Με ποιό adventure ασχολείστε αυτό τον καιρό?

Πω πω, το Sherlock Holmes: Case of the rose tattoo είναι προσωπικό αγαπημένο. Πολύ καλή επιλογή για να ασχοληθείς μαζί του. Αν και έχει έναν απαράδεκτο γρίφο που θα έπρεπε να είσαι Αμερικάνος ή Άγγλος για να τον λύσεις.

@Castledoque
Χμ, απ τη μία λες ότι οι γρίφοι ήταν υπερβολικά εύκολοι και από την άλλη πως χρησιμοποίησες δύο φορές walkthrough. Σε κάθε περίπτωση, θα επανέλθω εν καιρώ. Ήδη πάντως το ξεκίνησα

@Constantine_R
Το τελείωσα κι εγώ. Είναι φανταστικό. Κάνει τα στοιχειώδη πράγματα αλλά τα κάνει τόσο μα τόσο καλά. Το μόνο που δε μου άρεσε είναι ότι περίμενα να χει άλλο ένα chapter, δηλαδή μου φάνηκε κάπως σα να το έκοψαν απότομα.
Για το γρίφο που λες,
Εγώ κόλλησα για κανα 2ωρο

Εκτός απ το Lost Files of Sherlock Holmes, παίζω για δεύτερη φορά το αγαπημένο μου Obsidian.

Ναι σ' αυτόν αναφέρομαι. Στο κωδικοποιημένο μήνυμα στο διαμέρισμα του αδερφού του Sherlock Holmes.

Μην το ανοίξετε αν δεν έχετε παίξει το παιχνίδι. Αναφέρομαι στη λύση του γρίφου.

Έχοντας αφήσει πίσω και το Metal dead,είμαι πλέον σε φάση που δεν ασχολούμαι με κάτι,αναμένοντας τις επερχόμενες κυκλοφορίες....

Castledoque wrote:

outcry wrote: Γιατί δε σου άρεσε?

Για να πω την αλήθεια ίσως απλώς δε μου έκατσε καλά. Αφενός οι γρίφοι ήταν υπερβολικά εύκολοι, όμως έχω ευχαριστηθεί και adventures με σχεδόν ανύπαρκτους γρίφους, οπότε δε νομίζω να έφταιγε αυτό. Η ιστορία ήταν συμπαθητική, αλλά δε με ξετρέλλανε κιόλας. Νομίζω πως κύρια αιτία της απογοήτευσής μου ήταν η ατμόσφαιρα ή μάλλον η έλλειψή της. Η γραφική απεικόνιση του κόσμου μου φάνηκε εντελώς επίπεδη και σε τίποτα δε μου θύμιζε βικτωριανό Λονδίνο. Εντάξει το παιχνίδι ήταν του 1992, αλλά θεωρώ ότι την ίδια εποχή είχαν βγει παιχνίδια με εξαιρετικά ατμοσφαιρικά γραφικά (όπως τα King's Quest 5 και 6, το Space Quest 4, ακόμα και το King's Quest 4 που ήταν και κάποια χρόνια παλιότερο - αναφέρω αυτά επειδή τα έχω ξαναπαίξει πρόσφατα). Απλώς σε κάθε οθόνη που πήγαινα οπτικά τίποτα δε μου τραβούσε το ενδιαφέρον, δεν ένιωθα τον κόσμο του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα να χάσω το ενδιαφέρον μου. Επίσης, ο Holmes, ενώ είναι τόσο χαρακτηριστικός τύπος, στο παιχνίδι ως χαρακτήρας μου φάνηκε σχεδόν ανύπαρκτος. Αν του έδιναν άλλο όνομα και διαφορετικό σπίτι, σε τι θα θύμιζε Holmes;
Μέχρι στιγμής (αν και δεν το έχω προχωρήσει πολύ), το Case of the Rose Tattoo, μου αρέσει πολύ περισσότερο (πιο ενδιαφέρον story, γραφικά με άρωμα βικτωριανού Λονδίνου, αναγνωρίσιμος Holmes).
Πάντως, αφού σκοπεύεις να το ξαναπαίξεις, με ενδιαφέρει να ακούσω τις απόψεις σου.

Λοιπόν μόλις το τελείωσα. Η αλήθεια είναι ότι το θυμόμουν καλύτερο. Συμφωνώ μαζί σου ως προς τη συνολική αξιολόγηση, διαφωνώ κάπως στα επιμέρους. Όντως η γραφική απεικόνιση δε σε βάζει στο κατάλληλο μουντ, ίσως επειδή πηγαίνεις συνήθως σε κλειστούς χώρους. Η ιστορία μού άρεσε, ξετυλίγεται λογικά χωρίς υπερβολές και χωρίς να κάνει κοιλιά. Διαφωνώ σε αυτά που λες για τον Holmes. Οι περιγραφές στα περισσότερα αντικείμενα ήταν χαρακτηριστικότατες. Θα ήθελα όμως σε μερικές περιπτώσεις που βγάζει συμπεράσματα πχ να έπρεπε να βρεις εσύ τα διάφορα στοιχεία και να μη στο πετάει κατευθείαν στο παράθυρο διαλόγου. Οι γρίφοι του βασίζονται σχεδόν όλοι στους διαλόγους και οι υπόλοιποι στο χειρισμό (οι οποίοι μάλιστα είναι σχεδόν ίδιοι) πράγμα που με χάλασε αρκετά, ήθελα περισσότερο μικροσκόπιο και τέτοιες αναλύσεις. Νομίζω δε φτιάχνει ποτέ ατμόσφαιρα λόγω του χειρισμού. Μου φαινόταν πολύ αργό, ποτέ δεν έκατσα να παίξω πάνω από μια ώρα γιατί βαριόμουν πολύ γρήγορα.

Μετά το τέλος αυτού και του Obsidian, από βδομάδα ξεκινώ Runaway 3 και παράλληλα, στο πλαίσιο του replay αγαπημένων first person adventure που έχω βάλει στο πρόγραμμα, Schizm.

@Castledoque
Όχι, έχεις απόλυτο δίκιο. Εκτός αν είμαι εξίσου ιδιότροπος, πράγμα πολύ πιθανό. Με το rose tattoo είχα ασχοληθεί παλιά, τότε που είχα ασχοληθεί με το serrated scalpel πρώτη φορά. Γενικώς έχω στο πρόγραμμα αρκετές επαναλήψεις παιχνιδιών και το rose tattoo είναι ένα από αυτά.

@ castledogue

Φίλε, πας καλά;

Castledoque wrote: Άρα δεν είμαι τελικά τόσο ιδιότροπος όσο νομιζα.

Συγκρίνεις τον εαυτό σου με τον outcty και βγάζεις το συμπέρασμα ότι δεν είσαι ιδιότροπος; Γιατί νομίζεις τον αγαπάμε τόσο πολύ;