Walking Dead, Season Two

"I am still. NOT. BITTEN!"

Η επιτυχία του Walking Dead είναι αδιαμφισβήτητη. Το βάθος της μιζέριας στην οποία μας βυθίζει, αλλά και το άγχος για το αύριο που μας προκαλεί αβίαστα, χαρίζουν στην Telltale το ψηλότερο βάθρο και νικούν κάθε πιθανή σύγκριση με τα σύγχρονα κόμιξ και την αντίστοιχη τηλεοπτική σειρά. Δυστυχώς, όμως, η δεύτερη σεζόν δεν καταφέρνει να ξεφύγει και από τη σκιά του μεγάλου προκατόχου της. Είναι συχνό φαινόμενο μεγάλοι καλλιτέχνες να επισκιάζουν (άθελά τους συνήθως) τα παιδιά τους, τα οποία όσο καλά κι αν είναι σε αυτό που κάνουν, πάντοτε θα συγκρίνονται με το βαρύ όνομα που κουβαλούν στις πλάτες τους. Το Walking Dead δημιούργησε ένα αντίστοιχο όνομα στο χώρο του gaming, έχοντας φανατικούς οπαδούς, αλλά και πολέμιους. Έτσι, λοιπόν, ο ρόλος της δεύτερης σεζόν ήταν εξ αρχής δύσκολος μιας και η σύγκριση μεταξύ των δύο παιχνιδιών θα ήταν σκληρή, άδικη, αλλά και αναπόφευκτη.

Σενάριο

Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που ξέσπασε η επιδημία. Η Clementine είναι ακόμη ζωντανή· ωστόσο, δεν είναι το κοριτσάκι που γνωρίζαμε: μεγάλωσε, δυνάμωσε, σκλήρυνε, αγρίεψε. Πλέον δε διστάζει να σκοτώσει, αλλά και να εκμεταλλευτεί προς όφελός της καταστάσεις, συγκυρίες, ακόμη κι ανθρώπους. Μεγαλώνει σε έναν κόσμο με άλλους κανόνες και αναπόφευκτα γίνεται μέρος αυτού του κόσμου -ενός κόσμου που δε θεωρεί πως τα παιδιά χρήζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης και προστασίας.

(η Clem έχει μεγαλώσει, δεν είναι πια ένα ανυπεράσπιστο κοριτσάκι)

Σε αυτόν τον κόσμο γνωρίζουμε νέους χαρακτήρες, ενώ παράλληλα αναγνωρίζουμε άλλους των οποίων ξέρουμε την ιστορία (μερικοί συνεχίζουν το ταξίδι τους από την πρώτη σεζόν και μερικοί συστήθηκαν στο 400). Κοινός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλοι τους παραμένει η οικογένεια -ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει στον κόσμο. Ίσως κάποτε οι χαρακτήρες να ονειρεύονταν λίγες στιγμές ησυχίας, μακριά από την οικογένειά τους, τις φωνές και τις απαιτήσεις. Τώρα, όμως, θα έδιναν τα πάντα για να ξαναβρεθούν με όσους αγαπούν, έστω και για λίγες στιγμές. Τώρα, η καθημερινότητα είναι πολύ πιο απλή, και πολύ πιο σκληρή συνάμα. Τώρα ζουν για να επιβιώσουν. Αγωνίζονται καθημερινά να βρουν τροφή, να ξεφύγουν από τους κυνηγούς τους, να διασφαλίσουν καταφύγιο που θα τους προστατέψει από τα καιρικά φαινόμενα.

Η επιστροφή στις ζωώδεις αυτές καταστάσεις έχει αντίτιμο πλέον γιατί ο άνθρωπος έχει νόηση και συναίσθηση. Πώς αντιμετωπίζει κάποιος τη γνώση ότι σκότωσε έναν αθώο επειδή φοβήθηκε; Πώς συγχωρεί εκείνον που σκότωσε τον άνθρωπό του, ακόμη και κατά λάθος; Πώς παίρνει την απόφαση να σταματήσει να διακινδυνεύει τη ζωή του για κάποιον αγαπημένο που δεν έχει ελπίδα να επιζήσει; Πώς ξαναστέκεται στα πόδια του όταν χάνει τον άνθρωπο που βάφτισε καινούρια οικογένεια; Η λέξη "ράκος" φαντάζει λίγη για να περιγράψει τη συναισθηματική φόρτιση που πολιορκεί όλους τους χαρακτήρες, τον καθένα για διαφορετικό λόγο.

Η συνεχής πίεση σε βάθος χρόνου έχει τίμημα στις σχέσεις των ανθρώπων οι οποίες χειροτερεύουν, ραγίζουν και τελικά χάνονται. Υπάρχουν εντάσεις που κλιμακώνονται και διαφωνίες που χωρίζουν φίλους· υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρουμε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο· υπάρχουν περιστάσεις όπου δεν ξέρουμε εάν πρέπει να μιλήσουμε ή να σιωπήσουμε. Άλλες φορές νοιώθουμε οίκτο για κάποιον, άλλες μίσος. Κάποιους τους συγχωρούμε, άλλους τους εγκαταλείπουμε. Κι όλα αυτά δεν είναι απλώς αποφάσεις σε ένα παιχνίδι, είναι συναισθήματα που ξυπνάνε μέσα μας, είναι ο δικός μας, σκοτεινός καθρέφτης.

(οι σκηνές δράσεις περιέχουν περισσότερο gore και αίμα)

Στην πρώτη σεζόν εξερευνήσαμε τα προσωπικά μας όρια ενώ χειριζόμασταν το Lee, έναν ενήλικα με το οποίο ήταν πιο εύκολο να ταυτιστούμε, να νοιώσουμε ο ήρωας που σώζει το ανυπεράσπιστο κοριτσάκι. Τώρα που καλούμαστε να χειριστούμε αυτό το (όχι και τόσο) ανυπεράσπιστο κοριτσάκι, κατά πόσο είναι εφικτό να ζήσουμε πάλι εξίσου έντονες, σε προσωπικό επίπεδο, στιγμές; Δυστυχώς, η απάντηση δεν είναι αυτή που θα ελπίζαμε.

Gameplay

Η εμπειρία που έχουν αποκτήσει όσοι επιβίωσαν σε αυτόν τον γεμάτο νεκροζώντανους κόσμο φαίνεται πλέον. Ο φόβος που τους κυρίευσε όταν ξέσπασε η επιδημία έχει δαμαστεί, και η απειρία τους σε survival καταστάσεις έχει δώσει τη θέση της στην πείρα. Έχουν μάθει να διαχωρίζουν τους σκοτωμένους νεκροζώντανους σε "νέους" και "παλιούς". Οι παλιοί, τα ζόμπι δηλαδή που μεταλλάχθηκαν καιρό πριν, δεν έχουν τίποτα χρήσιμο στις τσέπες τους· πιστωτικές, χρήματα και καλλυντικά είναι πλέον όλα άχρηστα. Αντίθετα οι νέοι, εκείνοι δηλαδή που μεταλλάχθηκαν πρόσφατα, έχουν συνήθως πάνω τους χρήσιμα αντικείμενα, όπως αναπτήρες, πυρομαχικά, τρόφιμα. Η πείρα των επιζώντων δε φαίνεται, όμως, μόνο από τις ανεπτυγμένες πλέον ικανότητές τους ως ρακοσυλλέκτες. Φαίνεται και στη μάχη -αντιλαμβάνονται πλέον ότι τα ζόμπι μπορεί να είναι επικίνδυνα, αλλά είναι κυρίως χαζά και αργά. Δεν πανικοβάλλονται απέναντι σε ομάδες από ζόμπι· αντίθετα, ζυγίζουν γρήγορα τις επιλογές τους και πράττουν τα ανάλογα: κρύβονται, τρέχουν, ή πολεμάνε.

Κατά τα άλλα, το gameplay παραμένει ίδιο με της πρώτης σεζόν: αναζητάμε το κατάλληλο hotspot στην οθόνη, χρησιμοποιούμε (αυτόματα) το σωστό αντικείμενο επάνω του, και παίζουμε με Quick Time Events στις σκηνές δράσης. Παρότι ο χώρος δράσης είναι πιο μεγάλος, κυριαρχεί η αίσθηση πως η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον είναι μικρότερη, ενώ και οι επιλογές μας δε φαίνεται να παίζουν πάλι μεγάλο ρόλο στην τελική έκβαση της ιστορίας, η οποία μοιραία καταλήγει σε ένα τεράστιο δίλημμα στο τέλος του παιχνιδιού. Η Clem καλείται συχνά-πυκνά να κάνει το παιδί-για-όλες-τις-δουλειές, αλλά οι προκλήσεις (και οι εκπλήξεις) που την περιμένουν σπανίως εισάγουν οτιδήποτε καινούριο στο παιχνίδι. Δυστυχώς, η γενικότερη αίσθηση είναι πως το gameplay θυμίζει ξαναζεσταμένο φαγητό.

Στον αντίποδα, οι σκηνές δράσης είναι πιο αιματηρές και gore, με αποτέλεσμα να προκαλούν μεγαλύτερη ικανοποίηση στους φίλους των ζόμπι, ενώ προστέθηκαν επίσης κάνα-δυο νέα QTE όπου πρέπει να εκτελέσουμε μια καινούρια, διαφορετική κίνηση. Συνολικά, όμως, η TTG θα πρέπει σίγουρα να σκαρφιστεί τόσο νέους τρόπους αλληλεπίδρασης όσο και νέα διλήμματα στις αποφάσεις μας εάν σκοπεύει να συνεχίσει τη σειρά.

("the most important thing in this world is family")

Γραφικά / Διάλογοι-Ήχος

Η απόδοση του κόσμου και ο σχεδιασμός των χαρακτήρων παραμένουν κομψοτεχνήματα. Τα έντονα χρώματα του ουρανού έρχονται σε αντίθεση με το πεθαμένο χρώμα των νεκροζώντανων, ενώ όσο κινούμαστε βόρεια, η θερμοκρασία πέφτει και ο καιρός χειμωνιάζει. Η χρωματική παλέτα γίνεται αντίστοιχα ψυχρή και αναπαριστά το κρύο του περιβάλλοντος: ένα παγερό τοπίο μέχρι τον ορίζοντα που ζεσταίνεται και δείχνει πιο φιλικό από τις φωτιές και τις ανακλάσεις των κεριών. Ομοίως, και οι ήρωες δεν είναι ίδιοι -τους βλέπουμε αλλαγμένους. Τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν κάνουν αισθητό το πέρασμά τους στα σώματα και τα πρόσωπά τους. Άλλοι έχουν πληγωθεί, άλλοι έχουν απλώς μεγαλώσει, ενώ άλλοι έχουν... φουσκώσει περιμένοντας παιδί. Κάτι ακόμη που έχει αλλάξει είναι η δυνατότητα run, η οποία έχει πλέον ενσωματωθεί. Παρότι δεν τρέχουμε ποτέ (απλώς κινούμαστε πιο γρήγορα), η ενσωμάτωση της συγκεκριμένης λειτουργίας δείχνει πως η TTG υπολογίζει τα σχόλια των gamers.

Η μουσική υπόκρουση λειτουργεί πολύ καλά και εντείνει ορισμένες σκηνές ανησυχίας και αγωνίας. Ταυτόχρονα, η έλλειψη μουσικής ανά σημεία και η όξυνση των περιβαλλοντικών ήχων αποδεικνύονται πάλι αριστουργηματικές, προσδίδουν μια νότα ρεαλισμού και μας βυθίζουν βαθιά στη στιγμή της πλοκής. Η Melissa Hutchison μαγεύει ξανά με την ερμηνεία της, μιας και όχι απλώς υποδύεται με περισσή δεξιότητα την Clementine, αλλά καταφέρνει να μας πείσει με τη χροιά της πως το κοριτσάκι μεγάλωσε, άλλαξε.

Συμπεράσματα

Παρότι η δεύτερη σεζόν της σειράς έχει αισθητές διακυμάνσεις στη δράση και την εξέλιξη της πλοκής μεταξύ των επεισοδίων, τελικά καταφέρνει να μας κάνει να νοιαστούμε πάλι για τους χαρακτήρες. Μπορεί να μην καταφέρνει να λάμψει κάτω από τη σκιά του προκατόχου της, αλλά σίγουρα αποτελεί ένα αξιόλογο adventure που θα σας χαρίσει (όχι και τόσο) όμορφες στιγμές.