Deponia Doomsday

That Infamous Malicious Expert

Μπορεί να Daedalic να έκανε αισθητή την παρουσία της στο χώρο με μια τρελή κοπέλα και έναν ματαιόδοξο πιτσιρίκο, αν όμως έχει έναν ήρωα σήμα κατατεθέν, τότε δεν είναι άλλος από τον Rufus. Ο κάφρος, εγωιστής και μαστροχαλαστής ήρωας, με μοναδική εμμονή να εγκαταλείψει τον σκουπιδότοπο-πλανήτη που ζει και να εισβάλει με το έτσι θέλω στην ουτοπία που ονομάζεται Elysium, χρειάστηκε τρεις περιπέτειες όπου πάλεψε με γυναίκες, παιδάκια, δελφίνια και πλατύποδες για να τα καταφέρει (;)... να παίξετε τα παιχνίδια να μάθετε ντε!... Ενώ όλοι γνωρίζαμε ότι η τρίτη περιπέτεια θα ήταν και η τελευταία (η Daedalic μίλαγε από την αρχή για τριλογία), την πρώτη του Μάρτη έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία η τέταρτη με τον μετριόφρων τίτλο “Doomsday”. Είχε όμως λόγο ύπαρξης ακόμα μια ιστορία με το Rufus;

The Atrocities Rufus Does In Shower 

Η ιστορία ξεκινά με έναν γερασμένο Rufus, σε μια Deponia σκεπασμένη από πάγους να προσπαθεί να επιβιώσει από τα τερατώδη fewlocks. Μόνη του διέξοδος να ανατινάξει τον πλανήτη! και δεν θα διστάσει στιγμή να πατήσει το κόκκινο κουμπί. Και το χειρότερο; ο Rufus έχει αφήσει μουστάκι! Ευτυχώς για τον ήρωα, όλα αυτά δεν ήταν τίποτα παρά ένας εφιάλτης. Το άνω χείλος του είναι ακόμα ασφαλές. Το πρώτο φως της ημέρας θα τον επαναφέρει στον απόλυτο στόχο του: να φτάσει στο Elysium μαζί με την φιλενάδα του Toni. Έχει σχεδόν έτοιμο το αερόστατο-σπίτι που έχει πατεντάρει και το μόνο που μένει είναι να πακετάρει προσεχτικά τα κρυστάλλινα ποτήρια της Toni. Μέχρι που εμφανίζεται με το φορτηγάκι του ο Mc Chronicle...α! και ένας ροζ ελέφαντας...

Όπως συμβαίνει σε όλα τα προηγούμενα Deponia, έτσι και σε αυτό γίνεται χαμός. Ή πιο σωστά γίνεται Ο χαμός αφού άνετα ξεπερνά όποια κουλαμάρα έχουμε δει μέχρι τώρα και δεν είναι και λίγες. Γιατί η ιστορία ξεκινά πριν από τα γεγονότα ακόμα και του πρώτου Deponia; τι ρόλο παίζει το όνειρο του Rufus; τι απέγινε μετά το φινάλε του Goodbye Deponia και πολλά άλλα ερωτήματα παίρνουν απάντηση μέσα από μια θεότρελη ιστορία χρονικών παραδόξων που... παραδόξως βγάζει νόημα. Δυστυχώς όμως το Doomsday ουσιαστικά δεν προσθέτει κάτι στην όλη ιστορία. Αποφεύγοντας οποιαδήποτε spoilers θα σας γράψω μόνο ότι αν έχετε παίξει όλη την τριλογία και δεν ασχοληθείτε με το Doomsday, δεν θα χάσετε και τίποτα. Δεν θα σας συνιστούσα όμως το αντίθετο. Επίσης, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά, όλο το σενάριο είναι ουσιαστικά ένα ταξίδι από το ένα gag στο άλλο. Παρόλο που στο τέλος όλα συνδέονται, θα μπορούσα να σας διηγηθώ την ιστορία μέσα σε λίγες γραμμές.

(Όλη η παρέα μαζεμένη... ναι, τον κύριο δεξιά τον ξέρετε...)

Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που τελείωσε το τρίτο μέρος, άφηνε περιθώρια για ακόμα μια συνέχεια της ιστορίας, και ίσως μερικοί από εμάς να το θέλαμε κιόλας, όμως δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι πολύ γρήγορα από τη στιγμή που ξεκίνησα, κουράστηκα. Κουράστηκα γιατί εκεί που ήσουν ψυχολογικά έτοιμος να δεις τη συνέχεια του Goodbye Deponia, το παιχνίδι έμοιαζε να κάνει κάτι σαν reboot (καμιά σχέση βέβαια). Συν το γεγονός ότι ήμουν αναγκασμένος σε ορισμένα σημεία να επαναλαμβάνω τα ίδια και τα ίδια αφού ξαναγύριζα πίσω στο χρόνο, με έκανε να το πιάνω και να το αφήνω. Προς το τέλος πάντως η ιστορία απέκτησε ρυθμό που με κράτησε, στοιχείο που οφείλεται στην πολύ καλή αντίληψη που έχουν οι της Daedalic στο στήσιμο μιας περιπέτειας.

Αν το Doomsday έχει ένα ελάττωμα, αυτό είναι ο χρόνος και η σειρά που κυκλοφόρησε. Δεν είναι κακό παιχνίδι, δεν το λες και αριστούργημα, αλλά ρε γαμώτο και πρωτότυπες ιδέες έχει (ακόμα μια φορά) και το χιούμορ έφτιαξε από το “βόθρο” του τρίτου μέρους και τεράστιο είναι. Μιλάμε για ένα adventure που χαλαρά θα σας απασχολήσει είκοσι και βάλε ώρες ενώ βρίθει από τοποθεσίες και χαρακτήρες. Από εκεί και πέρα είναι θέμα προσωπικού γούστου το κατά πόσο θα το ευχαριστηθείτε, αν σας άρεσαν τα προηγούμενα, θα σας αρέσει πιστεύω και αυτό.

Music Comes From Loving You

Όσοι έχετε παίξει έστω και μια προηγούμενη περιπέτεια του Rufus, θα νιώσετε οικεία με το περιβάλλον αφού η Daedalic δεν δοκίμασε κανέναν νεωτερισμό στον τομέα των γραφικών και του ήχου. Κάθε τοποθεσία, από τις πάρα πολλές που θα επισκεφτείτε, είναι ζωγραφισμένη με το γνωστό καρτουνίστικο, λεπτομερές και πολύχρωμο ύφος που μας έχει συνηθίσει η εταιρεία. Ακόμα και αν έχετε ξαναπάει σε κάποιο μέρος σε προηγούμενη περιπέτεια, θα βρεθείτε σε καινούργιες οθόνες, ενώ υπάρχουν περισσότερες cutscenes που σπάζουν την μονοτονία. Μερικές από αυτές πάντως μοιάζουν κάπως πρόχειρες ίσως γιατί σε πολύ κοντινά πλάνα φαίνεται περισσότερο η ατέλεια ενός χειροποίητου σχεδίου. Τα animation, αν και στην πλειοψηφία τους είναι τα ίδια με τα προηγούμενα adventures, μοιάζουν πολύ καλύτερα ενσωματωμένα στο γενικότερο περιβάλλον. Χωρίς να έχει γίνει κάτι το δραματικό, νομίζω ότι ο οπτικός τομέας είναι μισό κλικ πιο πάνω από τα υπόλοιπα Deponia, τα χρόνια μάλλον πρόσθεσαν και εμπειρία.

(Ωραία η ιδέα με τα ζωάκια αλλά θα μπορούσε να είχε στηθεί καλύτερα)

Ο ήχος επίσης βρίσκεται στα γνωστά ποιοτικά επίπεδα. Οι ηθοποιοί που δανείζουν ακόμα μια φορά τη φωνή του στον Rufus και στην Goal είναι πλέον παραπάνω από εξοικειωμένοι με τους χαρακτήρες τους. Απλά εξαιρετικοί. Η μουσική επίσης είναι πολύ καλή. Κάθε τοποθεσία έχει το δικό της θέμα και μερικά είναι ίδια με τα προηγούμενα Deponia. Λείπει ο βάρδος αλλά το βασικό θέμα έχει τροποποιηθεί και σίγουρα όσοι έχετε παίξει και τα τρία προηγούμενα adventures, από τις πρώτες νότες θα αρχίσετε να το σιγομουρμουράτε.

Toss Eight Red Mushrooms Into Nevermore And Turn On Radio 

Τα ίδια που ισχύουν με τον οπτικοακουστικό τομέα, ισχύουν και με τον χειρισμό. Καμιά ουσιαστική αλλαγή πλην κάποιων λίγων στιγμών που καλούμαστε να κλικάρουμε επανειλημμένα μέχρι να γεμίσει μια μπάρα σε περιορισμένο χρόνο ή να χειριστούμε το ποντίκι έτσι που να προσομοιώσουμε μια κίνηση. Οκ, είναι κάτι που δεν με είχε συνηθίσει το Deponia αλλά όχι και κάτι που με ενθουσίασε. Ειδικά δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να σπάσω το ποντίκι στα κλικς... Κατά τα άλλα, όπως τα ξέρατε. Κλασικός χειρισμός point-n-click adventure που έχει αναλυθεί είδη τρεις φορές, οπότε αν μην αναλωθούμε πάλι.

Οι γρίφοι συμβαδίζουν με το θεότρελο κλίμα της περιπέτειας. Θα χρησιμοποιήσετε και θα συνδυάσετε κάθε λογής αντικείμενο με τον πιο παράξενο τρόπο και όπως μας έχει μάθει ο Rufus τόσο καιρό: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Όσο  πάντως τρελό και να είναι, πάντα θα έχετε τα κατάλληλα hints που θα σας δώσουν να καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε. Μοναδική παραφωνία ο γρίφος με τις “προσμίξεις” των ζώων όπου κάποια σημεία δεν είναι όσο σαφή θα έπρεπε να είναι.

(Behold Beholder! or I'll poke your eye out!)

Όπως έγραψα και παραπάνω, σε κάποια σημεία μπορούμε να επαναφέρουμε το χρόνο. Η ιδέα αυτή λειτουργεί αρκετά καλά και αποτελεί απαραίτητο κριτήριο για την επίλυση των γρίφων. Η επανάληψη όμως επιβραδύνει κάπως τη δράση και ενδέχεται να σας κουράσει. Σε κάποιους άλλους γρίφους θα πρέπει να σκεφτούμε πιο γρήγορα από το χρονόμετρο που τρέχει. Βέβαια και να λήξει, ξαναδοκιμάζουμε. Ο τελευταίος πάντως γρίφος που συνδυάζει και τους δυο μηχανισμούς ήταν αριστοτεχνικά έξυπνος. Γενικά, μόνο παράπονο πιστεύω δεν μπορούμε να έχουμε από τους γρίφους των Deponia. Είναι adventures που τιμάνε το είδος σε αυτό τον τομέα και ας ευχηθούμε η τελευταία κυκλοφορία της Daedalic να αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα.

Run Over Great Everlasting Roads, Way Into Luxurious Clean Oceans

Ο Rufus είναι ο Roger Wilco του 21^ου αιώνα. Ίσως είναι ο ήρωας που λατρεύεις να μισείς αλλά, αν είσαι της ηλικίας μου, (και) με τέτοιους ήρωες έμαθες τι εστί adventure game. Όσο κάφρικο και να ήταν κάποιες φορές, όσο σαχλό και να ήταν το χιούμορ του, τρέφω ιδιαίτερο σεβασμό για τη σειρά και για τον ίδιο τον ήρωα. Το Doomsday θα αξιολογηθεί από τον καθένα ξεχωριστά αφού θα μετρήσει πολύ το προσωπικό σας γούστο. Μοιάζει με αρπαχτή η αλήθεια είναι αλλά... διάολε! μακάρι όλες οι αρπαχτές να ήταν έτσι! Να πούμε στο επαναδείν;