαξιλάρια. Ο Chuck όμως είναι κάθετος σε οποιαδήποτε σκέψη επαναλειτουργίας. Ο Franklin, μια ζωή κάτω από τη σκιά του αδελφού του, δεν τολμά να υποστηρίξει τη θέση του και προσπαθεί πίσω από την πλάτη του Chuck να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Η Delores από την άλλη μοιάζει σε λίγα με τον πατέρα της. Είναι πανέξυπνή, ενθουσιώδης και από μικρή χωμένη στις λυχνίες του θείου της. Ξέρει κάθε τύπο απ’ έξω και ανακατωτά. Γι’ αυτό και ο θείος της βλέπει στο πρόσωπό της την διάδοχο της κληρονομιάς του. Η Delores όμως έχει άλλα όνειρα, θέλει να γίνει game designer στην MMulcas και να φτιάχνει τα αγαπημένα της adventures. Η αγάπη που έχει για τον θείο της την εμποδίζει να του πει τι νιώθει αλλά και από την άλλη δεν θα αφήσει το όνειρό της να χαθεί. Με την πρώτη ευκαιρία θα αιτηθεί και θα πάρει εύκολα τη δουλειά. Ο θείος της δεν θα της το συγχωρήσει ποτέ.

Εκείνη την περίοδο πέρασε από το Thimbleweed Park και ο Ransome the *beeping* Clown. Ένας αθυρόστομος παλιάτσος που έχει γίνει πασίγνωστος για τα αστεία-προσβολές που στολίζει κάθε βραδύ το κοινό του. Το μικρό χωριό σίγουρα θα πέρναγε απαρατήρητο στη μεγάλη ντίβα αν δεν είχε πάρε-δώσε με το εργοστάσιο για μια σειρά κούκλων με την αφεντομουτσουνάρα του. Μια αρπαχτή ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Το βράδυ εκείνο “κένταγε” μέχρι που είχε την φαεινή ιδέα να κοροϊδέψει το μέντιουμ της περιοχής. Η κατάρα ήταν καταστροφική. “Το μακιγιάζ που φοράς να μείνει για πάντα στο πρόσωπό σου!” του φώναξε. Μέσα σε μια νύχτα όλα καταστράφηκαν.

(Όλα ξεκινούν από εδώ)

Fast forward στο... 1987. Το Thimbleweed Park είναι πλέον μια πόλη φάντασμα. Λίγα μαγαζιά έχουν κατορθώσει να παραμείνουν ανοιχτά και πριν από λίγο καιρό ο Chuck Edmund άφησε τον μάταιο αυτό κόσμο για τον πιξελωτό παράδεισο. Ο Ransome ζει μόνος στο διαλυμένο τσίρκο του και η Delores μόλις γύρισε για την ακρόαση της διαθήκης του θείους της.

Τη μέρα που ξεκινάτε το παιχνίδι ένας γερμανός επενδυτής εμφανίζεται έξω από το χωριό περιμένοντας τον Franklin για να συζητήσουν το ενδεχόμενο να κατασκευάσουν τα αρκουδάκια. Το μέρος δεν είναι και το ιδανικότερο. Ποιός στο διάολο δίνει ραντεβού στο ποτάμι βραδιάτικά; Συμβουλή: Αποφεύγετε να δίνετε ραντεβού στο ποτάμι μετά τη δύση του ηλίου γιατί μπορεί να καταντήσετε μέρος της νεκρής φύσης σαν τον κακομοίρη τον γερμανό.

Πολύ γρήγορα θα εμφανιστούν δυο πράκτορες του FBI, άγνωστοι μέχρι τότε μεταξύ τους και από διαφορετικά αρχηγεία, να διαλευκάνουν την δολοφονία. Ο πάντα ευγενικός και by-the-book junior πράκτορας Reyes και η κυνική bitch πράκτορας Ray. Δυο καλόπαιδα που δεν φαίνεται να εμφανίστηκαν μόνο για το καλό του έθνους. Ένα είναι σίγουρο. Ο δολοφόνος αποκλείεται να ήταν ο Franklin αφού εδώ και λίγες μέρες νιώθει πιο... αέρινος και στοιχειώνει το ξενοδοχείο του αδελφού του. Ο θάνατος φαίνεται να είναι της μόδας τώρα τελευταία στο Thimbleweed Park.

Όλο το σενάριο του Thimbleweed Park περιστρέφεται γύρω από την κληρονομιά (κυριολεκτικά και μη) που άφησε ο Chuck Edmund στο χωριό και στη σχέση των πέντε πρωταγωνιστών με αυτή. Ναι, πέντε. Σε όλο το παιχνίδι θα χειρίζεστε πέντε χαρακτήρες. Ταυτόχρονα. Τους δυο πράκτορες, την Delores, τον κλόουν και το φάντασμα του Franklin. Σας φαίνονται πολλοί; και που είστε ακόμα. Κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του κρυφή ατζέντα και τους δικού δαίμονες να νικήσει. Μόνο όμως αν συνεργαστούν θα τα καταφέρουν στο τέλος.

Και τι τέλος... ο Ron Gilbert πλάθει σίγουρα την πιο πολυεπίπεδη ιστορία που έχει κάνει ποτέ. Από την αρχή μας παίζει σαν την γάτα με το ποντίκι μέχρι ένα φινάλε που απλά δεν φαντάζεστε μέχρι να πλησιάσετε σε αυτό. Στο ενδιάμεσο θα συναντήσετε μια πληθώρα κωμικών χαρακτήρων που “μυρίζουν” Lucas Arts και αποδεικνύουν ότι ο Ron δεν το έχει “χάσει” στο ελάχιστο. Στο Thimbleweed Park ο Gilbert είναι σε μεγάλα κέφια.

Κάποια ερωτήματα θα μείνουν μετέωρα, δεν έχει όμως σημασία γιατί δεν φτιάχτηκαν για να απαντηθούν και αν ψάχνετε απάντηση μάλλον κάπου χάσατε το νόημα της ιστορίας. Η λέξη που κυριαρχεί σε όλο το adventure είναι retro. Γνήσιο, καλοπροαίρετο, νοσταλγικό retro. Και κρατήστε αυτή την σκέψη και για τη συνέχεια.

A-D-V-E-N-T-U-R-E

Και πάμε στο gameplay... Τώρα εδώ τι να πω; Πώς να εκφράσω στο χαρτί αυτό που πέρασα; Μόνο με δυο λέξεις μπορείς να περιγράψεις το συναίσθημα που σου αφήνει το Thimbleweed Park και είμαι σίγουρος ότι θα εμφανιστούν σε όλα τα review που θα διαβάσετε: LUCAS ARTS. Οι Ron Gilbert και Gary Winnick δεν εκπλήρωσαν απλώς στο ακέραιο ό,τι υποσχέθηκαν, έφτιαξαν ένα adventure που θα μπορούσε με άνεση να συγκαταλέγεται στο κατάλογο της μεγάλης εταιρείας. Μεγαλοστομίες; Ε! λοιπόν παίξτε το και θα με θυμηθείτε.

Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω... Καταρχάς υπάρχουν δυο modes: το Hard που περιέχει τα πάντα όλα και το Casual στο οποίο έχουν αφαιρεθεί κάποιοι πιο δύσκολοι γρίφοι. Εννοείται ότι η ματαιοδοξία μου με έκανε σε κλάσματα του δευτερολέπτου να πατήσω την πρώτη επιλογή και ας μην σας έγραφα review ποτέ!

Το παιχνίδι χωρίζετε σε εννιά κεφάλαια και σε μπάζει σιγά-σιγά στον κόσμο του. Στην αρχή χειριζόμαστε μόνο τους δυο πράκτορες που ουσιαστικά είναι ένας χαρακτήρας και καθώς ερευνούμε μαθαίνουμε και για τους υπόλοιπους. Η ιστορία ξετυλίγεται πάντοτε με εμάς στο επίκεντρο. Μαθαίνουμε, για το παρελθόν και τους χαρακτήρες, πέφτουμε σε παγίδες και παρασυρόμαστε από τα γεγονότα έχοντας πάντοτε τον έλεγχο.

Και το παιχνίδι όλο και ξεδιπλώνεται. Στην αρχή είμαστε στο χωριό που όλο και “ανοίγει” και όλο και συναντάμε νέους χαρακτήρες και νιώθεις μια ελευθερία που είχε πολύ καιρό να νιώσεις. Και εκεί που αναρωτιέσαι πόσο ακόμα; είσαι στο ένα τρίτο του παιχνιδιού και έχεις ξαφνικά πέντε χαρακτήρες και το 80% του κόσμου του στα πόδια σου να τον εξερευνήσεις. Μπορείς να έχεις κάθε χαρακτήρα όπου και όποτε θες με κάποιους εκ φύσεως περιορισμούς (για παράδειγμα μόνο η Delores μπορεί να περιφέρετε στο σπίτι της, ενώ ο Franklin δεν μπορεί να ξεφύγει από το ξενοδοχείο που στοιχειώνει) και μπορείς να ανταλλάζεις αντικείμενα κατά βούληση.

(Όλοι οι ήρωες μαζεμένοι...)

Και οι γρίφοι; Σε ένα adventure που η γραμμικότητα έχει γίνει χαρτοπόλεμος έρχονται και οι γρίφοι να θυμίσουν τι σημαίνει πραγματικά adventuring. Θα συλλέξετε καμιά εκατοστή αντικείμενα που η χρήση τους δεν είναι μια οθόνη παραπέρα ή ένα λεπτό αργότερα. Κάποια από αυτά μπορεί και να μην τα χρησιμοποιήσετε καν ή η χρήση να είναι διακοσμητική ή απλά ένα ακόμα αστείο. Θα βάλετε τους χαρακτήρες να συνεργαστούν πολλές φορές και όχι απαραίτητα ανά δυο και... θα σκεφτείτε. Κάποιοι είναι προφανής αλλά κάποιοι απαιτούν σύνθετη σκέψη που θα σας ζορίσει, όλα όμως τα στοιχεία είναι εκεί. Μοναδικό ψεγάδι για τους νεότερους είναι μόνο ένα σημείο που θα κληθείτε να απαντήσετε κάποιες ερωτήσεις από τη δεκαετία του ’80 που πρέπει να είσαι... γκουχ, γκουχ... κάποιας ηλικίας για να τις θυμάσαι. Ε, βάλτε και εσείς λίγο τη φαντασία σας.

Κάθε χαρακτήρας κουβαλά ένα δικό του σημειωματάριο που γράφει τις “αποστολές” που έχει να εκπληρώσει και διεκπεραιώσει. Μην το φοβάστε, δεν αποτελεί κάποιο είδος hint system. Είναι απλά μια καλή βοήθεια για να έχετε ανά πάσα στιγμή το κεφάλι σας σε τάξη. Σας συμβουλεύω να ανατρέχετε σε αυτό συχνά.

Ο Gilbert έχει στήσει ένα αξέχαστο γαϊτανάκι που σέβεται όλους τους χρήστες χωρίς να τους θεωρεί βλάκες και χωρίς να το παίζει ο ίδιος έξυπνος. Το Thimbleweed Park είναι ένα adventure που πρέπει να διδάσκεται και να αναλύεται σε κάθε επίδοξο game developer και έγινε από τους καλύτερους. Ξεκινά σχετικά εύκολα και κλιμακώνεται υπέροχα. Κάθε φορά που κόλλαγα, και έβρισκα τη λύση μετά από προσπάθεια, ένιωθα εκείνη τη γλυκιά αίσθηση ότι τα κατάφερα. Το έκλεινα και σκεφτόμουν πότε θα ξανακάτσω μπροστά στην οθόνη μου. Εννοείται ότι αν είχα κολλήσει το γυρόφερνα συνέχεια στο μυαλό, όταν δεν έπαιζα. Και όλα αυτά κράτησαν δυστυχώς λίγο λιγότερο από... είκοσι ώρες. Είμαι υπερήφανος που στο “βιογραφικό” μου μπορώ να λέω ότι τερμάτισα το Thimbleweed Park στο hard mode χωρίς walkthrough.

Ο χειρισμός και η γενικότερη απεικόνιση είναι ίδια και απαράλλακτη με τα παιχνίδια της Lucas Arts από το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90. Η μηχανή πάντως είναι καινούργια και έχει φτιαχτεί από την αρχή. Κάτω αριστερά υπάρχουν τα κλασικά εννιά ρήματα και δεξιά φαίνονται οκτώ από τις θέσεις του inventory. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να περιγράψω και πολλά. Ο συνδυασμός των ρημάτων, των hotspot και των αντικειμένων του έχετε θα σχηματίζουν την πρόταση/εντολή. Αν κάνετε δεξί κλικ σ’ ένα hotspot θα εφαρμοστεί μια προεπιλεγμένη εντολή. Κρατώντας πατημένο το αριστερό πλήκτρο ο χαρακτήρας κινείται γρηγορότερα προς την κατεύθυνση που είναι ο κέρσορα/σταυρός ενώ οποιαδήποτε έξοδος συμβολίζεται με ένα βέλος που εμφανίζεται στο αντίστοιχο “πόδι” του.

Εκτός από το ποντικάκι, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και gamepad. Για να είμαι ειλικρινής η ιδέα να χρησιμοποιήσω gamepad στο συγκεκριμένο παιχνίδι έμοιαζε απωθητική γι’ αυτό και δοκίμασα λίγο αφού τερμάτισα το παιχνίδι και για χάρη του review. Λειτουργεί αρκετά καλά. Σίγουρα χρειάζεται μια εξοικείωση αλλά πιστεύω θα προσαρμοστείτε γρήγορα. Η κίνηση του κέρσορα με τον μοχλό είναι πολύ ομαλή και οι συντομεύσεις βοηθούν σημαντικά. Προτείνω πάντως να το χρησιμοποιήσετε μόνον αν δεν έχετε άλλη επιλογή. Επίσης είμαι περίεργος να δω πως λειτουργεί ο χειρισμός αφής που λογικά θα υποστηρίζεται σε iOS και Android. Αν κάποιος το παίξει σε αυτά ας μας πει τις εντυπώσεις του.

The Body Has Been Pixelated

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Αν το Thimbleweed Park ήταν τίποτα παιχνιδάκι της σειράς, θα έβλεπα στα γραφικά ακόμα μια αφορμή να βγάλω χολή. Το καπέλο μου όμως είναι δυσκολοχώνευτο και ακόμα μασάω. Ναι τα γραφικά του Thimbleweed Park είναι πιξελωτά, πολύ πιξελωτά και ξέραμε από την αρχή ότι θα είναι έτσι που να μοιάζουν σαν ένα υπερσύχρονο Maniac Mansion του... 1992. Για την ακρίβεια τα περιμέναμε χειρότερα αλλά η υπερχρηματοδότηση άλλαξε σαφώς προ το καλύτερο τα πλάνα τους.

Όπως και να έχει οι τοποθεσίες που θα επισκεφθείτε είναι πάμπολλες, γεμάτες λεπτομέρειες (για τα δεδομένα) και πολλές περιοχές επεκτείνονται πέρα από τα όρια της οθόνης σας. Το μενού των ρημάτων και το inventory είναι πιο διάφανα και καλύπτουν ένα μέρος της περιοχής αλλά εξαφανίζονται όταν δεν έχουμε τον έλεγχο. Μου άρεσε τέλος το εφέ της οθόνης όταν πέρναγα στον κόσμο των φαντασμάτων και το πόσο διακριτικά υπήρχαν στον κόσμο των ζωντανών. Εφέ που δεν έχουμε ξαναδεί σε τέτοιες τεχνοτροπίες.

Αν αγαπάτε το pixel art, δεν τίθεται θέμα, θα αγαπήσετε και τα γραφικά του Thimbleweed Park. Όσοι όμως θεωρείτε τα pixels πισωγύρισμα ή φθήνια στο gaming, επιτρέψτε μου δυο σχόλια. Πρώτον: οι Gilbert και Winnick ξέρουν πάρα πολύ καλά τι κάνουν. Κάθε τομέας στο Thimbleweed Park αποτελεί γρανάζι του συνόλου. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Ron η επιλογή ήταν από την αρχή συνειδητή και δεν είχε να κάνει αποκλειστικά με το θέμα του κόστους. Σταματώ εδώ. Δεύτερον: είναι πολύ μεγάλο κρίμα να μην ασχοληθείτε με αυτό το αριστούργημα μόνο και μόνο γιατί δεν σαν αρέσουν (γιατί κακά δεν είναι επ’ ουδενί) τα γραφικά. Δεν ξέρω κατά πόσο αποτελεί γενικό παράδειγμα αλλά είναι σαν να μην θέλετε να διαβάσετε το comic Maus του Art Spiegelman γιατί δεν σας αρέσει το ασπρόμαυρο σχέδιο. Και όταν το κάνετε αυτό, ο μοναδικός που χάνει είστε εσείς.

(... εκτός από τον κακομοίρη Franklin που είναι αναγκασμένος να στοιχειώσει το Thimblecon ’87)

Τα παραπάνω χρήματα που μαζεύτηκαν από την χρηματοδότηση επέτρεψαν και την παρουσία ομιλιών. Στην αρχή έπαθα ένα μικρό σοκ ακούγοντας τον γερμανό να μιλάει. Τι φωνή ήταν αυτή;! Ευτυχώς όμως ήταν και η μοναδική παραφωνία. Όλοι οι άλλοι χαρακτήρες έχουν εξαιρετικές φωνές. Ίσως λίγο μονότονες από ένα σημείο και μετά αλλά σε καμιά περίπτωση κουραστικές. Τώρα αν μερικοί χαρακτήρες που λένε δυο ατάκες όλες κι όλες σας ακουστούν λίγο άχαροι, προσπαθήστε να είστε επιεικείς. Η μουσική είναι -και χρησιμοποιώ τον όρο όχι με αρνητική έννοια όπως γίνεται συνήθως- μουσική ασανσέρ. Είναι τόσο διακριτική που δεν καταλαβαίνεις ότι υπάρχει αλλά ταυτόχρονα την σιγοψιθυρίζεις χωρίς να το καταλαβαίνεις και εσύ ο ίδιος. Πολύ ταιριαστή στο ύφος του παιχνιδιού. Εννοείτε ότι σε στιγμές έντασης προσαρμόζεται ανάλογα.

Μόνο πραγματικά αρνητικό που μπορώ να βρω στο Thimbleweed Park είναι οι οκτώ(!) θέσεις για save. Καταραμένα σαρδελόκουτα έτσι και ευθύνεστε εσείς αποκλειστικά για αυτή την κατάντια, να πιάσουν μούχλα τα drives σας! Το Thimbleweed Park απαιτεί saves με το τσουβάλι! πως αλλιώς θα μπορέσεις να αποτυπώσεις το storyboard της δικιάς σου διαδρομής μέχρι το τέλος; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Gilbert επίλεξε κάτι τέτοιο και δεν αναγκάστηκε να το κάνει. Τέλος το παιχνίδι μου κράσαρε κάποιες φορές. Ευτυχώς το autosave που γίνεται κάθε φορά που αλλάζεις οθόνη με γλύτωσε από τα χειρότερα οπότε και δεν ανησύχησα. Ελπίζω τα updates που έγιναν μέχρι την ημέρα της κυκλοφορίας να έλυσαν τα προβλήματα.

History in the Making

Στις 30 Μαρτίου του 2017 γράφτηκε μια ακόμα χρυσή σελίδα στο μεγάλο βιβλίο του adventure gaming. Το Thimbleweed Park είναι ένα τεράστιο παιχνίδι που βρίσκει δυο εξίσου τεράστιους δημιουργούς σε μεγάλη φόρμα. Είναι ο διάδοχος του Day of the Tentacle, είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν και ταυτόχρονα ένα πάτημα για το μέλλον. Γκρίνια θα υπάρξει από μερικούς, και στοιχηματίζω που αλλά η γκρίνια που γεννάτε από το γούστο είναι αναπόφευκτη. Μια χάρη μόνο θα ήθελα. Αν βρήκατε το gameplay... τέλος πάντων... κάπως, παρακαλώ σταματήστε να αναφέρεστε στην “χρυσή εποχή”. Θα εκτεθείτε.

Ξέρω ότι τέτοια adventures θα δω στο μέλλον λίγα. Όχι γιατί το adventuring “πέθανε” και άλλα τέτοια ανιαρά αναμασήματα αλλά γιατί παιχνίδια σαν το Thimbleweed Park φτιάχνονται από άτομα που είναι φάρος για όλους εμάς του υπόλοιπους και το φως μπορεί να το βλέπεις, πόσο όμως καλός καπετάνιος είσαι να φτάσεις μέχρι εκεί; Χρειάζεται να γράψω τίποτα άλλο;