Προτάσεις για βιβλιο-διαδρομές...

Μα αυτό είναι το κακό στην Ελλάδα φίλοι μου (όχι φυσικά το ότι διαβάσατε μικροί το βιβλίο), την φαντασία την έχουμε θεωρήσει ώς κάτι το παιδικό και όταν ολοι (ευτυχώς όχι όλοι) φτάσουμε σε κάποια ηλικία την σκοτώνουμε, και για αυτό όλοι αναφέρονται στην φαντασία θεωρώντας ως κάτι το υποδεέστερο. Μέσα από την φαντασία μπορείς να βρεις πολύ περισσότερα πράγματα και να προχωρήσεις (όπως έχεις την διάθεση, την διαύγεια είτε την έκλαμψη (?) σκέψης) σε αλληγορίες και πολλαπλές αντιμετωπίσεις ενός θέματος. Το καλό με την φαντασία είναι πως κουβαλάει εντός της λιγότερους από τους συμβιβασμούς της πραγματικότητας.

Πάντως τα περισσότερα βιβλία τα διάβασα σε περιόδους χαλαρότητας και μετά από το λύκειο (πριν μόνο τα παράδοξα και τα μυστήρια της Ωρόρα διάβαζα και ελάχιστο SciFi), και πλέον έβλεπα μέσα μεταφορές του κόσμου μας και αποδώσεις του σε άλλα επίπεδα με την ματιά ενός συγγραφέα.

Μια που κοντεύω να τελειώσω και το Eldest, το 2ο βιβλίο της κληρονομιάς (Christopher Paolini - Inheritance) θα το πρότεινα και αυτό ως ένα ευχάριστο και πλούσιο ανάγνωσμα. Το μόνο κακό είναι πως ο μικρός δεν έχει τελειώσει ακόμη το τρίτο βιβλίο οπότε όποιος το ξεκινήσει θα πρέπει να περιμένει για το τέλος της ιστορίας. <!-- s:-( --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_sad.gif" alt="" title="Sad" /><!-- s:-( --> Η ιστορία βαθαίνει και ο Eragon συνεχίζει την εκπαίδευση του με τα ξωτικά για να γίνει ο επόμενος δρακοκαβαλάρης ωστόσο πολλά αλλάζουν δραματικά στον κόσμο έξω από το προστατευμένο βασίλειο των elves όπου και εκπαιδεύεται από τον Oromis.

Η απόλυτη τριλογία, πραγματικά όποιος δεν έχει διαβάσει τον Μιχαηλίδη, απλώς χάνει, η τελειότητα!!!

Κοίτα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν θεό τους πράγματα που έχουν να κάνουν με την σάρκα και τα αποδίδουν ποιήτικα, βατά και ανώδυνα, υπάρχουν πάλι άνθρωποι που ανεβαίνουν ένα επίπεδο παραπάνω από αυτό και μιλάνε για αξίες πέρα από την σάρκα (αν και επιμένουν να συνδέουν την ιστορία τους με αυτό το επίπεδο λειτουργίας, και δεν έχω κάποιο λόγο να τους απαξιώσω αφού αποτελεί επιλογή τους και σε ορισμένες περιπτώσεις ασχολούμαι μαζί τους μέσα από την μουσική). Προσωπικά μέσα από την φαντασία έμαθα και είδα "πραγματικά" ζητήματα που έχουν να κάνουν με σπουδαιότερα θέματα (τουλάχιστον πέραν του εγώ και της μονάδας), ώστε να κατανοήσω καλύτερα την ανοησία που διατρέχει όλους μας από την αρχή της ιστορίας μας, και ίσως να αποτελέσει κάποια στιγμή και το τέλος μας. Ο καθένας διαλέγει όπως είναι γνωστό τα μονοπάτια του και τα ακολουθεί ως το τέλος...

Οκ! Μολονότι δεν ξέρω αν θα προλάβω να ασχοληθώ με την Ελληνική λογοτεχνία μέσα στα 100 με 120 χρόνια που σκοπεύω να παραπείνω επί της γήινης σφαίρας! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Αλλά γενικά έχω το φόβο πως εμας τους Έλληνες μας έχει φάει η σπουδαιότητα των σκέψεων μας και όλοι θέλουμε να τις εκδόσουμε ως κάτι το πρωτοφανές (λες και ο υπόλοιπος πλανήτης δεν κάνει παρόμοιες σκέψεις), ενώ έξω για να καταφέρει να περάσει κάποιος από κάποιο εκδοτικό οίκο πρέπει να έχει κάτι πραγματικά δυνατό το οποίο να απευθύνεται και σε ευρύτερα ηλικιακά φάσματα.

Επί τη ευκαιρία τελειώνοντας και το 2ο βιβλίο που ανέφερα νωρίτερα, θα προτείνω για μια περισσότερο ολοκληρωμένη αναφορά οι ενδιαφερόμενοι να ρίξουν μια ματιά στην αναφορά της Wikipedia (Αγγλικός τομέας). Οι αρθρογράφοι έχουν κάνει αρκετά καλή δουλειά στο συγκεκριμένο θέμα και δίνουν περιεκτικότατες περιλήψεις του έργου (κάθε βιβλίο (καθαρά ως ιστορία, δίχως extras) εκτείνεται περί τις 600 σελίδες).

Φίλε μου όταν σκέφτομαι πως ένα παιδί από τα 15 του χρόνια (γεννήθηκε το 84) μέχρι και σήμερα έγραψε κάτι το τόσο όμορφο δεν μπορώ παρά να θέλω να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό. Έχω βαρεθεί πλέον τους εμπορικά "καταξιωμένους" συγγραφείς που πλέον έχουν βαρύνει τόσο που κουράζουν, μολονότι κάποτε είχαν την φρεσκάδα και την απλότητα αυτού του παιδιού (που δεν είναι και τόσο απλό όταν το καλοσκεφτείς).

@mortal

Πάντα υπάρχουν φρέσκες ιδέες φρέσκοι συγγραφείς. Μην αρνήσέ πεισματικά να μην διαβάζεις Ελληνες συγγραφείς, δοκίμασε τους, αξίζουν.

@pornostar

Το βρήκες, όχι απλώς βιβλιοφάγος, πανφάγο, σε ότι αφορά τα βιβλία. Αφού έχω φτάσει στο σημείο να πουλάω όλλα τα βιβλια μου 2? το ένα για να αδιάσουν οι 6 βιβλιοθήκες που έχω σπίτι, και δεν έχω πλέον χώρο για ούτε ένα βιβλίο.

Μόλις μου τελειώνει η ντάνα, ξέρεις τα αγοράζω 10 κάθε φορά, ξαναρχίζω την αγορά απο την αρχή.

Δες το Lacryma Christi της Φιλομήλα Λαπατά, ένα υπέροχο βιβλίο, ύμνος στον έρωτα. Και από ότι διάβασα έχουν σκοπό να το γυρίσουνε σε serial. Κρίμα, πάλι θα το καταστρέψουνε

Μα βρε Giovanna μου γενικά στην Ελλάδα δεν υπάρχει πολλή φαντασία του τύπου που με ενδιαφέρει (μέσα από τα φανταστικά χρονικά είχα πετύχει μερικές ιστοριούλες που μου άρεσαν και από ένα site με Ελληνική ΕΦ και ίσως παλαιότερες προσπάθειες στις δεκαετίες του 60 και του 70), και αφού εδώ και ...πες περίπου 23 στα 24 χρόνια... ασχολούμαι με συγκεκριμένους τομείς που ο καθένας ασχολείται με την σειρά του με πολύ περισσότερα θέματα πως να ασχοληθώ και με αυτά? Δεν είμαστε δυστυχώς τόσο ολιστικά πλάσματα όσο θέλουμε να πιστεύουμε, έχουμε και τα όρια μας. Ίσως η πιο μεγάλη διαφορά να είναι ότι ο καθένας μας μεγάλωσε διαβάζοντας είδη λογοτεχνίας που διαφοροποίησαν και τον τρόπο σκέψης του ώστε να ταυτίζεται και να αντιλαμβάνεται περισσότερα στα δικά του ενδιαφέροντα. Και μην ξεχνάς πως you can't teach an old dog new tricks! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

@mortal

Να είσαι σίγουρος ότι μπορώ να διδάξω σε ένα old dog new tricks, είναι πολύ απλό follow the leader. Δοκίμασε και κάτι διαφορετικό απο αυτό που είσαι προσκολλημένος τόσα χρόνια. Δεν ποναέι, είναι τελείως ανώδυνο, πίστεψε με μιλάω εκ πείρας, και που ξέρεις τελικά, μπορεί και να σου αρέσει, δεν είναι κακό να πείς "Βρε όντως καλό είτανε αυτό"

Χεχε! Αλλά τότε θα έπρεπε να ακολουθήσεις εμένα μιας κι οι τίτλοι που αναφέρομαι είναι υπερσύνολα συγγραφικών ειδών και όχι μια απλή συμβατική ιστορία (ναι υπάρχει κι αυτό, και για αυτό γράφουν τόσο πολλοί). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Μην ξεχνάς πάλι πως το αντρικό και το γυναικείο μυαλό αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά σε αρκετά πράγματα εσύ π.χ. ψάχνεις ρομαντικές ιστορίες (καθαρή ουτοπία ευτυχώς ή δυστυχώς), εγώ πάλι ιστορίες που δείχνουν την ψυχρή αλήθεια (ενός θέματος ή και περισσοτέρων προοπτικών του) κάτω από το πέπλο της φαντασίας. Απλά μερικές φορές δοκιμάζω και να το τραβήξω για να δω τι κρύβεται από πίσω του! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

@mortal

Ναι εγώ ψάχνω απλές ανθρώπινες ιστορίες, δεν με ενδιαφέρουν οι φανταστικές και οι ψυχρές.

Εξάλλου αυτές τι θα μου προσφέρουν? Εγώ θέλω θερμότητα, πάθος και όλα αυτά καλλυμένα με το πέπλος της φαντασίας κακό είναι?

Εν πάσει περιπτώσει, ποτέ δεν θά ήθελα να σε κάνω να αλλάξεις γνώμη, βρε αδερφέ, απλώς, έτσι για το γαμώτο, δοκίμασε και κάτι λίγο πιό ανθρωπινο.

Ο πολύ φανταστικός κόσμος, ε, κάπου είναι και εκτός. Προσγειώσου, και θα δείς τι είναι.

Άρα δηλαδή οι πανανθρώπινες αξίες είναι ασήμαντες και σημασία έχουν μόνο οι ιστορίες έρωτα και αιώνιας αγάπης!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Επίσης επειδή μάλλον όπως αντιλαμβάνομαι κανένας δεν σου έδειξε τι σημαίνει επιστημονική φαντασία [ή γενικότερα πολυεπίπεδη φαντασία δίχως όρια], τότε δεν θα γνωρίζεις το Ασχημόπαιδο του Asimov το οποίο μιλάει πέρα από τον χρόνο (ως εργαλείο), και για το μητρικό ένστικτο (ως ανάγκη μεγαλύτερη της λογικής και της αυτοσυντήρησης) αλλά σε extreme βαθμό. Το Dune το οποίο μολονότι έχει και ρομαντικό στοιχείο δεν γίνεται ποτέ πνιγηρό και δείχνει πολύ περισσότερα από τις μηχανοραφίες (φθάνει ακόμη να μιλήσει για αναστάτωση της οικολογίας ενός συστήματος κάπου στην δεκαετία του 70). Ή ακόμη βιβλία του Bradbury όπως ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος (όνειρα και πραγματοποίηση είτε εφιάλτες και συνείδηση) ή τα Χρονικά του Άρη (Η κατάκτηση ενός νέου σύνορου αλλά και η αιώνια ανάγκη της αναζήτησης), εξαιρετικά διηγήματα πάνω στην ίδια την ανθρώπινη φύση, τόσο στην ανοησία της όσο και στο μεγαλείο της θέλησης της. Επειδή δεν μιλάνε για σιρόπια τίποτα δεν τους αφαιρεί την δυνατότητα να μιλήσουν για τον άνθρωπο μέσα από πολλές διαφορετικές πλευρές! Το να τα βλέπεις όλα μέσα από ένα πρίσμα και να επιλέγεις μόνο ένα συγκεκριμένο μήκος κύματος προσωπικά μου φαίνεται υπερβολικά περιοριστικό και συγνώμη αλλά μου το απαγορεύω εδώ και χρόνια (τουλάχιστον μουσικά, λογοτεχνικά και κινηματογραφικά (υπό πολλούς όρους). Το να δεις την σύγκριση της ανθρωπότητας με το ίδιο το σύμπαν και την έλλειψη ορίων του μέσα από την Οδύσεια 2001 (και πολύ λιγότερο στις συνέχειες της) είναι διαφορετικό. Το να δεις Αστυνομικό μυθιστόρημα SciFi μέσα από τον Asimov ή κριτικά απαισιόδοξο μέσα από τον Dick σχετικά με τα ελλατώματα μας και τις φοβίες μας δεν είναι ανθρώπινο. Επειδή έχει το όνομα SciFi ή SF το κάνει ψυχρό και καθαρά φανταστικό? Μάλλον κούκλα μου (δίχως να θέλω να μειώσω τα δικά σου ενδιαφέροντα) θα έπρεπε να λάβεις υπόψη πως η φαντασία (Η σχετικά αμόλυντη από την καθημερινότητα) έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη όταν δεν την περιορίζεις στην συμβατική λογοτεχνία της μικρής πόλης, ή των ερωτικών τριγώνων, είτε των ασήμαντων πολιτικών αναταραχών σε μια περιοχή του πλανήτη.

Προσθήκη κλασσικά πλέον

Ή ακόμη το φανταστικό του Prachett που σατυρίζει και δίνει ανθρώπινες ιδιότητες ακόμη και στον Θάνατο έτσι ώστε να παίξει με τις ιδέες του σε άλλα φιλοσοφικά επίπεδα, ή ακόμη και στον Howard που δημιούργησε έναν χαρακτήρα (Conan) και απλά έπαιξε με τις ιδέες του παλαιότερου πολιτισμού αλλά με σύγχρονες αξίες (1920κάτι), ή ακόμη τον Moorcock με τον Elrik του Melibone (που μιλάει για τιμή και αξιοπρέπεια), ή ακόμη περισσότερο το φανταστικό του Lovecraft ή του Poe (όνειρα, αναζητήσεις, εφιάλτες), ή του Clark Ashton Smith (καθαρή τέχνη), ή της Lucil Moore. Καθένας από αυτούς τους συγγραφείς πήρε μια ή πολλές ιδέες και έπαιξε έξω από τα καθιερωμένα πλαίσια της τότε συμβατικής λογοτεχνίας.
Το φανταστικό δεν είναι ψυχρό και απάνθρωπο αλλά περισσότερο κριτικό όταν θέλεις ή πιο ξεκουραστό όταν δεν θέλεις να το σκεφθείς. Το μόνο που σου ζητάει είναι να μην φοβάσαι να σκεφθείς. Το συμβατικό μυθιστόρημα απλά είναι κάτι αποκλειστικά εμπειρικό δίχως εικασίες και εξέλιξη. Είναι κάτι στατικό. Αν θέλω συμβατική ζωή ανοίγω απλά την πόρτα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->