Από μουσική πως πάμε; Και που πάμε αλήθεια; ;-)

SchOOl_VicTIm wrote: ίσως ξέρεις πιο πολλά που εγώ δεν έχω υπόψιν, αλλά για εμένα τα solos των Fate (όχι Warning ντε..) είναι απλά αξεπέραστα, και γενικότερα πολλές συνθέσεις τους με τις άπειρες εναλλαγές riffs και ρυθμών. όλως περιέργως η φωνή του KD μου έκατσε ωραία στο αυτί μου και όταν έτυχε να τους συναντήσω (τους Mercyful Fate) απλά κόλλησα και τους θεωρώ απ τα σημαντικότερα συγκροτήματα που έχουν περάσει.

Όχι πιο πολλά, το σίγουρο είναι πως, δεν ξέρω, αλλά επειδή όταν ασχολούμαι με ένα συγκρότημα γενικά μαζεύω full δισκογραφία πριν το κρίνω και καταλήξω για να πάω στο επόμενο, απο Mercyfull Fate είδα από το Into the Shadows, Time, Melissa, Don't Break The Oath και The Begining (πρεπει να 'χω και κάποιο από το Metal Hammer ή το Invader) άλλα πως γενικά δεν ξεφεύγουν πολύ από την κεντρική τους γραμμή, οι στίχοι παραείναι λιτοί (μικρές ιστορίες αγωνίας/τρόμου), με ελάχιστες εξαιρέσεις και πως απλά κατευθύνουν το κοινό προς τα αλμπουμ του King Diamond. Ας πούμε απλά πως δεν είναι τόσο διαφορετικοί και δυναμικοί όπως άλλα συγκροτήματα που έχω υπόψην μου μεταξύ albums. Σαν παράδειγμα αλλαγής και πειραματισμών θα έφερνα ίσως τους Dream Theater, τους Sonata Arctica, τους Kamelot, από παλιούς τον Axel Rudi Pell, τον Vai. Αν σκεφθείς πως τους πρωτάκουσα κάπου το 90 δεν βλέπω και μεγάλες διαφορές. Πιο ευχάριστα ακούσματα και ίσως κορυφαία τους θα έλεγα πως ήταν τα ομώνυμα κομμάτια Mellisa, Don't Break The Oath, Into The Coven, και ίσως Valley Of The Pharaohs. Αλλά θα επιμείνω στην υποκειμενικότητα των γούστων μου.

Από Fates Warning ίσως να αρχίσω να ασχολούμαι κάποια στιγμή μολονότι το μόνο άλμπουμ που με εντυπωσίασε πραγματικά (με το πρώτο άκουσμα ο ήχος τους βρήκε την θέση του) και πέρασε στην συλλογή μου είναι το Spectre Within, όπου κάθε κομμάτι είναι ξεχωριστό. Στο συγκεκριμένο δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν κάποιο είναι καλύτερο από κάποιο άλλο.

πώς συγκρίνεις DT και Sonata Arctica και Vai με τη μουσική των Mercyful Fate δε το καταλαβαίνω... στα αυτιά μου είναι το άσπρο και το μαύρο (χωρίς αρνητική χροιά), δε μοιάζουν σε τίποτα σε ηχητικό ύφος. Όσο για τους στίχους, δεν αναφερόμουν καθόλου σ'αυτούς αφού ποτέ δε με πολυενδιέφερε, καλώς ή κακώς, παρέμενα πάντα στη μουσική πλευρά ενός τραγουδιού.αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί στίχοι έχουν πολλά να πουν, απλά η στιγμή που διαβάζω στίχους και προσπαθώ να βγάλω κάποιο νόημα περισσότερο χασμουρητό μου προκαλεί παρά συγκίνηση, ενδιαφέρον, όνειροπόληση 'η ότι άλλο μπορεί να βρει κάποιος σε αυτούς.

Elessar wrote: Προσωπικά , τώρα δεν ασχολούμαι καθόλου με Savatage, ειδικά απο τότε που έφυγε ο Zak...Αφήστε που η φωνή του Oliva έχει καταστραφεί εντελώς. O νέος τραγουδιστής τι λέει?

προσωπικά δεν μ'αρεσε ο Zakk( ο Stevens εννοω,ο Zakk Wylde μ'αρεσει)
Αντίθετα η φωνή του Oliva μου φαίνεται μια χαρά,σαν τον παλιό καλό καιρό

Ο νέος τραγουδιστής εννοείς ο Damond e?Πολυ καλός,τον ειχα δει και live 2 φορες ,αλλά δεν ξέρω αν είναι ακόμα στη μπαντα ή αν πρόκειται να βγάλουν album σύντομα ξανά ως Savatage [/list]

@Omen

Καλός μωρέ ο King Diamond, αλλά μάλλον γέρασε κι αυτός, το Abigail II, και το Puppet Master (αν θυμάμαι καλά και τον τίτλο) δεν σου κάνουν λίγο πρόχειρα και απλά για να πουλήσει; Το μόνο highlight ήταν το DVD με την αφήγηση του. <!-- s:-( --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_sad.gif" alt="" title="Sad" /><!-- s:-( --> Δεν ξέρω αλλά και οι Mercyfull Fate ψιλοανακυκλώνονταν από παλιά, δίχως να προσφέρουν κάτι το διαφορετικό, το καινούργιο. Καλά solo, αλλά γενικά γνωστά, στίχοι που πάνε κάτι να κάνουν άλλα δεν καταλείγουν πουθενά. <!-- s:-( --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_sad.gif" alt="" title="Sad" /><!-- s:-( --> Προτιμώ να τον σκέφτομαι για Abigail(κορυφή), Fatal Portrait(ωραίο), Conspiracy(καλό), Them(ικανοποιητικό), και για το House Of God (που όντως έδειξε τον παλιό καλό Diamond, και έπαιξε ωραία με ένα θέμα που όντως έχει πολύ ψωμί, between the lines(!)) <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->[/quote]

Για το Puppet Master θα συμφωνήσω μαζί σου,δεν μου έκανε τρομερή εντύπωση,αλλα το AbigailII μου άρεσε πολύ και σε καμία περίπτωση δεν μου φάνηκε πρόχειρο!

SchOOl_VicTIm wrote: πώς συγκρίνεις DT και Sonata Arctica και Vai με τη μουσική των Mercyful Fate δε το καταλαβαίνω... στα αυτιά μου είναι το άσπρο και το μαύρο (χωρίς αρνητική χροιά), δε μοιάζουν σε τίποτα σε ηχητικό ύφος. Όσο για τους στίχους, δεν αναφερόμουν καθόλου σ'αυτούς αφού ποτέ δε με πολυενδιέφερε, καλώς ή κακώς, παρέμενα πάντα στη μουσική πλευρά ενός τραγουδιού.αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί στίχοι έχουν πολλά να πουν, απλά η στιγμή που διαβάζω στίχους και προσπαθώ να βγάλω κάποιο νόημα περισσότερο χασμουρητό μου προκαλεί παρά συγκίνηση, ενδιαφέρον, όνειροπόληση 'η ότι άλλο μπορεί να βρει κάποιος σε αυτούς.

Οοπς! Κάπου με έχασες λιγάκι! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Δεν συγκρίνω την μουσική, μην μπλέκεσαι, είναι αδύνατον να συγκρίνω classic και progressive, αυτό που λέω είναι πως δεν πειραματίζονται με τον ήχο τους πλέον. Δηλαδή πως βρήκαν την (μια τουλάχιστον) συνταγή, και απλώς την αναπαραγάγουν δίχως να την πειράζουν, όπως ακριβώς κάνουν και οi Maiden (Όποιος έχει ασχοληθεί μαζί τους από το πρώτο ως και το τελευταίο τους θα έχει δει πως πλέον δεν αλλάζουν ούτε τα solo, το ένα κομμάτι σε παραπέμπει αυτόματα σε κάποιο προηγούμενο, ή απλά σε αφήνει με την αίσθηση πως αυτό τον ήχο τον ξέρεις). Μου θυμίζει λίγο το παράδειγμα του να τρως το ίδιο φαγητό κάθε μέρα. Sorry αλλά επειδή όταν λέω ότι ακούω μουσική μπορεί να φτάσω να ακούω το ίδιο άλμπουμ για μέρες ολόκληρες, ψάχνοντας μέσα του να βρω τι με ενδιαφέρει και τι με ικανοποιεί ή το τι με δυσαρεστεί, και πλέον τους Mercyfull Fate τους νοιώθω ως επανάληψη.

Όσο για τους στίχους, δεν ξέρω αλλά από παλιά πρώτα θα άκουγα το κομμάτι έχωντας το inlay των στίχων μπροστά μου και αν με ικανοποιούσε και από αυτήν την πλευρά τότε έμενε ειδάλλως δεν ξανάγγιζα το συγκρότητα. Π.χ. ο Diamond στο Abigail και στο House Of God έκανε θαύματα (η ιστορία είναι δεμένη, σε οδηγεί απόλυτα από το We are gathered here tonight, to lay to rest Abigail La Fey... στο Time for me to say goodbye, this is the end of another lullaby., δίχως να θέλεις να σταματήσεις να το ακούς, δίχως να κάνει την παραμικρή κοιλιά τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά) στα άλλα απλά έπαιξε, αλλού ευχάριστα, αλλού τόσο απλοϊκά που ακόμα και θεϊκή μουσική να είχε ο στίχος μείωνε το τελικό αποτέλεσμα.

Άκόμη και σε progressive το έχω συναντήσει αυτό, π.χ. Ayreon-Arjen Lucassen, σε κάποια σημεία κάτι χτυπάει το καμπανάκι της επαναληψης αλλά επειδή το ακούω μόνο ένα τρίμηνο με τετράμηνο (και έχω μόνο 6 άλμπουμ του project δεν το έχω προσδιορίσει ακόμη απόλυτα μέσα μου). Βέβαια θα μου πεις πως κάθε καλιτέχνης έχει ένα συγκεκριμένο ύφος το οποίο και κουβαλά, ενίοτε και σέρνει μαζί του όπου πάει, π.χ. Ο Dickinson στο Universal Migrator P2 - Flight Of The Migrator (Αyreon) και στο κομμάτι Into The Black Hole -The Eye Of The Universe - Halo Of Darkness - The Final Door, έχει φέρει μαζί του και τον ήχο των Maiden (θα έλεγα πως ουρλιάζει Maiden), όπως καταλαβαίνω πως και η φωνή του τραγουδιστή ενός συγκροτήματος (ή η έλλειψη της <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) επηρεάζει και την μουσική που την συνοδεύει.

Και μην το στραβοπάρεις πάλι, δεν κάνω σύγκριση, απλά παραθέτω κάποια (ίσως) επιχειρήματα που (μπορεί και υποκειμενικά) να τεκμηριώνουν την εντύπωση που μου αφήνουν κάποια συγκροτήματα στην πορεία του χρόνου.

omen wrote:
Για το Puppet Master θα συμφωνήσω μαζί σου,δεν μου έκανε τρομερή εντύπωση,αλλα το AbigailII μου άρεσε πολύ και σε καμία περίπτωση δεν μου φάνηκε πρόχειρο!

Δεν λέω πως το άκουσα και το πέταξα, αλλά απλά πως ούτε κατ' ιδέα δεν με άφησε "γεμάτο", κάπου χώλαινε, ωστόσο κάποια στιγμή θα τα ξαναπάρω από την αρχή για ένα νέο ξεκαθάρισμα, οπότε ίσως να βρω τι ήταν καθαρά αυτό που με χάλασε (δεν βγάζω απέξω και την αλλαγή ακουσμάτων βάση χρόνου και απαιτήσεων που δημιουργούνται στην πάροδο του). Ίσως να είναι ότι ενδιάμεσα γνώρισα κι άλλους καλιτέχνες οι οποίοι σήκωσαν τον πήχη των προσδοκιών μου σε άλλα επίπεδα.

Να προστεθώ κι εγώ στη λίστα του μετάλου ε?

Με τα genres δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά, αλλά επειδή το έψαξα λίγο τελευταία στο:
www.metal-archives.com/ (το οποίο συνήστώ ανεπιφύλακτα!) στη συλλογή μου βρήσκει κανείς Power Metal, Gothic, Doom, Black Metal, Heavy Traditional και progressive, χωρίς αυτό να σήμαίνει πως σνομπάρω την ελληνική μουσική σκηνή όταν με αγγίξει το κομμάτι.
Και για να αναφέρω μερικά παραδείγματα: Πως να μην λατρέψει κανείς τους Blind Guardian με τις αναφορές τους στον αγαπημένο Tolkien, Savatage, Helloween (A tale that wasn't right) Iced Earth, Kamelot (The fourth Legacy και A sailorman's Hymn) Stratovarius, Manowar και φυσικά Within Temptation που κοντεύουν να λιώσουν το mp3-όφωνο μου από τα endless loops!
Malmsteen όπως ανέφερε και ο Mortal αλλά και Apocalyptica (αυτοί έχω μια ελπίδα πως μπορεί να αρέσουν και στον Boston Low) Candlemass, The Gathering, Theatre of Tragedy (παλαιότερα- να εξηγούμαστε!), και Dream Theater (έχουν σημαδέψει μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου με το Space Dye Vest) Queensryche και λίγο Opeth, και φυσικά όλες τις κλασσικές αξίες:
Iron Maiden, Metallica, Jethro Tull, Deep Purple (και τα τελευταία χρόνια Blackmore's Night (περιμένω με αγωνία το νεότερο album τους Village Lanterne).
Η νεότερη ανακάλυψη μου είναι οι Rhapsody που παίζουν Symphonic/Orchestral Power Metal και αν δεν το έχετε ακούσει, πρέπει οποσδήποτε να ακούσετε το The Magic of the Wizard's Dream στο οποίο τραγουδάει και ο Christopher Lee! (ναι, ναι αυτός!)

...να μη σας κουράζω άλλο, πήρατε μια ιδεα που κινούμαι. Να κλείσω αυτό το post με το τραγούδι που παίζει αυτή τη στιγμή στο PC μου:

Ροδες - Ελευθερία Αρβανιτάκη: Φοβάμαι

Άψογα!!! Τα πέρασες όλα τα είδη!!! Αφού σου αρέσει το traditional/folk/fantasie ρίξε μια ματιά στους Cruachan, τους άκουσα κατόπιν προτροπής φίλου (γενικά είμαι λίγο άκαμπτος πλέον στις επιλογές μου), και το έχασα όταν ανακάλυψα (καλά μου το φώναξαν ) αναφορές στον Άρχοντα! Αλλά και η μουσική τους είναι εξαιρετική (μάλλον θα είναι τα επόμενα κομμάτια της συλλογής μου), παραδοσιακή (μελαγχολικό φλάουτο), με την κιθάρα να γεμίζει στα κατάλληλα σημείο και το ρυθμό να συμπληρώνει το σύνολο. Το Ride On που άκουσα, κυριολεκτικά με τρέλανε σαν κομμάτι.

Nightwish δεν είδα στις επιλογές σου, γιατί; Πολύ μελωδικοί, ή πολύ μελαγχολικοί; Η Tarja Turunen είναι μια από τις πιο όμορφες φωνές που έχω ακούσει μετά από την Sarah Brightman και την Loreena McKennitt.

Δεν είδες Nightwish γιατί απλά ξεχάστηκα.... θα αυτομαστιγωθώ πάραυτα!

Το Wishmaster είναι από τα πιο αγαπημένα μου! ...κρίμα που την έδιωξαν την Tarjούλα από το group....

Αυτό το ξανάκουσα, πάλι, έχεις διαβάσει κάπου τι συνέβει; Μου φαίνεται αλλόκοτο. Δίχως την Tarja δεν ξερω καν αν μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Elessar wrote: @omen

Με τέτοιο nick ήμουν σίγουρος ότι άκουγες metal

Και δηλαδή βρε παιδί δεν θα μπορούσε το παιδί να είναι fan της σειρας ταινιών Omen; Ή να έχει παρει το nick απο κομμάτι (Das Omen) ηλεκτρονικής μουσικής του 80; <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Παιδιά είδα Nightwish το καλοκαίρι...είναι ακόμη πιο μαγικοί από κοντά!Κρίμα που φεύγει η Tarja... Mortal κοίτα στο <!-- w --> www.nightwish.com <!-- w --> στα νέα, ημερομηνία 22.10.2005... λέει για ένα open letter των Tuomas Emppu Jukka &amp; Marco...(το link για το γράμμα είναι www.nightwish.com/english/lettertotarjaen.html )...Προσωπικά όμως πιστεύω ότι ανεξάρτητα την απουσία της Tarja η μπάντα έχει να δώσει αρκετά πράγματα,μουσικά είναι πολύ καλοί...Δεν ξέρω βέβαια πώς θα τους επηρεάσει αυτή η αλλαγή, θα δείξει ο χρόνος... Φοβεροί και οι Nightwish,και τους ξέχασα και γω όταν έγραψα μερικά από τα αγαπημένα μου γκρουπάκια! Ντροπή μας!

Ευχαριστώ, το διάβασα... Δυστυχώς... Κρίμα γιατί η φωνή της έδωσε ψυχή σε όλα τα κομμάτια. <!-- s:-( --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_sad.gif" alt="" title="Sad" /><!-- s:-( -->
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ακούσω άλμπουμ των παιδιών δίχως την φωνή της, όχι πως δεν θα προσπαθήσω βέβαια.
Όσο για τα live, θα πω ότι από εμφανίσεις τους μέσα στο Highest Hopes (DVD+2CDs) ήταν εξαιρετικοί, μολονότι σε κάποια σημεία έχαναν την μπάλα, έφευγε η κιθάρα μπροστά, η φωνή δεν χρονιζόταν όπως στο studiακό και τέτοια μικροπράγματα όπως έχω καταλάβει για ένα live.
Πάνε χρόνια από τότε που τους πρωτάκουσα από την εκπομπή του τυπάκου που έχει αναλάβει τώρα την μεσημεριανή μαγειρική της ET3 (έκανε τότε μια Rock/Metal εκπομπή), με το The Carpenter. Πόσα όμορφα κομμάτια, Two for tragedy, come cover me, kinslayer, Angels fall first, Astral Romance, Deep silent complete, την διασκευή του Over The Hills &amp; Far Away, ή του Walking In The Air (Aled Jones αν θυμάμαι καλά)... Όλα τους ένα και ένα.