Προτάσεις για βιβλιο-διαδρομές...

[Όπως πάντα Offtopic]
Όντως, πολλά από όσα διαβάζουμε σήμερα ή δυστυχώς χάσαμε οφείλεται σε αυτήν την ανοησία. Αυτό για τα κακά ελληνικά ή κάπως έτσι το έχω ακούσει ξανά, αλλά έχω τον φόβο ότι απλά όλοι μας σήμερα (και από φίλους που με εκνευρίζουν μονίμως) έχουμε πέσει στην παγίδα κάποιων λογίων (σε γενικές γραμμές δογματικών σχετικά με την υπεροχή του χθές τους (όποιο κι αν ήταν το χθες τους) και πιπιλάμε την καραμέλα ότι τα αρχαία ελληνικά ήταν τέλεια? Αναρωτιέμαι γιατί όπως όλοι μας αντιλαμβανόμαστε όλα πρέπει/επιβάλεται/κρίνεται αναγκαίο να προχωρήσουν μόνο προς μια κατεύθυνση και αυτή είναι μπροστά. Δεν μπορεί να προχωρήσουμε με μια κλειδωμένη γλώσσα, άρα λογικά κι αυτή πρέπει να αλλάξει, να προσαρμοστεί στις ανάγκες της εποχής μας, ταχύτητα, τεχνολογία, επιστήμη και να μας οδηγήσει (κι όχι ακολουθήσει) στην επόμενη εποχή και ούτω καθεξης.

[Όσο για τον κόσμο, έχω την υποψία πως το ίδιο γίνεται και σήμερα, αλλά απλά σήμερα είμαστε "αγράμματοι", "ακαλλιέργητοι" (όπως θές το λες) σε άλλα επίπεδα, και αυτό επειδή όλα τείνουν σε μια αναγκαία εξειδίκευση. Και πλέον υποχρεωνόμαστε να μπούμε, έστω και για κάποια διαστήματα της ζωής μας σε ένα "κουτί", όταν θέλουμε πραγματικά να γνωρίσουμε κάποιο γνωστικό αντικείμενο, ειδάλλως απλά το αγγίζουμε επιφανειακά (όπως π.χ. κάνω εγώ τώρα με τις ιδέες που μου αναφέρεις) μόνο και μόνο για να βρούμε (ή ακόμη ψάχνοντας) μια θέση που να εφαρμόζει σε παλαιότερα στοιχεία ώστε να γνωρίζουμε που περίπου θα το βρίσκουμε όταν θα το χρειαζόμαστε. Σκέψου μας σαν βιβλια που αντί μια ιστορίας ο καθένας μας (Να και πρόταση! Fahrenheit 451 - Ray Brudbery) να είμαστε κάτι σαν reference books για πολλά θέματα που απλά να έχουμε παραπομπές προς άλλα βιβλία και ούτω καθεξείς.]

Να ήταν μόνο ο Πάνας, να ήταν μόνο αυτός. Η ιδέα του προστάτη άγιου από που ξεφύτρωσε λες; <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Έχω την ταπεινή εντύπωση και γνώμη πως μάλλον όπως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν την Αφροδίτη, την Αθηνά, τον Ήφαιστο, ή την Δήμητρα για προστάτες τους, οι νεώτεροι απλά έχουν το Γιωργάκη με το Δράκο, το Φανούρη που φανερώνει, την Ιερουσαλήμ (μια γυναίκα που αν θυμάμαι καλά πήρε και τα παιδιά στο θάνατο για την θρησκεία της (φοβερή μητέρα, δεν θα ΄θελα να ήταν δική μου πάντως)), και πολλούς περισσότερους από το βασικό δωδεκάθεο ακριβώς για τον ίδιο σκοπό. Η Ελληνική μυθολογία που ήταν κάτι το κατεξοχήν όμορφο και ευφυές στην σύλληψη του έδωσε την θέση σε κάτι δίχως φαντασία που αντί να βλέπει την ζωή και την συνέχεια βλέπει μόνο τον θάνατο και κάποια συντέλεια.

Όσο για τις συνόδους από όσο καταλαβαίνω πρέπει να ήταν μια από τα ίδια σε χάλι με τους σύγχρονους ομότιμους τους έτσι όπως διαβάζω αυτά που γράφεις. Μόνο που τότε δεν υπήρχε αντίλογος, γιατί απλά όταν κάποιος αντιδρούσε άναβαν την ψησταριά.
[/OffTopic]

Και έχεις κύριε την εντύπωση πως η Ακρόπολη θα 'ναι εκεί για πολύ? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Με τόσο πιπίλιμα που της κάνουν οι λάτρες της και με την τόση μόλυνση του περιβάλλοντος (που μάλλον μέρος αυτών επίσης που την λατρεύουν συνεισφέρουν!), η φθορά της είναι κάτι που έχει δρομολογηθεί και συντελείται πλέον με ταχύτερους ρυθμούς (όσα ποσά κι αν δίδονται για την συντήρηση της) οπότε πιθανόν να μην υπάρχει εκεί για πολλές δεκαετίες ακόμη.
Ωστόσο στο δεύτερο σκέλος του σχολίου σου θα έλεγα απλά πως οι γενικοί κανόνες για την εξαγωγή συγκριτικών δεδομένων προέρχονται (και είναι το μόνο χρήσιμο πέραν της συσσωρευμένης γνώσης) από το παρελθόν και τίποτα περισσότερο (ή και λιγότερο). Επίσης πως εμείς (σε γενικές γραμμές ο κόσμος μας) θεωρούμε αυτονόητο πως πρέπει να επαναλαμβάνουμε μόνο τα λάθη του παρελθόντος (αλλά δεν λέει να εμβαθύνουμε σ' αυτό γιατί μπλέκει σε συζητήσεις που έχουν να κάνουν με την ιδανική κοινωνία οπότε ρεαλιστική λύση δεν μπορεί να δωθεί από κάποια συζήτηση) και τιμούμε μονίμως τα αρνητικά στοιχεία του παρελθόντος (Καλός Έλλην Χριστιανός Ορθόδοξος, Κακός στυγνός Τούρκος Ισλαμιστής και λοιπές κουταμάρες στην περιοχή μας, και φυσικά τα αντίστοιχα σε όλα τα σημεία του κόσμου που υπήρξαν αντιπαλότητες και κατακτητικές βλέψεις από κάποια πλευρά). <!-- s:-( --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_sad.gif" alt="" title="Sad" /><!-- s:-( -->

Όντως κι όπως λέει και ένας εκ των βασικών χαρακτήρων ενός από τα βιβλία που έχω μεταφράσει "Μόνο στην αβεβαιότητα είναι δυνατόν να αποκομίσουμε την κατανόηση". Όταν πάψει να υπάρχει αμφισβήτηση έρχεται η επιβολή οπότε... καλό πράγμα η αμφισβήτηση και οι άπειρες ερωτήσεις! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Ότι κι αν προσφέρουν, όπως κι αν αποφασίσεις να τις δεις και να τις απαντήσεις.

@pornostar Το β ι β λ ί ο που αγάπησα πάρα πολύ. Είναι απλώς άπαικτο. Συνιστάται σε όλους και όλες που αγαπούν την αλήθεια ή ίσως το ψέμα, τον θρύλο, το μύστήριο. Ενα βιβλίο πραγματικά για ψαγμένους αναγνώστες, όταν το τελιώσετε θα περάσετε πολλές ώρες για να αναρωτηθήτε, τι εγώ ξέρω, τι μου κρύβουνε, τι είναι αλήθεια, τι πρέπει να ξέρω, τι θα πρέπει να φοβάμαι. Δείτε το είναι απλώς τέλειο.

εγω παλι το βρηκα χαζο. δεν θα ηθελα να επεκταθω, ας το διαβασετε τελος παντων να πειτε και αλλοι την γνωμη σας

Λοιπόν εγώ θα προτείνω όντως ένα καλοκαιρινό βιβλίο παλιούτσικο ωστόσο (το 'χε αναφέρει κι η Isiliel σε άλλο thread) μόλις το διάβασα (ναι πρόκειται για βιβλίο που απλά δεν το αφήνεις κάτω αν δεν το τελειώσεις. Μιλάμε πάντοτε για εφηβικό μυθιστόρημα, αλλά που άνετα το διαβάζει και κάποιος ενήλικας που η γεύση του έχει εκπαιδευθεί στο φανταστικό καλύτερα από κάθε άλλο είδος.

Πρόκειται για το Eragon του Christopher Paolini από την τριλογία Κληρονομία (Inheritance). Το 1ο βιβλίο το βρήκα από τις εκδόσεις Πατάκη και αφηγήται την ιστορία ενός 15 ορφανού παιδιού το οποίο ανακαλύπτει ένα αυγό Δράκου, και όταν ο δράκος τον επιλέγει και εκολλάπτεται (ναι είχα ενστάσεις αλλά ας πούμε ότι πρόκειται για καθαρή φαντασία, οπότε απλά checkάρισα τον σκεπτικισμό σε κάποια σελίδα και δεν τον ξαναπήρα πίσω παρά μόνο όταν είδα το Τέλος Πρώτου Βιβλίου <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->) και εμπλέκεται σε μια διαμάχη που θα τον υποχρεώσει να μάθει πάρα πολλά σε σύντομο χρονικό διάστημα αλλά και να ενηλικιωθεί ταχύτερα από άλλους συνομίλικους του. Στην ουσία πηγαίνει και σαν αυτοτελές, αλλά ωστόσο αφήνει την πιεστική ανάγκη για μια συνέχεια (αμέσως έψαξα για το Eldest το οποίο είναι και το 2ο βιβλίο της σειράς).

Μπορεί να ακούσετε από πολλούς πως πρόκειται για rip-off από πολλά γνωστά βιβλία, αλλα όσοι σας το πουν απλά δεν τους άρεσε και θα προσπαθήσουν να το μειώσουν καθαυτό τον τρόπο. Θα ακούσετε να ανακατεύουν μέσα LoTR, SW, Drakan - ToOtF, και πολλά άλλα. Ωστόσο όλα όσα αναφέρουν ως επιχειρήματα αν ψάξουμε σε κάθε βιβλίο που σέβεται τον εαυτό του (ακόμη και σε πολλά που δεν σέβονται τον αναγνώστη) θα τα βρούμε. Υπάρχουν οι απαιτούμενοι μέντορες, οι απαιτούμενοι "κατεργάρηδες", οι ανατροπές (ορισμένες μάλλον από επιλογή του συγγραφέα το φωνάζουν από πολύ νωρίς), και οι καθιερωμένες αναφορές και χρήσεις όλων των μυθικών φυλών στις οποίες μας έχει συνηθίσει η φαντασία από τον JRRT και μετά.

Αν έχετε παιδιά και τους έχετε μάθει να αγαπούν την φαντασία προτείνετε τους το. Αν δεν έχετε τότε διαβάστε το οι ίδιοι (κάνει και για μεγάλα παιδιά)! <!-- s:-D --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_biggrin.gif" alt="" title="Very Happy" /><!-- s:-D -->

αν ειναι αγορακια παντως καλυτερα να ξεκινησουν απο το Χομπιτ. το Εκρεμες του Φουκω αν δεν το εχετε διαβασει καντε το.

@pornostar

Είμαι υπέρμαχος των Ελλήνων συγγραφέων και εκτός απο ελάχιστες φορές ποτε δεν με έχουν απογοητεύσει.

Διάβασε το βιβλίο "Στην σκιά της πεταλούδας" του Ισίδωρου Ζούργου. Θα σου αρέσει πάρα πολύ εαν σου αρέσει η ιστορία της πατρίδας σου. Είναι ένα μιθυστόρημα για έναν αιώνα.

Ο συγγραφέας δηλώνει "οτι ήθελε να γράψει ένα βιβλίο για τους "αποτυχημένους" και πραγματικά το κατόρθωσε. Και επειδή και εγώ ανήκω σε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας το αγάπησα, συν ότι μαθάινω κομμάτια της ιστορίας μου που τα αγνούσα τελείως. Δες το είναι πανέμορφο.

@ Panagios

Θα θελα βρε παιδί να σε δω να δίνεις σε 14χρονο παιδί το Εκρεμμές του Φουκώ! (Προσωπικά δεν το θυμάμαι ως κάτι ιδιαίτερα βατό (και το διάβασα κάπου στα 20σ+)) Για το χομπιτ δεν έχω καμία ένσταση αλλά ίσως να ήταν αδύνατο να προσεγγίσει το μικρότερο παιδί την αντίλληψη του πάθους (μανίας) για την εξουσία σε μια απλή λιτή παρομοίωση ενός δακτυλιδιού που το έχει ένα μανιακό μισοτρελλαμένο (χμ, δεν έχει και μεγάλη διαφορά απο τους πολιτικούς πλάκα πλάκα) πλάσμα που ζει χαμένο σε ένα βαθύ σπήλαιο με το μονάκριβο του! Και επίσης να γνωρίσει τις δυνατότητες της χειραγώγησης (έστω και της ήπιας) του Gandalf είτε στον Bilbo είτε σε άλλους χαρακτήρες! (Γιατί πέρα από την καλωσύνη (που είναι κάτι θεωρητικά υποκειμενικό αν βάλεις μέσα περισότερες παραμέτρους) ο Galdalf χειραγωγεί κατά βούληση και αυτό φαίνεται και με τον Theoden στο δεύτερο βιβλίο(??) τουλάχιστον το είχαν χώσει στην δεύτερη ταινία). Θα είσαι μήπως μόνιμα πάνω από το κεφάλι του την ώρα που θα τα διαβάζει για να του τα εξηγείς ή πρώτα θα του δώσεις να διαβάσει τις αναλύσεις!? <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Mortal ego to Hobbit to diabasa otan pigaina deutera gymnasiou (prin polla polla xronia diladi) kai apo tote den to xo ksanadiabasei, pantos to eixa latrepsei tote..... Manowar epoxes