Από μουσική πως πάμε; Και που πάμε αλήθεια; ;-)

Α! Και κουβέντα κάνουμε, εντάξει; Δεν επιτιθόμαστε εναντίον κανενος και απλά εκφράζουμε υποκειμενικές απόψεις έτσι όπως αυτό που έχουμε για εγκέφαλο αντιλαμβάνεται και αποδέχεται! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Απλά μην ξεχαστεί κανείς και το περάσει για καυγά!

Ναι ποιος καβγάς τώρα, άσε τους άλλους να κουρεύοντε

O fan αναλόγως πως τον παρουσιάζεις μπορει να γίνει και "επικίνδυνος" (για τον ευατό του) σίγουρα.

Τώρα θα μπούμε στο definition του "κλαψουρίσματος", αλλά αυτό που ήθελα να τονίσω εγώ είναι ότι μερικοί θέλουν να είναι μελαγχολικοί στο συγκεκριμένο είδος, αλλά δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να κλαψουρίζουν, όπως γίνεται και σε άλλα είδη.

Με την μουσική το κουράζω αφάνταστα από τα 11-12 μου. Ακούω πολλά είδη μουσικής και έχω ακούσει αρκετά πράγματα πίστεψέ με. Συνεχίζω ακόμα και τώρα (και θα συνεχίσω) να ψάχνω καινούργια πράγματα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Με θεωρώ μουσικόφιλο και έχω μια συγκεκριμένη αντίληψη για την μουσική γιατί είναι ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου και όχι απλά νότες, αυτό δίνει ζωή στην μουσική.

Δεν θεωρώ κανένα είδος τίποτα, δεν μου αρέσει όλο αυτό το θέμα, απλά το χρησιμοποιώ σε συζητήσεις για να καταλαβαίνει ο άλλος που αναφέρομαι. Το ότι υπάρχουν 200 είδη metal αυτό συμβαίνει γιατί ο κόσμος θέλει να βάζει όλα σε μια συσκευασία. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες παίζουν κάτι και την άλλη μέρα διαβάζουν σε μία φυλλάδα τι παίζανε... Η καλύτερα, πως λέγεται αυτό που παίξανε. Όποτε αυτό με τα πολλά παρακλάδια ναι μεν υπάρχει μέχρι ένα σημείο, αλλά απο την πολύ λατρεία καντάτησε κουραστικό. Γενικότερα σου προτείνω να χρησιμοποιείς αυτούς τους όρους απλά για να συννενοήσε και όχι να κάνεις debates. Βέβαια μπορεί ακόμα κι έτσι να βρεις το μπελά σου, τουλάχιστο θα ξέρεις ότι απλά έκανε μια αναφορά και τίποτα παραπάνω, ενώ ο βασικός στόχος σου ήταν η αγάπη σου για την μουσική.

ΥΓ1. Folk δεν μου αρέσει, Jazz και ειδικά blues ακούω πολύ ανέτα. `Delta Blues' κυρίως από τους πρώτους όμως (Robert Johnson κτλ.), όχι τα ερωτοκουραστικοblues.

ΥΓ2. Επειδή μιλάμε και για metal θα πω ότι είμαι fan (στην συγκεκριμένη κατηγορία) του stoner-rock/metal ήχου (Spiritual Beggars πχ.) κυρίως, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ακούω κατι άλλο σε αυτήν την κατηγορία. Oι Nightwish δεν μου αρέσουν επίσης .

ΥΓ3. Άλλα είδη μουσικής... Punk &amp; Rock και ότι συνεπάγεται (Psychedelic, Space κτλ κτλ...), Progressive (λίγο), Grunge ίσως, λίγο electronica, λίγο hip-hop επίσης (μερικοί θα ξυνιστούν εδώ, προτείνω να ψάξουν κάτι απο anticon και old-school φυσικά), ambient σίγουρα όπως και κλασσική και πάει λέγοντας. Τώρα αναφέρθηκα σε μερικά είδη που μου ήρθαν, υπάρχουν και άλλα πολλά που θα τα αναφέρω αν προκύψει τίποτα ακόμα. Βλέπεις τώρα ότι ΑΥΤΗ η συζήτηση είναι πιο ομόρφη από το να λέμε ποιος την έχει μεγαλύτερη (νομίζω το έχω ξαναπεί αυτό σε ένα thread, είμαι βλάσφημος).

ΥΓ4. Και μια ερώτηση για όποιον γνωρίζει. Ψάχνω να κατεβάσω, ethnic τώρα να το πω...; Κάτι με ανατολίτικους ήχους anyway, σιτάρ ας πούμε και ένα άλλο πνευστό που δεν ξέρω πως το λένε . Αν ενδιαφέρεται κάποιος να βοηθήσει ας μου πει να σηκώσω 1-2 δείγματα στον apache να καταλάβει τι θέλω.

aiRness wrote: ΥΓ4. Και μια ερώτηση για όποιον γνωρίζει. Ψάχνω να κατεβάσω, ethnic τώρα να το πω...; Κάτι με ανατολίτικους ήχους anyway, σιτάρ ας πούμε και ένα άλλο πνευστό που δεν ξέρω πως το λένε . Αν ενδιαφέρεται κάποιος να βοηθήσει ας μου πει να σηκώσω 1-2 δείγματα στον apache να καταλάβει τι θέλω.

Ισως να μπορεσω να σε βοηθήσω. Αν δεν βαριέσαι κάνε ένα σήκωμα, να καταλάβω περίπου τι ψάχνεις.

Μάλιστα Άκη, εδύ συμφωνούμε. Ούτως ή άλλως αλλιώς λειτουργεί η μουσική για τον καθένα, και όπως είναι φυσικό άλλα ζητάμε από τον στίχο ή την μουσική. Γενικά την μελγχολία την έχω ξεχωρίσει από το κλαψούρισμα, και για αυτό τον λόγο έχω επιλέξει είδη και κομμάτια τα οποία κρατάνε αυτό που καλούμε στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Αυτό για την συσκευασία καλώς ή κακώς υπάρχει, αλλά είναι κάτι πολύ γενικευμένο, αν θα θέλαμε να πάμε σε κάποιου είδους ταξινόμηση, ίσως να έπρεπε να φτιάξουμε μια κατηγορία για κάθε κομμάτι από κάθε άλμπουμ ενός καλιτέχνη/group, όταν φυσικά ο συγκεκριμένος προβαίνει στην δημιουργική σύνθεση μουσικής και την συγγραφή στίχων, και όχι στην διαδικασία "εμπορικού" cut n paste.

Folk πάνω σε τι; Γιατί το Folk είναι συγχρόνως ethnic, traditional και όπως αλλιώς βαπτιστεί. Π.χ. το ελληνικό folk στην παλαιά του κατάσταση δεν με άγγιξε ποτέ ούτε μου έδωσε να νοιώσω κάτι θετικό, ενώ αντίθετα, κάποιες βόρειες συνθέσεις (άλλοι θα τις πούνε Κέλτικες, άλλοι Σκωτσέζικες, άλλοι Ιρλανδικές κ.λ.π) μου άφησαν μια περισσότερο θετική εντύπωση. Π.χ Leahy (1 άλμπουμ τους έχω ακούσει (Καναδοί πρέπει να είναι)), καλή διασκευή Ιρλανδέζικων μοτίβων, Hevia, από τα λεγόμενα και του ίδιου είναι επηρεασμένος από την Κέλτικη μουσική παράδοση, ή Kitaro που η ηλεκτρονική του μουσική έχει καθαρά μια παγκοσμιοποιημένη Ιαπωνική χροιά συνδιασμένη με δυτικά μοτίβα (π.χ. Gaia Onbashira). Πάλι υπάρχει η Enya, η Loreena McKenitt, ή ακόμη και οι Clannad.

Jazz γενικά είναι οι περισσότεροι καλιτέχνες γιατί αν το έχω πιάσει σωστά η Jazz είναι απλώς αυτοσχεδιασμός στον αυτοσχεδιασμό με ελάχιστους περιορισμούς. Τα Blues αν πάρω την ρίζα είναι απλά τραγούδια πόνου, και θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω στα Mississipi (sp?) blues και ίσως με ένα banjo, που προσωπικά με άφησαν και με αφήνουν αδιάφορο (π.χ. καταλαβαίνω τον πόνο του τυπάκου που του 'φαγε το πόδι ο αλιγάτορας αλλά δεν μπορώ να ταυτισθώ μαζί του. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Και δεν έκανα ποτέ μαύρος εργάτης σε φυτεία μπαμπακιού για να τραγουδάω τον πόνο μου! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->)

Στο punk πέρα από την αντίδραση για την αντίδραση τι βρίσκεις, προσωπικά δεν το κατάλαβα ποτέ ως είδος. Ίσως κάποτε να είχε και λόγο ύπαρξης, αλλά γιατί να απογυμνώσεις από την μουσική το όμορφο και το εκλεπτυσμένο; Αυτό δεν ήταν και το go του punk, δεν ήθελαν το τεχνητό, το προσποιητό; Punk με Rock; Τι είναι αυτό; To rock είναι feeling (ότι και αν σημαίνει αυτό) και θέλει τις τεχνικές και την δραματικότητα του γιατί έτσι γίνεται υπέροχα θεατρικό/αφηγηματικό (και όχι θεατρινίστικο), πως κολλάει με το punk;

Για το σιτάρ που λες το μόνο όνομα που θυμάμαι να 'χω ακούσει είναι Ravi Sankar, αλλά δεν ξέρω αν έχει κινηθεί εμπορικά στους μεγάλους κύκλους για να τον βρεις έτσι άνετα όπως βρίσκεις τα δικά μας.

Mortal wrote: A! Να μην το ξεχάσω! Επίσης και τα "Τον πονεμένο μην πονάς γιατί έχει πονέσει και πονά." Και κλάμα κατάσταση. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Παντου μεταλλάδες γμτ? Στο σχολείο μεταλλάδες. Στην σχολή μεταλλάδες. Περιμενα να ήταν διαφορετικά τα πραγματα γιατί αναλογα με το ψαξιμο που απαιτεί το adventure genre θα υπήρχε και αντίστοιχο ψαξιμο στην μουσική...
Τεσπα εγω ακουω IDM electronica, experimental, glitch electronica και ολιγον τι μινιμαλ.

equallyavant wrote: Παντου μεταλλάδες γμτ? Στο σχολείο μεταλλάδες. Στην σχολή μεταλλάδες. Περιμενα να ήταν διαφορετικά τα πραγματα γιατί αναλογα με το ψαξιμο που απαιτεί το adventure genre θα υπήρχε και αντίστοιχο ψαξιμο στην μουσική...
Τεσπα εγω ακουω IDM electronica, experimental, glitch electronica και ολιγον τι μινιμαλ.

Xεχε, μην απελπίζεσαι φίλε μου. Κι εγώ στα "ηλεκτρονικά" κύμματα πλέω.

Κάτσε να ξεκαθαρίσουμε όμως και κάτι, γιατί όταν λέμε ηλεκτρονική πάντα αναφερόμαστε στους γονείς και μετά στα παιδιά!
Να φανταστώ πως ασχολείστε και οι δυο σας με τα παιδιά, έτσι;
Αν σας αρέσει τόσο για πηγαίνετε καμιά βολτούλα από Phillip Glass (ναι έχει ασχοληθεί για ένα δυο φεγγάρια), JMJ, Vaggelis, Jan Hammer, Tangerine Dreams (ή πλέον σαν Christopher Franke), Kitaro, Yuri Stoikov, ίσως και μια ιδέα Andreas Vollenweider (ηλεκτρονική άρπα, σε πιο κλασσικούς ή jazz πάντα πειραματικός), σε πιο Pop &amp; Soundtracks υπάρχει και ο Giorgio Moroder, αν πάλι ασχολείστε με την σύγχρονη electronica δηλώνω Κινέζος.

Το Folk γενικότερα δεν μου αρέσει.

Για jazz αναφέρομαι σε πιο παραδοσιακά χρόνια. Όσον αφορά τα blues που αναφέρεις δεν έχεις δίκιο. Μιλάνε και για τα κοινωνικά προβλήματα που υπήρχαν εκείνη την εποχή με ότι συνεπάγεται αυτό. Δεν είναι τόσο απλή μουσική όσο φαίνεται.

Το punk σαφώς και δεν είναι αντίδραση για την αντίδραση και πολλές μπάντες metal/rock (για το το rock ισχύει και το ανάποδο) και grunge έχουν επιρροές από αυτό μιας και σαφώς και είναι παλιότερο είδος και φυσικά μιλάει για πολλά πράγματα και ήταν-είναι πηγή έμπνευσης για πολλούς. Το πόσο απλό είναι μουσικά δεν έχει σχέση φυσικά, δεν χρειάζεται να είναι τα πάντα περίπλοκα. Το συγκεκριμένο είδος έχει μεγάλη ιστορία από συγκροτήματα όπως The Ramones, Sex Pistols, The Clash (λίγο ξέφυγαν αυτοί) και πολλά ακόμα. Φυσικά αυτοί που ακούνε metal είχαν ανέκαθεν πρόβλημα (τις περισσότερες φορές) με το punk, τους λόγους ας μας τους εξηγήσουν οι ίδιοι . Δεν καταλαβαίνω γιατί τα πάντα πρέπει να είναι τεχνικά. Σου δίνει το συναίσθημα που χρειάζεσαι; Τελείωσε. Όσο για την θεματολογία του, άκου αρκετές μπάντες γιατί είναι πιο ποικιλόμορφο απ'ότι φαντάζεσαι.

Μην μπούμε τώρα στο τι είναι rock γιατί θα μιλάμε 10 χρόνια εδώ μέσα. Αναφερόμουν στον ήχο πιο πολύ (αν και είναι λίγο απροσδιόριστο). Μην κολλάς πολύ με τα της "τεχνικής". Η τεχνική είναι όμορφη όταν γίνεται για την μουσική και όχι απλά για την ίδια την τεχνική.

Starlancer, σου ανέβασα μερικά mp3 εδώ . Τα κομμάτια αυτά περιέχουν και το όργανο που είχα προαναφέρει. Ίσως σε ξαναρωτήσω για μερικά πράγματα που με ενδιαφέρουν για electronica.

aiRness θα τα κοιτάξω και θα σου απαντήσω εντός 48 ωρών.

Thanks.

Πάσο στο πρώτο!

Jazz δηλαδή τι εννοείς παραδοσιακά χρόνια γιατί υπάρχουν ονόματα που δίχως αυτά η Jazz απλά δεν θα υπήρχε, έγιναν όμως τόσο γνωστά που πλέον φτάνουμε να θεωρούμε την Madonna μια άγνωστη και άσημη κακητέχνιδα! (). Μιλάς για Duke Ellington, Count Bassie, Charly Parker (ναι είχα φιλαράκι που μου 'φαγε τα αυτιά για να καταλάβω ότι δεν είναι κακή για μητέρα όλων των μουσικών <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->), μιλάς για τους πιο ξενοδοχιακούς ή των ανελκυστήριων όπως Barry Manilow, Cole Porter, για ragtime όπως το στυλ του Glenn Miller, μιλάς για ποιό "new age" jazz όπως του Miles Davis; Βασικά δεν ξέρω αλλά την έχω δει κατηγοριοποιήση στην μουσική μιας και 18000 MIDI σε έναν κατάλογο δεν μου πήγαιναν καλά οπότε και έπρεπε να ανακαλύψω είδη και υποκατηγορίες πέραν των απλών ονομάτων και εποχών.

Κοινωνικό πρόβλημα δεν ήταν η ποτοαπαγόρευση κατά την οποία αναδείχθηκαν μερικοί, ούτε και τα gospel που ξέφυγαν από την jazz; Και γενικά πολλά μιλάνε για προσωπικές εμπειρίες ή τις αποδίδουν μέσα από την μουσική τους. Κοινωνικά με την απλοϊκή ίσως μορφή των Stratovarius (the hole is getting bigger in the sky - κάτι για ozone layer π.χ. που συζητάμε κατά καιρούς "για να σπάμε πλάκα με τα χάλια μας") στους στίχους δεν έχω βρει, ίσως βέβαια και να μην αφιέρωσα τόσο χρόνο όσο θα έπρεπε.

Τα blues που σου λέω υπήρξαν απλά το έναυσμα, το ότι αστειεύτηκα δεν το έκανα για να μειώσω το είδος αλλά για να δείξω όπως λες πως όλα στην αρχή είναι απλά, μετά ευτυχώς (και δόξασοι ο θεός που δεν πιστεύω!) όλα γίνονται σύνθετα, περίτεχνα, πολύπλοκα, και βαδίζουν προς το καλύτερο. Αυτό ευτυχώς γίνεται ακόμη και στην μουσική (απλά εισάγει και μερικά προβλήματα όπως πνευματικά δικαιώματα (η έλλειψη πνεύματος δυστυχώς) και RIAA ή MPAA. Απλά θα πρέπει να ζήσουμε και με αυτά). Όταν π.χ. ακούς αυτοσχεδιασμό από τυπάκο με ένα μόνο σετ drums να σου παίζει το New York, εκεί καταλαβαίνεις τι σημαίνει μουσική και τεχνική ή απλά ταλέντο ή δεξιοτεχνία ή πέστο τελος πάντων όπως θες! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Ναι και τους Ramones τους ξέρω και τους Sex Pistols (Sid Vicious και λοιπά), αλλά με εξαίρεση ένα Ghost train που μου 'κανε μια σχετική εντύπωση τα υπόλοιπα δεν σήκωσαν ούτε ένα βλέφαρο. Οι Clash όντως κάπου μου άρεσαν αλλά μην το παρατραβάμε! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Γενικά δεν είχε μελωδία με την έννοια της μελωδίας όπως και τα καφρέ/βοθρέ/deathομεταλέ κομμάτια.

Η μουσική για να είναι μουσική, τουλάχιστον για κάποιους από μας είναι μια μορφή ιεροτελεστίας που απαιτεί 1-2-3 κιθάρες, 1 μπασάκι, 1 καλό σετ drums, 1 synthάκι, 1 φωνάρα που και την καταλαβαίνεις (όταν έχει στίχους που αξίζουν να ακουστούν δεν τους κρύβεις στην καφρίλα, άντε το πολύ πολύ να βγάλεις με οργή μια πρόταση ή δυο τρείς λέξεις) και να μπορείς να την εκτιμήσεις. Και φυσικά στίχους αν δεν είναι instrumental. Κάθε κιθάρα αναλαμβάνει να παίξει στο σημείο που επιβάλλεται/επιτρέπεται, το μπάσο προσφέρει το σκελετό, ο ρυθμός (drums) τους χρονίζουν όλους, και ο τραγουδιστής με τον στιχουργό απλά μεγαλουργούν! Κάποιοι που θέλουν καθαρό metal απλά ας αφαιρέσουν το synth.
Το punk σαν είδος τα είχε κάνει λίγο σαλάτα από αυτήν την άποψη για τα δικά μου δεδομένα, δεν είχε μελωδίες μέσα στις μελωδίες και εναλλαγές ρυθμών και ακόμη και με τα drums να έχουν το δικό τους solo, ήταν κάτι μονότονο και μουντό ή κάτι στριγκλιστό που ΄σπαζε ...νεύρα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Δηλαδή κάποια κομμάτια του στυλ I wanna be your dog (ramones δεν ήταν τι σου λένε εσένα;

To Rock τεχνικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ιδέα, ίσως, μια ιδεολογία, μπορεί, ένας τρόπος ζωής, για μερικούς. Μητέρα και πατέρας για πολλά σύγχρονα είδη, ή επηρεασμός για ακόμη περισσότερους. Από Nuclear Valdez, Uriah Heep, Deep Purple, StepenWolf μέχρι Stranglers, Status Qvo, Led Zeppelin, Cocker, Clapton, Genesis, Peter Gabriel είναι απλά μια ολόκληρη ζωή, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο, σκέψεις, στιγμές, εικόνες, ζωή και θάνατος σε μια συσκευασία. Λες να θέλει πολύ συζήτηση!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->
Η τεχνική έχει να κάνει με την ποιότητα του παιξίματος, τις δυνατότητες του καλιτέχνη να αξιοποιεί στο έπακρο το όργανο με το οποίο ασχολείται, κοινώς να το αγαπάει και όχι απλώς να μαθαίνει να το παίζει (και τα βρώμικα μυαλά να πάνε για πλύσιμο <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->).

Ο Vai π.χ. όταν παίζει με την κιθάρα εκείνη αποκτά την δική της ζωή (πάρε όποιο θες από τα G3 που έχουν κυκλοφορήσει και θα καταλάβεις όταν τους δεις να παίζουν μαζί), και αυτό χάρη στην δεξιοτεχνία του και στην βαθιά γνώση του, το ίδιο και ο Satriani αλλά με την δική του τρέλα, ακόμη και ο επαναλαμβανόμενος αλλά ικανός Malmsteen την χειρίζεται θεϊκά όσο ποζεράδες και να είναι όλοι τους. Ο drummer πάλι εκτός από τον ρυθμό, πρέπει να γνωρίζει άπειρες μικρές λεπτομέρειες γιατί δεν κοπανάει κουβάδες αλλά ένα μουσικό όργανο (που όπως προανέφερα είναι όργανο πυρήνα) υπεύθυνο για μεγάλο μέρος της επιτυχίας ή αποτυχίας του κομματιού. Καθετί είναι θέμα τεχνικής, και ακόμη και εγώ που ελάχιστα (ως καθόλου) γνωρίζω, μέσα από κάποια εκπαιδευτικά video ορισμένων καλιτεχνών είδα πως αυτοί οι άνθρωποι όντως κατανοούν βαθιά αυτό που κάνουν. Και η τεχνική για την τεχνική τι το κακό έχει; Δεν θα χρησιμοποιηθεί ότι καλό βγει από αυτό για να βελτιώσει την μουσική στο σύνολο της;

MIDI?! Έλεος...

Το ότι κάτι δεν είναι σύνθετο παικτικώς δεν σημαίνει πως μπορεί κάποιος να το αποδώσει σώστα... Όπως και το ότι όταν κάποιος ξέρει το όργανό του δεν σημαίνει ότι θα γίνει μεγάλος μουσικός, για καλλιτέχνες μιλάμε.

Για το punk έχεις άδικο και σου συνιστώ να το ψάξεις παραπάνω. Το punk, όπως και το rock όπως σωστά προανέφερες, δεν είναι μόνο μουσική, όπως και το hip-hop. Το ότι είναι ένα απλό riff και γρήγορα drums εμένα δεν μου λέει τίποτα. Αυτό είναι το ύφος του και έχει προσφέρει πάρα πολύ σε πολλές μεγάλες μπάντες (rock/metal). Ακούω αρκετά και Dream Theater όπως ακούω και Ramones (προσωπικά μου δίνουν το συναίσθημα που θέλω), δεν μπαίνω στην διαδικασία να δω ποιος είναι πιο "μουσικός" από τον άλλον. Σου είπα, το τεχνικό θα το εκτιμήσω ΟΣΟ δύσκολο και πολύπλοκο να είναι (δεν πρόκειται να με κουράσει), αρκεί να γίνεται για να επενδύσει στην μουσική, όχι για να μας δείξει ο εκάστοτε μουσικός πόσο παιχταράς είναι. Λογικά αν ξέρει το όργανό του πολύ καλά δεν θα πάει χαμένος (most of the times), αλλά υπάρχουν και αντίθετες περιπτώσεις. Ψάξτο γενικότερα παραπάνω ή απλά μπορείς να πεις οτι δεν το σηκώνει ο οργανισμός σου, όπως εμένα το folk.

Ο καθένας έχει το δικό του definition για την μουσική, αυτό είναι πολύ απλά το δικό σου... Δηλ. η electronica, το house ή το hip-hop δεν είναι μουσική; (αναφέρομαι στο "Η μουσική για να είναι μουσική [...]". Το punk έχει ιστορία όπως και πολλά άλλα είδη και δεν έκανε τίποτα σαλάτα, βοήθησε θα έλεγα την εξέλιξη. Δεν καταλαβαίνω γιατί η εξέλιξη *πρέπει* να σημαίνει "πιο πολύπλοκο" (ευτυχώς δεν είναι έτσι, βάση ιστορίας). Δηλ. το grunge και η σκηνή του Seattle στις αρχές 90, έπαιζε τίποτα πολύπλοκο; Κι όμως, όσες μπάντες πετάχτηκαν τότε έγιναν μεγαλές και μερικές εξακολουθούν να προσφέρουν. Εξέλιξη είναι και αυτό.

Ακριβώς το rock είναι όλα αυτά που αναφέρειες, όπως και το hiphop, το punk ή και το ρεμπέτικο αν θες.

Καλός ο Vai, o Petrucci και γενικά όλοι αυτοί οι παιχταράδες, αλλά όπως είπα δεν φτάνει μόνο αυτό. (Προτιμώ τους Gilmour και Hendrix πάντως

Mortal wrote: Απλά αναφέρθηκα στην αναφορά σου περί fans και έδωσα ίσως μερικά πιο χειροπιαστά παραδείγματα, ότι άλλο να πιστεύεις, να αγαπάς ένα είδος και άλλο να το κάνεις βωμό και να προχωρείς και σε ανθρωποθυσίες μετά! Κατηγορία: Ιδαλματολατρεία η Παγκόσμια! (ή τουλάχιστον εκεί που τα δεκάχρονα έχουν πολυτέλεια να το κάνουν). Πόσα πιτσιρίκια έχουν αυτοθυσιασθεί στους βωμούς της Βίση, της Βανδή, του Σάκη, και όλων των άλλων φυντανιών (που τα χρησιμοποιώ απλά όπως μου 'ρχονται γιατί είναι απλά γνωστά brand names προϊόντων); <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Αυτό είναι το πρόβλημα με τους fan και δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα μερικές φορές.

Παράδειγμα αποδοχής στο θάνατο φίλου/συγγενικού προσώπου δίχως κλαψουρίσματα; Angels Falls first - Nightwish, όπως και Kinslayer - Καθαρά συναίσθημα αλλά με καλή δόση κυνισμού και τίποτα περισσότερο από κρίση. Pop καψούρικο που δεν κλαίγεται, Hazard - Richard Marx. Αλλά και για το θάνατο Angel Eyes (που δεν θυμάμαι όμως το groupάκι). Σίγουρα αν αρχίσω να το ψάχνω θα βρω αρκετά, απλα δεν είμαι σε διάθεση να ψάξω και να ξανακούσω full δισκογραφίες για να βρω όλα τα κομμάτια που μου άφησαν αυτήν την ιδέα. Ακόμη και οι Candlemass μιλανε για το θάνατο ψυχρά, αντιμετωπίζοντας τον πότε θρησκόληπτα όπως στο Samaritan (ή κάπως έτσι) με τους αγγέλους τους και πότε ιδιόρθυμα όπως στο mourner's lament με τους τεθλιμμένους.

Γενικά Άκη θέλει απλά να το κουράσεις λίγο () με μερικά συγκροτήματα για να βρεις αυτό που θέλεις. Και οι μπάντες γενικά σε οδηγούν σε γνωστά στυλ τα οποία μπορεί να σου δώσουν ιδέες. Προσωπικά αδυνατώ να αναφερθώ σε παρα πολλές μπάντες γιατί αποκλείεται να θυμηθώ ότι άκουσα ανα περίοδο και με ικανοποιήσε πρόσκαιρα, απλά τώρα αναφέρω συγκροτήματα ή καλιτέχνες που έμειναν για ένα ή πολλά κομμάτια τους και τα οποία οδηγούν προς διάφορες διαδρομές μέσα από τα μουσικά είδη.

Υ.Γ. Να μην γίνει μπάχαλο το μπάχαλο λες!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->1

Y.Γ Και σε προηγούμενη αναφορά σου σχετικά με το αν κάποιοι πιστεύουν πως βρίσκουν στο είδος (metal) αυτό που θέλουν. Αν θεωρείς το progressive ως metal (προσωπικά το δέχομαι), τότε έχεις αυτομάτως, Jazz, Folk, Classic, Blues, Electronica και ίσως και άλλα είδη που μπορεί να μην γνωρίζω καν τα ονόματα τους μέσα σε ένα είδος μουσικής. Αλλά υπάρχει και η άλλη θεώρηση του πως το metal δεν είναι ένα (το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα μουσικά είδη) και πως απλά κάθε καλιτέχνης απλά ακολουθεί την διαδρομή που θέλει είτε παράλληλα είτε πιο συγκεκριμένα κάτω από την μεγάλη αυτή υποκατηγορία.

Καλά ε?Με κάλυψες πλήρως και με έβγαλες από τον κόπο να γράφω κατεβατά

Η μουσική είναι τέχνη.Όταν σε μερικά είδη μουσικής(electronic,hip-hop) τουλάχιστον το 95% δεν είναι καλλιτέχνες και αυτά τα είδη γνωρίζουν διαρκώς μεγαλύτερη επιτυχία τότε κατά τη γνώμη μου μόνο κακό μπορούν να προσφέρουν στη μουσική.Ακριβώς αυτή η πολυπλοκότητα που υπάρχει στα περισσότερα είδη μουσικής είναι αυτό που της δίνει όλη την μαγεία της.