Ένα σχόλιο σε μια επιστολή (Fallen Angeeeeelll!)

Elessar wrote: Mortal και Fallen_Angel: Συναγωνίζεστε για το παγκόσμιο ρεκόρ στα μακροσκελή posts;

Κάτσε δεν τελειώσαμε ακόμη, έχω κι εγώ να κάνω την ταπεινή, φτωχή ολιγόλογη μου απάντηση στα περιεκτικά τουτέστιν λακωνικά (να βάλω και υπερθετικό ή πάει πολυ; ) επιχειρήματα της Fallen Angel. Αμα πια.

Στον Mortal:

Αλλοίμονο, δεν ρίχνω στην πυρά όλους τους νέους τίτλους, αλλά δυστυχώς κανένα από τα σύγχρονα "διαμάντια" του είδους όπως αυτά που ανέφερα δε κατάφερε να με γεμίσει ακόμα. Έτσι όπως με γέμισαν εκείνα τα classics τουλάχιστον.. ίσως πάλι και να έφυγε η εποχή της αθωότητας που μπορούσα να ταυτιστώ μ ένα game... who knows?

Shitty music ήταν αυτό που σκέφτηκα όταν την πρωτοάκουσε το ηχητικό μου τύμπανο. Μόλις μπήκα στο feeling, όλα ήταν στη θέση τους και αποκτούσαν άλλο νόημα και τελικά η μουσική έδενε με την όλη αισθητική και την συμπλήρωνε μάλιστα. Απλά πέρασε λίγη ώρα για να το καταλάβω.

ναι και η εικόνα ήταν όμορφη για την εποχή της αλλά ας επαναλάβω: ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ. εν έτει 2000 όλα αυτά έμοιαζαν με τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποίησα (κι εσύ κατέκρινες ). ήταν απλά θέμα συνήθειας και αυτό. όπως είπα μετά από λίγο τίποτα δε μ ενοχλούσε.

και δεν διευκρίνησα καλά για το σενάριο. δεν εννοούσα ότι δε χρειάζεται ή ότι με αφήνει αδιάφορο, απλά δεν είναι το no1 χαρακτηριστικό που θέλω για να θεωρήσω ένα adventure καλό. για εμένα πάνω από όλα πρέπει το παιχνίδι να σε βάζει μέσα στον κόσμο του. να αισθάνεσαι ότι είσαι ένα με αυτό και όταν το παίζεις να ξεχνάς φίλους, παρέες, οικογένεια, υποχρεώσεις. από εκεί και πέρα, ένα καλό σενάριο πάντα βοηθάει για να επιτευχθεί αυτό και φυσικά ολοκληρώνει το όλο εγχείρημα. ένα καλό σενάριο χωρίς το παιχνίδι να μπορεί να με βάλει στον κόσμο του, ίσως να μη καταφέρω να το δω και ποτέ να ξετιλίσσεται λόγω βαρεμάρας κι έλλειψης ενδιαφέροντος στην πορεία.


Και προς Fallen_Angel:
αφού έχεις κάνει το εγχείρημα με το ΜΙ 1 και απέτυχε και πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου θα έχεις αυτήν την αρνητική εικόνα γι αυτό, θα σου πρότεινα να παίξεις το 2 πρώτα την επόμενη φορά που θα κάνεις το εγχείρημα του "Πιθηκονησιού" (έτσι Mortal? ) γιατί και τα γραφικά είναι σαφώς βελτιωμένα ως πιο καινούρια (συνεπώς και πιο κοντά στα... "νέα" high standards σου ) αλλά και γενικότερα το θεωρώ πιο ολοκληρωμένο κι ενδιαφέρον παιχνίδι από το 1 (χωρίς να το υποτιμώ στο ελάχιστο φυσικά).

Fallen_Angel wrote: Θνητέεε! Τολμάς να βγάλεις γλώσσα σε πνεύματα ανώτερά σου? Και δε φοβάσαι τις συνέπειες? Ξεθαρρέψαμε θνητέεε? Πρόσεξε καλά! Είναι η πρώτη κι η τελευταία φορά που θα ανεχτώ τέτοιες ανταρσίες στην ιεραρχία. Σε περίπτωση που δε συμμορφωθείς άμεσα(!) θα αναγκαστώ να πάρω την ψυχή σου και να την κλειδώσω μέσα στο σπίτι των νεκρών ώστε να περιφέρεται ξύπνια μεταξύ των μακαρίων κοιμισμένων. Ή μάλλον καλύτερα, θα σε καταδικάσω σε καταναγκαστικά έργα που θα μεταφράζονται σε καθημερινό 12ώρο εκκλησιασμό και 8ώρη παρακολούθηση κατηχητικού. Πρόοοσεεεχεεε θνητέ! Πρόσεχε γιατί προκαλείς την τύχη σου! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Χεχε! Ατύχησες, έπεσες σε άθεο και μηδενιστή. Η χρυσή τομή που λέγαμε! Ανώτερα πνεύματα! Από τι γενετικό υλικό είναι η ύλη τους (πνεύμα δίχως ύλη δεν νοείται!), και ποιός έφάρμοσε ευγονική να του κλείσω ένα συμβόλαιο!?!?!?!? Ανταρσίες!!! Αγαπητή μου ήταν κουραστική και επώδυνη η άνοδος μου στην ιεραρχία, άντε λοιπόν μην αρχίσω τις απολύσεις. Σπίτι των νεκρών!?? Ναι! Ναι! Τα φέρετρα θα έχουν αυτό το υπέροχο μωβ βελούδο (και σε μαύρο δεν με χαλάει δηλαδή) και τα κεριά θα αποπνέουν άρωμα σάπιο τριαντάφυλο? Παράξενο στην ανυπαρξία του απέραντου κενού, και στον απόλυτο εκμηδενισμό της πνευματικής ύπαρξης , που θα βρείς τους ναούς, θα ήθελα να το δω!
Τύχη!?!?! Τρώγεται αυτό!? Μόνο πιθανότητες υπάρχουν!?

Fallen_Angel wrote: Μεταξύ μας, δε νομίζω πως θα έκοβε κανείς την καλημέρα σε κανέναν. Ήταν περισσότερο ένα σχήμα λόγου που αντικατρόπτιζε την ένταση της ένστασης! Που ήταν μεγάλη! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Κουβέντα δεν κάνουμε; Έ κουβέντες λέμε! Και τα σχήματα λόγου τα χρησιμοποιούμε και για καθρέφτες; Thanks for the tip!

Fallen_Angel wrote: Αυτό ακριβώς που περιγράφεις, για το &#8220;κόλλημα&#8221; με ένα τίτλο που για χάρη του δε βγαίνεις, δεν κοιμάσαι, ξεχνάς ακόμη και να φας, και περνάς ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη μέχρι να τελειώσει (ή μέχρι να πρέπει να πας στη δουλειά), εμένα μου έχει συμβεί με διάφορους &#8220;νεώτερους&#8221; τίτλους, με τελευταίο ποιο άλλο? το Still Life! Οπότε μάλλον δεν οφείλεται η όλη &#8220;πώρωση&#8221; στους παλιότερους τίτλους και στην μαγεία του σεναρίου τους. Οφείλεται μάλλον στο ότι αυτοί οι τίτλοι κατάφεραν να σε εθίσουν στον κόσμο τους. Κάτι που εμφανώς δεν καταφέρνουν οι καινούριοι τίτλοι να σου κάνουν εσένα, αλλά τα καταφέρνουν μια χαρά με εμένα. Οπότε γι&#8217; άλλη μια φορά καταλήγουμε στο γνωστό: γούστα είναι αυτά! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Δεν ξέρω αν το ξεκαθάρισα αρκετά αλλά προσωπικά πιστεύω πως κάποια θέματα μας σημαδεύουν αρκετά ώστε κατόπιν να μην εντυπωσιαζόμαστε εύκολα. Ας πούμε απλά πως το threshold μας μεγαλώνει με την ποικιλία και την ποσότητα. Οι νεώτεροι τίτλοι που λες όντως είναι αρκετοί και καλοδουλεμένοι υπό όρους (ηχητικά, μουσική, εικόνα) αλλά κάτι τους λείπει, (δεν ξέρω τι, δεν μου αφήνω το χρόνο για τόσο φιλοσοφικές αναλύσεις), κάτι στην έλειψη χιουμορ, κάτι στο συσχετισμό του χιούμορ (φυσικά αν χρειάζεται χιουμορ για να εξελίχθεί η ιστορία ή για να παίξει τον ρόλο του tension breaker, μιας και μιλάμε για το πιθηκονήσι που είναι ένα χιουμοριστικό παιχνίδι). Π.χ το Runaway είχε καταφέρει να μπλέξει κόσμο και κοσμάκη πως επρόκειτο για να ένα Broken sword, το οποίο και δεν ίσχυει μιας και το Runaway (Μια περιπετεια στον δρόμο ή και του δρόμου αν το μεταφράσεις στο πόδι και όπως οι υποτιτλιστές στην Ελληνική TV) ήταν ένα ελαφρύ, εύπεπτο σατυρικό παιχνίδι (χαζοί δολοφόνοι, μπασκετμπολίστες transexuals, μια τύπισα που ήθελε να γίνει Bill Gates στην θέση του Bill Gates και άλλα plus ένα love story αποστασιοποιημένο και ώρες ώρες ξεκάρφωτο μεταξύ του Bryan(?) και της Gina(!!!!). Γενικά πολλά παιχνίδια σήμερα μοιάζουν σαν πολλά άσχετα συστατικά ανακατεμένα στο σέϊκερ και αδειασμένα υπό την μορφή Haiku σε μορφή παιχνιδιού. (Δεν σε έμπλεξα πολύ με την παρομοίωση μου, έτσι Όταν υπάρχει αρχή, μέση, τέλος (φυσικά εμείς μπαίνουμε στην ιστορία σε κάποιο σχετικό σημείο και βγαίνουμε στο αντίστοιχο σημείο εξόδου), θα υπάρξει περίπτωση τελειώνοντας το παιχνίδι η ιστορία να συνεχίζεται στο μυαλό σου,δηλαδή το ένα τέλος θα φέρει μια νέα αρχή. Ακόμη αν οι χαρακτήρες των συγχρονων παιχνιδιών είχαν κάτι που να τους διακρίνει από τον μέσο άνθρωπο και να τους κάνει λίγο bigger than life δεν θα με χάλαγε, απλά έχουν τον τυπικό χαρακτήρα, ο Μήτσος από την μάζα 1 και λοιπά, οπότε κάτι δεν δένει μέσα στο παιχνίδι οπότε αυτή η αίσθηση του suspension of disbelief δεν έρχεται ποτέ στο μυαλό, αλλά νοιώθεις δυσκολίες στο να χωνέψεις αυτό που βλέπεις.

Fallen_Angel wrote: Οι γρίφοι πρέπει όντως να κολλάνε. Αλλά να κολλάνε με την υπόθεση και τους χώρους στους οποίους βρίσκονται. Όχι απαραίτητα με τις γνώσεις και το προφίλ του πρωταγωνιστή. (κατ&#8217; εμέ πάντα). Εμένα θα με ξένιζε / απογοήτευε να δω ένα γρίφο βασισμένο στη σύγχρονη νοοτροπία μέσα σε ένα περιβάλλον που θα απεικόνιζε ένα παλιό πολιτισμό. Θα με ξένιζε επίσης να δω ένα γρίφο άσχετο, μη συνδεδεμένο με την εξέλιξη της υπόθεσης απλά για να προσθέσει δυσκολία στο παιχνίδι. Τώρα, το να δω ένα γρίφο που απαιτεί από το &#8220;ανθρωπάκι&#8221; μου να επιδείξει δυνατότητες που δεν υποτίθεται ότι ταιριάζουν με το προφίλ του, δε με ενοχλεί. Είναι σαν να βρισκόμουν εγώ στη θέση του (του ήρωα του game) και να έπρεπε να λύσω έναν ανάλογο γρίφο. Δε θα είχα τις αντίστοιχες γνώσεις φυσικά, αλλά με σκέψη κι επιμονή όλο και κάτι θα έβρισκα (θέλω να πιστεύω)! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Ti είπα πριν περί biger than life ήρωα; Άμα πιάσει το suspension of disbelief τότε όντως προσπαθείς να ταυτισθείς πνευματικά με τον χαρακτήρα και να γίνεις και εσύ για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου bigger than life εντός του μυαλού σου, ειδαλώς απλά θελεις να απεγκαταστήσεις το παιχνίδι όπως όπως, εξου και το λυσάρι. Και φυσικά πάντα στην περίπτωση που δεν βρίσκεις κάτι το αξιόλογο για να σου δώσει το κίνιτρο να σκεφθείς.

Fallen_Angel wrote: Πόσα παιχνίδια αλήθεια σου δίνουν τη δυνατότητα πολλαπλών endings? Δε νομίζω πως είναι πολλά! Τα περισσότερα -όση ελευθερία κινήσεων κι αν σου δίνουν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού ως προς το πού θα πας πρώτα, τι θα κάνεις δεύτερο, κτλ- θα σε αναγκάσουν να καταλήξεις σε συγκεκριμένα σημεία, να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα και φυσικά να οδηγηθείς στο προσχεδιασμένο τέλος που του έχουν ορίσει. Η ιστορία είναι fixed, όπως ακριβώς και σε ένα βιβλίο. Η μόνη διαφορά (σε αυτό το επίπεδο) είναι πως μπορείς να μάθεις την ιστορία με μια διαφορετική σειρά από αυτή που είχε αρχικά σκεφτεί ο συγγραφέας της (κάτι που φυσικά δε γίνεται σε ένα βιβλίο). Δε νομίζω πως είναι αδύνατος ο συσχετισμός μεταξύ βιβλίων, παιχνιδιών και ταινιών. Υπάρχουν φυσικά σημαντικές διαφορές μεταξύ τους, αλλά και σημαντικές ομοιότητες! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->
Γιατί να ασχοληθώ με το deconstruction (με σκάλωσες κι εμένα τώρα πώς είναι η απόδοση) ενός τίτλου? Γιατί να μην ασχοληθώ μόνο με τη συνολική εικόνα που μου αφήνει? Υπάρχει λόγος να κάτσω να τον διασπάσω στα επιμέρους συστατικά του αν δεν υπάρχει λόγος (π.χ. ένα review)? Αν ένα συστατικό του δε μου άρεσε (π.χ. η μουσική του) λογικό είναι πως θα μου μειώσει / χαλάσει τη γενική εικόνα. Αν πάλι όλα τα στοιχεία του με ικανοποίησαν, λογικό είναι να μου αφήσει μια καλή εντύπωση ως τίτλος. Πρέπει να κάτσω και να το αναλύσω περαιτέρω? Γιατί? Ο μόνος λόγος για να κάνω κάτι τέτοιο είναι για να δικαιολογήσω το αν μου άρεσε ή όχι (πιθανά σε κάποιον άλλο). Διαφορετικά, το μόνο που έχει σημασία είναι τι μου προσέφερε και τι μου άφησε μετά το τέλος του συνολικά ένας τίτλος.

Μέχρι τώρα προσωπικά θυμάμαι έντονα τα 11th hour με 3 τέλη που διαμορφώνονταν ωστόσο λίγο πριν από το τέλος και Indiana Jones & The Fate of Atlantis με τα Path Of Fist/Path Of Mind(?). Όντως ο συχετισμός μου ήταν άτοπος, βέβαια το προσχεδιασμένο δεν είναι σώνει και καλά περιοριστικό, εκεί π.χ που για να προσχεδιάσεις 2 τέλη και 2 story-lines πολλαπλασίασε τον χρόνο σεναρίου (συγγραφής εννοώ) επί 4 και βάλε άλλα δυο μονοπάτια, (αν θέλουμε όντως να δούμε το παιχνίδι σε όλο του το μεγαλείο και σε όλη του την μαγεία) (Έπαιξα ένα RPG το morrowind πέρυσι ή πρόπερσι και με τα τόσο subquests (έφταναν σε μερικές εκατοντάδες είτε απλοϊκά fetch είτε protect, είτε rob a tomb and kill the dead priests, είτε πολιτικά παιχνίδια και συνομωσίες)που είχε για πάρα πολλές (όντως πάρα πολλές) ώρες και το οποίο με έκανε όντως να σκέφτομαι και να συσχετίζω τα πάντα σε σχέση με τον κόσμο του παιχνιδιού, προσωπικά αυτό πλέον ψάχνω και απαιτώ από τα adventure μια και είναι story based games, και όχι κυνήγα τον λαγό και σκότωσε τον γερμανό, ή την φτωχή monstrosity της κόλασης (Doom). Πιστεύω πως κάτι τέτοιο δεν προυποθέτει περαιτέρω ανάλυση του είδους, αν όχι από εμάς, τουλάχιστον απο τις εταιρείες που απαιτούν το παραδάκι από μας για τους τίτλους τους.

Γιατί αν δεν κάνεις το deconstruction...(θα το δοκιμάσω) πλήρη διαχωρισμό του παιχνιδιού στα επιμέρους συστατικά του και να τα επιθεωρήσεις με την απαιτούμενη προσοχή κατόπιν κάποιας σχετικής απομυθοποίησης και αποσταστιοποίησης από τα όσα σε εντυπωσίασαν υπερβολικά και τα οποία είναι καθαρά υποκειμενικά (αυτό μου βγαίνει στο μυαλό), τότε απλά δεν κατάλαβες γιατί το αγόρασες και του αφιέρωσες και κάποιο χρόνο απο την πεπερασμένη ζωή σου. Προσωπική άποψη πάντα, έτσι; Υπολογιστική άποψη του τύπου if-then-else/do while/ case/ repeat until και λοιπά. (και στην κουβέντα οποτε τολμάμε να συζητήσουμε τέτοια ζητήματα μάλλον πέφτουμε σε infinite loop, και δεν έχει και BSOD!)

Fallen_Angel wrote: Ω! Τι πρωτοτυπία! Δε συμφωνώ με αυτό (όπως έχω πει πολλάκις). Καταρχάς να σου πω πως η δική μου φαντασία (όταν πρόκειται για παιχνίδια) περιορίζεται αισθητά. Όταν κάποιος μου δίνει μια ιστορία μέσα από εικόνες και ήχους, με περιορίζει σημαντικά πάνω σε αυτά. Το μυαλουδάκι μου δε ξεκινά να πλάθει κόσμους, εικόνες, φωνές, ήχους, κτλ όταν αυτά υπάρχουν (έστω και μερικώς) σε ένα παιχνίδι. Περιορίζεται σε αυτά που του δίνονται. Και φυσικά, στην περίπτωση που είναι ελλιπή, απογοητεύεται. Και λύσε μου και μια απορία: πώς γίνεται να τα θεωρείς όλα υποκειμενικά εκτός από το σενάριο? Εεε? Και το καλό σενάριο είναι υποκειμενικό. Αυτό που για εμένα είναι εξαιρετικό για εσένα μπορεί να είναι τετριμμένο, βαρετό, whatever. Και για να περάσω στη διαφωνία μου: το σενάριο όντως κατέχει το μεγαλύτερο κομματάκι της πίτας. Παρόλα αυτά δεν έχει στην κατοχή του ένα κομμάτι τόσο μεγάλο που να μπορεί να με χορτάσει από μόνο του. Αν έπρεπε να δώσω σε ένα παιχνίδι ποσοστά επί του συνόλου για το κάθε επιμέρους χαρακτηριστικό του, θα έδινα 35% στο σενάριο, 20% στα γραφικά, 20% στον ήχο και τη μουσική και 25% στους γρίφους και το gameplay. (Τα ποσοστά στα λέω τώρα ενδεικτικά απλά για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα). Όπως βλέπεις λοιπόν ένα καλό σενάριο δε μπορεί να σταθεί από μόνο του. Όπως δε μπορεί να σταθεί από μόνο του κι ένα παιχνίδι με καλά γραφικά και ήχο αλλά χωρίς σενάριο. Αν υποθέσουμε τώρα πως ένα παιχνίδι έχει άριστο σενάριο και άριστους γρίφους αλλά καθόλου γραφικά και καθόλου ήχο (έστω ότι έτσι είναι το Monkey I), τότε το παιχνίδι θα πάρει ένα 60%. Δεν είναι τόσο πολύ, right? Μάλλον μετριότητα θα το λέγαμε. Αν φυσικά τα δικά σου ποσοστά διαφέρουν πολύ, λογικό είναι να έχεις και τελείως διαφορετικά αποτελέσματα.

Το συγκεκριμένο θα το σκεφθώ όταν θα λειτουργεί το μαγαζί πίσω από τα μάτια και μεταξύ των αυτιών, άντε πάνω κι απο τον ουρανίσκο. Τώρα είμαι στην κατηγορία "Άλλο φρούτο" και "περιμένω στις 2 - 1 πίτσα δώρο" κατάσταση.

Fallen_Angel wrote: Αυτό δεν είναι μια διαδικασία που περνάνε οι περισσότεροι (ευτυχώς όχι όλοι) ιδεολόγοι και τότε, και σήμερα και πιθανά κι αύριο? Ξεκινάνε με τις καλύτερες των προθέσεων και καταλήγουν στην&#8230; ματαιότητα να το πω ευγενικά? Πιστεύεις πως τότε ήταν έτσι για όλους ενώ τώρα για κανέναν? Δε το νομίζω. Σίγουρα και τότε και τώρα ξεκινάγανε να δουλεύουν με τις καλύτερες των προθέσεων και μερικοί κάπου στο δρόμο έχασαν το μπούσουλα. Σε ότι αφορά στο κοινό στο οποίο απευθύνονταν&#8230; μήπως το κοινό των adventure games τότε ήταν σαφώς (αναλογικά) μεγαλύτερο του σημερινού? Μήπως λοιπόν τους αρκούσε αυτό και δε χρειάζονταν να κάτσουν να σκάσουν πώς θα προσελκύσουν περισσότερους? Μήπως σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και κατ&#8217; επέκτασιν και η στάση τους? Αυτή καθ&#8217; εαυτή τη στάση τους δε θα την κρίνω (εδώ και τώρα τουλάχιστον), αλλά σίγουρα πιστεύω πως το μερίδιο (αριθμητικά και φυσικά αναλογικά) των adventure gamers επηρέασε σημαντικά τη σημερινή τους στάση.

Αν το πάμε με στατιστικά δεδομένα θα πρέπει να βάλουμε στην εξίσωση τις παραμέτρους που έχουν να κάνουν με την διείσδυση των υπολογιστών σε ηλικιακές ομάδες, στις ομάδες ειδικού ενδιαφέροντων (και με ειδικές ανάγκες δηλαδή ) όπως φανταστικό, κωμωδία, SF, Horror, και λοιπά, να δούμε που ο προγραμματιστής παράτησε το τάδε ή το δείνα πανεπιστήμιο ή και το college ακόμη γιατί το 'παιζε (ή και το πίστευε) αντίδραση και ήθελε να τα αλλάξει όλα και πολλά άλλα ακόμη. Αλλά μια δεν τα γνωρίζουμε αυτά, πιστεύω πως θα μου/σου επιστρέψω να πιστεύουμε ότι μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα για τις εποχές που υπήρξαν/που υπάρχουν/που θα υπάρξουν και που δεν θα έπρεπε να υπήρχαν. Με ακολουθείς, είσαι καλά; <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Δεν ήταν μεγαλύτερο το κοινό, απλά δεν υπήρχε τόσο πολύ marketing. Please, η διαφήμιση και το ξεπούλημα όλων, ακόμη και των πιο άχρηστων προς κάθε κορόϊδο στον πλανήτη είναι μόδα της εποχής μας (το ξέρω γιατί ανα περιόδους παίζω το ρόλο του θύματος/κορόϊδου είτε κατ' επιλογή, ή από έλλειψη γνώσης ή απλά από καθαρή ανοησία). Όταν τα πρώτα PC έκαναν όσο έκαναν και δεν είχαν τον ήχο και την εικόνα και τα effects (XP, σκυλιά γατιά, φάτσες BOB, συνδετήρες που γίνονται ποδήλατα και λοιπές χαριτωμενιές) δεν τα παίρναν τα παιδιά άρα η αγορά ήταν πιο ενήλικη πληθυσμιακά και με μικρότερες θεματολογικές απαιτήσεις. Τώρα πλέον με τα εκατομμύρια επι εκατομμυρίων υπολογιστών στις ανεπτυγμένες και μη χώρες όλα αυτά έχουν εξισσοροπηθεί αλλού, ισοπεδωθεί αλλού. Θα επιμείνω πως ο μέσος όρος του αγοραστή παιχνιδιών στα πρόσφατα χρόνια για PC έχει κατέβει τουλάχιστον μια δεκαετία από ότι παλαιότερα. Οπότε το εμπόριο είναι πιο επιθετικό (μια και η αγορά που απευθύνεται είναι πιο άπειρη, πιο χειραγωγίσιμη (διαφημιστικα είναι πιο εύκολο να πιάσεις κορόιδο το παιδί, κάποτε είμασταν και εμείς), οπότε και οι marketιστες θησαυρίζουν και πουλάνε ότι κάτσει ανακατεύοντας τα καζάνια τους. Απο την μέρα που κάτι βαφτίζεται βιομηχανία μπορεί να γίνει τεχνικά άρτιο, (υπό όρους, αλλού τα bugs έχουν απλά ανέβει σε άλλο επίπεδο, τα λέμε και "unexpected" features, έξτρα περιεχόμενο, και άλλα) εξαίσιο, να έχει υπέροχο design και συσκευασία, αλλά τίποτα άλλο. Καλά για ποιό θέμα μιλούσαμε; Έχασα λίγο την μπάλα.

Fallen_Angel wrote: Εεχμ&#8230; να σου θυμίσω πως το προσπάθησα με το Metropolis του Lang? Τώρα βέβαια καταλαβαίνω γιατί you DARE me to try! Γιατί θέλει ΠΟΛΥ σθένος, θάρρος, παλικαριά, κτλ κτλ κτλ για να επιβιώσεις μιας τέτοιας εμπειρίας. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Ανία μέχρι θανάτου, πλήξη μέχρι αυτοκτονίας, βαρεμάρα μέχρι απώλειας εναπομείναντος εγκεφάλου! It&#8217;s true! I need to be daaared to do such a foolish thing! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Χέχε! Πολλοί τόλμησαν, και άλλοι τόσοι απέτυχαν! Για ποιόν εναπομείναντα εγκέφαλο μιλάμε τώρα; Προ μυαλοφάγου ή μετά alzheimer;

Fallen_Angel wrote: Άποψη? Maybe! Αλλά σίγουρα κάποιου άλλου άποψη, που δε συμφωνεί με τη δική μου. Μάλλον είσαι λίγο πιο&#8230; κουλτουριάρης?! Όσο για το Cube σε γενικές γραμμές όλοι τα ίδια αποκομίσαμε (αφού μας το έκαναν και spelling στο τέλος). Αλλά προσωπικά το βρήκα το απόλυτα κλειστοφοβικό γύρισμα. Ένα δωμάτιο 5x5 διαδέχεται ένα άλλο δωμάτιο 5x5 και μετά ένα άλλο, ένα άλλο, κόκ. Μόνη τους διαφορά το χρώμα τους (που κι αυτό όμως επαναλαμβανόταν τακτικά) και οι κρυφές του εκπλήξεις (που όμως δε φαίνονται). Φυλακισμένοι εκεί μέσα χωρίς τίποτε, χωρίς εμφανή διέξοδο, ξεκινάνε να πεθαίνουν κάνοντας κύκλους ανά τα δωμάτια! Δεν είναι αυτό κλειστοφοβικό??? Anyway&#8230;

Δηλαδή την Λιστα του Σιντλερ να φαντασθώ ότι δεν την είδες; <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Όχι Αγγελόπουλο δεν βλέπω, είναι πολύ γρήγορος για μένα! Απλά η επιλογή των λέξεων πολλές φορές μπορεί να σου προκαλέσει πολλές και διάφορες διαδρομές σκέψης παράγοντας παράδοξες και ίσως κατα καιρούς ενδιαφέρουσες εικόνες. Και όχι πάντα τις ίδιες. Η επιλογή σου στην περίληψη είναι WYSIWYG (ότι έλεγαν κάποτε για το word - Αυτό βλέπεις αυτό παίρνεις). Προτιμώ την Babylon 5 θεώρηση (Nothing and none is what it seems!) Είναι καλύτερη για να σκοτώσεις τον χρόνο σου, και να αφήσεις άλλη μια μέρα περάσει. Αν δεν το προσέξεις βέβαια μπορεί και να σου βγεί και κάτι σε Conspiracy Theories αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο.

Στο 5Χ5 κουκλα μου μέχρι και ποδόσφαιρο παίζεις.

Fallen_Angel wrote: Πέσμου κάτι για να μου λυθεί η απορία. Ποιο ήταν το τελευταίο adventure που έπαιξες και πραγματικά το ευχαριστήθηκες? (εννοώντας τελευταίο όχι χρονικά πότε το έπαιξες αλλά ως προς την κυκλοφορία του)

Ναι, όντως αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα, που δεν θυμάμαι να το έχω σκεφθεί και ποτέ.
Πραγματικά να ένοιωσα ικανοποιημένος και να το θυμάμαι; Δύσκολα μου βάζεις...Πάνε τόσα πολλά χρόνια. Έχω παίξει και "παίξει" (να μην λέμε και ότι θέλουμε, το λυσσάρι σε πολλά πήγε σύννεφο) αναρίθμητα (πάνω απο 250-275 τίτλους τα τελευταία 10 χρόνια και φυσικά σε διάφορα genre). Αλλά στα πιο σύγχρονα θα έλεγα το Runaway (μολονότι δεν είναι SciFi, Fantasy ή Horror) παρά τα αναρίθμητα σεναριακά κενά του. Ήταν απλά αστείο και απλοϊκά απλό (να μην γίνω και λίγο υπερβολικός. Πιο μετά πάμε στα Free και μιλάμε για κάτι κουτούτσικο αλλά εξαιρετικά διασκεδαστικό, όπως το Cirque De Zale, και το No Action Jackson. Και τέλος 5 Days A Stranger για λίγο μυστήριο. Εκεί ξαναβρήκα αυτό το κάτι, το παλιό, το αθώο ή και παρεϊστικο που μου λείπει από το βαρύ πυροβολικό της TAC, της microids κ.λ.π. Αυτήν την περίοδο έχω βάλει μέσα Atlantis Evolution, Darkfall II, Divided αλλά κανένα δεν έχει κάνει να μην θέλω να το αφήσω. Πιο πολύ με τραβάει να παίξω για κανα 8άωρο ένα "ανεγκέφαλο" wolfenstein (ή και πολλά) παρέα με μερικούς άλλους τρελλάρες στην άλλη άκρη του πλανήτη παρά αυτά. Ηλικιακή κρίση θα είναι! Άρα δεν θα μου περάσει! Ευτυχώς!

Αλλά για πες μου εσύ, πιο παιχνίδι όντως σε έκανε να το ζήσεις πραγματικά, να σου έλειψε τελειώνοντας το. Απο αυτά που αποκαλείς καινούργια, και τι ήταν αυτό που έκανε να νοιώσεις την ιστορία, και να την αγαπήσεις. (Και όχι δεν είναι τίτλος θέματος έκθεσης ιδεών, μολονότι ιδέες θα διαπραγματευθεί!)

Fallen_Angel wrote: PS: "Έκπτωτη ή Εκπεσούσα Άγγελος έγραψε"... δε βαριόσουν να το αλλάζεις παντού? <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Cut & Paste; Search & Replace; Use the tools that you have been given!

Δεν θα το ξανακάνω! Θα είμαι καλό παιδί.

---

Και που να το πιάσω κανονικά και διεξοδικά δηλαδή το μύνημα γιατί δυστυχώς πρόλαβα απλά να ρίξω μια βιαστική ανάγνωση (κάτι από speed reading αλλά δίχως το βάθος σκέψης) και να σκεφθώ ότι ήταν δυνατόν μετά από 6 ώρες ασύστολων wolfensteinικών σφαγών.

Θαρρώ πως δεν είναι και πολύ μεγάλο.

Fallen_Angel wrote: Ααα! Παρότι τις συζητήσεις περί Θεού, θρησκείας, πίστης, απιστίας, πιθανοτήτων, τύχης, κτλ, τις λατρεύω, και παρότι θεωρώ αυτή σου την παράγραφο ανοιχτή πρόκληση για να μπούμε σε αυτές, θα αναγκαστώ να προσπεράσω. Κάθε φορά που ξεκινάνε τέτοιου είδους συζητήσεις σε forum καταλήγουν σε συγκρούσεις και σκοτωμούς&#8230; κι εφόσον πρόσφατα μου συνέβει να ξεκινήσει ένας πολύ ενδιαφέρον διάλογος γύρω από αυτά και να καταλήξει σε συγκρούσεις μεταξύ ορισμένων&#8230; I &#8217;ll pass! Θα χαλάσουμε τώρα τις καρδιές μας απλά για να πούμε τα ευνόητα?! Let&#8217;s just say: πως με βρίσκεις αρκετά σύμφωνη. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Λογικό. Μολονότι θα πίστευα πως όσοι επικοινωνούμε στο συγκεκριμένο forum έχουμε ξεπεράσει τις παιδικές "συγκρούσεις και τους σκοτωμούς" όσον αφορά τα φιλοσοφικά ζητήματα, που στο κάτω κάτω της γραφής, αποτελούν στάση ζωής και έχουν να κάνουν τα πάντα όσον αφορά την αντίληψη μας για τον κόσμο που μας περιτριγυρίζει όσο και με την αντιμετώπιση μας σχετικά και είναι αυστηρώς προσωπικά.

Ουφ! Είχα αρχίσει να ανησυχώ πως είμαι ο μόνος στην Ελλάδα και στην διαδρομή σε αυτό που αποκαλείται ζωή που τα σκέφτεται καθ' αυτό τον τρόπο.

Fallen_Angel wrote: Σε ότι αφορά το σπίτι των νεκρών, δεν είναι όπως ακριβώς το φαντάστηκες! Δεν είναι ένας ναός, είναι ένα σπίτι απλά. Φέρετρα δεν υπάρχουν, μόνο νεκροκρέβατα το ένα δίπλα στο άλλο παρατεταγμένα κατά μήκος του σπιτιού. Κεριά δεν υπάρχουν, επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι. Μυρωδιές δεν υπάρχουν, το μόνο που νοιώθεις είναι το κρύο. Πνεύματα, φαντάσματα, άϋλες υπάρξεις κτλ, δεν υπάρχουν, μόνο άνθρωποι στα κρεβάτια τους. Και φυσικά&#8230; δεν υπάρχει κανείς για να μιλήσεις αφού όλοι κοιμούνται (εξ&#8217; ου και θα ήταν τιμωρία για την περίπτωσή σου). <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->
(Μα να μη θυμάσαι τα νεανικά σου αναγνώσματα? Όλα αυτά είναι από μια πολύ γνωστή ιστοριούλα <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> )

Σε ότι αφορά το σπίτι των νεκρών, δεν είναι όπως ακριβώς το φαντάστηκες! Δεν είναι ένας ναός, είναι ένα σπίτι απλά. Φέρετρα δεν υπάρχουν, μόνο νεκροκρέβατα το ένα δίπλα στο άλλο παρατεταγμένα κατά μήκος του σπιτιού. Κεριά δεν υπάρχουν, επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι. Μυρωδιές δεν υπάρχουν, το μόνο που νοιώθεις είναι το κρύο. Πνεύματα, φαντάσματα, άϋλες υπάρξεις κτλ, δεν υπάρχουν, μόνο άνθρωποι στα κρεβάτια τους. Και φυσικά&#8230; δεν υπάρχει κανείς για να μιλήσεις αφού όλοι κοιμούνται (εξ&#8217; ου και θα ήταν τιμωρία για την περίπτωσή σου).
(Μα να μη θυμάσαι τα νεανικά σου αναγνώσματα? Όλα αυτά είναι από μια πολύ γνωστή ιστοριούλα )

Γεράματα! Γεράματα! 83-95 που διάβαζα φανατικά είναι πολύ πίσω μου αγαπητή μου. Φυσικά αν έχεις τίτλο και συγγραφέα πες μου μήπως το έχω ή μήπως το βρω (εντάξει, πρέπει να έχω στην κατοχή μου καμιά 5.5άρα χιλιάδες βιβλία (αν είναι short story όλο και κάποια ανθολογία μπορεί να το έχει), όχι βέβαια πως έχω ξεπεράσει τα 2000 βιβλία στο ζήτημα ανάγνωσης). Να φαντασθώ gothic ιστορία ανώνυμου συγγραφέα μεταξύ 1790-1850 ή έπεσα πολύ έξω; Lovecraft, Clark Ashton Smith, Bloch, Curtner δεν πρέπει να είναι πάντως. Ούτε και Poe;

Fallen_Angel wrote: Ερώτηση κρίσεως: Όλα αυτά που λες συμβαίνουν στους σύγχρονους τίτλους αλλά όχι στους παλιούς? Κι όλα αυτά θα τα έλεγες κι αν έπρεπε να τα κρίνεις (παλιά και καινούρια) τότε κι όχι μετά από πόσους τίτλους που έχεις παίξει τόσα χρόνια? Μήπως (υπόθεση κάνω, τίποτε παραπάνω) όλα αυτά τα βλέπεις έτσι επειδή έχεις ψιλοκορεστεί και χρειάζεσαι κάτι καινούριο κι όχι επειδή οι καινούριοι τίτλοι δεν είναι αντάξιοι των παλιότερων? Επαναλαμβάνω πως πρόκειται απλά για υπόθεση, όχι για συμπέρασμα ή&#8230; δε ξέρω κι εγώ τι. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Τα Fantasy είναι καθαρό είδος στο θέμα ότι ο κόσμος του ελάχιστες φιλικές σχέσεις έχει με την πραγματικότητα οπότε υπάρχει απόλυτη σεναριακή συνοχή (όχι που δεν θα διαφωνούσα, αχ μου περνάει η τάση για συμφωνία) που σε υποχρεώνει να ζήσεις και να παίξεις την δική του λογική. Το είδος Dark Magical Realism που ισχύει σήμερα μου κάνει πολλές κοιλιές απο σεναριακής άποψης η μάλλον καλύτερα ιστορίας γιατί το σενάριο αν το δούμε όπως πρέπει είναι το που θα κάτσει ο ηθοποιός/χαρακτήρας τι φως θα του ρίξουμε πόσα κιλά στόμφο θα βάλει στην ατάκα (Jeremy Irons, ή Sir Ian McKellen ), αν είναι εσωτερικό ή εξωτερικό πλάνο, και τα λοιπά. (Τα μαθήματα τα χρεώνω έξτρα!) Πάντως και το θέμα το κορεσμού δεν θα το απέκλυα, αλλά ούτε και δεν θα το απέκλυα. Ακόμη πατάω και στις δύο πλευρές του ζητήματος δίχως να αποφασίζω πλευρά. Βέβαια (το δοκιμάζω αυτό τώρα) προσπαθώ να δω αν θα έχω την ίδια ευχαρίστηση με παλιότερα ενδιαφέροντα π.χ. comics με τα οποία μεγάλωσα, και βλέπω όντως ότι μου αρέσουν αλλά με το αντίστοιχο treatment της εποχής και της ηλικίας. Άλλο τώρα να διαβάζεις τα πρώτα ΧMen και άλλο να βλέπεις την κοινωνικοποιημένη εκδοχή του Singer/Avi Arad του σήμερα, δίχως πολύχρωμα Spandex και λοιπά parafernalia των 60s! To σήμερα τα δικαίωσε λίγο περισσότερο απο πλευράς εικόνας. Πολλά διλλήματα μου θέτεις βρε κορίτσι, θα πρέπει να πέρασες πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια!

Fallen_Angel wrote: Αυτό μάλιστα! Μακάρι να υπήρχαν τέτοιοι τίτλοι. (αλήθεια υπάρχουν και μου διαφεύγουν? Μόνο ένας μου έρχεται στο μυαλό αλλά δε με ενθουσίασε κιόλας). Να μπορούσες να ακολουθείς 4-5 διαφορετικές διαδρομές, που η κάθε μια από αυτές θα σε οδηγούσε και σε ένα διαφορετικό ending. Αλλά όχι να θεωρούμε διαφορετικά τα endings επειδή άλλαξε μια άσχετη λεπτομέρεια. Να διαφέρουν στην ουσία. Και οι διαδρομές να διαφέρουν ουσιαστικά. Μακάρι να καταλάβουν πως κάτι τέτοιο θα ανέβαζε πραγματικά τα adventures και θα τους έδινε έναν άλλο αέρα, μια άλλη μαγεία, μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Αλλά, για να είμαστε και ρεαλιστές, αυτά αποτελούν όνειρα θερινής νυκτός. Μια λέξη έχω μόνο να πω: budget! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Δυστυχώς. Αυτήν η τελευταία λέξη που την ακούω και βγάζω καντίλες μας κατατρέχει και μάλλον θα γίνει μόνιμος τρόμος για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας. Όσον αφορά τα τέλη, δεν θα περίμενα και την άπειρη φαντασία, αλλά τουλάχιστον να σου δίνεται η δυνατότητα να φτάσεις με σιγουρία σε κάποιον σταθμό βάσης στην ιστορία απο δυο ή περισσότερες διαδρομές, και να μπορείς να επιλέξεις ανάλογα με το πως το θεωρείς πιο ορθό να συνεχίσεις. Συμβατικές και αντισυμβατικές λύσεις θα ήταν αποδεκτές. Π.χ γιατί να κλέψω σώνει καλά κάτι αφου δεν μου πάει ο τρόπος σκέψης, έτσι ώστε να προωθηθεί η ιστορία; Μια άλλη πιο φυσιολογική ή έστω και μια "μαγική" λύση θα ήταν καλύτερη. Και όσον αφορά τα adventures δεν θα τους έδινε απλά μια προσωπικότητα, θα μας άφηνε να τους δώσουμε την δική μας προσωπικότητα! (Ά ρε ψυχολογικά προβλήματα που θα το φόρτωνα το άμοιρο το παιχνίδι (ώχ, και κάτι bugs που θα μου έβγαζε μετά...!!!).)

Fallen_Angel wrote: Οk, if that&#8217;s how you see it, then that&#8217;s how you see it. Αλλά επέτρεψέ μου να σου πω πως δε χρειάζεται να καταλάβεις γιατί σου άρεσε κάτι και γιατί του αφιέρωσες το χρόνο σου (αν δε συντρέχει λόγος φυσικά). Αρκεί να σε ευχαρίστησε και να το απόλαυσες. Η ανάλυση πολλές φορές μειώνει την απόλαυση (όσο κακό κι αν ακούγεται αυτό). Και για να δώσω ένα πιο άμεσο (κι απλοϊκό σε σημείο αηδίας) παράδειγμα: όταν τρως ένα φαγητό που σου αρέσει, όταν κάνεις σεξ, όταν πας διακοπές σε ένα εξωτικό νησί, σε ενδιαφέρει να το αναλύσεις στο γιατί σου άρεσε? Σε ενδιαφέρει αν ο γευστικός συνδυασμός χι και ψι είχε μεγαλύτερη επίδραση στα νεύρα της γλώσσας σου? Σε ενδιαφέρει αν εκκρίνονται χημικές ουσίες στον εγκέφαλο σου και το σώμα σου αιματώνεται περισσότερο? Σε ενδιαφέρει αν έχει τέτοια επίδραση πάνω σου για τους χι και ψι κοινωνικούς/πολιτιστικούς λόγους ή απλά λόγω διαφορετικότητας παραστάσεων? Όχι! Σε καλύπτει το ότι σου αρέσει! Σε ενδιαφέρει μόνο η ευχαρίστηση που σου προσέφερε. Τελεία! Αν πάλι δε σου άρεσε, λογικά θα το αναλύσεις στα επιμέρους χαρακτηριστικά του, για να ξέρεις τι να αποφύγεις την επόμενη φορά. Απόψεις και κοσμοθεωρίες είναι αυτές, ποικίλουν! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

α βρε 'συ, αν δεν το αναλύσεις κάτι τότε σημαίνει ότι δεν του έδωσες την απαιτούμενη προσοχή και απλά το θεώρησες δεδομένο πως έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι! Για σκέψου το και πάλι, δεν έχει κάποια λογική; Τα παραδείγματάκια μολονότι απλά και ίσως υπερβολικά προσγειωμένα στην πραγματικότητα for my tastes μου δίνουν πάτημα να σκεφθώ, πχ. τι κάνει ένα νησί εξωτικό εκτός απο την απόδοση της λέξης για περισσότερο στόμφο, γιατί πέρασα καλά, αν πέρασα καλά και μου άρεσε θα πρέπει να μάθω γιατί ώστε να το χαρώ και πάλι ή ακόμη περισσότερο την επόμενη φορά, το ίδιο και το σεξ (μολονότι αυτό θέλει μεγαλύτερη ανάλυση και απομυθοποίηση οπότε άσε γιατί μετά θα χαθεί το είδος, έχει να κάνει με τις χημικές ανταμοιβές του εγκεφάλου για την προώθηση της αναπαραγωγής σε συσχετισμό με την ολοκλήρωση των υπόλοιπων αισθήσεων και μπλα...μπλα...μπλα...κατάλαβες), το φαγητό, αν δεν ξέρεις τα συστατικά δεν θα το ξαναφάς ποτέ, και προσωπικά το once in a lifetime δεν μου κάνει. Πρώτα τα βλέπεις όλα και τα αναγνωρίζεις για ότι είναι (τα αναλύεις μέχρι του σημείου που φτάνει η κατανόηση σου) και μετά απλά τα καταγράφεις και μπορείς να τα αφήσεις πίσω σου αν ξαναχρειαστεί να τα βρείς ξανά. Αυτό βέβαια προυποθέτει ότι έχεις τα εφόδια (π.χ. μίλα μου για μαθηματικά και φυσική και με έχασες ), και την υπομονή να τα ψάξεις, και τον ελεύθερο χρόνο. Όντως αν σκεφθείς ότι λέμε σχεδόν το ίδιο πράγμα στα τελευταία μυνήματα μας, με διαφορετικά λόγια και από άλλη οπτική γωνία! Διαφωνώ! Κάθετα, οριζόντα, και διαγώνια.

Fallen_Angel wrote:

Mortal wrote: [&#8230;]και δεν έχει και BSOD!) [&#8230;]

Εχχμμμ... τι σημαίνει αυτό?

Blue Screen Of Death??? Το δώρο που σου κάνουν τα Windowz όταν τα βρούν σκούρα με κάτι. Πλάκα, πλάκα χρόνια έχω να την δω, απλά την ακούω και την διαβάζω πλέον.

Fallen_Angel wrote: Έχεις απόλυτο δίκιο. Πολλές παράμετροι θα έπρεπε να μπουν ώστε να έχουμε αποτελέσματα που να προσεγγίζουν την πραγματικότητα. Κι αυτά που ανέφερες και πολλά άλλα. Αλλά θέλοντας να κάνουμε μια χοντροειδέστατη σύγκριση μεταξύ του ποσοστού των adventure gamers του τότε και του τώρα, δε νομίζεις πως υπερτερούσαν τότε?
Δε μου πολυαρέσει η ιδέα του να πιστεύω ότι θέλω για να νοιώθω καλύτερα. Και συγγνώμη κιόλας, αλλά κι εσένα δε δικαιολογείται (με την έννοια του λογικού-παραλόγου) να σου αρέσει εφόσον νωρίτερα δήλωσες άθεος. Βλέπεις το συνειρμό για να μη τον πω απροκάλυπτα? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Υποτίθεται ότι θέλουμε να πιστεύουμε αυτό που πλησιάζει περισσότερο την αλήθεια, συμβιβαστικά εφόσον όπως είπαμε η αλήθεια παραείναι πολύπλοκη στην προκειμένη λόγω πολλών παραμέτρων που αγνοούμε για να λάβουμε υπόψιν μας. Άααραρα&#8230; χονδροειδέστατα συμπεράσματα μεν, όχι για τη ζαχαρένια μας δε! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->

Καλά είπαμε κουβέντα κάνουμε, αν είμασταν αναλυτές θα λέγαμε paper μελέτης και θα τελειώναμε με 2 γραμμές και μερικούς αριθμούς που είτε θα αποδύκνειαν είτε θα κατέριπταν τα επιχειρήματα είτε του ενός, είτε του άλλου. Βέβαια κι αυτά είναι τόσο υποκειμενικά γιατί αναφέρονται σε εξεζητημένες ομάδες, με περιορισμένα δείγματα οπότε αυτόματα αναιρείται η εφαρμογή τους σε μεγαλύτερες μάζες και καθιστούνται το ίδιο ψιλή κουβέντα όσο και η δική μας. Απλά εμείς βάζουμε συναίσθημα και την δική μας κρίση! Την πρώτη εποχή υπερτερούσαν τα UFAδικα, με πιάνουν ρίγη όταν σκέφτομαι τον όρο (δρακουλιάρικα είναι η άλλη λέξη που όταν την ακούω μεταμορφώνομαι εγώ σε βρυκόλακα), όπου τα παιδιά παίζαν κανα Pacman, κανα Raiden, το αγαπητό σου Tetris, τα Bubble Bobble, και το άλλο με την μπάρα από κάτω και το μπαλάκι (ούτε που το θυμάμαι δηλαδή, τόσο σημαντικό ήταν), έτσι τα adventures ήταν για ολίγους και εκλεκτούς (ψυχωτικούς με τάσεις άρνησης προς ότι mainstream).

Ισχύει. Αλλά υπάρχει πλέον στην ζωή, δυστυχώς και μια στάση αδιαφορίας και απάθειας. Όλα λοιπόν είναι σχετικά υπό όρους, με τις αντίστοιχες βαρύτητες, και όχι είμαι ανθρώπινο όν (ζωο) και όχι νευρωνικό δίκτυο. Και η αλήθεια δεν είναι πολύπλοκη απλά εμείς την κάνουμε. Η αλήθεια είναι μία σε κάθε θέμα, απλά εμείς επιλέγουμε ο καθένας την πλευρά του, μεταξύ δυο συνομίλητων η αλήθεια βρίσκεται πάντα είτε κάπου στην μέση, αλλά κανείς δεν την πλησιάζει γιατί είτε δεν την κατανοεί, είτε δεν του αρέσει, είτε την φοβάται, είτε αδιαφορεί, και πολλά άλλα είτε! Μπορεί βέβαια κι η αλήθεια να μην βρίσκεται και πουθενά μεταξύ των δυο και να χρειάζεται περισσότερους συνομιλητές για να βρείς εστιακό σημείο και να την προσεγγίσεις. Αυτό βέβαια είναι άλλο ανέκδοτο, και κάποιος δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται, γιατί έτσι καταρίπτονται ολόκληρα οικοδομήματα σκέψης! )) Άντε τώρα δηλαδή να γράψεις την Κοινωνία V10.0 και να βγάλεις και τα patch μετά. Και θα πρέπει να γράψεις τις εφαρμογές Λογική V0.0.0.1 Αλήθεια V.0.0.0...N (όπου Ν τείνει στο άπειρο)...0.0.0.1 (κάποιος θα πρέπει να βρει το κουράγιο και να την γράψει κάποτε) και πολλές άλλες.

Fallen_Angel wrote: Εσύ έχασες τη μπάλα? Εγώ τι να πω? Το μόνο που κατάλαβα από όλη την παράγραφο είναι πως θεωρείς ότι τα νέα παιχνίδια είναι χαμηλότερου &#8220;επιπέδου&#8221; επειδή απευθύνονται σε μικρότερες ηλικίες (με ότι κι αν σημαίνει αυτό όπως πολύ σωστά είπες). Κι εν μέρει έχεις δίκιο (μη θυμηθώ το Larry 8 ). Αλλά από κει και πέρα σε έχω χάσει. Λίγο το πώς τα είπες (τι συνειρμοί είναι αυτοί βρε παιδί), λίγο που το μυαλό μου ταξιδεύει (στο ΣΚ που έρχεται)&#8230; σε έχασα. Να το ξαναδώ και θα επανέλθω? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Ποιά μπάλα μου λές τώρα! Εγώ απλά έχτισα άλλο γήπεδο! Τα καταφέρνω καλά ακόμη τελικά! Σε ποιά πόλη είμαι τώρα, άστο καλύτερα, σε ποιόν πλανήτη;!!!

Πάντως ελεύθερα, τα μεγάλα φιλοσοφικά ζητήματα θέλουν τον χρόνο τους. Πάντος στο θέμα ηλικίες χρηστων, εταιρείες παραγωγής παιχνιδιών και ποιότητα, η ποιότητα έχασε το παιχνίδι προς ώφελος της ποσότητας. Εδώ ισχύει ελάχιστα η πάραφραση ουδέν κακό αμιγές καλού, αλλά που στην περίπτωση μας το καλό δεν αρκεί για να μας πάρει απο το στόμα την άσχημη γεύση ή την αίσθηση πείνας από την λιτότητα στο θέμα της ποιότητας απο πλευράς εταιρειών. Το απλοποίησα καλύτερα;

ΣΚ...ΣΚ? Άντε και το είχα χάσει και έλεγα τι θέλει να πει, τι θέλει να πει! ΣαββατοΚύριακο!!! Τεμπέλα!! ))

Fallen_Angel wrote: Τη λίστα του Σίντλερ την είδα, αν και για είμαι ειλικρινής η ταινία με κούρασε σε κάποια σημεία, μου έδινε την εντύπωση πως έκανε κοιλιά. Την είδα περισσότερο χάριν του βιβλίου -που μου άρεσε- και για να δω την μεταφορά της, παρά για ο,τιδήποτε άλλο. Σε ότι αφορά στα &#8220;what you see is what you get&#8221; και &#8220;nothing and none is what is seems&#8221;, είναι τα δυο άκρα για εμένα. Δε μου αρέσουν οι ταινίες που ότι βλέπεις είναι το όλον (βλέπε Swarzeneger), ειδικά αυτό το όλον <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->. Από την άλλη όμως δε μου αρέσουν ούτε οι ταινίες που πρέπει να μπεις στο κεφάλι του σκηνοθέτη για να καταλάβεις έστω και στο ελάχιστο τι θέλει να πει ο ποιητής (βλέπε Almodovar). Θα προτιμούσα κάτι σε &#8220;χρυσή μέση τομή&#8221; των δυο. Να σου δείχνει η ταινία αρκετά, αλλά να σε αναγκάζει να σκεφτείς άλλα τόσα. Να σε ωθεί να θες να τη δεις αλλά παράλληλα να σε ωθεί και σε ατελείωτες συζητήσεις πάνω και γύρω από αυτήν. Αυτό! Τόσο απλό! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Χμμμ! Ποτέ στο μυαλό του σκηνοθέτη αν δεν είναι συγγραφέας, ή σεναριογράφος, σε όποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι επικύνδινο (μπορείς να αρπάξεις και εσύ την flatline του εγκεφάλου του). Όταν αναφέρεσαι στον σκηνοθέτη θα πρέπει να αναρωτιέσαι γιατί είπε στον διευθυντή φωτογραφία να φωτίσει τόσο τον συγκεκριμένο χαρακτήρα ή να βάλει τα αντικείμενα Α, Β, Γ εντός του frame (άσε κάπου που είχα ρίξει μια ματιά έλεγε για πρόσδοση κίνηση και δυναμικλης σε στατική εικόνα και λοιπά, οπότε μάλλον προσωπικά χάθηκα). Αν θέλεις να το ψάξεις τόσο πολύ ξεκίνα από το σκίτσο, δες γιατί τονίζονται κάποια χαρακτηριστικά πίσω ή μπροστά από τον χαρακτήρα, και τις πιθανές αποδόσεις του (Marvel π.χ. Μια χειραψία μπροστά σε μια ανατολή ή γενικά σε ήλιο που βγαίνει από τα σύνεφα είναι ένα νέο ξεκίνημα, η το ηλιοβασίλεμα και ένας αποχαιρετισμός είναι ένα "καθαρό" τέλος ίσως υπερβολικά φορτισμένο από πλευράς απλού συμβολισμού), δες γιατί η μουσική είναι επική και τι ψυχολογία προσπαθεί να σου προκαλέσει, είτε γιατί τα ηχητικά (έχεις προσέξει τον παλμό της καρδιάς σε κάποιες ταινίες αγωνίας και τρόμου) να σου προκαλέσουν υπερένταση και άγχος για να νοιώσεις την ταινία. Επειδή απλά νοιώθω πως το επίπεδο μου δεν αρκεί για τέτοιες αναζητήσεις (είμαι κοινώς πολύ πιο πεζός και απλοϊκός) δεν τα ψάχνω. Αλλά τουλάχιστον να ξεχωρίζουμε τις διαφορές. Και αυτό πάντα όταν μιλάμε για σκηνοθέτες κάποιου επιπέδου και όχι για τον Μήτσο από το κάτω Κακοσάλεση που γύρισε και ολόκληρα 16 επεισόδια του Κακημέρα (στραβή και ανάποδη) Ζωή! Είτε ψάξε για αναφορές στο πως επέλεγε ο Hitchcock να στήσει την εικόνα που θα τραβούσε και για ποιόν λόγο. Υπάρχουν πολλοί τρελλοί σε τούτον τον πλανήτη, για αυτό δεν κατεβαίνω ακόμη.

Το παράδειγμα μου για την B5 θεώρηση είναι πως ποτέ μην βλέπεις την επιφάνεια του χαρακτήρα σε καμία ταινία είτε ακόμη και την επιφάνεια της ιστορίας (το έκανα παλιά, και δεν το έχω ξεπεράσει αλλά προσπαθώ), ψάξε τον χαρακτήρα έχει κάποιο μάθημα να σου δώσει, και φυσικά δεν αναφέρομαι στις B-πολύ ξύλο, πολλές κραυγές ταινίες αλλά σε ταινίας κατηγορίας πάνω απο το LoTR που τουλάχιστον είχε απο πίσω ένα λογοτεχνικό έργο κάποιου μεγέθους (ποιοτικού), που έχτιζε χαρακτήρες και δεν έδειχνε απλές καρικατούρες ανθρώπων. Ο 3D χαρακτήρας (ή round, ή αρχετυπικός έχει πολύ περισσότερα να δώσει), π.χ. η έμμεση χειραγώγηση του Gandalf στο LoTR, σε κάνει να δεις κάποια πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία, είτε το ταξίδι του Sam με τον Frodo (όποιος το διάβασε πριν το edit θα κατάλαβε το mixaρισμα της σκέψης ) σου δείχνει το χτίσιμο της φιλίας και την διαφοροποίηση των δυο χαρακτήρων με άλλους ρυθμούς, και την δυναμική της ιστορίας με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, την απροθυμία και το φόβο του Araghorn να δεχθεί τον θρόνο, φοβούμενος ότι θα χάσει την αξία του, θα φανεί κατώτερος όπως ο πρόγονος του, ή απλά και ο βασικός φόβος του να χάσεις την ίδια σου την ταυτότητα στην υπηρεσία των άλλων, και δεν είναι απλά "μια ταινία που περπάταγαν" (μου το 'χει πετάξει αυτό ένα φιλαράκι...καλά δεν πρόλαβα να τον πιάσω, ζει ακόμη), το οφθαλμοφανές που λές εσύ στην ταινία ήταν η λαγνεία της εξουσίας, και η εγγενής(πηγάζει εκ των έσω?) της ικανότητα να διαφθείρει. Αυτό θα το έβλεπε ο καθένας μας χωρίς προσπάθεια. Σε κάθε ταινία, απο την στιγμή που βγαίνει στον εμπόριο έχεις όλα τα εργαλεία που χρειάζεσαι για να την κρίνεις παρέα με την φαντασία σου, ή αν έχεις τύχη και κάποιο σενάριο, ο γραπτός "λόγος" πάντα έχει αυτό το κάτι που σε κάνει να θεωρείς κάτι πλήρες γιατί είναι στατικό και αναλλοίωτο. Ή μήπως στο Gladiator, στον Braveheart είτε στο τελευταίο Kingdom Of Heaven δεν είδαμε χαρακτήρες ενδεδυμένους και διαλλαλώντες(?) (δεν θυμάμαι πιο δόκιμο όρο) τις αξίες του σήμερα "φορτωμένες" (ή σε καθημερινούς όρους εφαρμοσμένες) σε παλαιότερες εποχές με άλλες αξίες. (Δεν είπα τίποτα για το Dune, γιατί θα μας έβρισκε το 2105 να το συζητάμε ακόμη)

Fallen_Angel wrote: Μάλιστα, μάλιστα. Το Runaway λοιπόν. Ωραιούλι ήταν, δε λέω, κι άνετα εντασσόταν σε αυτά που ξεχωρίζουν από τη μάζα, αλλά δε μπορώ να πω πως μου έκανε και τόοοσο μεγάλη αίσθηση ώστε να το κατατάξω και στα εξαιρετικά. Άνετα το σταμάταγα για να βγω για καφέ. Και για να είμαι ειλικρινής δυο πράγματα μου έχουν μείνει από αυτό τον τίτλο: οι απίστευτα κορυφαίοι περιφερειακοί χαρακτήρες του και η στάση του τυπά που με ψιλοχάλασε σε κάποια σημεία. Τα υπόλοιπα που αναφέρεις δε τα έχω παίξει ποτέ και δε ξέρω κατά πόσο θα διαφωνούσα&#8230;εχχμμμ.. συμφωνούσα ήθελα να πω <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> και γι&#8217; αυτά.

Την τρόμαξα και ετούτη! Μπράβο μου, δεν έχασα αυτήν την μοναδική μου ικανότητα να τους προκαλώ ανασφάλιες!
Το Circue De Zale! Τυπάκος, θέλει να γίνει μάγος! Μαύρο χιούμορ, σάτυρα των "καλούληδων", γραμμένο απο έξυπνη γυναίκα (όχι δεν γίνομαι κακός!!!), πριγκίπισα και Τσιρκο!!! Πολύ δύναμη!
No Action Jackson! Πιτσιρίκος θέλει να παίξει RPG με την παρέα του. Nerdακος!!! Πολύ μπλέξιμο, παπούδες, γιαγιάδες, χαμπουργκεράδες, γυμναστές, DOJO masters, Hippie πωλητές, σε μια φευγάτη ιστορία. Η εκδίκηση των Nerds!
5 Days A Stranger. Αστυνομικό noire (έτσι δεν γράφεται, μεταφυσικό, Κλεφτρόνι μπαίνει σε ένα περίεργο (ίσως και πολύ στοιχειωμένο) σπίτι, φευγάτοι ένοικοι, περίεργα μπλεξίματα, 5 ημέρες, ένα φάντασμα, βούντου, ξεθάμματα, και πολλά άλλα ωραία.

Τσεκάρισε τα! Είναι της κατηγορίας σφηνάκι games! μια ώρα, στο πολύ αργό (για το No Action Jackson είχα γράψει και την λύση στο hints.

Fallen_Angel wrote: Κοίτα&#8230; το τελευταίο που πραγματικά απόλαυσα και στεναχωρήθηκα που τελείωσε ήταν το Still Life. Παρόλα αυτά -όσο κι αν μου άρεσε, που μου άρεσε πολύ- δεν πήρα κι άδεια από τη δουλειά για να μη το σταματήσω. Το τελευταίο παιχνίδι (κι από τα ελάχιστα) για χάρη του οποίου αμέλησα μέχρι και τις υποχρεώσεις μου (αναγκάστηκα π.χ. να πάρω άδεια γιατί δεν είχα καμία όρεξη να το σταματήσω) ήταν το πρώτο Syberia (αυτό που τόοοσο λατρεύεις <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> ). Δε θυμάμαι να σου πω τι έπαιζα πριν από αυτό εκείνη την εποχή και μου φάνηκε τόσο τέλειο το Syberia, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά πως το ξεκίνησα Παρασκευή βράδυ και το έπαιζα μέχρι τελικής πτώσεως (δικής του, όχι δικής μου). Με είχε καθηλώσει, κυριολεκτικά! Κατάφερνε πολύ απλά να με κάνει να θέλω να συνεχίσω και να συνεχίσω και να συνεχίσω&#8230; Παρότι γενικά είμαι λάτρης περισσότερο σεναρίων συνομωσίας, μυστηρίου ή τρόμου, το συγκεκριμένο παιχνίδι πραγματικά με κέρδισε σε βαθμό που ούτε εγώ δε το πίστευα. Τώρα το γιατί&#8230; δε ξέρω κατά πόσο μπορώ να στο προσδιορίσω. Δεν ήταν ότι είχε Το σενάριο, Τη μουσική, Τα γραφικά ή Τους γρίφους (όχι ότι δεν ήταν όλα πολύ καλά). Είχε όμως ένα σύνολο δοσμένο κατά τρόπο τέτοιο που μου προκάλεσε εξάρτηση να δω τη συνέχεια, να προχωρήσω το παιχνίδι. Είχε αυτό το κάτι που εμένα προσωπικά με άγγιξε. Το συγκεκριμένο παιχνίδι πραγματικά μου έλειψε (και τώρα που το σκέφτομαι καιρός να το ξαναπαίξω να δω τι θα μου δώσει τώρα) όταν τελείωσε. Θυμάμαι που εκνευριζόμουν με αυτούς που το έκαναν τόσο μικρό, με τον εαυτό μου που το έπαιξα όλο μαζί και δε το απόλαυσα λίγο λίγο κάθε μέρα, με τη συνέχειά του που δεν είχε ήδη(!) κυκλοφορήσει&#8230; Δυστυχώς όμως δε μπορώ να σου προσδιορίσω γιατί ακριβώς το αγάπησα. Τόση ώρα που γράφω το σκέφτομαι και πραγματικά δε μπορώ να κατασταλάξω σε κάτι συγκεκριμένο. Ήταν το σύνολό του. Ήταν ο τρόπος που εξελισσόταν. Ήταν η φάση στην οποία ήμουν όσο το έπαιζα. Ήταν όλα αυτά μαζί και τίποτε από μόνο του. Αμφιβάλλω αν σε κάλυψα, αλλά δε μπορώ να απαντήσω καλύτερα.
Τώρα βέβαια&#8230; μιλάς με άνθρωπο που έπαθε στα νιάτα του τενοντίτιδα από το Tetris και το Bubble Bubble. Μήπως να μη με έπαιρνες πολύ στα σοβαρά? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Καλά μην ψάχνεις να καλύψεις εμένα. Όταν απαντάς κάτι να σκέπτεσαι πως μαζί με τον συνομιλητή σου απαντάς και στον εαυτό σου, και δίχως να το καταλάβεις κάνεις μια υποσυνείδητη επιλογή ανάλογα με την χρονική στιγμή που γράφεις ή συζητάς. Η μνήμη είναι πολύ volatile (πτητική - η κλασσική αβεβαιότητα του λεξιλογίου, ουδέν άγχος) όσο και των υπολογιστών σε αυτό το ζήτημα, το ζήτημα είναι να σε ικανοποιεί το συμπέρασμα.

Μπα! Ούτε και μένα δεν παίρνω στα σοβαρά. Σε αυτόν τον τομέα πάσχω! Πάντως σκέφτηκες να βάλεις στην εξίσωση (και να σκεφθείς ότι τα μαθηματικά δεν μου άρεσαν ποτέ) τον παράγοντα της πρόσφατης μνήμης, ότι είναι πιο πρόσφατο, ακόμη και αν δεν αξίζει η μνήμη το διατηρεί πιο ζωντανό, ωστόσο μετά από αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα αναδύονται άνετα στο μυαλό μόνο γεγονότα, καταστάσεις, παιχνίδια, που είχαν όντως αξία και που σε άγγιξαν. Κοινώς αυτό που κάπου ανέφερα περί θετικής εμπειρίας, και ισχυρής μνήμης.

Π.χ Πέσμου από το Syberia τι σου έκανε όντως τόσο εντύπωση που δίχως να το παίξεις σου έρχεται αμέσως, θυμάσαι την μουσική, θυμάσαι το σκίτσο, θυμάσαι τα τοπία, τους χαρακτήρες, τι ήταν αυτό που σε εντυπωσίασε πάνω στους χαρακτήρες, τι το ρεαλιστικό είχαν μέσα σε αυτήν την φανταστική αναζήτηση του ονείρου; Προσωπικά μόνο το Kate Walker μου έμεινε αλλά με κάποια προσπάθεια μπαίνει και το μηχανικό κατασκεύσμα με τα σφυροδρέπανα που αποπνέει ένα ανατολικό καθεστώς + και το διαστημοδρόμιο, από τα υπόλοιπα δεν θυμάμαι τίποτα.

Και αυτό το "να το ξαναπαίξω", το έχω πει και εγώ, αλλά δεν ξέρω, ώρες ώρες (ευτυχώς ποτέ στις ταινίες) μου θυμίζει ξαναζεσταμένο φαγητό, που έχει αλλοιωθεί. Plus ότι άμα έχεις και τα άπειρα ενδιαφέροντα ο χρόνος λιγοστεύει επικίνδυνα και που καιρός για επανάληψη, άντε να δεις μια ταινία/επεισόδιο το πολύ μέχρι 5 φορές πλέον. (άντε από εδώ, κοίτα που θυμήθηκα και τον εφιάλτη στο τέλος που έπρεπε να ανακατέψω τα ποτά στο παράκτιο ξενοδοχείο, αλλά δεν θυμάμαι το γιατί).

Fallen_Angel wrote: Εννοείς να χρησιμοποιώ και το delete αν κάνω κάποιο λάθος αντί να περνάω λίγο blanko στην οθόνη μου? Ναι, αλλά μετά&#8230;θα έχω πάνω μου όλη την ευθύνη που κατέστρεψα τη φήμη των γυναικών? Απαπαπα&#8230; πολύ μεγάλες ευθύνες, δε μπορώ να τις πάρω! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->

Ξανθιά είσαι κορίτσι μου?! (καλά δεν θα μπώ στα αστεία, τα έχω βαρεθεί να τα ακούω) Και μετά σου λέει τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν τι τους γίνεται απο υπολογιστές, αμ αν η μητέρα δεν αναλάβει να μάθει υπολογιστή στο παιδί της πως θέλει να το κάνει το σχολείο!

Fallen_Angel wrote: Κι επειδή φεύγω διημεράκι (επιτέλους!) και το μυαλό μου έχει κολλήσει σε αμμουδιές, θάλασσα, χαλάρωση μέχρι αποσύνθεσης, κτλ κτλ&#8230; σταματάω εδώ (άλλο που δε θέλατε)!

Καλό Σαββατοκύριακο!

Επίσης! Αποσύνθεση [που είναι το πτώμα]

Πάω και εγώ για λίγο Wolfenstein (48 με 72 ώρες δηλαδή) για να στανιάρω λίγο μετά απο την βαριά φιλοφική ανάλυση επι παντός επιστητού ή κοινώς της αμπελοφιλοσοφίας, της κουλτούρα του κανάπε, κοινώς του φραπέ, (θα βρώ κι άλλα) κ.λ.π.

Τα ορθογραφικά λάθη αποτελούν μια Courtesy του γράφοντα (Άσε! Που να το περάσω απο το word τωρα... )

Αν στο νέο cut N paste ξέφυγε κάτι πείτε μου να βγάλω την νέα έκδοση του βιβλίου. (κάτσε τώρα να κολλήσω και τα smilies! )

(Ππππσσστττ! Βρε συ μήπως όντως γράφουμε πολύ, έκανα αυτές τις δυο σελίδες PDF και μου βγήκε 56 σελίδες και 3MBs! Θεωρείται φυσιολογικό μέγεθος μιας ψιλής αμπελοφιλοσοφικής κουβεντούλας

Χμμμ...χμ....χμ...μήπως και το καλιτεχνικό σου το πήρες από μια σειρά του Peter David εκεί όπου τα όνειρα πηγαίνουν για να πεθάνουν;!;!;! DC Comics? :shock:

προτείνω στην Fallen_Angel να ανακαλέσει το Λάκωνας διότι πόνεσαν τα ματάκια μου ο_Ο

Mortal wrote: Άσε δηλαδή που από την πλευρά της πολυγραφότητας σας προστατεύει το κορίτσι! Μην ξεχυθώ και στα υπόλοιπα threads... Ποτέ δεν απειλώ...Απλά υπόσχομαι!

Γκούλπ :shock: :shock:

^
|

Καλά μόνο για υπόσχεση κάνεις έτσι! Κοίτα να δείς! Τελικά με φοβούνται! Όντως. Και γαμώτο έχω χάσει και την μισή ταχύτητα πληκτρολόγησης μου τον τελευταίο καιρό.


Off Topic: Αν σου άρεσε το 5 Days A Stranger παίξει οπωσδήποτε και το sequel του 7 Days a Skeptic...

^
|

Άντε τώρα να πατάω και delete, άσε καλύτερα, Ellesar μην αγχώνεσαι παιδί μου, θα πεθάνεις νέος! Και ποιό off-topic, βρε παιδί; Ποιό είναι το topic δηλαδή για να το καταλάβω και εγώ!


Καλά για να μην φάτε flash και αρχίσετε να λέτε πως απαντάω και διαφωνώ και με τον εαυτό μου, (εντάξει δεν έγινα ακόμα Jean D' Arc ) κάποια ατέλειούλα επροκλήθει στο fourm. Ψιλοπράγματα δηλαδη. Και επειδή βαριόμουνα να θυμηθώ τι είχα αρχικά γράψει αυτοσχεδιάζω και πάλι. Το νόημα κάπου εκεί γυρίζει δηλαδή.

Για να απαντήσω απάντησω στο "Θύμα του Σχολείου" (καλά πιστεύεις πως είσαι και το μοναδικό θύμα τους; ), θα έλεγα οι πληροφορίες πάντα είναι ελάχιστες σε όσους τόμους απομνημονευμάτων κι αν εκτείνονται, ή ακόμη και σε όποια άλλη μορφή έρχονται. Που να σε έβαζα να ζήσεις απλά μια μέρα μου, δίχως δουλεια, και να ασχολείσαι μόνο με τα χόμπυ που ασχολούμαι. (Αλλά να μου πεις ξεχνάω ώρες ώρες πως μιλάω με φυσιολογικούς ανθρώπους!) Ή ακόμη και να διαβάζεις τα Ν ανομοιογενή υλικά τα οποία διανθιζουν ένα κατα τα άλλα φυσιολογικό 24ωρο!

Που να πιάσουν κ οι γερές ζέστες ουυυυυυ τη βάψαμε!

CallMeDr wrote: Που να πιάσουν κ οι γερές ζέστες ουυυυυυ τη βάψαμε!

Άμα πιά! Με τον καλό τον λόγο στο στόμα!
Εγώ αγαπητή μου δροσούλα έχω, εσείς δεν ξέρω!

Fallen_Angel wrote: I couldn&#8217;t agree more! Παρόλα αυτά, δυστυχώς υπάρχουν συγκεκριμένα θεματάκια που καλώς ή κακώς ανάβουν τα αίματα. Tα της πίστης εντάσσονται φυσικά σε αυτά. Για να είμαι ειλικρινής θα πρέπει να σου πω πως και τα δικά μου αίματα ανάβουν πολλές φορές με τέτοιες συζητήσεις, καθώς απαντήσεις του στυλ &#8220;έτσι είναι γιατί έτσι σου λέω ότι είναι&#8221; ή &#8220;υπάρχει θεός γιατί πολύ απλά το πιστεύουν όλοι, ποια είσαι εσύ να πεις ότι δεν υπάρχει&#8221; με κάνουν έξαλλη και αδυνατώ να συνεχίσω να μιλάω (τουλάχιστον ήρεμα). Επειδή λοιπόν ούτε για τον εαυτό μου δε μπορώ να υποσχεθώ πως θα behave&#8230; άστο καλύτερα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Οκ! Το αφήνω! Αλλά την άλλη φορά ζήτα τους φωτογραφίες και όχι φανταστικές illustrations λιπόσαρκων γενειοφόρων ανδρών με πυραμίδες, τριγωνικά φώτα, και λοιπά πάνω από το κεφάλι τους, που κρατάνε βιβλία και σε κοιτάνε σαν πωλητές. Η φαντασία είναι όμορφη μόνο όταν είναι αθώα και μη εμπορική, και όλα αυτά δεν έχουν την παραμικρή αθωήτητα (at least for me). Δεν χρειάζεται διαρκώς να behave, απλά θεωρείς πως τα "παιδιά σου" δεν είναι ακόμη ώριμα να βγουν στον κόσμο και χρειάζονται τεχνητά/φανταστικά στηρίγματα. Και με ένα παιδί δεν τσακώνεσαι, ποτέ, (έχεις δει κανέναν να τσακώνεται μαζί μου εδώ μέσα!), αλλά απλά χαμογελάς όλο γνώση και το αφήνεις να φαντάζεται (θα μεγαλώσει, που θα πάει, δεν θα μεγαλώσει κάποτε)! Και όντως τους κάνεις όλους να ανησυχούν! Δεν μπορείς να πεις είναι ένα αρκετά "τεκμηριωμένο" επιχείρημα και ένας τρόπος αντιμετώπισης για τα ευαίσθητα νεύρα. Βέβαια προσωπικά αν μου θίξουν κάτι όντως "ιερό" θα τους πάρει και θα τους σηκώσει! Αμ πως! Ορίστε είπα πολλά χωρίς να πω το παραμικρό! Βλέπεις και πως την συμφωνία, κάθε μυαλό την σκέπτεται διαφορά και την ανάγει σε άλλα επίπεδα (ανωριμότητας;

Fallen_Angel wrote: Κοίτα να το διαβάσεις τώρα, δε νομίζω πως αξίζει. Είναι από αυτά τα βιβλία που σε συναρπάζουν στα νιάτα σου (γυμνάσιο, άντε λύκειο) με τη φαντασία τους (γιατί από ύφος γραφής άστο καλύτερα...), αλλά δεν είναι από αυτά που ενδείκνυνται για ανάγνωση κατ&#8217; επανάληψη. Για τους συγγραφείς έχεις δίκιο, δεν είναι κανένας από αυτούς. Είπαμε γνωστή ιστοριούλα, όχι γνωστός συγγραφέας! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Ποιανού είναι&#8230; χμμμ&#8230; να σου πω πως δε θυμάμαι?! Ενός κληρικού ήτανε&#8230; McDonald τον έλεγαν? Πεινάω και μου έρχεται αυτό? Θα σε γελάσω. Το βιβλίο πάντως το λένε Lilith.

Ένσταση κύριε πρόεδρε...ωχ, λάθος, αυτό το λέμε στο δικαστήριο, ξεχάστηκα. Ελάχιστα βιβλία παλιά (ακόμη και παραμύθια) δεν σε συναρπάζουν σε κάθε ηλικία και κάθε εποχή (εξαιρουμένων Koontz (μετά τα 10 πρώτα), Grisham, Clancy, Crichton, και ο Stephen King στα τελευταία του), απο εκεί και μετά τα βιβλία που διαπραγματεύονται το φανταστικό σε πιάνουν κάθε φορά που τα ανοίγεις, α) αν είναι καλογραμμένα τουλάχιστον σε ύφος και τα διαβάζεις στην γλώσσα που γράφτηκαν, β) αν είναι μεταφρασμένα και μεταφράστηκαν σωστά και όχι άρπα-κόλλα. Εξαιρούνται, υπό όρους, τα βιβλία που όταν τα διαβάζεις ψάχνεις να βρείς τον DM, σου λείπουν τα ζάρια, και στο μυαλό σου σε κάθε μάχη υπολογίζεις το AC, άντε και που μια στις πόσες ανοίγεις και το Monster Compendium. Το Lilith, κάτι μου θυμίζει (βαριέμαι να πάω στον Google τώρα), σχετικά με την πρώτη γυναίκα, vamp κατηγορία, Ιουδαϊκός θρύλος, και απο κληρικό (αν είναι αυτός που σκέφτομαι απο τους φίλους του Lovecraft τότε γράφει καλά.), μάλιστα, κάπου πρέπει να το έχω. Θα το κοιτάξω. Thanks!

Fallen_Angel wrote: Και μιας που λέμε για βιβλία: δε ξέρω βέβαια ακριβώς τι σου αρέσει (μια γενική εικόνα την έχω αλλά ως εκεί), αλλά θα σου πρότεινα να διαβάσεις το &#8220;Οχτώ&#8221; (μη με ρωτήσεις ποιανής είναι κι αυτό, δε θυμάμαι). Το διαβάζω αυτές τις μέρες και μπορώ να πω πως είναι πολύ καλό (προσωπική άποψη φυσικά)!

Για τίτλους βιβλίων πάντα ψάχνω μολονότι σε λίγο θα ψάχνω έτσι όπως πάει για νέο σπίτι να βάλω μέσα τα αδιάβαστα, αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο. Ωστόσο το να δώσω eight ή οχτώ book fiction το ποιό πιθανό θα είναι να λάβω μερικές εκατοντάδες hits, οπότε θα μου ήταν λίγο δύσκολο (κάτσε μήπως γράφει και ένα From A Buick ( κάπου εκεί τριγύρω? χλωμό άλλα είπα να κάνω μια προσπάθεια) να το ψάξω.

Fallen_Angel wrote: Ααα! Συγγνώμη αλλά ή κάνουμε μια δουλειά ή δεν την κάνουμε. Το να έχει μόνο εναλλακτικές διαδρομές αλλά προσχεδιασμένο ending θα ήταν απλά μια καλή αρχή. Δε θα μου αρκούσε όμως. Θα ήθελα να μου δίνει τη δυνατότητα ένα παιχνίδι να τελειώνει με 3,4,5 διαφορετικούς τρόπους αναλόγως των επιλογών μου κατά τη διάρκειά του. Π.χ. αν γνώριζα ένα χαρακτήρα που θα με μυούσε μετά στη μαγεία, να έχω τη δυνατότητα να χρησιμοποιώ τη μαγεία σε όλο το παιχνίδι και να κατέληγε σε ένα μαγικό ending η ιστορία. Αν πάλι δεν τον γνώριζα, να μη μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη μαγεία (να χρησιμοποιούσα π.χ. τη λογική) και να κατέληγε σε ένα αληθοφανές ending. Αν γινόταν κάτι τέτοιο σαφώς το παιχνίδι θα έπαιρνε τη δική μας προσωπικότητα (τουλάχιστον την πρώτη από τις φορές που θα το παίζαμε), αλλά παράλληλα θα έπαιρνε κι ένα δικό του χαρακτήρα που προσωπικά θεωρώ κορυφαίο.

Καλά και ποιός δεν θα το ήθελε, αλλά ακόμη μας λείπουν οι πανίσχυροι υπολογιστές, η Τεχνητή Νοημοσύνη, και τα κινηματογραφικά προγράμματα που θα χρειάζονταν για να παράγουν real-time το περιβάλλον και τους χαρακτήρες. Ευκαιρία να μάθεις και προγραμματισμό (προσωπικά τον έχω αφήσει 8 χρόνια πίσω μου και ησύχασα), και να βρεις πολύ μα πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο άπειρα κεφάλαια, και τεράστιες χωρητικότητες (ένα BluRay-DVD των 4 Layers ίσως θα ήταν καλή λύση για τα πρώτα 5 λεπτά του 1ου κεφαλαίου). Παίζω τον δικηγόρο του διαβόλου αλλά πρέπει να προστατέψω απο εμάς τους πρώην συναδέλφους! Α! Να μην το ξεχάσω και πόσους σεναριογράφους; <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Πέρα απο το αστείο θα το δούμε αυτό στα επόμενα χρόνια αλλά πιο πολύ στα Strategy, ίσως και τα RPG που έχουν γενικά quests Τα adventure μάλλον θα πάρουν την μορφή που ώρες ώρες μας ξενίζει (και εμένα άλλα όχι πάντα), του 3D δηλαδή, που γράφονται και συντηρούνται και ευκολότερα, και απο εκεί και μετά απλά θα ξετρυπώνει ο καθένας μας τα σεναριακά bugs καθώς για να ανοίξεις τις επιλογές του σεναρίου αυτόματα πολλαπλασιάζεις τα σκηνικά, τους διαλόγους, τους χαρακτήρες, κ.λ.π, οπότε αν εσύ υπερβείς τα όρια του χάρτη και μπείς σε άλλη περιοχή που το σενάριο δεν θα έχει υπολογίσει θα έχεις πολλούς περίεργους διαλόγους. Και αυτό το λέω γιατί μου έθεσες δυο σεναριακές επιλογές, η τρίτη που σκέφτηκα εγώ και που θα μου άρεσε είναι λογική και μαγεία μαζί με έναν sidekick που θα του φορτώνεις ότι θα ήταν δυνατόν να λερώσει τα χέρια σου.

Για να δώσω ένα closure στο συγκεκριμένο ζήτημα θα έλεγα πως θα πρέπει να περιμένουμε καμιά 1000τηρίδα για τα διαδραστικά περιβάλλοντα του Star-Trek (Holodeck) με τους δυναμικούς χαρακτήρες (smart programs, photonics), και τις πολύπλοκες story-lines, που απλά θα επιλέγεις ψυχολογικό profile χαρακτήρα/ων και θα τους ενσωματώνεις κατά βούληση ανάλογα με τις ανάγκες του σεναρίου και που τα σκηνικά θα είναι όντως δυναμικά και ρεαλιστικά συγχρόνως (γιατί να ακούω την βροχή να τρέχει, αφού θα μπορώ να γίνω μούσκεμα μέσα της, κάνει αυτή η αληθοφάνεια

Fallen_Angel wrote: Ξεκινώντας από το τέλος&#8230; όχι που δε διαφωνούσες πάλι! Ευτυχώς να λες, αλλιώς θα ήταν και βαρετό: &#8220;Ναι, ναι, συμφωνώ&#8221;. Πολύ ενδιαφέρον! Θα με παρακινούσες να μη σκεφτώ τίποτε παραπάνω και φυσικά θα μου κέντριζε το ενδιαφέρον αυτός ο διάλογος για τουλάχιστον μισό λεπτό! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->

Προτιμώ να τα παίρνω όπως έρθουν. Μεγαλύτερη ελευθερία σκέψης, ή μικρότερο attention span, διαλέγετε και παίρνετε. Είδες που η διαφωνία είναι όντως είναι καλό εργαλείο διαλόγου! (Γαμώτο γιατί δεν πιάνει ποτέ στην βουλή, όμως! Μάλλον είμαστε από άλλο πλανήτη τελικά! ) Η διαφωνία είναι το υπέροχο πράγμα που είχε η ανθρωπότητα! Αν δεν διαφωνούσε ο Γαλιλαίος πως η Γη γυρίζει που θα είμασταν τώρα; Το κακό θα ήταν βέβαια να διαφωνούσε η Γη με εκείνον! Διαφωνώ επί της διαφωνίας.

Fallen_Angel wrote: Κι επί του θέματος&#8230;

??? Θέματος!?

Fallen_Angel wrote: η διαδικασία του να αναλύεις τα πάντα (σε σημεία συχνά &#8220;αηδίας&#8221;) είναι ένα μικρόβιο που ή το έχεις ή δε το έχεις. Πιστεύω πάντως πως οι περισσότεροι εδώ μέσα το έχουμε, οπότε θα θεωρήσω ως δεδομένο πως συνηθίζουμε να αναλύουμε το κάθε τι. Ως εκ τούτου θα συμφωνήσω με τη λογική που περιγράφεις στις δυο πρώτες γραμμές. Ως ένα σημείο όμως! Από μόνος σου είπες το κορυφαίο &#8220;αυτό θέλει μεγαλύτερη ανάλυση και απομυθοποίηση οπότε άσε γιατί μετά θα χαθεί το είδος&#8221;. Αυτό τι σημαίνει? Ότι η πολλή ανάλυση συχνά στερεί τη &#8220;μαγεία&#8221; που μας περιβάλει (πολύ απλοϊκά).

Κάτσε. Όχι! Εγώ απλά το έθεσα έτσι επειδή θεωρώ πως δεν είμαι ο κατάλληλος για να το αναλύσει, γιατί απλά έχω απομυθοποιήσει πολλά από όσα έχω ασχοληθεί (έως κάποιου επαρκούς σημείου, τουλάχιστον επαρκούς για την αφεντιά μου). Η ανάλυση της πραγματικότητας υπό το πρίσμα του καθενός απο εμάς θα έφερνε, απλά, αναπόφευκτα, διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν μιλάω για την ανάλυση των φυσικών νόμων, αλλά για την ανάλυση των καθαρά υποκειμενικών χαρακτηριστικών καλούμενων και εμπειρίεςς & αντιδράσεις της μονάδας (που κάποιοι ονόματι ψυχολόγοι προσπαθούν να κοπαδοποιήσουν αποκαλώντας τα και σύνδρομα!) Θα μπορούσα, ωστόσο, να πω ότι αντί να στερεί την μαγεία ίσως να την ανεβάζει σε ένα νέο επίπεδο, το οποίο θα πρέπει να προσπαθήσεις για να φτάσεις, και ίσως να είσαι και μόνος σου όταν φτάσεις εκεί. Η ανάλυση κάποιες στιγμές μοιάζει με τον βράχο του Σίσυφου, αλλά στο αντίστροφο. (Σκέψου να σε σπρώχνει εσένα ο βράχος, πολύ cartoonίστικο μου βγαίνει). Αν είσαι σαδιστής του εαυτού σου!

Fallen_Angel wrote: Πραγματικά πιστεύω ότι γι&#8217; αυτό και μόνο το λόγο πρέπει να βάζουμε και κάποια όρια στην ανάλυση (όσο δύσκολο κι αν είναι μερικές φορές αυτό). Είναι όντως ωραίο (έως κι ανάγκη) να ξέρεις γιατί σου αρέσει κάτι. Αλλά η γενική κρίση του χι πράγματος (παιχνίδι, τόπος, φαγητό, whatever) έως την ειδική κρίση του απέχουν μακράν. Προτιμώ να ξέρω χωρίς όμως να χάνω τη μαγεία που έχει κάτι να μου προσφέρει. Παίζουν πολλά ρόλο: πώς, γιατί, πότε&#8230; Το χρήσιμο κι επιθυμητό μπορεί να καταντήσει παράγοντας στέρησης άλλων όμορφων συναισθημάτων. You follow?

Λειτουργικός ακόμη, τα νευρωνικά δίκτυα λειτουργούν ακόμη! Όντως έχεις δίκιο, αλλά κάποιες στιγμές αυτό που κάποιος αποκαλεί όμορφο συναίσθημα, ο άλλος ίσως να το θεωρεί υπερβολικό ή περιτό (ή και αρνητικό), και ίσως να είναι και οι δυο σωστοί, είτε και οι δυο λάθος. Τα πως, γιατί, και πότε δεν είναι απλά μια διαβάθμιση της ανάλυσης για να καταλήξουμε σε περισσότερα συμπεράσματα; Όταν ξέρεις κάτι έστω και ελάχιστα καλύτερα απλά επιτρέπεις να "παρασυρθείς" από κάτι ή όχι. Η "μαγεία" που λές και που όλοι μας λέμε κάποιες στιγμές, την λέμε σχεδόν πάντα ποιητική αδεία, γιατί σε όλα ότι κάνουμε υπάρχει κάποια λογική, που ωστόσο και εμείς οι ίδιοι πολλές φορές υποσυνείδητα δεν την κατανοούμε ή τουλάχιστον δεν την έχουμε πλήρως αναλύσει στα εργαστήρια μας για να την κατανοούμε κλινικά. Ή ίσως την κατανοούμε σε κάποιο επίπεδο αλλά απλά δεν είμαστε έτοιμοι να την δεχθούμε. Άστο καλύτερα έχει αρχίσει να βγαίνει ο απαισιόδοξος απο μέσα μου και είναι κομμάτι κουραστικό να τον κρατάω υπό έλεγχο.

Fallen_Angel wrote: Ααα! Αναλαμπή! Θυμάμαι που κάπου διάβασα πως κάποιον τον είχε χαλάσει το ντύσιμο της Victoria στο Still Life. Έλεγε πως το γεγονός ότι φορούσε μίνι φούστα, ένα jacket και μπότες μέσα στο καταχείμωνο αποτελούσε παράγοντα αντιρεαλισμού (άκουσον άκουσον). Πώς είναι δυνατόν αυτός ο ίδιος άνθρωπος να ταυτιστεί με τη Victoria και να μπει στο πετσί του ρόλου όταν έχει κολλήσει σε αυτή τη λεπτομέρεια? Στην προσπάθειά του να βρει το &#8220;ασύμβατο&#8221; στο παιχνίδι (γιατί μόνο έτσι μπορώ να το μεταφράσω αυτό), στέρησε στον εαυτό του τη δυνατότητα να μπει πραγματικά στο ρόλο της Vic και στον κόσμο του παιχνιδιού. Τι κέρδισε?! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Όταν κάτι δεν σου αρέσει ή δεν πλησιάζει στον τομέα των "ιερών" ενδιαφερόντων σου, υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να το αντιμετωπίσεις. Ο πιο φυσιολογικός θα ήταν απλά ή να παραδεχθείς πως δεν σου αρέσει και απλά να το αφήσεις (φυσικά κάτι τέτοιο δεν πιστεύω να συμβεί με το Πιθηκονήσι! ) ) να πέσει, ή να το συζητήσεις απλά με μειωμένο ενδιαφέρον, ή να του βρείς ελλατώματα (είναι χαρακτηριστικό της φύσης μας, το έχω ζήσει άπειρες φορές όταν συζητώ με άλλους), κοινώς να μειώνουμε ή να απομακρύνουμε ότι δεν μας αρέσει. Με μαστίγιο τον έβαλες τον άνθρωπο να το παίξει; Να σου αντιστρέψω το ερώτημα! Τι έχασε?!?

Όσο για το "να βρεί το "ασύμβατο"" άσε γιατί έχω φιλαράκι που βλέπει τις ατέλειες σε ταινίες χωρίς καν να προσπαθεί, θα έλεγα ότι είναι πρόβλημα υπερβολικής παρατηρικότητας, αλλά η παρατηριτικότητα είναι κάτι θετικό, οπότε θα μπορούσα να θεωρήσω πως είναι στοιχειώδες χαρακτηριστικό κάποιων να βλέπουν όντως τις ατέλειες, ή τα άτοπα.

Fallen_Angel wrote: Για &#8220;λίγους&#8221; κι &#8220;εκλεκτούς&#8221;? Αυτό θα μπορούσες να το πεις και σήμερα, καθώς το κοινό των adventures είναι από τα μικρότερα μεταξύ των gamers. &#8220;Ψυχωτικούς&#8221; και με &#8220;τάσεις άρνησης προς ό,τι mainstream&#8221; όμως όχι. Το ότι επιλέγεις κάτι που δεν επιλέγει η πλειοψηφία δε σε κάνει ούτε ψυχωτικό ούτε αντιδραστικό (εκτός φυσικά αν η επιλογή σου βασίζεται σε αυτό). Πολύ απλά τα γούστα διαφέρουν. Τα adventures συγκεκριμένα είναι κάπως&#8230; &#8220;ιδιόρρυθμα&#8221; παιχνίδια. Απαιτούν σκέψη και πολλοί δε βρίσκουν ευχαρίστηση όταν, γυρνώντας από μια μέρα στη δουλειά, ένα παιχνίδι απαιτεί από το κεφάλι τους να συνεχίσει να καταναλώνει φαιά ουσία. Απαιτούν υπομονή και πολλοί βαριούνται να κοιτάνε την ίδια οθόνη μισή ώρα συνέχεια ψάχνοντας για κάτι, προτιμούν κάτι πιο ανάλαφρο, κάτι πιο γρήγορο. Απαιτούν να έχεις λίγη ικανότητα κρίσης, σύγκρισης, λίγη φαντασία, λίγο μυαλό γενικά και πολλοί το έχουν σε stand by mode χρόνια τώρα (είναι δυνατόν να τα φέρουν στην επιφάνεια χάριν ενός παιχνιδιού?). Απαιτούν να θες να ζήσεις μια ιστορία παίζοντας, όχι απλά να εκτονωθείς. Και πολλά πολλά άλλα. Anyway&#8230;

Δεν είπα κάτι τέτοιο! Παρακαλώ πολύ μην μου βάζετε λόγια στο στόμα (έχω αρκετά δικά μου να πω!!! Κι αν τα είπα θα τα πείτε με την δικηγόρο μου) Απλά θεώρησα φυσιολογικό να πως αφου η "ώριμη κοινωνία" (όχι η εργαζόμενη και με τα Ελληνικά απαιτητικά ωράρια) προτιμά να κάτσει να δεί ένα βραζιλιάνικο, ή ένα ανόητο τηλεπαιχνίδι της κακιάς ώρας, η να ουρλιάζει σαν προβληματικός (και όχι άτομο με ειδικές ανάγκες γιατί θα μείωνα τα συγκεκριμένα άτομα και δεν μου αρέσει) απο το δαφνί (και να τα σπάζει κιόλας) επειδή ένας απο 11 άσχετους έβαλε ένα κλωτσοσκούφι σε ένα μεταλικό πλαίσιο με ένα ψαράδικο δίχτυ απο πίσω, εμείς (οι gamers και κατ'επέκταση οι adventurαδες) τότε είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα οπότε δεν είναι δικό μας πρόβλημα αλλά της κοινωνίας! Άμα πια να τα βλέπουμε και υπό την σωστή θεώρηση αγαπητή μου. (Τα 'πα και ησύχασα!)


Τα adventures δεν είναι "ιδιόρυθμα" ποτέ δεν ήταν, ήταν μια εξελιγμένη μορφή ψυχαγωγίας που ωστόσο απαιτεί και μεγάλους χρόνους σύλληψης, προγραμματισμού, παραγωγής προώθησης, κάτι που οι εταιρείες καλώς ή κακώς δεν έχουν. Αλλοι προτιμούν την "περιπέτεια" της καθημερινότητας, ενώ άλλοι προτιμούν μια περιπέτεια σε φανταστικούς κόσμους.

Το να κοιτάς την ίδια οθόνη μισή ώρα (pixel-hunting μου βρωμάει αυτό) δεν είναι και ότι καλύτερο θα έλεγα, άλλα όλοι μας έχουμε παίξει ένα myst κάποτε και ξέρουμε πως όντως συμβαίνει. Όσο για την φαντασία που λες, τότε γιατί δεν παίζεις κάτι που δεν έχει τα τέλεια γραφικά και τον τέλειο ήχο; Ε; Εκεί θα δούλευε η φαντασία σου στο μέγιστο συμπληρώνοντας τις ελλείψεις. Το ίδιο φυσικά θα μου πεις και εσύ να κάνω στο ζήτημα του σεναρίου, όποτε είμαστε πάτσι. Το πιο γρήγορο πάλι είναι σχετικό αν πεις σε κάποιον που παίζει σκάκι να παίξει ένα παιχνίδι στον υπολογιστή θα το βρει υπερβολικά γρήγορο. Όλες οι ικανότητες που θέτεις υπάρχουν σχεδόν στον καθένα μας, στον Α ή στον Β βαθμό, αλλά πολλές φορές οι εταιρείες (για τις οποίες έχω πολλά ράματα για τις γούνες τους) λένε θέλω ένα παιχνίδι για να βγάλει ο μέσος παίκτης τόσες ώρες, τι γρίφο θα τους πετάξουμε μέσα για να τραβήξει το παιχνίδι.Και δεν λένε έχουμε αυτούς που θέλουν κουβεντιαστό παιχνίδι, έχουμε αυτούς που θέλουν το μοναχικό αέρινο περιβάλον, έχουν εκείνους που θέλουν συνδιασμούς των δυο και φανταστικό (ή σύγχρονο) σκηνικό, τι έχουμε να τους δώσουμε; Φυσικά και οι απαιτήσεις από πλευράς μας τείνουν στον άπειρο, οπότε πολλές φορές τα προϊόντα τους δεν μας αγγίζουν, και ίσως να μην φταίνε κι αυτοί.

"και πολλοί το έχουν σε stand by mode χρόνια τώρα" Πως με κατάλαβε γαμώτο, πως αποκαλύφθηκα!

Fallen_Angel wrote: Τι δημοκρατική θεώρηση είναι αυτή? Η αλήθεια είναι αυτή που λέω εγώ κι απλά πρέπει να διευρύνουμε τη σκέψη σου για να τη δεις κι εσύ! Χαχα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P -->

Δηλώ όντως δημοκρατικός όταν οι υπόλοιπες απόψεις ταυτίζονται με την άποψη μου, αγαπητή μου! Για τις υπόλοιπες απόψεις απλά χρησιμοποιώ βραστά αυγά, γκλόμπ, καυτό μολύβι, κ.λ.π. ωσότου να ταυτισθούν και εκείνες με την δική μου!

Fallen_Angel wrote: Η αλήθεια σπάνια είναι μια (σε τέτοια ζητήματα). Είναι αλήθεια πως η γη περιστρέφεται (μια αλήθεια μόνο). Είναι όμως αλήθεια πως η γνώση προσφέρει ευτυχία? (πολλές αλήθειες). Εξαρτάται από το ποιος την ψάχνει, πότε την ψάχνει, από πού την κοιτάει, κτλ κτλ κτλ. Τι ορίζουμε ως αλήθεια όταν δεν αφορά standard πράγματα όπως τα φυσικά φαινόμενα, τους νόμους, κτλ? Το σύνηθες? Το λογικότερο? Το περιπλοκότερο? Αυτό που έτυχε να επικρατήσει? Συγγνώμη, αλλά όταν πρόκειται για θέματα που αφορούν στους ανθρώπους η αλήθεια μπορεί (έως είναι βέβαιο) να μην είναι μόνο μια. Εκτός φυσικά αν μιλούσαμε σε άλλο επίπεδο (βιολογία, χημεία, φυσική) αλλά με αυτά θα ξεφεύγαμε τελείως! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Άλλο πράγμα η αλήθεια ως έννοια, άλλο η αλήθεια του παρατηρητή, και άλλο εκείνου που την βιώνει. Ας το κατεβάσω λίγο το ζήτημα στην καθημερινότητα, αν έχεις μια ισχυρή επιρροή απο κάτι (π.χ. adventures) που για εσένα είναι μοναδικό, αυτόματα η "αλήθεια σου" προς τους άλλους δεν έχει φορτωθεί απο υποκειμενικότητα και συναίσθημα; (Για να μην νομίζεις ότι αγαπάμε τα παλιά γιατί έχουν αξία); Άρα αυτόματα ότι λες θα είναι φορτιμένο από αυτό. Αν πάλι έχεις ψάξει για στοιχεία γύρω από ότι σε ενδιαφέρει απο πολλές πηγές, όπως συζητήσεις, συνεντεύξεις, σχόλια, έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου κάτι που προσεγγίζει περισσότερο την αλήθεια, αλλά πάλι μόνο για εσένα και για την τρέχουσα χρονική περίοδο. Γιατί καθετί το έχεις κρίνει βάση των εμπεριών σου οπότε όλες οι επιλογές είναι επηρεασμένες και αν το ξανασκεφθείς μετά από κάποια χρόνια θα καταλήξεις σε άλλα συμπεράσματα, και άλλες αλήθειες.

Πώς!? Ξεφύγαμε!? Δεν μας άφησαν?!?!?

Fallen_Angel wrote: Θα επιμείνω πως το κοινό των adventures ήταν αναλογικά μεγαλύτερο από αυτό που είναι τώρα, με μόνο γνώμονα τη λογική. Όσες περισσότερες εναλλακτικές επιλογές δίνονται σε ένα κοινό, τόσο περισσότερο αυτό διασπάται. Κάποιος που την παλιά εποχή θα έπαιζε adventures (γιατί αυτά θα του άρεσαν περισσότερο μεταξύ των εναλλακτικών του) σήμερα μπορεί κάλλιστα να παίζει RPG ή strategy (παραδείγματος χάριν). Άρα αναλογικά, ακόμη και το κοινό των adventure games έχει σπάσει κι έχει ενσωματωθεί και σε άλλες υποομάδες. Το marketing (όπως το όρισες) δε νομίζω πως παίζει κάποιο ουσιαστικό ρόλο σε αυτό. Μπορεί να αυξάνει τον αριθμό των pc gamers γενικά αλλά δε νομίζω πως επηρεάζει ανοδικά το κοινό των adventure gamers ειδικά. Και θα σου εξηγήσω σε λίγο γιατί το πιστεύω αυτό.

Έχωντας διαβάσει ως κάτω το κείμενο, ξαναγυρίζω στην αρχή. Λοιπόν το κοινό ήταν μεγαλύτερο τουλάχιστον στα PC, γιατί κάποιοι ψαχτήκαν και με τα απλά χρωματάκια της CGA και της Hercules για γραφικά, το speakerάκι με τα beep του, και με πολύ καλά σεναριάκα βγάλαν μερικά παιχνίδια που έπιασαν τον κόσμο που βρισκόταν κοντά στα PC στο ξεκίνημα τους. Όντως οι εναλλακτικές επιλογές (θεωρητικές εναλλακτικές) έκαναν κάποιους να στέκονται μεταξύ δυο ή περισσότερων κατηγοριών gaming. Βέβαια όταν βλέπουν έναν καλό τίτλο σε κάθε κατηγορία ασχολούνται μαζί του γιατί αλλιώς δεν είμασταν απλώς fans θα ήμασταν καθαροί fanatics και αυτό δεν θα ήταν κι ότι πιο ευχάριστο. Για να πάει κάποιος σε μια άλλη κατηγορία παιχνιδιά χρειάζονται να τον προσελκύσεις με τέτοιο τρόπο που να είναι αδύνατον να αρνηθεί, άρα το marketing έδειξε για τα καλά τα δόντια του. π.χ. κάποιοι που έφυγαν για το στρατόπεδο action δεν ξαναγύρισαν ποτέ, άλλοι έγιναν φανατικοί strategάδες, άλλοι sportοχτυπημένοι και λοιπά. Οπότε το κακό έγινε. Μετά περιορίστηκαν οι πόροι, οπότε και καταλείγουμε εδώ που είμαστε.

Fallen_Angel wrote: Από τη στιγμή που το pc έγινε μέσο διασκέδασης και παιχνιδιού, ποια ομάδα θα τράβαγε περισσότερο απ&#8217; όλες? Αυτή που το όνομα της είναι αλληλένδετο με τα παιχνίδια και που έχει και το χρόνο (και πρέπει) να ασχοληθεί με τα παιχνίδια: τα παιδιά.

Χμ! Δεν έχουν όλοι οι δημιουργοί παιχνιδιών παιδιά, για να θέλουν να γράψουν κάτι παιδικό. Και η αγορά που ξεκίνησε κάπου το 80 ή ίσως και νωρίτερα με τα Dungeon Games, με τα Spectrum, Commodore, Amstrad ήταν ώριμοι όταν τα PC μπήκαν δυναμικά στον χώρο της ψυχαγωγίας. (Π.χ εγώ στα 15 μου είχα spectrum, και στα 18 μου Commodore, το pc το πήρα για την σχολή μου 6 μήνες μετά και το πρώτο καθαρό adventure μου το έπαιξα το 1988-89). Όλοι εμείς από τις πρώτες φουρνιές του Home gaming ήμασταν οι πρώτοι εν δυνάμη αγόραστες των τίτλων των εταιρειών, και στην ουσία, τις ανάγκες μας κάλυπταν τα πρώτα χρόνια όπως θεωρητικα και σήμερα, απλά σήμερα που το εργαλείο PC μπήκε στην ζωή πρέπει να γίνει πιο ευκολοπρόσβατο και εύπεπτο απο την επόμενη γενιά και ούτω καθεξής. Η Sierra πολύ αργότερα ξεκίνησε την σειρά των παιδικών με τα mother goose, puff puff(?) και λοιπά.

Fallen_Angel wrote: Αναπόφευκτα λοιπόν και οι διάφοροι τίτλοι που κυκλοφορούν έχουν ως κύριο στόχο τους τη μεγαλύτερη αγοραστική τους μερίδα: τα παιδιά. Παρόλα αυτά, πιστεύω πως τα adventures συγκεκριμένα δεν απευθύνονται στα παιδιά (κατά κύριο λόγο τουλάχιστον), αλλά σε μεγαλύτερες ηλικίες. Οι οποίες όμως μην ξεχνάμε πως δεν έχουν τον άπλετο ελεύθερο χρόνο για να αφιερώσουν στα παιχνίδια, κι επιπλέον έχουν σαφώς μεγαλύτερες απαιτήσεις από ότι τα παιδιά (και καθαρά λόγω ηλικίας να το δεις).

Όταν γράφεις κάτι που είναι μόνο για ενήλικους λέει πάνω στο κουτί (τουλάχιστον το λέει) for mature players only, Extreme Violence, (18+ λέει πάνω στο κουτί του Doom), κοινώς 18-100, και όχι τα παιχνίδια που ανοίγουν το φάσμα του 12-100 για να πουλήσουν. Για τα παιδιά υπάρχει άλλη αγορά και είναι 2-4, 4-7, 7-12, 12+, 15+ από ότι θυμάμαι τουλάχιστον. Τα adventures τα πιό πολλά έχουν ένα 12+ πάνω τους και τελειώσαμε, οπότε μάλλον προς όλους μας πάει η διαφήμιση.

Fallen_Angel wrote: Οπότε για να τις κερδίσεις (αυτές τις ηλικίες) και να τις έχεις σταθερούς πελάτες σου δε μπορείς να θυσιάσεις την ποιότητα για την ποσότητα. Δε θα εκτιμηθεί και δε θα αποφέρει καρπούς.

Δεν πιστεύω αγαπητή μου πως ενδιαφέρονται οι εταιρείες κατά κύριο λόγο για αυτό. Υπάρχουν κάποιες που βγάζουν μόνο ποιότητα από πλευρά κώδικα τουλάχιστον, όπου ξέρεις πως θα τελειώσεις το παιχνίδι σου όταν θέλεις εσύ και όχι όταν βγάλει patch η εταιρεία. Η Ubisoft μετά απο 2 χρόνια κυκλοφορίας δεν είχε βγάλει patch για το Stupid Invaders της Xilam, το είχα τελειώσει με saves μετά απο το σημείο που κόλλαγε (βέβαια το φταίξιμο ήταν και δικό μου, γιατί τα πάντα τα δουλεύω σε Windows 2000 απο την μέρα που βγήκαν και δεν είχα δει πως η υποστήριξη στο συγκεκριμένο λειτουργικό ήταν off.) Σεναριακά όπως λες τα παιδιά δεν έχουν πολλές απαιτήσεις, αλλά μεγαλώνουν γρήγορα όμως και οι εταιρείες που δεν θα προσέξουν απλά θα δηλώσουν κι αυτές με την σειρά τους πτώχευση όπως και πολλές άλλες.

Fallen_Angel wrote: Και για να επανέλθουμε στο marketing, δεδομένων των όσων είπαμε περί ηλικιών που απευθύνονται τα adventures, ένα επιθετικό marketing που στοχεύει κυρίως στα παιδιά πώς θα επηρεάσει κάποιον μεγαλύτερο? Στην καλύτερη απλά δε θα τον επηρεάσει και θα τον αφήσει αδιάφορο. Στη χειρότερη θα τον απωθήσει. Πώς κερδίζει λοιπόν ποσοτικά μέλη αυτή η κοινότητα κάτω από αυτές τις συνθήκες? Δεν κερδίζει, χάνει! Βάλε πως χάνει ούτως ή άλλως κι από την μεγάλη προσφορά. Βάλε και πως πλέον οι χρόνοι που διαθέτουμε για τον εαυτό μας από μια ηλικία κι έπειτα τείνουν όλο και περισσότερο να μειώνονται... Καταλήγεις στο λογικό συμπέρασμα πως αναλογικά είναι πλέον μικρότερη η ομάδα των adventure gamers! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->
(ελπίζω να κατάλαβες το resume γιατί τα συμπίκνωσα πολύ κι απαιτούνται κάποια ψιλοάλματα για να ακολουθήσεις το συνειρμό)

Χμ... Βασικά ενώ πολύ ωραία τεκμηρίωνα το "γιατί φεύγει ο κόσμος από το παραδοσιακό adventure" εσύ τους είχες ξεπροβοδίσει και τους είχες πει και στο καλό! Πάντως έτσι που το θέτεις θα σκεφτόμουν πως δεν υπάρχουμε κάν κάτι που προσεγγίζει περισσότερο την αλήθεια!

Όχι όσο τα δικά μου που τα θεωρώ και αυτονόητα τις περισσότερες φορές και απαιτώ κι απο τον άλλο να τον καταλάβει!

Fallen_Angel wrote: Βασικά αναφερόμουν στο συγγραφέα-σεναριογράφο. Λάθος λέξη χρησιμοποίησα. Λίγες είναι οι ταινίες που κάτι θέλουν να πουν, που υποτίθεται ότι είδες κάτι με συνειρμό, κι εσύ εξακολουθείς να περιμένεις (μετά το τέλος της ταινίας) μια εξήγηση (έστω μερική) του τι κοιτάς τόση ώρα? Σε αυτές αναφερόμουν. Που έχουν &#8220;υποτιθεται&#8221; ένα κρυμμένο (βαθυστόχαστο) συνήθως μήνυμα που αδυνατώ να καταλάβω και καταλήγω να τελειώνει η ταινία και να αναρωτιέμαι γιατί έχασα την ώρα μου περιμένοντας να δω τι θέλει να πει ο ποιητής. Αυτές είναι που σου είπα πως ανήκουν στο άκρο του what you see is not what it is. At all! Τα νεύρα μου... τις θυμάμαι και συγχίζομαι.

Και μετά μου λές πως σου αρέσουν τα adventures! Α! Καλά, εσύ μιλάς για Lynch (η μόνη καλή του ήταν το Dune απο αυτες που θυμάμαι, αλλά και εκεί έβαλε χοντρό χέρι στο βιβλίο), Fasbinter(?), Βέμμπερς(?)! Όχι κούκλα μου, αυτές δεν τις πλησιάζω ποτέ, θέλω την ησυχία μου, and my sanity. Δεν λέω, σε κάποιους θα έχουν κάτι να πουν για να υπάρχουν, απλά όχι σε μένα. Βέβαια εσείς οι θαραλέοι ας προσέχατε! Μπορεί βέβαια η παρατηρικότητα που λέγαμε να είχε πάει να ξεκουραστεί όταν τις είδες!? Μήπως έπρεπε να γνωρίζεις παράλληλα το βιογραφικό του τρίτου σεναριογράφου που τον είχε απατήσει η γυναίκα του με τον σεναριογράφο του αντίπαλου σκηνοθέτη, και έβγαλε τα απωθημένα του και τις ψυχώσεις στο draft, το οποίο και πήρε κατα λάθος ο σκηνοθέτης και του άρεσε;

Fallen_Angel wrote: Οι λέξεις &#8220;πάντα&#8221; και &#8220;καμία&#8221; χαλάνε την όποια ορθότητα είχε η πρότασή σου. Δε μπορείς πάντα να έχεις τη διάθεση να εμβαθύνεις σε μια ταινία και δε μπορείς να κοιτάς όλες τις ταινίες ψάχνωντας για μαθήματα. Το κάνεις κι αυτό, σαφώς. Αλλά όχι πάντα κι όχι με όλες τις ταινίες. Πρέπει να έχεις και την ανάλογη διάθεση και πρέπει και να σε εμπνέει η ταινία. Όσο και να προσπαθήσω δε θα καταφέρω να βρω τίποτα σε διάφορες ταινίες. Όπως επίσης μπορεί μια ταινία να έχει πολύ background αλλά εγώ να μην είμαι στην ανάλογη διάθεση ώστε να εντρυφήσω σε αυτό. Γενικά πάντως, έχει τη γλύκα του να ψάχνεις ή απλά να αποκωδικοποιείς υπόγεια μηνύματα και να σκιαγραφείς χαρακτήρες που θεωρείς αξιόλογους, έχει όμως και τη γλύκα του να χαχανίζεις με μια χαζοταινία περνώντας απλά ευχάριστα την ώρα σου ή να πετάγεσαι από το κάθισμα επειδή τρόμαξες με την ξαφνική εμφάνιση ενός φαντάσματος στην οθόνη σου. Όπως είπα και νωρίτερα... η ανάλυση είναι καλή με μέτρο! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Πάω πάσο, και δεν σηκώνω το στοίχημα. Τουλάχιστον απο τις δεκάδες ταινίες κάθε χρόνου πλέον παρακολουθώ και όχι βλέπω 5-6 ταινίες και γενικά τις βλέπω μόνο όταν έχω διάθεση, οπότε την πρώτη φορά την βλέπεις και αν είναι τόσο καλή την 2η, την 3η την 4η και ούτω κάθεξής την αναλύεις, βέβαια ανάλογα με την ταινία θα πρέπει να ψάξεις και άλλο υλικό, αν υπάρχει απο πίσω, και αν όντως σε εντυπωσίασε τόσο πολύ το ολο στήσιμο της.Δεν ψάχνεις για υπόγεια μυνήματα, αλλά για πράγματα που όντως θα έπρεπε να τα δεις απο την αρχή, αν δένουν με τον τρόπο σκέψης σου, ή αν δεν δένουν απλά διαβάζεις και καμια 20-30 συζητήσεις σε διάφορα forums και βλέπεις κι άλλο σχολιασμό. Πάντως πάει και με το είδος των ταινιών, στις συμβατικές ταινίες δύσκολα βρίσκεις κάτι για να σκεφθείς και να σε βάλει στο τριπάκι να ψάξεις, πχ. το Experiment με εντυπωσίασε και με έκανε να ψάξω, και για καλή μου τύχη σχετικά πρόσφατα (η ιδέα του πειράματος έπαιζε για μένα κάτι μεταξύ λίγης αλήθειας και πολύ urban lengend) σε κάποιο Scientific American MIND βρήκα ένα πολύ καλό αρθράκι που ανέλυε περισσότερα σχετικά με τo πείραμα, τα λανθασμένα συμπεράσματα, την ικανότητα της μάζας για καλό ή για κακό σε μεγαλύτερο επίπεδο. Δεν ξέρω αν το έχεις σκεφθεί, ίσως να το θεωρείς και ψυχαναγκασμό σε κάποιο επίπεδο, αλλά κάθε καλή δουλειά στο θέμα του κινηματογράφου σε κάνει να θέλεις να ψάξεις τις ιδέες πίσω από την ταινία.

Fallen_Angel wrote: Αυτό είναι όντως πολύ σωστό. Όσο πιο πρόσφατο ένα παιχνίδι -που π.χ. σου άρεσε- τόσο πιο έντονα το ζεις αυτό το &#8220;άρεσε&#8221;. Αλλά γενικά τα πολύ καλά και τα πολύ άσχημα παιχνίδια θα σου μείνουν. Ίσως όχι τόσο έντονα και με τόσες λεπτομέρειες όσο όταν τα έπαιξες, αλλά θα σου μείνουν. Γι&#8217; αυτό κι αν σε ρωτήσει κάποιος ποια παιχνίδια έχεις παίξει θα σου έρθουν στο μυαλό μόνο αυτά που είτε σου άρεσαν είτε όχι. Τα μέτρια τα έχεις ήδη θάψει σε κάποια γωνιά του μυαλού σου και καταβάλεις προσπάθεια για να τα θυμηθείς. Να σου βάλω όμως άλλη μια παράμετρο στην εξίσωση? Τη φάση στην οποία βρισκόσουν εσύ προσωπικά όταν καταπιάστηκες με το χι τίτλο? Όπου η φάση ναι μεν εμπεριέχει την ηλικία, τα βιώματα, κτλ, αλλά κι άλλους παράγοντες όπως την ψυχολογική σου κατάσταση εκείνη την εποχή, τον ελεύθερο χρόνο που είχες, κτλ. Σου φαίνεται απίθανο ένας εξαιρετικός τίτλος να περάσει απαρατήρητος ή ένας άθλιος τίτλος να σε ενθουσιάσει λόγω&#8230; συγκυριών? Εμένα πάντως μου έχει συμβεί.

Αν βγούνε 1000 τίτλοι και τους θέλω και τους χίλιους σίγουρα, πολλοί θα περάσουν απαρατήρητοι στους δίσκους μου!

Και γενικά προβαίνουμε σε απαλοιφή των περισσότερων όρων της εξίσωσης!

Η ηλικία και τα βιώματα αποτελούν όντως την βάση, αλλά προσωπικά για το σήμερα πάντα (καλά τα τελευταία 7-8 χρονάκια), όταν είσαι σε μια κατάσταση συναισθηματικού flatline πως μπορεί να σε επηρεάσει θετικά ή αρνητικά το οτιδήποτε; Άξιον απορίας! Flatline! Δηλαδή πλέον είσαι εσύ και ο τίτλος, με ανύπαρκτη θετική ή μηδενική άρνητική προδιάθεση, βέβαια στο πρώτο στραβοπάτημα του ατύχησε, για να το θέσω όσο πιο απλά γίνεται. Ίσως απλά να βλέπεις το παιχνίδι διαφορετικά. <!-- s:?: --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_question.gif" alt=":" title="Question" /><!-- s:?: -->

Fallen_Angel wrote: Μην ξεχνάς πως στις γυναίκες τα συναισθήματα αποτυπώνονται όσο και οι εικόνες στη μνήμη! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Όντως men are from Mars women are from Venus!

Fallen_Angel wrote: Αλλά το συγκεκριμένο πραγματικά θέλω να το ξαναπαίξω τώρα. Και μιας που υπάρχει λειψυδρία&#8230; ευκαιρία είναι! Όπως και το Still Life θέλω να ξαναπαίξω ώστε να δω πράγματα που δεν είδα την πρώτη φορά και πιθανά δείχνουν την ταυτότητα του δολοφόνου.

Είδες τι παθαίνεις για να τα παίζεις όλα μαζί! Άσε και τίποτα για το μέλλον!

Fallen_Angel wrote: PS: Μήπως το έχουμε ψιλοξεφτυλίσει αυτό το thread?

[/quote]

Μπά, απλά συζητάμε όπως κάθε πολιτισμένος forumας και forumού χωρίς να βάζουμε περιορισμούς σε έναν θέμα που όντως δεν έχει όρια (Ψυχαγωγική Περιπέτεια). Και αφού δεν υπάρχει κανα πλήθος φανατικών με πίσσα και πούπουλα έξω από την πόρτα μας, δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε...για την ώρα. Που δηλαδή, να κατέβαινες καφετέρια μεσημεράκι που κουβεντιάζουμε συνήθως 2 με 5 όλη η παρέα (πολλοί τρελλοί στην λογική τους ή λογικοί στην τρέλλα τους), έχουν πέσει τόσα θέματα στο τραπέζι και τόση διαφωνία (αν θέλεις να κάνεις διατριβή στην διαφωνία) που στην συγκεκριμένη συζήτηση θα έλεγα ότι συμφωνούμε υπερβολικά. Πάντως αν βαρέθηκες πέσμου! Ουδέν πρόβλημα.

Πιστεύω πως δεν άφησα καμία εκκρεμότητα!