Προτάσεις για βιβλιο-διαδρομές...

Περιστατικά ανάστασης στους όσους θανάτους έχω ζήσει δεν υπήρξαν οπότε είμαι απολύτως βέβαιος! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Μέχρι να δω νεκρό (και όχι μεταφορικά ή ψυχολογικά) με πλήρη μνήμη να σηκώνεται από τον τάφο και να ζει και πάλι κανονικά αγαπητέ μου θα είμαι απόλυτα σίγουρος και δίχως αμφιβολίες (αυτές τις αφήνω για σπουδαιότερα ζητήματα που ίσως να παράγουν άλλες ιδέες) για το συγκεκριμένο ζήτημα (μυθολογίες ποτέ δεν πίστεψα πέραν των αλληγορικών (ενδεχομένως) μηνυμάτων τους)! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

[Ναι, οκ! I know, αλλά ήταν για να προλάβω αυτό που λες μέσα στις αγγίλες. Αλλά ατυχώς δεν σε πρόλαβα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Όσο για την ψυχή πέρνα μια βόλτα από μερικές εργασίες πάνω στην λειτουργία του εγκεφάλου και στους νευρώνες (Neuro-science). Οι εργασίες τους αρκούν για να μας δείξουν πως το μόνο σημαντικό είναι το εδώ και το τώρα από το να ελπίζουμε σε μια αιώνια ψυχή. Αν δεν κάνεις κάτι όσο ζεις θα το κάνει κάποιος άλλος όταν πλέον δεν θα ζεις. The End! Καλή κι η μετεμψύχωση και τα όνειρα της φαντασίας σχετικά με την αθανασία μιας ενεργειακής οντότητας ή τα ασημένια "καλώδια" που δένουν σώμα και ψυχή (αστρικό σώμα), αλλά όλα αυτά υπάρχουν μόνο και μόνο για να μην βυθιστούμε σε κάποιο σχετικό χάος μπροστά στο φόβο του θανάτου. Όταν γνωρίζεις πως ότι προσπαθείς να χτίσεις θα χαθεί όταν εσύ πάψεις να υφίστασαι αρκεί για να δημιουργήσει αυτό το φόβο.
Πλέον είμαστε όμως μια ιδέα καλύτερα από χθες σε αυτό το θέμα για να συνεχίσουμε να δεχόμαστε την ψευδαίσθηση των ανθρώπων που ξεκίνησαν τέτοιες ιδέες και οι οποίοι δεν είχαν τον ιατρικό εξοπλισμό οπότε και ανέλυσαν τα πάντα βάσει κάποιας λογικής του χθες και μόνο και μόνο για την ευχαρίστηση της κουβέντας! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->]

Ά! Ρε Έραγκον τι κουβέντες προκαλείς! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

[Και γιατί δεν σου αρκεί η ζωή σου? Δηλαδή είναι τόσο άχρηστα αυτά που προλαβαίνουμε να κάνουμε στην ζωή μας? Και για αυτό χρειαζόμαστε και άλλες 100-1000-1000000 ζωές για να τα προλάβουμε? Ή μήπως είναι καθένας μας τόσο μοναδικός έναντι των όσων υπήρξαν και των όσων θα υπάρξουν ώστε κάποιο κομμάτι του πρέπει να συνεχίσει να υφίσταται (Αν θέλεις όντως να συνεχίσει ένα κομμάτι σου κάνε ένα παιδί, μεγάλωσε το και άστο να συνεχίσει (όχι αντίγραφο σου! Αλλα συνέχεια σου (είτε για καλύτερα, είτε για χειρότερα)). Ευτυχώς ή δυστυχώς υπάρχει μια μορφή λογικής στο εφήμερο στοιχείο. Δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε τα πάντα αλλά απλά πάμε διαρκώς μπροστά δίχως να πολυκοιτάμε πίσω μας (εντάξει υπάρχουν κάποιοι όροι σε αυτό) και δημιουργούμε ότι καλύτερο μπορούμε στον χρόνο που πατάμε στην γη και αυτή δεν είναι από πάνω μας! Δεν είναι τέλειο αλλά αυτό έχουμε και με μόνο αυτό θα πρέπει να λειτουργήσουμε. Αν φυσικά ζούμε για τον εαυτό μας και πραγματοποιούμε όσα μας ικανοποιούν είτε έχουν να κάνουν με μας ως άτομα ή με τον υπόλοιπο κόσμο! Σκέψου το κι έτσι. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Δεν χρειαζόμαστε ψευδαισθήσεις (υποβοηθήματα) για να ζήσουμε καθ'αυτό τον τρόπο.]

[Τικ-Τοκ! Τικ-Τοκ! Αυτές είναι οι πιθανότητες! Χεχε, όχι φίλε μου όχι, θα προτιμήσω τις αιώνιες διακοπές! Ουφ! Τότε θα ξεκουραστούμε επιτέλους! Ούτε σκέψεις, ούτε άγχος, ούτε ανησυχίες για το αύριο, τίποτα! Απλά ένα γαλήνιο απέραντο κενό (Ευτυχώς που δεν θα 'μαι εκεί κιόλας γιατί θα ήταν πολύ βαρετό)! (Μην ξεχνάς πως σου ανέφερα περί μηδενιστικών τάσεων, τι να σου κάνω το ήθελες με περισσότερα λόγια!) <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->]