Η αλήθεια συνήθως κρύβεται στο Not Quite Black & White
"Μας ξεχάσατε. Ξεχάσατε τη θέση σας. Θα επιστρέψουμε σε ακριβώς έξι χρόνια από σήμερα. Περιμένουμε να σας βρούμε υπάκουους υπηρέτες μας. Διαφορετικά, ΘΑ επαναφέρουμε εμείς την πίστη σας. Περιμένουμε να βρούμε νέα δείγματα της ευσέβειάς σας. Μνημεία, γραφές, είδωλα, ναούς, πύργους, θυσίες. Σε έξι χρόνια από σήμερα θα κριθείτε." Κι έτσι ξαφνικά, τα τσουνάμι αποσύρθηκαν πάλι στους ωκεανούς, οι σεισμοί κόπασαν και τα ηφαίστεια έσβησαν. Το μήνυμα των θεών ήταν ηχηρό και ξεκάθαρο.
Η ανθρωπότητα συμμορφώθηκε αμέσως, κι ας θρηνούσε ακόμη τους νεκρούς της. Τα μνημεία για τις ξεχασμένες θεότητες ξεπρόβαλαν το ένα μετά το άλλο. Γιγάντιοι πύργοι, οι οποίοι έφεραν τη μορφή θεών γνωστών πλέον μοναχά από θρύλους μιας άλλης εποχής, δέσποζαν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι άνθρωποι έδειχναν σεβασμό -και φόβο- απέναντι σε δυνάμεις ενός άλλου κόσμου.
Αρκετούς μήνες πριν την ημέρα της κρίσεως, ο νυχτερινός ουρανός σκίστηκε στα δύο κι από μέσα του ξεπρόβαλε ένα φριχτό πλάσμα. Ήταν λαβωμένο, και χτυπούσε όλα του τα χέρια με μανία στον αέρα. Σύντομα, μια δεύτερη σχισμή δημιουργήθηκε κι από μέσα της εμφανίστηκε ένα άλλο πλάσμα. Έμοιαζε να καταδιώκει το πρώτο, εξαπέλυε βέλη προς το μέρος του, βέλη φτιαγμένα από τα απομεινάρια νεκρών άστρων.
Οι θεοί βρίσκονταν σε πόλεμο. Κι ο πόλεμος μεταφερόταν τώρα και στη Γη. Οι σχισμές πολλαπλασιάστηκαν. Οι θεότητες πολεμούσαν αμείλικτα αδερφός τον αδερφό. Οι μάχες ήταν πάντοτε μέχρι θανάτου. Η αιματοχυσία δεν είχε τέλος. Πλέον, δεν ενδιαφέρονταν για τους υποτακτικούς τους, την ανθρωπότητα. Κι όμως, ολόκληρες πόλεις γκρεμίστηκαν, δάση κάηκαν ολοσχερώς, κι ο ουρανός ήταν διαρκώς πύρινος, φωτεινός από τις φωτιές των όπλων και των καταστροφών.
Οι σειρήνες της εκκένωσης σήμαναν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι άνθρωποι έτρεξαν έντρομοι προς τους πύργους-είδωλα που είχαν χτίσει. Κι από τους πύργους ακούστηκαν γιγάντιες μηχανές να μουγκρίζουν. Η πέτρα άρχισε να θρυμματίζεται, οι πύργοι κατέρρευσαν. Τα μεταλλικά διαστημόπλοια που κρύβονταν μέσα ήταν έτοιμα για απογείωση. Σε ολόκληρο τον πλανήτη υψώνονταν στον ουρανό το ένα διαστημόπλοιο μετά το άλλο. Ολόκληρος ο πλανήτης εκκενωνόταν. Η Γη δεν ήταν πλέον η πατρίδα, το φιλόξενο σπίτι της ανθρωπότητας.
Δεν υπήρξε εδώ και πέντε χρόνια, από την ημέρα εκείνου του τελεσίγραφου που είχαν λάβει από τους θεούς. Ποτέ δεν εργάστηκαν για να δοξάσουν τις σκοτεινές δυνάμεις, ποτέ δεν ύψωσαν είδωλα στους ουρανούς για να τους τιμήσουν ευλαβικά. Ετοίμαζαν τη φυγή τους, έκρυβαν την περιφρόνησή τους.
Εγκαταλείποντας για πάντα τον πλανήτη, η ίδια σκέψη τούς βασάνιζε όλους μαρτυρικά. Τι θα συμβεί με όσους δεν πρόλαβαν να επιβιβαστούν στα διαστημόπλοια; Είχαν ήδη πεθάνει από το μένος του πολέμου; Κι αν κάποιος είχε επιζήσει; Κι αν υπήρχε κάποιος ακόμη εκεί κάτω, σε αυτόν τον άσπλαχνο και αμείλικτο πλανήτη των θεών; Έστω ένας...;
Η απάντηση μας περιμένει στο Not Quite Black and White, το adventure όπου η ιαπωνική κουλτούρα συναντά την επιστημονική φαντασία και καταφέρνει να φέρει ένα low-budget indie adventure πολύ, πολύ ψηλά στη λίστα των παιχνιδιών που προσμένουμε ανυπόμονα. Το πρώτο επεισόδιο αναμένεται εντός του προσεχούς έτους, το οποίο παρότι απέχει λίγες μόλις μέρες, ξαφνικά φαντάζει τόσο μακρινό...
