Κόμιξ & κινούμενα σχέδια!

Sasa για το FMA πρέπει να ξέρεις μερικά ακόμη πράγματα. Λοιπόν πρώτα βλέπεις τα επεισόδια και φυσικά μετά την ταινία, ωστόσο να ξέρεις πως η σειρά ξέφυγε από τα manga κάπου από το νούμερο 25 και μετά [από λεγόμενα παιδιών που έχουν διαβάσει τα manga]. Στην φετεινή σειρά λέγεται πως θα συνεχίσουν την ιστορία σωστά και θα ακολουθήσουν περισσότερο πιστά την κεντρική ιστορία του manga μέ σκοπό να ολοκληρώσουν πραγματικά την ιστορία. Έχε υπόψη σου πως κάθε επεισόδιο χτίζει τους χαρακτήρες και τις σχέσεις ώστε να σε κάνει να καταλάβεις το καθετί που τους κάνει να αντιδρούν όπως αντιδρούν. Άρα όπως δεν θα πήγαινες ποτέ να διαβάσεις το τελευταίο κεφάλαιο ενός βιβλίου το ίδιο ισχύει εδώ. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Για τα σκίτσα σε περιμένουμε!!! Πάντως είναι μαγευτικό να βλέπεις πως μερικές απλές γραμμές δημιουργούν την μαγεία που λέγεται comic αλλά και animation, και φυσικά πως το χρώμα μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις διαφορετικά πράγματα ανάλογα με την σκηνή.

Όντως. Απλά επειδή έχω τα σκίτσα του Manara [δεν μιλάω για Serpieri ok αυτός το ανέβασε πολλές τάξεις] με μάγεψε το πως μπορεί να δημιουργήσει κάτι το τόσο ερωτικό με ελάχιστες γραμμές και απλές σκιές. Το χρώμα μετά είναι απλά ένας άλλος ακόμη κόσμος που μπορεί τόσο να δώσει όσο και να πάρει από την εικόνα [και εκεί πάει ανάλογα με τον Beholder της εικόνας]. Όσο για το animation εκεί αρχίζουν τα πολύ δύσκολα γιατί εκεί που κάποιοι τα καταφέρνουν περίφημα κάποιοι άλλοι προσπαθώντας να τα αντιγράψουν μπορούν να βυθίσουν ακόμη και καλές ιδέες στην άβυσσο [συνεισφέρουν και οι σεναριακές αδυναμίες φυσικά ή γενικά οι αδυναμίες του κόσμου στον οποίο απευθύνονται]. Π.χ κάνω κουβέντες ανά περιόδους με κάποια παιδιά που και αυτοί άρχισαν να βλέπουν ή έχουν δει κάποια πράγματα από anime και αυτό που τους έκανε εντύπωση για να το επιλέξουν είναι πως σε ορισμένα πράγματα το anime [όχι όλο φυσικά] δεν έχει γίνει τόσο παιδικό όσο το κατάντησαν οι Αμερικάνοι ή και άλλοι, κρατάει το ρεαλιστικό στοιχείο με το να επιτρέπει τον θάνατο ακόμη και κεντρικού ήρωα, ή το αίμα σαν βασικό στοιχείο της εικόνας [έστω και λίγο πιο δραματικό από όσο πρέπει κάποιες στιγμές (εντάξει δεν έχουν φτάσει και στους κουβάδες που έχουν τα B-movies)]. Επίσης χθες πήγα να δω anime από Ισπανική εταιρεία [δεν θα αναφερθώ σε τίτλο για να μην προϊδεάσω αρνητικά κόσμο], και απογοητεύτηκα τόσο από την ποιότητα [ή μάλλον την έλλειψη της] από πλευράς εικόνας [οι γυναίκες δεν ήταν γυναίκες και οι άντρες έμοιαζαν με ατελείωτα σαγόνια (έλεος δηλαδή!) όσο και από το σενάριο (οτινάναι κυριολεκτικά). Σε μερικά σημεία ένοιωσα πως έβλεπα απλά διαφήμιση ή σε άλλα λήμματα εγκυκλοπαίδειας.

Τέσπα, γούστα είναι αυτά. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Λοιπόν είδα και την 5η ταινία του Kara No Kyoukai [ζυγίζει κάπου 114 λεπτά]. Το animation πάντοτε άνω του εκπληκτικού, η μουσική κάτι το μοναδικό, και η ιστορία πολύ ωραία σκηνοθετημένη αντιστρέφωντας χρονικές στιγμές και ανασυνδιάζοντας τες σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα της ταινίας σε βαθμό εκεί που ό,τι φαίνεται ασύνδετο και άσχετο να καθίσταται γνωστό σε διαφορετικά σημεία και κρατώντας έτσι το μυστήριο σε υψηλά επίπεδα.

[Θέλω να το ξαναδώ φυσικά για να δω πράγματα τα οποία δεν κατάλαβα σωστά, αλλά μέχρι στιγμής η σειρά αυτή των ταινίων έχει το 5άρι μου που το έχουν μόνο τα Ghost in the shell, αλλά και το Fullmetal Alchemist.]

Να ΄στε καλά βρε παιδιά για το vote of confidence στα ζωγραφικά
Αφού τελειώσω τον Togusa θα σας ετοιμάσω και μια μικρή εκπληξούλα για να γελάσουμε
(θα εξαρτηθεί και από τον διαθέσιμο χρόνο)

Έφυγα για το Kara no Kyoukai!

Το καλό να λέγεται, πάντοτε. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Ελπίζω να πρόλαβες να το δεις [ήταν και μεγάλο σε μέγεθος το άτιμο (το κράτησε σε πολύ μεγάλο μέγεθος η ομάδα μετάφρασης)], εγώ πάντως συνέχισα μετά με κάνα δυο δεκάδες σειρές και ακόμη δεν έχω πάρει τέλος γιατί οι μεταφράσεις έρχονται κάπως σπασμωδικά οπότε "τρώω" κατακέφαλα πακέτα επεισοδίων ανά περίοδο. Και ακόμη μερικές φετεινές σειρές δεν έχουν προχωρήσει πέρα από το πρώτο επεισόδιο. :-/ Περιμένω ακόμη για την συνέχεια του Genji Monogatari, και δεν έχω βρει ακόμη μετάφραση του Viper's Creed πουθενά [αν και ψιλοδρασοκατάσταση το είδα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, μιας και στα anime πάντα τα φαινόμενα απατούν (ευτυχώς!)].

Τελικά τζίφος, είτε το δω online στο veoh είτε το κατεβάσω κάτι θέλει να εγκαταστήσω οπότε θα περιμένω να το ανεβάσει κανας καλός άνθρωπος στο YT. Πάντως διάβασα πολύ καλές κριτικές. Άσε που ακόμα δεν τελείωσα το 1ο gig από gits.

Νάτος και ο Aramaki. Η ευθύνη έχει βαθουλώσει τα μάτια του που λέει και ο Κάφκα

i251.photobucket.com/albums/gg30 ... ramaki.jpg

Thx - Στον Togusa είμαι στα μισά αλλά ψιλοβαριέμαι να τον τελειώσω κ όλο το αναβάλλω

Και έλεγα πως κάτι είχα ξεχάσει. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Όντως πολύ καλός σαν χαρακτηριστικά και σκιάσεις! Μπράβο! Άρα καταλαβαίνεις πόσο κόπος και τι μεράκι πρέπει να υπάρχει για να γυριστεί μια από αυτές τις σειρές που ο μέσος νεοέλληνας κατατάσει αυθαίρετα στις "παιδικές". <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Και μην το πάρεις εργολαβεία! Χαλαρά όποτε το κάνεις κέφι. Άλλο να δουλεύεις σε κάτι και άλλο να το κάνεις για την προσωπική σου ευχαρίστηση. [το τελευταίο είναι πολύ χειρότερο απο πλευράς απαιτήσεων <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->]

Από δω τίποτα νεώτερο μόνο σειρές που έρχονται μαζεμένες επειδή οι ομάδες τις δίνουν με τον ρυθμό τους. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Παίζει να είδα και 50 επεισόδια σε διάφορες από την Παρασκευή που μας πέρασε. Και ετοιμαζόμαστε για μια πιθανόν καυτή άνοιξη απο πλευράς σειρών.

Επίσης να αναφέρω πως ίσως τελικά να πρέπει όλοι όσοι ασχολούμαστε με το anime να ρίξουμε μια ματιά στο Gundam. Βλέπω την φετεινή παραγωγή της σειράς και έχω την εντύπωση πως η ιστορία της που ξεκινάει κάπου το 1979 να έχει πάρα πολλά να πει, απλά θα κοστίσει τρελά σε χρόνο μιας και είναι 24 σειρές αλλά και ταινίες που ξεκίνησαν απο 50αδες επεισοδίων. Αν χαθώ μάλλον θα την έχω ξεκινήσει και θα τα έχω πάρει όλα με την σειρά. Και υπάρχουν πολλαπλές συνδέσεις μεταξύ των σειρών από ένα διάγραμμα που είδα από AniDB.

Καλέ ναι πολύ δουλειά έχουν τα manga-anime Πάντως πήρα/έμαθα αρκετά πράγματα από τη μίμηση στα συγκεκριμένα σχέδια και είμαι ευχαριστημένη. Και κοίτα να δεις τι παρατήρησα. Στη major που τη ζωγράφισα πριν δω οτιδήποτε σχετικό το σχέδιο είναι σχετικά απλό, στον aramaki η δουλειά είναι τριπλάσια, σαν δηλαδή υποσυνείδητα να θεώρησα ότι του αξίζει καλύτερη μεταχείριση σχεδιαστικά γιατί τον γνώρισα σαν χαρακτήρα από τις ταινίες και τα επεισόδια και κάπως δημιουργήθηκε μια συναισθηματική σχέση -όχι μόνο με αυτόν αλλά και με όλους τους χαρακτήρες.
Άβυσσος το μυαλό του ανθρώπου -δε λέω ψυχή γιατί μου θυμίζει θρησκευτικά.

Καλά εδώ και οι δημιουργοί του anime δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις δημιουργίες τους. Αν δεις παράλληλες σειρές σε έναν κόσμο από ένα studio ή κι άλλες σειρές που αναλαμβάνουν θα ανακαλύψεις πως ορισμένοι χαρακτήρες οπτικά παραπέμπουν σε παλαιότερους [το μυαλό ακολουθεί πάντοτε τις πιο τυποποιημένες διαδρομές]. Άρα εντάξει το να κάνεις απλά και μίμηση για να δεις την δουλειά που κρύβει το σκίτσο δεν είναι κακό, το δύσκολο θα είναι να χτίσεις μόνη σου χαρακτήρα και μετά να τον δείς σε διάφορες φάσεις/κινήσεις και συναισθηματικές καταστάσεις. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Μια και μόνο γραμμή ή μια σκιά μπορεί να παίξει μεταξύ θλίψης, οργής, διασκέδασης ή και άλλα. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Βέβαια μετά οι αρχικοί επηρεασμοί/συμπεράσματα θα σε ακολουθούν και σ' ό,τι άλλο θελήσεις να κάνεις.

Επί τη ευκαιρία τελικά έκανα το 1ο μου προσκύνημα στο χρόνο σε αυτό που αποκαλείται Gundam και ξεκινά από το 1979. Να πω απλά πως το σκίτσο του τότε Ιαπωνικού είναι το σκίτσο του σύγχρονου Αμερικάνικου, και να προσθέσω πως οι Ιάπωνες προχώρησαν αρκετούτσικα όσον αφορά το σήμερα των δουλειών τους. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Σαν ιστορία δεν είναι τόσο μεγαλεπίβολη η εντυπωσιακή και μένει περισσότερο στους χαρακτήρες και στα προβλήματα/συναισθήματα τους, άρα σε μεγάλο βαθμό είναι space-opera και όχι καθαρό scifi.

Σύγκριση του μακρινού χθές με το σήμερα:

Χθες -

-- Mobile Suit Gundam UC0079

Σήμερα -

-- Gundam 00 S02 Opening 01
-

-- Gundam 00 S02 Opening 02

Πως από ένα άδοξο ξεκίνημα φτάσαμε ως εκεί; Ορίστε en.wikipedia.org/wiki/Gundam <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Καλά για να ξεκινήσω μόνη μου χαρακτήρες, ιστορίες κλπ δεν το συζητώ δεν έχω τέτοιες ικανότητες
Εκεί βέβαια φαίνεται η αξία του δημιουργού.

Ξαναείδα το gits όλο από την αρχή και με τη σειρά και έκλεισε ο κύκλος. Ξεκίνησα το fma αλλά δεν μου κατσε καλά και το αφήνω για την ώρα. Μετά πέτυχα το Death note στο YT και λέω για να δω τι ρόλο βαράει και κόλλησα Το είδα όλο σε μερικές μέρες. Μου άρεσε γιατί ήταν αρκετά εγκεφαλικό και είχε πολύ σασπένς. Θα δω με τι άλλο θα συνεχίσω..

Πως σας φάνηκε το Death note?

Παλαιότερα είχα δοκιμάσει να γράψω [έφτασα μέχρι διήγημα 70 σελίδων κάποια στιγμή], ωστόσο όντως το να κάνεις κάτι καλό θέλει τρομερή δουλειά και πρέπει να αφοσιωθείς σε πολύ μεγάλο βαθμό, οπότε και δεν επιμένω, τώρα για το σκίτσο είναι μια από τα ίδια σε δυσκολία αλλά σαν διευκόλυνση μπορείς να πάρεις ένα κλασσικό βιβλίο και να το "σκηνοθετήσεις" με ροές στατικών εικόνων που να δείχνει την δυναμική της κίνησης και των χαρακτήρων [ωστόσο έχει τόσο πειραματισμό και τόσο "κάψιμο" (και υπάρχουν τρομερά "καμμένοι" με την λεπτομέρεια σχεδιαστές που έχω δει)].

Χμ... προσωπικά το Death note το βρήκα καλό αλλά με αρκετή κοιλιά σαν ιστορία σε δυο-τρια σημεία, και το τέλος παραήταν συμβιβασμένο για το υποκειμενικό "καλό" του σεναριογράφου.

Βασικά από τα Ghost in the shell, και FMA [αν του δώσεις την ευκαιρία θα δεις πως όσο θα εκτυλίσεται η ιστορία θα σε σφίγγει βαθύτερα στην αγγαλιά του] θα πρότεινα μετά Texhnolyze. Δεν έχει καμία σχέση με τίποτα από ό,τι έχω δει και είναι μια κατηγορία από μόνο του. Επίσης βάζει σε εικόνα την σκοτεινή φύση του ανθρώπου κατά μοναδικό τρόπο, δεν θα βρεις ούτε ένα αστείο, ούτε μια χαριτωμενιά τίποτα πέρα από μια ιστορία σκληρή και ρεαλιστική μέσα στον πεσιμισμό της. Μια ιδέα εδώ

... re=related Υπόψη όταν λέω σκληρή δεν εννοώ σαν τις αμερικάνικες βλακιούλες του τύπου ήταν σκληρός και τον έλεγαν βούτυρο willis, και άλλες τέτοιες χαζομάρες του κιλού [καλά του τόνου], αλλά πραγματική σκληρή και ωμή σε σημείο που ακόμη και εγώ δυσανασχετούσα σε κάποια σημεία. [Μέχρι στιγμής η μόνη ταινία που με έχει προβληματίσει σαν εικόνες και σκέψεις και με έχει κάνει να δυσφορήσω [αλλά να θέλω να την δω ξανά και ξανά] ήταν το Das Experiment. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Ε το texhnolyze το ξεπέρασε αγγίζοντας βαθύτερα.]

Χμ, εδώ έχουμε εντελώς διαφορετικές απόψεις. Δηλαδή το "happy-end" στο τέλος δεν μου έδωσε αυτό που θα ήθελα. Παραήταν λυτρωτικό και παραήταν συμβιβασμένο με απόψεις περί τιμωρίας και όσων δεν αξίζουν να ζήσουν. Δες το Texhnolyze και εσύ και μετά θα καταλάβεις. Εκεί το τέλος είναι τέλος όπως και θα έπρεπε να είναι. Σκέψου πάντως πως το death-note δεν με έπεισε σε τέτοιο βαθμό για να έρθει στον δίσκο μου. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Όσο για το τέλος, γενικά σε κάποιες από τις σειρές που έχω δει χάνονται οι πρωταγωνιστές αλλά με ικανοποιητικό τρόπο ακόμη κι αν δεν σου φαίνεται σωστό, είναι δικαιολογημένο. Στο death-note δεν βρήκα κάποια δικαιολογία.