Από μουσική πως πάμε; Και που πάμε αλήθεια; ;-)

Μια βδομαδα ελειπα και ακομα μεινατε στο μεταλ :Ρ

Και το αστειο ειναι οτι κρατηθηκε ο τιτλος του αρχικου μου ποστ που αναφερεται σε μουσικη διαμετρικα αντιθετη

Φίλε μου το metal είναι όπως το οξυγόνο, πνοή ζωής.

Αυτό που λες mortal είναι η μουσική, όχι το metal.

Άκη απλά επειδή η γενικού ενδιαφέροντος μαζική μουσική έχει κάποια σοβαρά προβλήματα (ανίατα θα έλεγα) τα τελευταία χρόνια επιλέγω το λιγότερο μολυσμένο κομμάτι της μου απευθύνεται σε λίγους τρελούς στον πλανήτη. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Δεν ακούω "γενικού ενδιαφέροντος μαζική μουσική"... (μπορώ να σου "σηκώσω" την συλλογή μου στον apache αν ενδιαφέρεσαι). Γιατί έχουν την εντύπωση όσοι ακούνε καθαρά metal δεν ανήκουν στον δικό τους μολυσμένο τομέα ορισμένες φορές δεν το καταλαβαίνω και εγώ ακούω metal όπως και πολλά ακόμα ωραία πράγματα. Για μουσική μιλάμε άλλωστε και είναι κρίμα να μην την ευχαριστιέσαι και αντιλαμβάνεσαι με διάφορους τρόπους. Σε τέτοιες συζητήσεις δεν μπαίνω ποτέ, το κόλλημα στην μουσική είναι χειρότερο και από το γήπεδο, τουλάχιστο εκεί διαλέγεις μια ομάδα και τελείωσε η υπόθεση. Η μουσική δεν υπάρχει γι' αυτό τον λόγο.

ΥΓ1. Το metal δεν θα έλεγα ότι είναι το λιγότερο μολυσμένο κομμάτι σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση, αλλά αυτό είναι το κακό βασικά. Αυτή η εντύπωση επικρατεί σε αυτούς που ακούνε αυτό το είδος αποκλειστικά, το πνίγουν μόνοι τους, ενώ μπορεί να προσφέρει, έχοντας την εντύπωση ότι καλύπτονται από όλες τις πλευρές χωρίς να χρειάζονται κάποιο άλλο είδος. Καμιά φορά βέβαια υπάρχει και ο μανδύας κάποιου διαφορετικού είδους από γύρω που στην ουσία δεν ξεφεύγει και πολύ από τον τρόπο αντίληψης που έχουν για την μουσική. Βέβαια είναι κατανοητό αυτό μέχρι ένα σημείο, αλλά το θέμα είναι ότι μιλάμε για μουσική (αν με καταλαβαίνεις τι θέλω να πω).

ΥΓ2. Σε όλα αυτά που λέω διαχωρίζω την μουσική από το καθαρά εμπορικό προϊόν που πουλάνε μερικοί μπούφοι και νομίζουν είναι καλλιτέχνες.

Κοίτα μπορώ να σου πω ότι ακούω πολλά είδη μουσικής, εκτός από αυτά που έχω καταχωρήσει ως σκουπίδια, ή ως γάγγραινα για την μουσική. Το να τα αναφέρω όλα θα έπρεπε να γράφω για σελίδες γιατί θα έπρεπε να αναφερθώ και σε συγκεκριμένα albums (ποτέ δεν αξίζουν όλα τα κομμάτια ενός album το ίδιο), σε συγκρίσεις με χρονολογική σειρά, και ίσως κάποιους συσχετισμούς ή επηρεασμούς. Το metal όπως το έχω δει, έχει μεγαλύτερο βαθμό "καθαρότητας", καλύτερη μουσική, ζωντανή, και πολλές φορές πιο "υπαρξιακό" στίχο,σε μια εποχή, που η μουσική έχει γίνει πολύ μουντή ή έχει χαθεί σε εμπορικές διαδρομές που μέχρι και ο στίχος λέει "θέλω λεφτά" και τους τα δίνουν!
Δεν θα το κουβεντιάσω σαν "οπαδός ποδοσφαίρου" αλλά σαν κάποιος που μαθαίνει να βρίσκει το υποκειμενικό όμορφο εκεί που θέλει και εκεί που του δίδεται απλόχερα αυτό που θέλει, οπότε μπαίνουμε σε σύγκριση υποκειμενικών απόψεων.

Βέβαια να ξεκαθαρίσουμε αυτό που γράφεται μόνο για να πουλήσει (π.χ. Madona), αυτό για το "φτιάχνουν" μια χαζοβιόλα ή έναν χαζοβιόλη για να τους πουλήσουν μαζί με κανά δυο τραγούδια και από την άλλη πλευρά ας δούμε τα groups που αναδείχθηκαν και αναδεικνύονται με σκληρή δουλειά και τραγούδια με ...α από ότι ....α τραγούδια από την αντίπερα όχθη και τους καλιτέχνες που έχουν ταλέντο και σέβονται την μουσική σαν θεά και δεν την βλέπουν σαν κάτι που βρίσκεις στα κόκκινα φανάρια και που το παίρνουν όλοι δίχως να ξέρουν και γιατί.

Όλα πουλάνε, αλλά τα μαζικά εκείνα που σου λένε shake it and take it and lick [Edited] it and kick it and whatever, πουλάνε περισσότερο (δυστυχώς) από αυτά που σου "φίλε σκέψου λιγάκι, βάλε αυτό το πράγμα που 'χεις πίσω από τα μάτια σου λίγο πιο πάνω από την μύτη σου και ανάμεσα από τα αυτιά σου να δουλέψει και λίγο, μην τα παίρνεις όλα αμάσητα". Ελπίζω να το ξεκαθάρισα και λίγο περισσότερο.

Μιας και κανουμε γενικη συζητηση... ποια ειδη θεωρεις γαγγραινα;

[On/Off Topic]
γαβ-γαβ-γαβ! "Πέτα τα όλα έξω στην πίστα και κουνήσου και αν σε βιάσουν μετά δεν έγινε και τίποτα κούκλα μου." "Μην σκέφτεσαι, κάνε μια λοβοτομή και εσύ μπορείς, η ζωή είναι όνειρο, τίποτα άσχημο δεν υπάρχει", "εκείνη/εκείνος φταίει", και συναφή. Πιστεύω πως περιλαμβάνει σαν τρόμο(ναι αυτός ο τρόπος είναι τρόμος) μη σκέψης παρά πολλά από αυτά. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

A! Να μην το ξεχάσω! Επίσης και τα "Τον πονεμένο μην πονάς γιατί έχει πονέσει και πονά." Και κλάμα κατάσταση. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->
[/On/Off Topic]

Mortal wrote: [On/Off Topic]
γαβ-γαβ-γαβ! "Πέτα τα όλα έξω στην πίστα και κουνήσου και αν σε βιάσουν μετά δεν έγινε και τίποτα κούκλα μου." "Μην σκέφτεσαι, κάνε μια λοβοτομή και εσύ μπορείς, η ζωή είναι όνειρο, τίποτα άσχημο δεν υπάρχει", "εκείνη/εκείνος φταίει", και συναφή. Πιστεύω πως περιλαμβάνει σαν τρόμο(ναι αυτός ο τρόπος είναι τρόμος) μη σκέψης παρά πολλά από αυτά. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

A! Να μην το ξεχάσω! Επίσης και τα "Τον πονεμένο μην πονάς γιατί έχει πονέσει και πονά." Και κλάμα κατάσταση. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->
[/On/Off Topic]

συμφωνώ απόλυτα.

Elessar δεν αναφερόμαστε στο γενικό αυτό deifinition του εμπορικού. Άλλο να έχει στόχο μία "μουσική" να πουλήσει κι άλλο να εκφράζει τον καλλιτέχνη και να έχει απήχηση και δεν δέχομαι πως όλες αυτές οι μπούρδες που πουλάνε στην χώρα μας εκφράζουν τους "καλλιτέχνες", γιατί πολύ απλά δεν έχουν μουσική παιδεία. Σε αυτό πιστεύω πάνω-κάτω οι περισσότεροι συμφωνούμε.

Mortal, εγώ πάλι διαφωνώ πως το metal έχει μεγαλύτερο βαθμό καθαρότητας, για τον απλούστατο λόγο ότι μιλάμε για μουσική και τέτοιες απόψεις τις βρίσκω κάθετες για ένα τόσο μεγάλο topic. Δεν μπαίνω σε διαδικασία ποιος είναι ο πιο "καθαρός". Έχει σίγουρα μουσική που αξίζει τον κόπο κανείς να ακούσει όταν ΔΕΝ είναι fan και αυτό είναι το θετικό, όπως βέβαια τοοοόσα άλλα είδη μουσικής, όλα τα άλλα που αναφέρεις, πέραν του ποιος είναι ο πιο "καθαρός" που δεν μπαίνω σε τέτοιες συζητήσεις εφόσον μιλάμε για μουσική και όχι για ποδόσφαιρο, είναι καθαρά τα γούστα σου. Απλά δεν θεωρώ τυχαίο, χωρίς να αναφέρομαι σε εσένα, ότι συνήθως οι άνθρωποι που ακούνε αυτό το είδος νομίζουν ότι καλύπτονται γενικότερα στην μουσική, πράγμα που πλέον είναι αντικειμενικά λάθος και αργά η γρήγορα το καταλαβαίνουν... Άλλωστε όλοι οι "μεγάλοι" του είδους ακούγανε ένα κάρο πράγματα και έγιναν αυτοί που θαυμάζουμε σήμερα.

ΥΓ. Σημειώνω πως ακούω metal και ο ίδιος.

Να στο πω λίγο διαφορετικά γιατί μάλλον δεν με έπιασες στο συγκεκριμένο με τον τρόπο που το δούλεψα εκφραστικά. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Δεν είμαι fan κανενός είδους μουσικής συγκεκριμένα αλλά μου επιτρέπω την πολυτέλεια να περνάω όπου μου αρέσει και όχι γιατί κάτι έχει μόνο ιστορία, πουλάει, το ακούνε οι πολλοί ή οι λίγοι, ειναι cult και λοιπές κουταμάρες στο βιβλίο μου! Ποτέ δεν μου άρεσαν οι φυλακές και ίσως να σου φανεί περίεργο αλλα τους fan τους βλέπω είτε σαν κατάδικους με τον καλιτέχνη που "αγαπούν" μανιωδώς (λέγεται και ψυχολογικά πρόβλημα) σαν βαρίδι (μπάλα) με αλυσίδα δεμένη στο πόδι τους, είτε σαν τρόφιμους ψυχιατρίου! Μακριά από μας αυτά!

Την ώρα που ακούω Phantom Of The Opera του Anrew Lloyed Webber, χαλαρά θα περάσω σε Nightwish, για να συνεχίσω με Candlemass, όπου θα μου δείξουν τον δρόμο για μια ιδέα από Σοπέν, όπου ίσως να με στείλει χαλαρά στον Mike Oldfield που θα μου κλείσει το μάτι και θα μου δείξει το stage που παίζουν οι Alan Parson's Project από όπου θα πάρω το μύνημα και θα πάω να ακούσω ένα μοναχικό τροβαδούρο που λέγεται Chris De Burgh για να συνεχίσω με ένα γερόντι που λέγεται Sting, για να περάσω μετά δίχως πολύ σκέψη σε ποιό pop από μια αιθέρια φωνή που λέγεται Sarah Brightman, σε ένα Τυφλό τενόρο και τις pop μελωδίες του (που κυμαίνονται από το κλασσικό ως το ρομαντικό, και δίχως σειρά), και μια που είμαστε ακόμη στο pop θα πάρω και μια ιδέα απο Bach (έστω και λίγο παιχνιδιάρη Mozart) και ίσως να μου κάνει παρέα και ο Malmsteen με την κιθάρα του, αν συμφωνήσει να τα βρεί με Vai, Satriani, Galagher, αλλά μετά θα ζητήσει τα ρέστα και ο Wagner, και θα πρέπει να κάνω παρέα και στον Orff γιατί θα μου θυμώσει. Αλλά πάλι πιο πίσω στα άλλα stage περιμένουν από Rainbow, μέχρι Blue Oyster Cult, και από τον Vangelάκι μέχρι τον Michel (Jarre), όπου τα λέει για την γη με τον Kitaro, αλλά και τα "Όνειρα της Ταγγέρης" και κάπου εκεί θα ακούγεται και το Bolero του Ravel, και ίσως να τσακώνονται για το σε ποιά εποχή του Vivaldi ταιριάζει καλυτερα. Φυσικα μέσα σε όλους αυτούς θα τραγουδίσει με τον δικό του τρόπο ένας Nat King Cole, θα δώσει ένα διάλειμα ή κι ένα φάσκελο (take five στα Ελληνικά <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) ο Dave Brubeck (αν θυμάμαι καλά) και ίσως να περάσουμε σε μια αίθουσα για λίγο Big Band (που ποτέ δεν το θυμάμαι αλλά απλά το ακούω για λίγο αν κάτσει, ε ξεχνιόμαστε κιόλας). Όπως αντιλαμβάνεσαι όταν μιλάω για καλή μουσική την ψάχνω παντού. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Άντε ίσως και ο Garry Μoore να μιλήσει για Μοναχικούς τυπάκους σε άδεια δωμάτια που παρατηρούν τα Παρισινά πεζοδρόμια. Αλλά από κάπου θα του την βγει κι αυτουνού μια Laura Branigan που ψάχνει τον "αυτοέλεγχο" της, και κάποια πιτσιρίκια με περίεργα μαλλιά (glam/hair το λέγανε) και μάλλον παλαιότερο είναι.

Απλά το metal (δηλαδή το Rock που προσποιείται πως είναι σκληρό ) (και συγκεκριμένα τα επελεγμένα υποείδη που με ενδιαφέρουν), είναι το μόνο που για μένα δείχνει αυτήν την μοναδική νοσταλγία για κάτι που είχες, την μελαγχολία για κάτι που βρήκες και έχασες (αλλά χωρίς κλαψουρίσματα), ή κάτι που ψάχνεις και αναζητάς ιδέες.

Δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο στην μουσική, υπάρχουν απλά ακούσματα που σε ικανοποιούν (ικανοποιούν τους συγκεκριμένους υποδοχείς του εγκεφάλου που κατά το πρώτο άκουσα χημικά το πέρασαν (ίσως και κατά λάθος) στα θετικά) και ακούσματα που σε δυσαρεστούν. Ανάλογα με την περίπτωση το μυαλό θα δημιουργήσει και τα αντίστοιχα επιχειρήματα.

Πιστεύω να κατάλαβες πως η μουσική είναι απλά ζωή και όχι ένα θέμα συζήτησης.

[Δεν το ξαναδιορθώνω! Τα λάθοι λάθοι! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->]

Να κατάλαβα...; Εγώ δεν συμμετείχαν καν στην συζήτηση, άκυρο.

Σε αυτό για τα "χωρίς κλαψουρίσματα" επέτρεψέ μου να διαφωνήσω μαζί σου, αν και δεν με χαλάει (γιατί κλαψουρίσματα υπάρχουν και αρκετά μάλιστα). Επιμένω πως υπάρχουν πολλά είδη που έχουν τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις anyway. Δέχομαι πως σου δίνει αυτό που θες, μιας και μιλάμε για γούστα, απλά το δίνουν και το έδιναν και παλιότερα σαφώς κι άλλοι.

ΥΓ. Παρατήρησες ότι δεν αναφέρω ποτέ μπάντες. Ο λόγος είναι προφανώς πως θα γίνει μπάχαλο το thread.

Απλά αναφέρθηκα στην αναφορά σου περί fans και έδωσα ίσως μερικά πιο χειροπιαστά παραδείγματα, ότι άλλο να πιστεύεις, να αγαπάς ένα είδος και άλλο να το κάνεις βωμό και να προχωρείς και σε ανθρωποθυσίες μετά! Κατηγορία: Ιδαλματολατρεία η Παγκόσμια! (ή τουλάχιστον εκεί που τα δεκάχρονα έχουν πολυτέλεια να το κάνουν). Πόσα πιτσιρίκια έχουν αυτοθυσιασθεί στους βωμούς της Βίση, της Βανδή, του Σάκη, και όλων των άλλων φυντανιών (που τα χρησιμοποιώ απλά όπως μου 'ρχονται γιατί είναι απλά γνωστά brand names προϊόντων); <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Αυτό είναι το πρόβλημα με τους fan και δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα μερικές φορές.

Παράδειγμα αποδοχής στο θάνατο φίλου/συγγενικού προσώπου δίχως κλαψουρίσματα; Angels Falls first - Nightwish, όπως και Kinslayer - Καθαρά συναίσθημα αλλά με καλή δόση κυνισμού και τίποτα περισσότερο από κρίση. Pop καψούρικο που δεν κλαίγεται, Hazard - Richard Marx. Αλλά και για το θάνατο Angel Eyes (που δεν θυμάμαι όμως το groupάκι). Σίγουρα αν αρχίσω να το ψάχνω θα βρω αρκετά, απλα δεν είμαι σε διάθεση να ψάξω και να ξανακούσω full δισκογραφίες για να βρω όλα τα κομμάτια που μου άφησαν αυτήν την ιδέα. Ακόμη και οι Candlemass μιλανε για το θάνατο ψυχρά, αντιμετωπίζοντας τον πότε θρησκόληπτα όπως στο Samaritan (ή κάπως έτσι) με τους αγγέλους τους και πότε ιδιόρθυμα όπως στο mourner's lament με τους τεθλιμμένους.

Γενικά Άκη θέλει απλά να το κουράσεις λίγο () με μερικά συγκροτήματα για να βρεις αυτό που θέλεις. Και οι μπάντες γενικά σε οδηγούν σε γνωστά στυλ τα οποία μπορεί να σου δώσουν ιδέες. Προσωπικά αδυνατώ να αναφερθώ σε παρα πολλές μπάντες γιατί αποκλείεται να θυμηθώ ότι άκουσα ανα περίοδο και με ικανοποιήσε πρόσκαιρα, απλά τώρα αναφέρω συγκροτήματα ή καλιτέχνες που έμειναν για ένα ή πολλά κομμάτια τους και τα οποία οδηγούν προς διάφορες διαδρομές μέσα από τα μουσικά είδη.

Υ.Γ. Να μην γίνει μπάχαλο το μπάχαλο λες!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->1

Y.Γ Και σε προηγούμενη αναφορά σου σχετικά με το αν κάποιοι πιστεύουν πως βρίσκουν στο είδος (metal) αυτό που θέλουν. Αν θεωρείς το progressive ως metal (προσωπικά το δέχομαι), τότε έχεις αυτομάτως, Jazz, Folk, Classic, Blues, Electronica και ίσως και άλλα είδη που μπορεί να μην γνωρίζω καν τα ονόματα τους μέσα σε ένα είδος μουσικής. Αλλά υπάρχει και η άλλη θεώρηση του πως το metal δεν είναι ένα (το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα μουσικά είδη) και πως απλά κάθε καλιτέχνης απλά ακολουθεί την διαδρομή που θέλει είτε παράλληλα είτε πιο συγκεκριμένα κάτω από την μεγάλη αυτή υποκατηγορία.