Ένα σχόλιο σε μια επιστολή (Fallen Angeeeeelll!)

Προς Fallen Angel

Γενικά έχεις δίκιο όσον αφορά τις απαιτήσεις μας από τα σύγχρονα adventures, θέλουμε πολλά και τα θέλουμε τώρα, είτε αυτά έχουν να κάνουν με το οπτικό ή το ηχητικό ή το σεναριακό μέρος του παιχνιδιού, αλλά στα παλιότερα παιχνίδια χάρην της έλλειψης των εξεζητημένων δυνατοτήτων σε γραφικά και ήχο, το σενάριο πάντα σχεδόν υπερτερούσε.
Οπότε τα σύγχρονα παιχνίδια όντως είναι υπέροχα, απλά καταλήγω αντί να τα παίζω μόνος μου να παίρνω το λυσάρι και να τα βλέπω σαν ταινία. Δεν έχουν την δυνατότητα να ξεδιπλώσουν την ιστορία κατα τρόπο που να θέλω να την ψάξω.

Πριν απο κάποιο διάστημα ανακάλυψα τα free adventures που τόσο άπο πλευράς εικόνας όσο και από πλευρά στησίματος με έβαλαν στο τρυπάκι να σκέφτομαι (που και που παθαίνω διαλείψεις σκέψης ), να ψάχνω και να λύνω γρίφους. Σημασία σε ένα παιχνίδι δεν έχει τόσο λοιπόν, το αν θα έχει τις αναρίθμητες ηχογραφημένες ατάκες από τον πρωταγωνιστή, είτε τα εξελιγμένα textures 1500ης γεννεάς (ούτως ή άλλως όλα στήνονται πλέον πάνω σε 3D engines, μιας και η σχεδίαση είναι πιο οικονομική και πιο άμμεση οπότε το μόνο που έχει σημασία είναι η ποιότητα των textures επιφάνειας μοντέλου και χώρου, τα bump mapping και όλα τα περίεργα και παράδοξα ακρωνύμια και όροι που έχουν κατακλύσει την υπολογιστική ζωή μας) , αλλά το σενάριο, αν δεν σε βάλει στο τριπάκι να το αγαπήσεις και να θέλεις να ζήσεις μέσα του forget it, δεν είναι παιχνίδι είναι ταινία.

Στο παράδειγμα για τις ταινίες, θα σου πρότεινα να δεις την ταινία Metropolis του Fritz(?) Lang 'Metropolis' (1927?), εικόνα, ένα sountrack (Moroder) που απλά καλύπτει τον θόρυβο του background ήχου (το αντικαθιστάς με ότι θέλεις απο trance, hip hop, goa μέχρι greek buzuki (kitch) και νησιώτικα. Η ταινία ωστόσο δεν χάνει ούτε στιγμή απο την δύναμη της εικόνας της, και του σεναρίου της.

Δεν κατακρίνω τις απόψεις της "επιστολής" σου (άντε γράψε κι άλλα άρθρα!) απλά δίνω μια δεύτερη άποψη πιο απλοϊκή ίσως.

Αναφέρθηκες και στο Syberia, το οποίο είναι όντως εξαίσιο στην μουσική και την εικόνα του, αλλά αν ακούσω έστω και μια φορά ακόμη τον Oscar να λεει αυτό το περιβόητο Kate Walker θα μου βγουν εμένα δολοφονικές τάσεις! (Και κάνει και κάτι "κοιλιές" βρε κορίτσι!) Τα παλιά παιχνίδια δεν ήταν απλά εμπόριο όπως έχει καταντήσει σήμερα, ήταν ψυχαγωγία, άρα δεν εγκωμιάζουμε το παλιό μόνο γιατί μεγαλώσαμε μαζί του, αλλά γιατί πλέον χάθηκε η αθωότητα του παιχνιδιού από την στιγμή που έγινε καθαρή βομηχανία παιχνιδιών που κοντεύει να ξεπεράσει ακόμη και το holywood, οπότε έχει τόση σκοπιμότητα μέσα σε κάθε παιχνίδι που δεν αξίζει πλέον να διαφωνούμε αλλά απλά να αγοράζουμε 1-2-5 ή 10 τίτλους τον χρόνο να τους "παίζουμε" και απλά μετά να τους ξεχνάμε. Το πολύ πολύ 1 thread έτσι για να βγάλουμε τα απωθημένα μας ή να τα εκθειάσουμε (και 1 φορά πολύ καταντάει τελικά) και αυτό ήταν! Πάπαλα!

Σταματάω εδώ γιατί το "μεσανατολικό" δεν λύνεται εύκολα, και δεν είμαι ειδικός διαπραγματευτής!

Άκη αν μπορείς "φάε" το ένα απο τα δυο post! Τα θεσπέσια κολλήματα του Explorer και του DSL έκαναν το θαύμα τους! Thanks and sorry!

done.

Thanks!

Fallen_Angel wrote: Φίλτατε λάκωνα,

Παρότι, όπως έχω πει, δεν έχω παίξει κανέναν από τους τίτλους της χρυσής εποχής των adventures, είμαι σίγουρη πως θα είχαν πολύ ελκυστικά σενάρια και φαντάζομαι πως όσοι μάθατε με αυτά θα απογοητεύεστε από τους καινούριους τίτλους είτε επειδή στερούνται φαντασίας είτε πολύ απλά επειδή είναι μερικώς ή ολικώς επανάληψη μιας παλαιότερης θεματολογίας. Έλα μου όμως που μόνο το σενάριο δεν αρκεί. Είπες κάτι που θα μπορούσα κάλλιστα να το έχω πει εγώ: «Δεν έχουν την δυνατότητα να ξεδιπλώσουν την ιστορία κατά τρόπο που να θέλω να την ψάξω». Αυτό παθαίνω όταν προσπαθώ να παίξω κάτι τόσο παλιό όσο τα old time classics. Δεν καταφέρνει το παιχνίδι να με «κολλήσει» ώστε να προχωρήσω αρκετά και να εκτιμήσω το σενάριό του. Ακριβώς το ίδιο πράγμα που συμβαίνει και σε ‘σένα λοιπόν, απλά αντίστροφα. Anyway, να μην επαναλαμβανόμαστε…γούστα κι απαιτήσεις είναι αυτά και λογικό είναι να διαφέρουν στον καθένα μας.

Λάκωνας! Εγώ!?!?!? Όχι, δεν θα το αντέξω! Παρακαλώ πολύ!

Μολονότι δεν θα παίξω κάποιον παλαιότερο τίτλο πλέον, όχι χάρην έλλειψης ενδιαφέροντος για το χθές, αλλά χάρην αναρίθμητων σύγχρονων τίτλων (σε σημείο που ακόμη και με "λυσσάρι" να τους παίξω πάλι δεν προλαβαίνω), αδυνατώ (ύπο πολλούς όρους) να δεχθώ (κολλήματα της 3ης δεκαετίας ) πως οι καινούργοι τίτλοι είναι (τόσο πολυ) πιο ελκυστικοί απο τους παλαιότερους. Ωστόσο ίσως να θεωρήσω πως έχει να κάνει τόσο με την ηλικία όσο με το υλικό και την θεματολογία με τα οποία έχει ασχοληθεί κάποιος. Αλλιώς τα είχα δει όταν ξεκίνησα στα 18 μου (Larry, Kings Quest, Space Quest, Loom, Monkey Island, The Fig) και δυστυχώς αλλιώς μετά απο 18 χρόνια. Μετά απο 100άδες παιχνίδια πολλά αλλάζουν στο μυαλό... Κάθε παιχνίδι ωστόσο είναι τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό από τα υπόλοιπα όσο ήταν και τότε. Εκείνο που διέφερε και σχεδόν πάντα θα διαφέρει είναι η ιστορία. Τα υπόλοιπα είναι απλά γραφικά , ήχος, και έτοιμες ή custom βιβλιοθήκες. Ακόμη και μεταξύ των τεσσάρων Monkey Island που δοκίμασες να παίξεις, προσωπικά ακόμη θεωρώ (όχι πως θυμάμαι και τα πάντα ωστόσο) τα δυο πρώτα (εκεί μπαίνει ο παράγοντας σχηματισμός δυνατής μνήμης που προκαλεί στον εγκέφαλο θετικές ηλεκτροχημικές αντιδράσεις κάθε φορά που βλέπει κάποιος μια αντίστοιχη εικόνα ή ζει μια παρόμια κατάσταση, και που μόνο ένας neuroscientist θα μας το ανέλυε με λογικά επιχειρήματα, δίχως να βάλει τόση υποκειμενικότητα όσοι βάζουμε όταν σκεφτόμαστε κάτι που αγαπήσαμε). Άλλα όπως πολύ σωστά καταλήγεις είναι θέμα γούστού και απαιτήσεων, όπως περι ορέξεως κολοκυθόπιτα, ή όπως κάποιος από την παρέα συνηθίζει να λέει (το οποίο ενδεχομένως να άκουσε απο κάπου αλλού) "γούστα είπε ο πίθηκος και έφαγε το σαπούνι".

Fallen_Angel wrote: Είπες: «[…] γιατί πλέον χάθηκε η αθωότητα του παιχνιδιού από την στιγμή που έγινε καθαρή βιομηχανία παιχνιδιών που κοντεύει να ξεπεράσει ακόμη και το Hollywood, οπότε έχει τόση σκοπιμότητα μέσα σε κάθε παιχνίδι […]»
Εδώ θα ψιλοδιαφωνήσω. Τόσο η αθωότητα των παιχνιδιών όσο και η σκοπιμότητα πίσω από αυτά υπήρχε και θα υπάρχει πάντα. Την αθωότητα τη βρίσκεις σε αυτούς που τα φτιάχνουνε. Σε αυτούς που παραμένουν ρομαντικοί (και κατ&#8217; επέκτασιν αθώοι) κι από το μεράκι τους φτιάχνουν τα παιχνίδια που εμείς μετά απολαμβάνουμε. Η βιομηχανία των παιχνιδιών -και η σκοπιμότητα που ενυπάρχει σε αυτήν- πάλι υπήρχε ανέκαθεν. Οι πωλήσεις, οι εισπράξεις, το χρήμα, αποτελούσαν από πάντα το μόνο σκοπό όσων βρίσκονται πίσω τόσο από τις εταιρείες κατασκευής όσο κι από αυτές που διανέμουν τα παιχνίδια. Δε νομίζω λοιπόν, πως άλλαξε πραγματικά κάτι. Πάντα έτσι ήταν. Ίσως όχι τόσο απροκάλυπτα, αλλά έτσι! Μη ξεχνάς πως ο χώρος των παιχνιδιών (όπως κι αν μεταφράζεται αυτός: pc games, console games, board games, barbie, transformers, whatever) ανέκαθεν αποτελούσε πηγή χρυσού. Όλα τα παιδάκια (μικρά και μεγάλα) θέλουν να παίζουν. Σχεδόν όλοι οι υπόλοιπο τομείς έγιναν πλέον (τρομάρα μας γενικά!) οικονομοκεντρικοί χώροι. Ήταν ποτέ δυνατόν να μην γίνει κι αυτός του gaming άλλος ένας τομέας από τον οποίο θέλουν να βάλουν χρήματα στην τσέπη τους διάφοροι? Τη σήμερον ημέρα? Πολύ ουτοπική σκέψη! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Να διαφωνήσω ή να μην διαφωνήσω?!?!? Θα διαφωνήσω! Αγαπητή μου, τα παιχνίδια στο ξεκίνημα τους, όπως καθετί άλλωστε ήταν 90% μεράκι, παρέα και προσωπική ικανοποίηση, και 10% εμπόριο, σήμερα βρισκόμαστε στην άλλη πλευρά, (Περάσαμε στην Dark Side) έρχεται πρώτα το 99% εμπόριο και το 1% μεράκι, παρέα, κ.λ.π. Οι προγραμματιστές πλέον δουλεύουν με dead line, οι γραφίστες αναλύουν τον επηρεασμό του χρήση σε υποσυνείδητο επίπεδο απο τις χρωματικές επιλογές, η μουσική πλέον αποκαλείται soundtrack, και ο επαγγελματίας "ηθοποιός" (όχι πάντα) πάει στο studio να διαβάζει τις Ν ατάκες που θα πεί ο κάθε χαρακτήρας), και όλοι τους μιλάνε για το "προϊόν" και την προώθηση αυτού.
Σε αυτό έχω το παράδειγμα απο άλλο τόμεα της βιομηχανίας. Όταν σχεδιαζόταν το πρώτο Doom, ο Romero και ο Carmack μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά σχεδίασαν τον τίτλο πιο πολύ παρεϊστικα και στήσαν και την ID software για να προωθήσουν το αποτέλεσμα. Αργότερα ο Romero έφυγε απο την ID πήγε στην Eidos (Εκείνοι επένδυσαν πάνω του, κοινώς "του δώσαν το παραδάκι" και του στήσαν και την ION Storm να βγάζει τον τίτλο του), αλλά το παιδί αποφάσισε πως ήταν superstar των games και κάθησε και έβγαλε μια αποτυχία που λεγόταν Daikatana, το οποίο μολονότι ήταν τεχνολογικά καλύτερο απο τα original Doom δεν έπιανε τον gamer με τίποτα. Και αυτό έχει συμβεί σε κάθε τομέα απο την εποχή που όλοι άρχισαν να βγάζουν την λέξη παιχνίδι από το λεξιλόγιο τους και να χρησιμοποιούν την λέξη "προϊόν". Ακόμη και το σύγχρονο αντίστοιχο της ID που έγινε και σάλος σχετικά με την κυκλοφορία του, και που έγραψε για αυτό μέχρι και το Just Adventure, (τεχνικά άρτιο, 5.1 ήχος, real time shadows, volumetric(?) lightning κ.λ.π, κ.λ.π κ.λ.π. οπου κ.λ.π. τείνει στο άπειρο ) δεν είχε αυτό το το κάτι το οποίο χαιδευτικά αποκαλώ "αθωότητα".

Βρισκόμαστε στην εποχή που υπεύθυνοι για το "προϊόν" είναι οι λογιστές και οι marketing managers, και που οι προγραμματιστές, οι γραφίστες και όλοι οι υπόλοιποι είναι απλώς υπάλληλοι που ακολουθούν ένα χρονοδιάγραμμα και τίποτα περισσότερο. Έχω βρεί και εξαιρέσεις στο συγκεκριμένο σύστημα αλλά με "πολύ νερό στο κρασί μου." Θα επιμείνω!!!

Fallen_Angel wrote: Σε ότι αφορά στο &#8220;Metropolis&#8221; να σου το εξής. Την έχω την ταινία στη συλλογή μου μήνες τώρα (την είχε δώσει κάποτε ένα περιοδικό&#8230; εε! από τότε). Είχα ξεκινήσει να τη δω όταν την πρωτοπήρα και την παράτησα πολύ γρήγορα. Ασπρόμαυρη, χωρίς διαλόγους, με μακιγιάζ που με έκανε να γελάω&#8230; γενικά μια απογοήτευση. Μετά την παρότρυνσή σου να τη δω, έκανα λοιπόν άλλη μια προσπάθεια. Τι ήταν άλλωστε 80 λεπτά σε ένα ΣΚ? Και την είδα τελικά! Με μπόλικο fast forward βέβαια, αλλά την είδα. Λυπάμαι, αλλά δε μου άρεσε. Κορυφαίο σενάριο (ειδικά για την εποχή της) αλλά ως εκεί. Η ταινία δε με άγγιξε καθόλου. Κι αν δεν είχε το μουσικό background που είχε, κι είχε π.χ. greek μπουζούκι ή νησιώτικα θα το έβαζα και στο αθόρυβο. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Εν ολίγοις, ένα καλό σενάριο δεν αρκεί! Δεν αρκεί σε μένα τουλάχιστον. Αν με ενδιέφερε μόνο αυτό, τότε θα άνοιγα ένα πολύ ωραίο βιβλίο και θα το απολάμβανα. Για να δω ταινία σημαίνει πως θέλω και κάτι άλλο πέραν του σεναρίου. Get the point? Ερχόμαστε λοιπόν πάλι σε αυτά που είπα πριν: ένα καλό σενάριο δεν αρκεί για να με καθηλώσει. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά, αλλά δεν αρκεί!

]

Δηλαδή να φαντασθώ ότι δεν έχεις δει ποτέ Charlie Chaplin (Απλότητα, ανθρωπιά, humour, διαχρονικότητα (η μετάφραση της θεματόλογιας στην εποχή μας είναι βέβαια λίγο δύσκολη)). Όταν μίλησα για την συγκεκριμένη ταινία στηρίχτηκα στο γεγονός ότι έχεις δει και η ίδια το γεγονός πως κάθε άνθρωπος δίχως να το θέλει μπαίνει σε μια θέση και γίνεται ένα γρανάζι μιας μηχανής που χειραγωγείτε έμμεσα ή άμμεσα απο τις αντιλήψεις του, τον κοινωνικό του κύκλο, ή τις υποχρεώσεις του. Αυτό δείχνει σε άλλο επίπεδο ο Lang με αριστουργηματικό τρόπο. Αν δεν έχει σενάριο γιατί να το δεις, δεν υπάρχει λόγος, έχω και πιο σύγχρονα παραδείγματα: Matrix 1,3 εξαιρετικά, Matrix 2 παντελής έλλειψη σεναρίου, ένα μηδενικό αποτέλεσμα ή αλλιώς μια τεράστια κοιλιά σε μια κατα τα άλλα ικανοποιήτικη συσσώρευση ιδεών, είτε ο πρώτος κύβος με πολύ λιγότερες απαιτήσεις σε effects και λοιπά (θα μπορούσε να παιχτεί και σε ένα θέατρο) και οι συνέχειες Hypercube, Cube Zero (sequel, prequel) που ήταν εξαιρετικές αποτυχίες! Το κάλό σενάριο είναι ο πυρήνας για κάθετι καλό, αν το βγάλεις τι έχεις; Το σενάριο είναι το 90% της ταινίας, στην ουσία αυτό πάς να δεις, απλά έχεις και τους αντιπερισπασμούς που λέγονται special effects! Οι ηθοποιοί απλά αποτελούν σεναριακά εργαλεία. Όχι που δεν θα διαφωνήσω στην ασυμφωνίας μας! Και με τον εαυτό θα διαφωνήσω για να μην συμφωνήσω!

Fallen_Angel wrote: Να σου προτείνω μια άλλη -παρεμφερούς σεναρίου- ταινία? Και guess what! Metropolis την λένε κι αυτή. Είναι του Toshiyuki Honda κι είναι ένα χάρμα οφθαλμών. Σαφώς πιο πρόσφατη δουλειά (και γι&#8217; αυτό -κατ&#8217; εμέ πάντα- πολύ πιο αξιόλογη). Δε θα σε προειδοποιήσω πως είναι manga movie, εφόσον αν δεν απατώμαι κοιτάς τέτοιου είδους εργάκια. Προσωπικά τη λάτρεψα. Εξακολουθεί να έχει ένα κορυφαίο σενάριο, με τη διαφορά όμως πως έχει και κορυφαίο οπτικοακουστικό υλικό. Μη μου πεις πως θεωρείς αυτές τις δυο ταινίες tale quale! Δε διαφωνώ πως η ταινία του Lang κατέχει την πρωτοτυπία και όλες τις δάφνες για την ιστορία που περιέγραψε τόσα χρόνια πριν, αλλά&#8230; η άλλη απλά σε μαγνητίζει, πώς να το κάνουμε?! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Όντως την είδα (απλά την είδα δεν μπορώ να θεωρήσω πως της αφιέρωσα και ιδιαίτερη σκέψη) και με ικανοποίησε. (Α! Και τα manga είναι ότι βγαίνει σε μορφή comic, κοινώς τα χάρτινα, τα animation features τα λέμε anime, japanime και λοιπά, όχι πως το ήξερα και εγώ, αλλά σε κάποια forum είδα να γίνεται ο διαχωρισμός οπότε και αποφάσισα να το συνηθίσω!) Όντως, σχετικά χαλαρά συσχετίζονται και τα δυο, απλά ο Lang δεχτηκε το σύγχρονο Ιαπωνικό Anime treatment, και έγινε πιο ανθρώπινο (δεν ξέρω αν τώρα ότι έχει μείνει από τα κόκαλα του θα στριφογυρνάει στον τάφο, αλλά θέλωντας και μη το δέχθηκε ) .

Fallen_Angel wrote:
Αυτάαα, τα ολίγα&#8230;


PS: Η συνεχής προσφώνηση του Oscar ως Kate Walker ήταν απλά κορυφαία! Ήθελα να τον καρυδώσω μεν αλλά μου έδεσε με την όλη προσωπικότητά του πάρα πολύ!

[/Quote]

Πολύ λίγα! Και ακούς εκεί να με πει εμένα "Λάκωνα". Αγαπητή μου μην κάνετε τέτοια αστεία. Εγώ "Λάκωνας"! Τσκ. Τσκ. Τσκ. Τι σου είναι τα νιάτα.

Όντως αν σκεφθείς ότι είναι το μόνο που θυμάμαι από το παιχνίδι μαζί με τα mammouth απο το 2 (τελευταία σκηνή). Simply magnificent! Αλλά δεν παύει να ακολουθεί την αμερικάνικη νοοτροπία του to be continued ανα 15 φύλα. Μου θυμίζει τα comics του Conan και του Wolverine της Marvel που στην μέση της ιστορίας στα 15 φύλλα την κόβουμε και μόλις πληρώσεις τα ΧΧ dollars συνεχίζεις. Αυτό μου αφήνει πάντα μια πολύ κακή γεύση στο στόμα. Τέσπα, γεροντικές παραξενιές!

Αν επαναλήφθηκα πολλές φορές blame it on alzheimer!

Elessar wrote: Παιδιά, τείνω να συμφωνήσω και με τους δύο, μιας και ο Mortal (που χάθηκες;) όσο και η Fallen_Angel, παρουσιάζουν εύγλωτα επιχειρήματα.

Να και ο ειδικός διαπραγματευτής! Που ήμουν??? Πολλά βιβλία (4000, τα κατέβασα δηλαδή για να τα διαβάζω θα σου πω σε πολλά, πολλά χρόνια), πολλές ταινίες (τις είδα όλες), TV-Series (7 Seasons of St-Voyager, 45 λεπτά το επεισόδιο Χ2 θέλει κάποιο χρόνο), και λίγο Anime για να δέσει το γλυκό (Ghost In The Shell 2nd SAC, Fullmetal Alchemist) με λίγη μουσική (κατι σε gothic (Within Temptation) κάτι σε Metal Proggressive Opera (Ayreon) κάτι σε power speed melodic metal (Kamelot, Rhapsody κ.λ.π) κάτι σε symphonic melodic metal γενικά κάτι που θέλει πολύ, μα πάρα πολύ χρόνο, βάλε κανά game μέσα, βάλε λίγο μετάφραση (το hobby-βίτσιο) άντε και λίγο έξω από το σπίτι).

Προσωπικά για τα επιχειρήματα (έτσι λέγονται?!?!? ) δεν ξέρω αν θα είναι εύγλωτα αλλά υποκειμενικά θα είναι 100% για να μην πω 1000%.

Elessar wrote: Όσες φορές και να παίξω τα Monkey I & II ή το Larry 1 πάντα θα το κάνω ευχάριστα χωρίς να με κουράζει η έλλειψη speech ή τα "απαρχαιωμένα" γραφικά. Σίγουρα όμως καταλαβαίνω αυτόν που δεν τα έπαιξε στην εποχή τους αλλά η αντίληψη του περί adventures σφυριλατήθηκε μέσα απο τρομερά animation και φαντασμαγορικά γραφικά. Δεν τους κρίνω με κανέναν τρόπο μιας και όλα τελικά είναι θέμα εποχής.

Μάλλον απάντησες σε κάθε ενδεχόμενη συζήτηση που ενδεχομένως θα γίνει στο μέλλον, αλλά όπως συνηθίζεται να λέγεται δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά το ταξίδι ή όπως το θέτει σε ένα story o King δεν έχει σημασία ο αφηγητής αλλά η ιστορία.

Elessar wrote: Διαφωνώ μαζί σου Mortal σχετικά με την "αθωότητα". Καλώς ή κακώς ήταν πάντα έμποροι. Και η Lucas και οι Williams αλλά και ο Gilbert. Πρώτα τους ενδιέφερε να πουλήσουν το προϊόν - και αν συμβάδιζε η εμπορική με την καλλιτεχνική επιτυχία τότε καλώς.

Στο συγκεκριμένο τείνω να διαφωνήσω κάθετα γιατί η ιστορία μας αποδυκνείει πως όλα ξεκινάνε αθώα με ωραίες ιδέες (μεγάλες ιδέες) και καταλείγουν βαρετά, και συμβιβασμένα, όποτε εμμένω στο αρχικό μου συμπέρασμα, ακλόνητος, αμετακίνητος και ολίγον τι (πολύ) κολλημένος!

Elessar wrote: YΓ. Thread στο οποίο γίνεται διάλογος μεταξύ Mortal και Fallen_Angel προβλέπεται αβυσσαλέο

Όχι μωρέ! Δεν θα είναι τόσο άσχημα! Απλά θα γράφουμε λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο! Ώχου! Παράξενοι! Άντε πάρτε laser για να σας βγεί και οικονομικοί η εκτύπωση των σεντονιών!

Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος wrote: Συγγνώμη! Χίλια συγγνώμη που σε πρόσεβαλα! Δε το ήθελα! Πραγματικά! Πώς τόλμησα? Δε ξέρω... ααχ! Συγγνώμη! Βρε παιδί, ειρωνικά το είπα (και για μένα ισχύει φυσικά), οπότε μην ανησυχείς, δε θα τολμούσα να σε πω κυριολεκτικά λάκωνα. Θα χρειαζόμουν μια ώρα μετά να διαβάσω την αναλυτική απάντηση που θα έδινες ως αντίποινα στην προσβολή!

Συγχωρεμένη! Ακούς εκεί να πει τον "Γλυστρίδα" Λάκωνα, (και να με κατεβάζεις και κάτω απο το αυλάκι (έτσι δεν λέμε για τους πελοπονήσιους)), δεν το δέχομαι ρουμελιώτης άνθρωπος (καλά μιγάς, όπως το 99% των Ελλήνων, δηλαδή! ) Όντως μου αρέσει να το αναλύω, τι υδροχόος δηλαδή θα ήμουν αν δεν το ανήγαγα στα ανώτερα (κατώτερα) επίπεδα της σκέψης (ή της έλλειψης αυτής) και δεν το ανέλυα σε σημείο να θέλει ο συνομιλητής να με πυροβολήσει και κατόπιν να αυτοκτονήσει! Βίτσια που τα 'χει ο κόσμος, έτσι!?

Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος wrote: Αδυνατείς? Αδυνατείς να δεχτείς? Πού είναι η πίσσα και τα πούπουλα? Η αγχόνη? Το μαγκάνι? Πού είναι τα σύνεργά μουυυ? Άκου αδυνατεί να δεχτεί κάτι που του λέω πως συμβαίνει! Τστστς&#8230;

Ω! Ναι! Αδυνατώ! Που είναι το μαστίγιο με τα μεταλλικά καρφιά στις άκρες, η σιδερένια μου παρθένα και το καυτό μολύβι, γαμώτο κοίτα να δεις καιρό που βρήκα να ξεμείνω απο τα αναγκαία. Πρέπει να πάω για προμήθειες!
(Ελπίζω να μπορείς να πιάσεις τις παραδοσιακές scream queens της Hammer Films σε ουρλιαχτά και κραυγές γιατί μετά δεν είναι fun!)

Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος wrote: Σοβαρά τώρα... Μπορώ να καταλάβω πόσο δυσκολοχώνευτο σου ακούγεται αυτό που λέω. Άλλωστε και το γράμμα το έγραψα επειδή μια άλλη ψυχή του site ανακοίνωσε πως μου κόβει και την καλημέρα επειδή του είπα πως παράτησα το Monkey Island I γιατί το βαριόμουν τρομερά. Όχι απλά αδιανόητο του φαινόταν αλλά ως και υβριστικό θα έλεγα (φίλτατε Σταύρο please correct me if I&#8217;m wrong)! Κι όμως. Έτσι είναι. Όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται θεωρώ πολύ πιο ελκυστικούς τους νέους τίτλους από τους παλιότερους. Μπορεί να φταίει (&#8220;φταίει&#8221;&#8230; λέμε τώρα) η ηλικία, μπορεί να φταίει το υλικό και η θεματολογία που έχει πέσει στα χέρια μου, μπορεί, μπορεί, μπορεί&#8230; πάντως παραμένει έτσι: οι παλιοί τίτλοι δε με αγγίζουν.

Κοίτα βασικά δύσκολα θα έκοβα την καλημέρα σε κάποιον. Ούτως ή άλλως είπαμε τα γούστα μου γούστα μου και τα βίτσια σας βίτσια σας! Είμαι αρκετά αντικειμενικός στο υποκειμενικό της αντικειμένικής υποκειμενικότητας μου. (Καλά το έχασα και ο ίδιος τώρα!) Ελκυστικούς θα μπορούσα να τους πω (π.χ απο το Demo του Still Life εντυπωσιαστηκά απο την εικόνα, αλλά από σενάριο πέρασε δεν με άγγιξε), αλλά αυτά που προσωπικά λέω παλιά και φτάνουν μέχρι εποχή Sanitarium και λίγο νωρίτερα μόλις τα έπιανες ή θα τα τελείωνες ή ο υπολογιστής δεν θα 'κλεινε και η παρέα θα ερχόταν και θα κοπάναγε την πόρτα ψαχνωντας για το πτώμα! Τα καινούργια απλά τα εγκαθιστάς και κάποια στιγμή θυμίζουν πτώματα που πολυκαίρισαν μέσα στον δίσκο. (Για να γυρίσω επιτελους στις φυσικές μου νεκροφιλικές παρομοιώσεις) Είναι άλλο να έχεις παίξει το King's Quest να έχεις φάει 1.5 δις φορές την Restore, Restart, Quit screen και να βλέπεις στο Monkey Island τον Guybrush να πέφτει στον γκρεμό και το συγκεκριμένο screen να πετάγεται στην μέση της οθόνης, και εσύ από μέσα να λές την έκανα την ... ο ...! (οι λογοκριμένες λέξεις έχουν πολλά Α!) Και ξάφνου εκεί που η εικόνα δείχνει παγωμένη και το screen αμείλικτο και ετοιμάζεσαι να πατήσεις το restore αποκαρδιωμένος στα πρόθυρα νευρικής κατάρευσης με το tick του σκίουρου απο το Ice Age, νάσου ο Guybrush, να πετάγεται από το πουθενά και να προσγειώνεται στο υψίπεδο τινάζωντας το μαλί σαν ήρωας απο κακό B-movie και να λέει το γνωστό "Φιού! Ευτυχώς που βρέθηκε και αυτό το καουτσουκόδεντρο!" Μέτα από τέτοιους συσχετισμούς στα πρώιμα παιχνίδια που το χιούμορ έβγαινα μέσα απο το είδος και δεν ήταν παρμένο απο κάπου αλλού, δεν μπορώ να βρω κάτι να με δέσει με τα καινούργια που πολλες φορές το σενάριο χάρην έλλειψης ρευστού ή πίεσης απο το marketing να βγει την τάδε του μηνός είναι κομμένο ή βεβιασμένο να τελειώσει. (Τώρα τελευταία έπαιξα τα gothic και έμαθα πως αναγκάστηκαν να κόψουν ένα μεγάλο Quest απο μέσα γιατί το παραδάκι των "επενδυτών" τελείωσε). Η ηλικία τώρα αυτό είναι άλλο story. Ωντός τα χρόνια και η ποσότητα των τίτλων είναι κακή σύβουλοι. Όσο με πιο πολλά ασχολείσαι τόσο πιο δύσκολα βρίσκεις κάτι που να σε ευχαριστεί απόλυτα. Αλλά να μην τα πολυλογώ περισσότερο στο παρόν σκέλος. Έπεται και συνέχεια!

Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος wrote: Ένα από τα σημεία που συμφωνούμε (παραδόξως) είναι πως η ιστορία παίζει πολύ σημαντικό -ή better yet τον σημαντικότερο- ρόλο σε ένα adventure game. Παρόλα αυτά, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα, μια κορυφαία ιστορία δε μπορεί να σταθεί από μόνη της σε έναν τίτλο. Στο ξανάπα, μια καλή ιστορία την απολαμβάνω και σε ένα βιβλίο. Από ένα pc game απαιτώ περισσότερα. Απαιτώ να με καλύπτει και οπτικοακουστικά εφόσον μου περιορίζει τη φαντασία στην εικόνα, τον ήχο και τη μουσική, σε αυτά που μου προσφέρει το παιχνίδι. Απαιτώ και να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον, να με προβληματίσει και να με παιδέψει (και φυσικά με όλο τον παραλογισμό τού: ως εκεί που θέλω εγώ κι όχι παραπάνω ή λιγότερο) με τους γρίφους του, εφόσον προτίμησα να παίξω κάτι κι όχι να δω την αντίστοιχη ταινία της ιστορίας. Προσωπικά θεωρώ πετυχημένο κι ελκυστικότατο ένα τίτλο όταν θα συνδυάσει το σενάριο που θα ήθελα να διαβάσω σε ένα καλό βιβλίο, την οπτικοακουστική υποδομή και σκηνοθεσία που θα περίμενα από μια σύγχρονη ταινία και φυσικά τους γρίφους που θα με καθηλώσουν μαζοχιστικά μπροστά στην οθόνη μου. Ζητάω πολλά?! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->
Τα γραφικά κι ο ήχος δεν είναι απλά &#8220;τα υπόλοιπα&#8221;. Είναι αναπόσπαστα κομμάτια του συνόλου στο οποίο καλούμαι να ενταχθώ. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να έχει η ιστορία τη δυνατότητα να εξελιχθεί ομαλά και να με μεταφέρει στον κόσμο της.

Συμφωνούμε! Ωχ, γαμώτο πάλι άρρωστος είμαι! Αυτή η κρίση συμφωνίας με ξαναχτύπησε! Πωπω, κακό που με βρήκε!

Στην ερώτηση ζητάω πολλά, δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί το πολλά είναι σχετικό (πχ. αν θα μπορούσαν τα γραφικά να φτιάχνονται με το massive της Weta (βλέπε LoTR) και την μουσική να την γράφει ο Zhiemerman (βλέπε Gladiator) δεν θα με χάλαγε καθόλου, αλλά επειδή τίποτα απο τα προαναφέρθέντα δεν ισχύει τότε απλά επιλέγεις το σενάριο. Γενικά αυτό θα το αφήσω να περάσει έτσι δίχως ιδιαίτερη διαφωνία, γιατί το μέτρο που θέτω ως βάση είναι όντως το σενάριο. Και οι γρίφοι πρέπει βρε κορίτσι να δένουν, τώρα να βάλεις την δικηγόρο (κοινή μας γνωστή είναι)να λύσει τον γρίφο με τους αυλούς δεν μου κόλλησε. Απο πότε η δικηγόρος μας έγινε και γλωσολόγος για να αναλύσει την "παλιά" γραφή του τροχού της χαμένης φυλής και να βρει τα open/close/open. Οι γρίφοι είναι όντως κάτι πολύ υποκειμενικό!

Αν θέλουμε βέβαια να τα ξεκαθαρίσουμε λίγο θα πρέπει να δεχθούμε πως αφού μιλάμε για το παιχνίδι σαν ένα διαδραστικό μέσο ψυχαγωγίας είναι αδύνατον να μπορέσουμε να το θεωρήσουμε ως ένα βιβλίο, είναι αδύνατος ο συσχετισμός, μιας και στο βιβλίο ποτέ δεν έχεις τις πολλαπλές επιλογές στην κατάληξη της ιστορίας όπως έχεις στο παιχνίδι. Άρα ξεκινώντας από αυτό αρχίζεις το deconstruction του τίτλου (δεν είναι γλωσσομάθεια απλά το καταλαβαίνω στα αγγλικά και δεν θυμάμαι ποτέ το ελληνικό. Κακή μνήμη) και να το δεις στα επιμέρους συστατικά του. Οπότε το μόνο που τα στηρίζει όλα είναι το σενάριο (δεν κατεβάινω πιο κάτω γιατί μόλις έφτασα στα HAL (hardware abstraction layer) και στα DirectX μετά έχασα ακόμη και το παιχνίδι και το είδα ξερά σαν κώδικα), απουσία σεναρίου δεν υπάρχει τίποτα για να στηρίξει εικόνα, μουσική, διαλόγους, επιλογές, γρίφους, και λοιπά. Ψυχή σε κάθε παιχνίδι είναι το σενάριο, το οποίο ακόμη και με κουτά γραφικά και απλά MIDI files για μουσική μπορεί να διαπρέψει. π.χ δες στα Indie και free μερικούς τίτλους και θα δεις πως χωρίς πολλά πολλά, έχεις κάτι υπέροχο και διασκεδαστικό.

Για να μεταφερθείς στον κόσμος ενός παιχνιδιού το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα έξυπνο σενάριο και όταν το έχεις πολλές φορές αναλαμβάνει και η φαντασία σου να σε ψυχαγωγήσει συμπληρώνοντας του κομμάτια που δεν υπήρξαν ποτέ εκεί, αλλά που εσύ πιστεύεις πως σε περιμένουν γιατί το σενάριο σε κάνει να τα φαντάζεσαι, απλά δεν τα ψάχνεις. Ο καλός διάλογος μπορεί αν τον ακούσεις κακοπαιγμένο να σου χαλάσει την διάθεση, ενώ αν δεν τον ακούσεις δεν τρέχει και τίποτα, θα τον διαβάσεις εσύ με τρόπο και θα παίξεις και τον ρόλο (άμα πιστεύεις πως σου ταιριάζει). Η εικόνα είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό, δώσε μου π.χ γραφικά στυλ Dali ή Giger και με άρπαξες στο παιχνίδι, βάλε Picaso ή όποιον άλλον θέλεις (και δεν τον γνωρίζω!) και με έχασες. Άρα μόνο η εικόνα που σου αρέσει θα κολλήσει στο σενάριο που σου αρέσει. Και φυσικά η μουσική είναι το ύψιστο υποκειμενικό χαρακτηριστικό. Ακόμη και το καλύτερο παιχνίδι με μουσική της κακιάς ώρας θα βυθιζόταν. Οπότε μήπως τελικά πρέπει πρώτα να βλέπουμε τον πυρήνα σενάριο, και μετά τα κερασάκια της τούρτας;

Τελικά έχεις σκεφθεί μήπως έχει λίγο παραπάνω απαιτήσεις απο εμάς τους κοινούς θνητούς!

Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος wrote: Ελπίζω να μην υπονοείς πως εγώ είμαι ο πίθηκος που του αρέσει το σαπούνι! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->
Κι εφόσον συμφωνούμε πως γούστα είναι αυτά&#8230; τι άλλο να πω?! Τις απόψεις μου τις ξέρεις. Τις δικές σου τις έμαθα. Τι άλλο μας μένει? Να σε πείσω πως πρέπει να αλλάξεις απόψεις ίσως? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

[/quote]

Δεν ξέρω αλλά προσωπικά είμαι πίθηκος στο κινέζικο! (Ξέρεις τώρα, αυτά που μαθαίνεις όταν αρχίζεις τα μαθήματα κοινωνικοποίησης και πρέπει να ξέρεις για να μπορείς να ανοίξεις μια κουβέντα για ψίλου πήδημα.

Αν έχεις δει το γραφείο διαφωνίας των Monty Pythons (Flying Circus) θα δεις πόσο υγείες είναι να διαφωνείς σε μια συμφωνία, ή να συμφωνείς σε μια διαφωνία! Αλλά πάλι και γιατί να μην σε πείσω εγώ για την ΑΠΟΛΥΤΗ ορθότητα των δικών μου απόψεων! Και δεν είμαι ΑΠΟΛΥΤΟΣ! Απλά πρέπει να διδάξω στον κόσμο να βλέπει τα σφάλματα του νωρίς.

Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος wrote: Όχι που δε θα διαφωνούσες, πνεύμα αντιλογίας! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->
Πραγματικά πιστεύεις πως δεν υπήρχε το εμπορικό στοιχείο πίσω από τους παλιούς τίτλους? Δίνονταν δωρεάν καλέ και δε το θυμάμαι? Γιατί αν πωλούνταν, τότε μάλλον κάτι δεν κολλάει! Πουλάω = θέλω να εισπράξω από τη δουλειά μου. Αν με ενδιέφεραν τα κέρδη μόνο για να επιβιώσω (10%... άκου ποσοστό), τότε απλά θα έψαχνα για σπόνσορες. Δε θα στόχευα στις πωλήσεις. Λάθος?

Κοίτα δεν λέω πως τα στομάχια δεν πρέπει να γεμίζουν, και πως τα δάνεια δεν πρέπει να πληρώνονται, αλλά πως στις αρχές ο προγραμματιστής δεν ήθελε την μεζονέτα στα Caiman Islands και την porche στο parking της εταιρείας, τότε οι περισσότεροι που γράφαν τα παιχνίδια (πριν καβαλήσουν καλάμια και αρχίσουν να κυκλοφορούν σαν τον μέγα Ναπολεοντα) πιο πολύ γιατί το κάνα κέφι, και τα σενάρια γράφονταν σε ένα Σαβατοκύριακο στο εξοχικό του ενός, και στις μακριές νύχτες με πολλούς καφέδες, τσιγαράκι, (μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια) και με πολύ ενθουσιασμό, με μακρινό όνειρο ότι θα βγεί παραδάκι. Δεν στόχευαν όλον τον πλανήτη τότε, απλά όποιους άρεσε αυτό το στυλάκι παιχνιδιού. Τώρα η εταιρεία αν το παιχνίδι δεν μπορεί να παιχθεί απο το χρονιάρικο μέχρι τον "με το ένα ποδι στον τάφο" ή "τάφο παρα κάτι"! δεν το χρηματοδοτούν! Τέλος! Αυτό με τρελένει κυριολεκτικά. Η συγκεκριμένη κατηγορία εταιρειών και marketing managers μου θυμίζει κάτι απο αυτούς που σκυλεύαν τους νεκρούς στους αρχαίους πολέμους! Δεν ξέρω...πες με ουτοπιστή, πες με ονειροπαρμένο αλλά αυτό το πραγμα δεν το χωνεύω.

Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος wrote: Αν πάλι σήμερα το μεράκι, η αθωότητα κι ο ρομαντισμός είναι μόνο το 1% (μα ποσοστά είναι αυτά? &#8230;ψάχνω πάλι τα σύνεργά μου), τότε ποιος ο λόγος να ασχοληθεί ένας προγραμματιστής, ένας σεναριογράφος ή ένας γραφίστας με το χώρο του gaming? Γιατί να μην ασχοληθούν με κάτι άλλο που θα τους άφηνε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, θα τους έδινε λιγότερες σκοτούρες και θα τους προσέφερε περισσότερη δόξα? Ένας σεναριογράφος δε θα κέρδιζε πολλά περισσότερα (όπως αυτά που προανέφερα) αν έγραφε π.χ. ένα βιβλίο ή ένα θεατρικό? Γιατί να ασχοληθεί με τα adventure games, αν όχι επειδή τα αγαπά?
Εξακολουθώ να διαφωνώ! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Ευτυχώς που και πού υπάρχουν και μερικοί που έχει απομείνει μέσα τους κάτι απο το παιδί που είναι αθώο και αν δεν το δασκαλέψει ο έμπορος γονιός θέλει να δώσει κάτι, οπότε αυτοί πολλές φορές κάνουν δουλειά με μεράκι, μόλις μπούν όμως υποχρεώσεις πάνε κι αυτοί μας τελείωσαν. Μετά πλέον είναι 9-5, δίχως τσιγάρο, με διάλλειμα κάθε 40 λεπτά, ασφάλεια, και σπίτι ούτε που το σκέφτονται το θέμα, (και λογικό με γυναίκα, παιδιά και λοιπά). Αυτό που λες για δόξα, εγώ το λέω portfolio για βελτίωση της θέσης κάποιου στην αγορά εργασίας (αλλιώς και πλούσιο βιογραφικό). Μήπως γίνομαι κυνικός; Πσσστ. Ένα παιχνίδι δεν θέλει και Τον Σεναριογράφο, θέλει απλά ένα καλό και καθαρό σενάριο που πολλές φορές και κάποιο παιδί που μόλις έχει βγεί απο κάποιο workshop μπορεί να το κάνει. Οι μουσικοί το κάνουν απο τρέλα ίσως (ούτως η άλλως για τα προς το ζεις έχουν τους δίσκους, τα live, τα TV-shows, κ.λ.π).

Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος wrote: [&#8230;] Αν δεν έχει σενάριο γιατί να το δεις, δεν υπάρχει λόγος[&#8230;]

Δε διαφωνώ. Αλλά αν έχει μόνο σενάριο, πάλι γιατί να το δεις? (μην επαναληφθώ για τα βιβλία) [/Quote]
I dare you to try!!!

Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος wrote: Κρατώντας όσα έχω ήδη πει περί σεναρίου (το σημαντικότερο μέρος του συνόλου, κτλ), να σου πω το εξής για τις ταινίες που αναφέρεις: Αν τα Matrix δεν είχαν γυριστεί όπως γυρίστηκαν, αλλά ήταν μια ασπρόμαυρη τριλογία, χωρίς speech και μουσική, με το ίδιο όμως σενάριο, θα τα απολάμβανες το ίδιο? Αν πάλι το Cube δεν είχε αυτό το κλειστοφοβικό γύρισμα, θα είχε την ίδια επίδραση πάνω σου? Ακόμη και με το σενάριο που είχε? Μη μου πεις ναι, θα συγχυστώ! (μην πεις πως δε σε προειδοποίησα <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> ). Η ταινία δεν είναι ένα σενάριο μόνο. Είναι το σενάριο σε συνδυασμό με &#8220;τα υπόλοιπα&#8221;!
btw&#8230; το τρίτο Matrix είχε πολύ love story για τα γούστα μου. Το πρώτο ήταν ΤΟ έργο. Τα άλλα δυο ήταν απλά καλά. Με το δεύτερο σαφώς κατώτερο των άλλων δυο.

A! To matrix όντως ήταν μόνο το πρώτο καλό, αλλά ας πούμε πως είχε κάποια χαρακτηριστικά που είτε σε ασπόμαυρο τα είχε είτε σε έγχρωμο θα ήταν καλά (Αυτές οι Ιταλίδες!!! ) Πέρα απο αστεία, σε ασπρόμαυρο θα ήταν άποψη. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το δω, αλλά το πιο πιθανόν μετά απο την σκηνή μπλέ/κόκκινο να με είχε γραπώσει μέσα της η ταινία. Το twist της τεχνητής επιλογής, την στιγμή που ο χαρακτήρας έχει "απρόθυμα" αποφασίσει. Όσο για το love story (σεξ-σιροπ-δεκαεξαρ-στορυ θα το έλεγα) ήταν κουραστικό και άχρηστο αλλά κάποιοι απο την newline(?) μάλον θα θελαν να φέρουν και άλλους θεατές στο παιχνίδι. Όσο για τον Κύβο, που το είδες το κλεισοτφοβικό!??? [ξύνει το κεφάλι του προσπαθώντας απεγνωσμένα να το θυμηθεί] Ένα δυνατό παιχνίδι χαρακτήρων ήταν, με μια εξαίσια παραμοιώση της ζωής σε ένα μικρότερης κλίμακας μοντέλο. Κάθε δωμάτιο και ένας κίνδυνος για την ζωή, ή η συνέχιση της μέσα απο διαμάχες με ανθρώπους που δεν κατανοούν ή με ομοιδεάτες ή με απλούς ανθρώπους (που όπως δείχνει στο τέλος σώζεται). Κοινώς οι μωροί θα καταλάβουν την γη! Κάπως έτσι το είδα, εκτός αν το πήρα εντελώς λάθος. In that case, sorry, my fault!

Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος wrote: Thanks for the tip!

Anytime. Don't mention it!

να τολμήσω να παρέμβω στις μακρυσκελείς διαλέξεις σας προσπαθώντας να παραβάλλω και τη δικιά μου άποψη περί του άρθρου της Fallen_Angel? θα τολμήσω! (plz don't hit me)

είμαι 19 και χαίρομαι απίστευτα που έτυχα της γνωριμίας μου με τους τίτλους της παλιάς σχολής, από το ξεκίνημα της ενασχόλησής μου με το είδος και μπόρεσα να γευτώ τη μαγεία ενός (ή 2 ;P) Monkey Island σε όλο της το μεγαλείο προτού το "ολίγον" του κάθε Syberia και κάθε Runaway μου τα στερήσει ανεπιτρεπτή όπως φαίνεται να έχει γίνει με την Fallen. αλλά guess what... το πρώτο μου adv δεν ήταν άλλο από το X-files με τα 7 του cd τελευταίας λέξης fmv και μοντέρνο ήχο και λοιπά μοντέρνα τεχνικά χαρακτηριστικά. με μάγεψε, γιατί πρώτη φορά ένα παιχνίδι απαιτούσε από εμένα προσοχή σε κάθε σκηνή, σε κάθε διάλογο, σκέψη, συνδιασμό και ανάλυση στοιχείων και λίγο πολύ όλων εκείνων που όλοι ξέρουμε ότι κάνει ένα adv άξιο του χρόνου μας.
μετά από αυτό (ίσως και μετά απ κανα 2 καινούρια ακόμα με πιθανή παρεμβολή του Riven) με κάποιο περίεργο τρόπο και μην μπορώντας να ανακαλέσω την ακριβή πορεία, κατέληξα να κηνυγάω με κάθε τρόπο τα παλιά adventures που όλοι στα forums που έβλεπα στο internet ανφέρονταν με τόσο κολακευτικά λόγια. ήρθε η στιγμή λοιπόν που ξεκίνησα (ω τι σύμπτωση!) το Monkey Island και εγώ ως μια πρώτη μου γνωριμία με την χρυσή εποχή του είδους. μόλις σκάει μύτη ο Guybrush μες στο pixelιασμα και την αστεία (σε επίπεδα ελεεινότητας) μουσική και το παιχνίδι ξεκινά με εμένα να έχω μείνει με την απορία του στυλ "καλά μας δουλεύουνε?? αυτα είναι μαύρα χάλια!". με δυσκολία κατάφερα να τον κάνω να κινηθεί μες στο bar (more shitty music here) και άρχισα σιγά σιγά και δειλά να μιλάω με τους θαμώνες. μόλις εμφανίστηκε αυτή η οθόνη με τη μεγάλη Pixelιασμένη μουτσούνα του πρώτου πειρατή μου ήρθε να βάλω τα γέλια και ήμουν στο τσακ απ το να το κλείσω και να θάψω το παιχνίδι στη λήθη του ηλεκτρονικού μου τενεκέ. ΕΥΤΥΧΩΣ μια φωνούλα μέσα μου μου πρότεινε να συνεχίσω λίγο ακόμα και να σου το σενάριο αρχίζει να ξετιλίσσεται...

και όχι δε θα μείνω στο σενάριο. γιατι για εμένα ΔΕΝ είναι αυτό το δυνατότερο σημείο που πρέπει να έχει ένα adventure. ε τότε λοιπόν ρε μάγκα, θα μου πείτε, τι σε τράβηξε σε αυτή την ψηφιακή μουτζούρα εν έτει 2000?? αυτός ο μαγικός μαγνήτης για εμένα ήταν το "feeling". μέσα στα επόμενα λεπτά το παιχνίδι με είχε κάνει να ξεχάσω ότι είμαι μέσα σε ένα δωμάτιο και κουνάω τον κέρσορα πάνω σε εικόνες που μοιάζανε και με ζωγραφιές νηπείου, αλλά ένας wannabe πειρατής στο κηνύγι του προσωπικού του μύθου. όλα τριγύρω έμοιαζαν πια να έχουν τη σωστή τους θέση για να φτιάξουν έναν κόσμο στον οποίο μπορούσα να βουτήξω και να εξερευνήσω κάθε πιθαμή του. και τελικά εκεπλάγην και ο ίδιος πώς μπορούσε ένα παιχνίδι να το καταφέρει αυτό ΧΩΡΙΣ τη χρήση μιας όμορφης εικόνας. ήταν τότε που άρχισε το χιούμορ να ξεπετάγεται από παντού και σιγά σιγά και τα απρόοπτα στη σεναριακή πλοκή. ήμουν πια στο σημείο χωρίς γυρισμό. είχα χαθει στη μαγεία του Νησιού των Πιθήκων... όπως ήξερα ότι έιχε γίνει και με τόσους άλλους... δικαιολογημένα μπορούσα να πω τώρα πια.

μου κάνει εντύπωση που μετά από μισή ώρα δε μπόρεσες να νιώσεις όσα ένιωσα κ εγώ. γιατί όπως προείπα κι εγώ ήμουν συνηθισμένος σε μοντέρνα γραφικά μέχρι τότε. τελικά συνειδητοποίησα ότι ένα adventure μπορεί να είναι τόσο πιο πολλά... και ειλικρινά κατά μία έννοια σε λυπάμαι που δε μπορείς να το δεις.. σεβαστή η γνώμη σου φυσικά, παραταύτα!


P.S.: αν και το MI3 μου άρεσε και αυτό πολύ συνολικά, ο γρίφος που σ εντυπωσίασε με την ξιφομαχία με τις ατάκες ήταν μια (φτηνή?) κόπια ενός απ τους πιο πρωτότυπους και ευφηείς γρίφους που φτιάχτηκαν ποτέ και υπήρχε στο αυθεντικό Monkey, το οποίο σε παροτρύνω να ξαναρχίσεις και να τον δεις (και το υπόλοιπο game φυσικά)

SchOOl_VicTIm wrote: να τολμήσω να παρέμβω στις μακρυσκελείς διαλέξεις σας προσπαθώντας να παραβάλλω και τη δικιά μου άποψη περί του άρθρου της Fallen_Angel? θα τολμήσω! (plz don't hit me)

Τόλμα! Τόλμα! (Και δεν είναι απειλή! Αμα πιά γιατί όλοι με φοβούνται, (και δεν είναι για να κερδίζουν χρόνο!)) Μόνο το quoting που έχω να κάνω με τρομάζει! Πέρα από αστεία σε κάθε συζήτηση χρειάζονται πολλές απόψεις. Φυσικά στο τέλος θα δούμε ποιές απόψεις θα επιβιώσουν...

SchOOl_VicTIm wrote: είμαι 19 και χαίρομαι απίστευτα που έτυχα της γνωριμίας μου με τους τίτλους της παλιάς σχολής, από το ξεκίνημα της ενασχόλησής μου με το είδος και μπόρεσα να γευτώ τη μαγεία ενός (ή 2 ;P) Monkey Island σε όλο της το μεγαλείο προτού το "ολίγον" του κάθε Syberia και κάθε Runaway μου τα στερήσει ανεπιτρεπτή όπως φαίνεται να έχει γίνει με την Fallen. αλλά guess what... το πρώτο μου adv δεν ήταν άλλο από το X-files με τα 7 του cd τελευταίας λέξης fmv και μοντέρνο ήχο και λοιπά μοντέρνα τεχνικά χαρακτηριστικά. με μάγεψε, γιατί πρώτη φορά ένα παιχνίδι απαιτούσε από εμένα προσοχή σε κάθε σκηνή, σε κάθε διάλογο, σκέψη, συνδιασμό και ανάλυση στοιχείων και λίγο πολύ όλων εκείνων που όλοι ξέρουμε ότι κάνει ένα adv άξιο του χρόνου μας.
μετά από αυτό (ίσως και μετά απ κανα 2 καινούρια ακόμα με πιθανή παρεμβολή του Riven) με κάποιο περίεργο τρόπο και μην μπορώντας να ανακαλέσω την ακριβή πορεία, κατέληξα να κηνυγάω με κάθε τρόπο τα παλιά adventures που όλοι στα forums που έβλεπα στο internet ανφέρονταν με τόσο κολακευτικά λόγια. ήρθε η στιγμή λοιπόν που ξεκίνησα (ω τι σύμπτωση!) το Monkey Island και εγώ ως μια πρώτη μου γνωριμία με την χρυσή εποχή του είδους. μόλις σκάει μύτη ο Guybrush μες στο pixelιασμα και την αστεία (σε επίπεδα ελεεινότητας) μουσική και το παιχνίδι ξεκινά με εμένα να έχω μείνει με την απορία του στυλ "καλά μας δουλεύουνε?? αυτα είναι μαύρα χάλια!". με δυσκολία κατάφερα να τον κάνω να κινηθεί μες στο bar (more shitty music here) και άρχισα σιγά σιγά και δειλά να μιλάω με τους θαμώνες. μόλις εμφανίστηκε αυτή η οθόνη με τη μεγάλη Pixelιασμένη μουτσούνα του πρώτου πειρατή μου ήρθε να βάλω τα γέλια και ήμουν στο τσακ απ το να το κλείσω και να θάψω το παιχνίδι στη λήθη του ηλεκτρονικού μου τενεκέ. ΕΥΤΥΧΩΣ μια φωνούλα μέσα μου μου πρότεινε να συνεχίσω λίγο ακόμα και να σου το σενάριο αρχίζει να ξετιλίσσεται...

Καλά δεν στέλνουμε και στην πυρά όλους τους καινούργιους τίτλους! Το θέμα είναι να παίζεις ότι σε ικανοποιεί την τρέχουσα περίοδο, και όχι ότι προτείνουν οι άλλοι γιατί είναι της εποχής (της μόδας να πω καλύτερα. Απλά θα σχολίαζα πως αυτή η φωνούλα που σε έψησε να ακολουθήσεις το παιχνίδι μάλλον ήταν η διαίσθηση του "εδώ θα διασκεδάσω" και με βρίσκει σύμφωνο με την απόφαση της. (Τον "Ask me about loom" λες Και ποιά shity music βρε παιδί, εδώ κάποιοι παίζαν και με beep κάποτε (καλά εντάξει, τα πρόλαβα κι αυτά!), αν έβαζες μια καλή wavetable καρτούλα θα έβλεπες πως ήταν ένα ευχάριστο, εύπεπτο θεματάκι.

SchOOl_VicTIm wrote: και όχι δε θα μείνω στο σενάριο. γιατι για εμένα ΔΕΝ είναι αυτό το δυνατότερο σημείο που πρέπει να έχει ένα adventure. ε τότε λοιπόν ρε μάγκα, θα μου πείτε, τι σε τράβηξε σε αυτή την ψηφιακή μουτζούρα εν έτει 2000?? αυτός ο μαγικός μαγνήτης για εμένα ήταν το "feeling". μέσα στα επόμενα λεπτά το παιχνίδι με είχε κάνει να ξεχάσω ότι είμαι μέσα σε ένα δωμάτιο και κουνάω τον κέρσορα πάνω σε εικόνες που μοιάζανε και με ζωγραφιές νηπείου, αλλά ένας wannabe πειρατής στο κηνύγι του προσωπικού του μύθου. όλα τριγύρω έμοιαζαν πια να έχουν τη σωστή τους θέση για να φτιάξουν έναν κόσμο στον οποίο μπορούσα να βουτήξω και να εξερευνήσω κάθε πιθαμή του. και τελικά εκεπλάγην και ο ίδιος πώς μπορούσε ένα παιχνίδι να το καταφέρει αυτό ΧΩΡΙΣ τη χρήση μιας όμορφης εικόνας. ήταν τότε που άρχισε το χιούμορ να ξεπετάγεται από παντού και σιγά σιγά και τα απρόοπτα στη σεναριακή πλοκή. ήμουν πια στο σημείο χωρίς γυρισμό. είχα χαθει στη μαγεία του Νησιού των Πιθήκων... όπως ήξερα ότι έιχε γίνει και με τόσους άλλους... δικαιολογημένα μπορούσα να πω τώρα πια.

Ψηφιακή μουντζούρα! Ιεροσυλία!!! Καλά με 320Χ200Χ16 ή 256 χρώματα ποτέ δεν θα περίμενες και το κορυφαίο οπτικό αποτέλεσμα! Αλλά αυτό που λές για το feeling ίσως είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να αποδωθεί τι νοιώθει ο καθένας για τους "ιερούς" τίτλους του. Ούτε σε 150 σελίδες δεν θα μπορούσα να το θέσω τόσο απλά και τόσο κατανοητά. (Δεν το σχολιάζω!) Για την εικόνα πάντως θα διαφωνήσω, ήταν όμορφη, τουλάχιστον τότε με την απλή VGA και όυτε καν τα VESA modes. Το σενάριο πάντως που λες αν δεν υπάρχει τότε τι ζεις και πια ιστορία ακολουθείς. Να κάνω μια παράλογη παρομοίωση; Όταν περπατάς πατάς στο έδαφος, δεν περπατάς στον άερα, το σενάριο είναι το έδαφος κάτω απο τα πόδια των υπόλοιπων τεχνών που συνδιάζονται για να απολαύσουμε εμείς κατόπιν ένα εξαίσιο παιχνίδι όπως το Πιθηκονήσι (να το πω και με τον Ελληνικό τρόπο για αλλαγή!) Άρα μάλλον είναι το δυνατότερο σημείο που πρέπει να έχει. Για σκέψου ένα σαθρό και ένα συμπαγές έδαφος, που θα περπατήσεις με σιγουριά και ασφάλεια;