Waxworks

Πόσο τρόμο αντέχεις;

Αν υπάρχει κάτι στα adventures που μου αρέσει ιδιαίτερα είναι το γεγονός ότι, σαν είδος, έχουν τα φόντα να παλιώσουν πολύ πιο όμορφα από, ας πούμε, ένα first person shooter. Τα διαμάντια βέβαια λαμποκοπούν πάντοτε, το DOOM θα είναι εθιστικό ακόμα και αν τα πολύγωνα πάνω στα μοντέλα γίνουν περισσότερα από τα κύτταρα του οργανισμού μας, η μη όμως απαίτηση περίπλοκων προγραμματιστικών μηχανισμών δίνει στα adventures ένα μεγαλύτερο εύρος στην αντοχή στο χρόνο. Μετά λοιπόν την τελευταία μου “περιπέτεια” με έπιασε μια νοσταλγία να παίξω κάτι παλαιότερο γι’ αυτό και στράφηκα στο Waxworks, ένα adventure crawler από το 1992 που μπορεί να το χαρακτηρίσεις μόνον με λέξη... τρόμος.

Στον αστερισμό των Διδύμων

Το σενάριο δεν διακρίνεται για κάποια πρωτοτυπία, όταν ήσασταν μικρός ο δίδυμος αδελφός σας Alex χάθηκε στους δαιδαλώδης διαδρόμους της έπαυλης τους θείου σας. Μιας έπαυλης γεμάτη αποκρουστικά κέρινα ομοιώματα. Τώρα, είκοσι χρόνια μετά ο ετοιμοθάνατος θείος σας, σας καλεί να επιστρέψετε στο μοναδικό μέρος που δεν θα θέλατε να είστε. Ο αδελφός σας είναι, ακόμα, ζωντανός και στα χέρια της Ixona, μιας μάγισσας που έχει καταραστεί την οικογένειά σας για αιώνες και αιώνες. Μόνο αν ταξιδέψετε και αντιμετωπίσετε τις προκλήσεις των Waxworks, όπως αποκαλούνται τα κέρινα ομοιώματα, θα καταφέρετε να απελευθερώσετε τον αδελφό σας και να σταματήσετε την κατάρα... αν βέβαια στο τέλος καταφέρετε να νικήσετε και την ίδια την μάγισσα.

Όπως καταλαβαίνετε η ιστορία είναι επιπέδου... platform αλλά διόλου δεν μας απασχολεί. Έτσι και αλλιώς στόχος του Waxworks δεν είναι να προβληματίσει τον παίχτη με βαρύγδουπες συζητήσεις αλλά να τον κάνει να πεταχτεί την καρέκλα του και, δεδομένου ότι μιλάμε για ένα παιχνίδι του 1992, μάλλον τα καταφέρνει.

(Το έκθεμα/portal του ορυχείου.)

Μέσα από την έπαυλη θα ταξιδέψετε σε τέσσερις τελείως διαφορετικούς κόσμους προτού έρθετε αντιμέτωποι με την μάγισσα Ixona: θα περιπλανηθείτε σε μια πυραμίδα της αρχαία Αίγυπτου για χάρη μιας πριγκίπισσας, θα ακολουθήσετε τα ίχνη του Jack the Ripper στα σοκάκια του Λονδίνου στα τέλη του 19^ου αιώνα, θα παλέψετε με τις ορδές των νεκρο-ζωντανών σε ένα στοιχειωμένο κοιμητήριο και θα ψάξετε για τη γιατρειά που θα σώσει τους μεταλλαγμένους εργάτες ενός εγκαταλελειμμένου ορυχείου. Μπορείτε να επισκεφθείτε τους τέσσερις κόσμους με όποια σειρά θέλετε καθώς ο καθένας είναι τελείως ανεξάρτητος από τον άλλον... αλλά πριν μπούμε σε λεπτομέρειες ας δούμε λίγο πρώτα το gameplay.

Adventure/RPG

Το Waxworks ανήκει σε μια κατηγορία adventure που δεν βλέπουμε πλέον. Πέρα από το remake του Shadowgate που κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια, dungeon crawler συναντάμε πλέον μόνο σε RPG’s και κατά κύριο λόγο σε indie κυκλοφορίες που περιέχουν έντονες δόσεις retro-λαγνείας. Πάντως, για να είμαστε και σωστοί, ο όρος είναι συνυφασμένος με το ευγενές είδος και το Waxworks δανείζεται αρκετά στοιχεία από τον “ξάδελφο” όπως XP’s και level up’s. Εκτός από γρίφους καλείστε και να πολεμήσετε για την επιβίωσή σας και θα αναγκαστείτε να το κάνετε πολλές φορές. Οι μάχες δεν έχουν κάποιο στρατηγικό βάθος, απλά διαλέξτε όπλο (που θα βρείτε όπως τα αντικείμενα) και χτυπήστε πατώντας ανελέητα το πλήκτρο. Μπορείτε να χτυπήσετε με τρεις τρόπους ανάλογα τη θέση του κέρσορα στην κεντρική οθόνη, μόνο όμως σε μια περίπτωση διέκρινα αυτό να έχει σημασία.

Κάθε τι που κάνετε σας αποφέρει XP’s που κάποια στιγμή θα σας ανεβάσουν level με μοναδικό αποτέλεσμα να σας αυξήσουν και να αναπληρώσουν μέρος των hit points που χάσατε από το ξύλο που φάγατε καθώς και να σας δώσουν παραπάνω πόντους επικοινωνίας με το θείο σας (δείτε παρακάτω). Από ‘κει και πέρα όλα τα υπόλοιπα φαίνεται να αφήνονται στην τύχη. Η ζημιά που θα κάνετε αλλά και αυτή που θα δεχτείτε μοιάζει να μην ακολουθεί κάποιους ιδιαίτερα περίπλοκους κανόνες αφού χρησιμοποιώντας διαφορετικά όπλα δεν είδα κάποιο πλεονέκτημα. Οι μάχες γενικά μοιάζουν σαν ένα εξτρά διακοσμητικό στοιχείο που σκοπό έχει μόνο να μας ταλαιπωρήσει παραπάνω.

Οι γρίφοι στο σύνολό τους είναι λογικοί και δεν ξεφεύγουν από το κλίμα του κόσμου που βρίσκεστε. Σκεφτείτε απλά και σίγουρα θα βρείτε τη λύση. Σχεδόν όλοι στηρίζονται στα αντικείμενα του inventory σας και στο πως θα τα χρησιμοποιήσετε, παρόλα αυτά το Waxworks φροντίζει επιτηδευμένα να κρατήσει όλα τα κουσούρια που είχε το αγαπημένο μας είδος μια δεκαετία πιο πίσω (ή πριν εμφανιστεί η Lucas Arts) που σημαίνει: Αιφνίδιοι θάνατοι (αν δεν δοκιμάσεις πως θα γίνει;), άχρηστα αντικείμενα (σε κάποιες περιπτώσεις πάρα πολλά) και, το χειρότερο όλων, dead ends. Δυστυχώς υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί απλά να κάνεις μια λάθος κίνηση ή κάτι πιο νωρίς απ’ ότι πρέπει να μετά να γυρνάς σαν την άδικη κατάρα για το τι φταίει. Το ότι μπορείς σχετικά εύκολα με άλλα παιχνίδια να καταλάβεις ότι υπέπεσες σε dead end δεν αποτελεί άλλοθι.

(Είστε δεν είστε προσεχτικοί παρόμοιες, και πιο σκληρές σκηνές, θα δείτε πολύ συχνά στο παιχνίδι)

Το Waxworks δεν έχει κάποιο μηχανισμό χαρτογράφησης οπότε η κατασκευή ενός λεπτομερούς χάρτη είναι επιβεβλημένη. Μιλάμε για dungeon crawler άλλωστε όπου κοιτάμε σε πρώτο πρόσωπο και το να χαθείς είναι ότι πιο εύκολο. Δεν ξέρω για εσάς πάντως το να κάτσω να φτιάξω χάρτη μετά από πάρα πολύ καιρό ήταν κάτι που με κράτησε στο παιχνίδι. Τα τεχνηέντως συχνά και τακτικά saves θα σας γλυτώσουν επίσης από πολλά βάσανα. Ευτυχώς μπορούμε να κάνουμε όσα θέλουμε.

Τώρα, όσον αφορά τους κόσμους, εκτός από την αισθητική διαφορά, ο καθένας έχει και τα δικά του χαρακτηριστικά. Ο καλύτερος και πιο ισορροπημένος είναι αυτός της αρχαίας Αιγύπτου που και μεγάλος είναι και λίγο απ’ όλα έχει, ακόμα και γρίφους λογικής που δεν θα συναντήσετε πουθενά αλλού στο παιχνίδι. Μετά ακολουθεί αυτός του Λονδίνου. Εδώ πρέπει να αποφεύγουμε τους αστυνομικούς και τους αγανακτισμένους πολίτες καθώς η ομοιότητά μας με τον Jack μας επιβάλλει να μένουμε στις σκιές. Το ορυχείο θα μπορούσε να ήταν πολύ καλό αλλά το ανεκδιήγητο dead end που περιέχει και η περιορισμένη ποσότητα ενός αντικειμένου επιβάλλει να τα κάνετε όλα με μια συγκεκριμένη σειρά. Πρέπει να ξεκίνησα την “πίστα” 5-6 φορές για να τα βγάλω πέρα. Ο μικρότερος κόσμος είναι το νεκροταφείο η μάχη όμως με τα ζόμπι έχει την πλάκα της.

Ο χειρισμός είναι αρκετά απλός, καθώς όλα γίνονται με το ποντίκι, όχι όμως και τόσο εύχρηστος. Η κεντρική οθόνη καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος και κάτω από αυτή υπάρχει το inventory που μπορεί να δείξει δυο σειρές αντικείμενα. Δεξιά υπάρχουν κουμπάκια όπου μπορείς να δεις τα διαθέσιμα όπλα, να μπεις σε “fighting mode” (δεν κινείσαι όταν πολεμάς) να γυρίσεις στο inventory και να πάρεις ένα αντικείμενο. Η συγκεκριμένη εντολή μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους, είτε πατώντας αρχικά αυτό το κουμπάκι και μετά το αντικείμενο που σε ενδιαφέρει, είτε το ανάποδο, είτε ακόμα και να σύρεις το αντικείμενο κατευθείαν στο inventory. Μοναδική συμβουλή που μπορώ να δώσω είναι: δοκιμάστε να πάρετε τα πάντα. Όταν διαλέγετε κάποιο αντικείμενο, εμφανίζονται δεξιά οι επιτρεπόμενες εντολές που διαφέρουν ανάλογα το αντικείμενο και την περιοχή. Αν είστε κάπου που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάτι τότε θα εμφανιστεί και η κατάλληλη εντολή. Κάποια, λίγα αντικείμενα μπορούν και να συνδυαστούν κάτι που αποτελεί μεγάλο πονοκέφαλο αφού ο μικρός χώρος του inventory και η μεταφορά των αντικειμένων αυτόματα στην πρώτη θέση δεν βοηθά καθόλου τη διαδικασία.

(Αλήθεια τώρα... πόσοι σήμερα καλλιτέχνες μπορούν να φτιάξουν τέτοιο ζόμπι με pixels;)

Ένα τελευταίο κουμπάκι έχει μια κρυστάλλινη σφαίρα. Εκεί βρίσκεται το πνεύμα του θείου σας που σας καθοδηγεί και μπορεί ακόμα και να σας γιατρέψει τις πληγές αν έχετε τα κατάλληλα εφόδια. Η επαφή με τον εκλιπόντα θείο κοστίζει, σε PSY points που αυξάνονται ανεβαίνοντας level. Αν είστε λίγο προσεχτικοί, δεν θα σας λείψουν.

Pixel art; για πάρτε μαθήματα...

Ο βασικός λόγος που με έκανε να ξεκινήσω το Waxworks ήταν, όσο ίσως και να φαίνεται περίεργο, τα γραφικά. Το παιχνίδι κοκορευόταν εκείνη την περίοδο σαν ένα από τα πιο “σκληρά” παιχνίδια και το γεγονός αυτό δεν αποτελούσε διαφημιστικό κόλπο. Φαντάζομαι ότι το 1992 πολλοί gamers θα ένιωσαν άβολα με κάποιες από τις σκηνές του Waxworks αλλά ακόμα και σήμερα που οι παραστάσεις είναι εντελώς διαφορετικές, παραμένει ένα σκοτεινό παιχνίδι που θα σας κερδίσει με το κλίμα του. Το Λονδίνο είναι ένα σκοτεινός, απειλητικός τόπος παρακμής ενώ το νεκροταφείο αποτελεί ένα φόρο τιμής στις ασπρόμαυρες ταινίες τρόμου των αρχών του περασμένου αιώνα. Ο ήχος είναι αυτός που θα περιμέναμε από ένα παιχνίδι εκείνης της εποχής και δεν αποτελεί κάτι το αξιόλογο, μετά από λίγο ή θα ξεχάσετε ότι υπάρχει ή θα τον κλείσετε αφού σήμερα ίσως περισσότερο χαλάει, παρά ενισχύει την ατμόσφαιρα.

Εν κατακλείδι

Αν είστε από εκείνους που παίξατε το Waxworks όταν κυκλοφόρησε τότε πάω στοίχημα ότι διαβάσατε το κείμενο και το φέρατε εύκολα στο μυαλό σας. Είναι ένα adventure με χαρακτηριστική προσωπικότητα που μένει στον εγκέφαλο. Αν είστε από εκείνους που σας ενδιαφέρουν οι παλιοί τίτλοι τότε είναι ένα παιχνίδι που μπορείτε άφοβα να το βάλετε στη λίστα σας. Ειδικά αν θέλετε να ξεκινήσετε κάποιο dungeon crawler τότε αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία και ας μην είναι RPG καθώς θα σας βάλει με σχετικά εύκολο τρόπο στις απαιτήσεις ενός τέτοιου είδους. Μπορείτε να το αγοράσετε πολύ φθηνά στο γνωστό ψηφιακό κατάστημα που ειδικεύεται στους παλιούς τίτλους. Η βαθμολογία όπως καταλαβαίνετε είναι τυπική.