Broken Age - Act 2

Πέρασε κιόλας κοντά ενάμισης χρόνος από τη μέρα που είδαμε την Πρώτη Πράξη του Broken Age στις οθόνες μας. Νομίζω πλέον ότι κάθε ένας που ασχολείται έστω και λίγο με το χώρο των adventure games έχει ακούσει για το ντόρο που προκάλεσε το εν λόγω παιχνίδι, τόσο πριν την κυκλοφορία του, όσο και μετά και θα ήταν κουραστικό να αναλωθούμε ξανά σε αυτόν. Η Δεύτερη Πράξη είναι εδώ και μερικές μέρες διαθέσιμη, οπότε χωρίς πολλά-πολλά πάμε να δούμε τι μας ετοίμασε ο Tim Schafer.

Ages Collide

Στην Πρώτη Πράξη γνωρίσαμε τη Vella και τον Shay. Δυο παιδιά που μπαίνουν στην εφηβεία και το καθένα αντιμετωπίζει τα δικά του, ιδιαίτερα, προβλήματα. Η Vella ζει σε ένα φιλήσυχο χωριό ζαχαροπλαστών και εναντιώνεται στη θέληση των συγχωριανών της και της οικογένειά της να θυσιαστεί στο τέρας Mog Chothra, ενώ ο Shay μεγαλώνει από μωρό σε ένα διαστημόπλοιο υπό την φροντίδα υπολογιστών και αποστολή του είναι να βρει έναν κατοικήσιμο πλανήτη καθώς ο δικός του βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Το τέλος του πρώτου μέρους έκλεινε με μια μεγάλη ανατροπή που συνέδεε τις μοίρες αυτών των φαινομενικά αταίριαστων ιστοριών.

Η Δεύτερη Πράξη ξεκινάει εκεί ακριβώς που τελείωσε η Πρώτη και πλέον παρακολουθούμε την εξέλιξη μιας ενιαίας ιστορίας πάντα όμως μέσα από τα μάτια (και τις πράξεις) κάθε παιδιού ξεχωριστά. Η φύση του σεναρίου είναι τέτοια που δεν μπορείς να πεις πολλά πράγματα για αυτό καθώς μέσα στα πρώτα λεπτά οι αποκαλύψεις πέφτουν βροχή και το μόνο που μένει στη, μεγάλη, συνέχεια είναι να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που θα βρεθούν στον δρόμο μας. Μιλώντας όσο πιο γενικά γίνεται, οι κόσμοι των δυο παιδιών δεν είναι όσο ειδυλλιακοί φαίνονται και είναι στο χέρι τους να διορθώσουν τα κακώς κείμενα των ενηλίκων που ορίζουν τις μοίρες τους. Αν και το να γκρινιάξεις για τη μεγάλη διάρκεια ενός παιχνιδιού ακούγεται παράλογο (και φυσικά δεν είναι εκεί το πρόβλημα), υπάρχει μια μεγάλη ανισοκατανομή στη δομή του σεναρίου, ιδιαίτερα αν παίξετε τις δυο Πράξεις σερί. Φανταστείτε να παρακολουθούσατε μια αστυνομική ταινία όπου στο πρώτο μισάωρο ο δολοφόνος έχει αποκαλυφθεί και για την επόμενη μιάμιση ώρα παρακολουθείτε το κυνηγητό για να τον πιάσουν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το Broken Age, απόρροια τόσο του ότι η ιστορία χωρίστηκε σε δυο μέρη, όσο και της μεγάλης χρονικής διαφοράς των δυο πράξεων.

(είναι σειρά του Shay να περιηγηθεί στον αλλόκοτο κόσμο της Vella...)

Δυστυχώς όμως η δομή του σεναρίου είναι ψήγμα μπροστά στα αναπάντητα ερωτήματα που εγείρει το δεύτερο μέρος και προφανώς μένουν μετέωρα. Και βεβαίως δεν μιλάμε για τίποτα μικρές τρύπες που σαν μανιακοί ψάχνουμε γιατί τα θέλουμε όλα στο πιάτο, αλλά για βασικά ερωτήματα που έχουν να κάνουν με τα κίνητρα και τις συμπεριφορές των ηρώων του παιχνιδιού. Ιδιαίτερα με τον… περίγυρο του Shay υπάρχουν πολλά θολά σημεία που σε κάνουν να ξύνεις το κεφάλι και να αναρωτιέσαι: τελικά πόσο “ήρωας” είναι αυτό το αγόρι; Η Vella έχει έναν σκοπό. Έχει τσαγανό. Ο κακόμοιρος ο Shay; Νιώθεις ότι η πραγματική πρωταγωνίστρια ήταν η Vella ενώ ο Shay ήταν ένα παιδάκι που πειράζει ό,τι βρει μπροστά του γιατί δεν έχει τι άλλο να κάνει.

Τελειώνοντας το Broken Age νιώθεις ότι ο Schafer ήθελε να κάνει μια παιδική ιστορία με ενήλικες προεκτάσεις και ότι ήθελε να επικεντρωθεί σε συγκεκριμένα πράγματα αφήνοντας την “ελαφρότητα” της παιδικότητας να δικαιολογήσει σημεία που αντιτείνονται σε “λογικές” συμπεριφορές. Και το Broken Age είχε τα φόντα να είναι μια τέτοια ιστορία καθώς θα μπορούσε να αναδείξει ωραίους προβληματισμούς πάνω στις σχέσεις γονέων-παιδιών και σε φαινόμενα ρατσισμού. Δυστυχώς όμως κάπου το πράγμα στράβωσε κι ότι ωραίο έχτισε στο πρώτο μέρος, γκρεμίστηκε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα στο δεύτερο. Η πορεία της ιστορίας δείχνει προβληματική και το παιδικό έγινε παιδαριώδες. Όποιες εικασίες και να κάνουμε για τους λόγους που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο Schafer έμεινε ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Προσωπικά δεν μπορώ να το δεχτώ.

Happy Ages

Τα γραφικά προφανώς είναι ίδια με το πρώτο μέρος. Πολύχρωμα backgrounds και χαρακτήρες και animation που τους κάνει να μοιάζουν με φιγούρες χαρτοκοπτικής συνθέτουν ένα σύνολο που θυμίζει παιδική ζωγραφιά (από παιδί με μεγάλο ταλέντο βέβαια). Όποιος όμως περιμένει να δει κάτι καινούργιο στη Δεύτερη Πράξη, θα απογοητευθεί. Οι καινούργιες τοποθεσίες που θα συναντήσετε είναι ελάχιστες και μόνο μια είναι σχεδιασμένη με λεπτομέρεια. Κατά τα άλλα θα περιπλανηθείτε στις ίδιες τοποθεσίες, έστω και αν είναι λίγο αλλαγμένες, και θα συναντήσετε, ουσιαστικά, τους ίδιους χαρακτήρες. Έτσι και αλλιώς, είπαμε, μετά τα πρώτα λεπτά το σενάριο δεν έχει κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση.

(...και της Vella να ανακαλύψει τα μυστικά του διαστημοπλοίου του Shay)

Ο ήχος παραμένει στα ίδια υψηλά επίπεδα. Ο Elijah Wood, ο Jack Black αλλά και πολλοί άλλοι καταξιωμένοι στο χώρο του σπικάζ ηθοποιοί δανείζουν τις φωνές τους και ταιριάζουν πολύ καλά με τους αλλόκοτους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Μικρό παράπονο ότι είναι κάπως μονότονες αλλά η μη ανάπτυξη των χαρακτήρων και ο λίγος χρόνος που εμφανίζονται οι περισσότεροι δεν αφήνουν περιθώρια για πολλά πράγματα. Οι διάλογοι πάντως έχουν τη σφραγίδα του μεγάλου δημιουργού και μη διστάσετε να κάνετε ό,τι συνδυασμούς αντικειμένων σας κατέβει στο κεφάλι καθώς πολλές φορές θα ακούσετε χιουμοριστικότατες ατάκες. Η μουσική είναι του Peter McConnell και είναι, όπως τα περισσότερα soundtracks του, πολύ καλή. Τα θέματα που ακούγονται κολλάνε υπέροχα με το περιβάλλον ή την κατάσταση που βρισκόμαστε και ντύνουν όμορφα τις ώρες που θα ασχοληθείτε με το παιχνίδι.

Difficult Ages

Στο πρώτο μισό της Δεύτερης Πράξης συναντάμε κλασικούς inventory-based γρίφους αρκετά ευχάριστους και σχετικά πιο δύσκολους από την Πρώτη μετά… μετά το πράγμα περιπλέκεται. Αντίθετα με το πρώτο μέρος, είναι αδύνατον να τελειώσεις με τον έναν ήρωα χωρίς να έχεις παίξει με τον άλλον. Για την ακρίβεια στο φινάλε απαιτείται “συνεργασία” των δυο ηρώων αν θέλουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες. Στα θετικά; οι γρίφοι αυτοί απαιτούν σκέψη, συνδυασμό και μόνο αν πραγματικά καταλάβεις τη λογική τους θα τους λύσεις. Η σύλληψη τους είναι υποδειγματική. Στα αρνητικά; η υλοποίησή τους. Ουσιαστικά κάθε παιδί λύνει τους γρίφους χωρίς να ξέρει τι του γίνεται καθώς οι πληροφορίες είναι γνωστές στον παίκτη, όχι όμως και σε αυτούς. Εντάξει, τέτοιου είδους metagaming γρίφων έχουμε δει και σε άλλα adventures και μάλιστα σε μερικά που όλοι αγαπάμε πολύ. Εδώ όμως… εδώ ο τρόπος που γίνεται είναι πολύ άχαρος και άκομψος και επιβαρύνει πάρα πολύ το σενάριο αφού διαλύει όποια πειστικότητα του έμεινε. Ακόμα και ο “δεσμός” μεταξύ των δυο παιδιών δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν δικαιολογία όσο ποιητικός/ρομαντικός θέλει να είναι.

(ίσως η μοναδική καινούργια τοποθεσία που έχει σχεδιαστεί με λεπτομέρεια)

Ο χειρισμός, όπως και στο πρώτο μέρος, είναι πάρα πολύ απλός. Σε κάθε hotspot ο κέρσορας αποκτά ένα χαρακτηριστικό σχήμα και με ένα απλό αριστερό κλικ θα εκτελέσουμε όποια ενέργεια είναι να γίνει χωρίς να έχουμε κάποια εναλλακτική. Με το δεξί ανοίγουμε το αντικείμενο είτε με ένα απλό κλικ, είτε “σέρνοντάς” το στην οθόνη. Ο πολύ λιτός χειρισμός δεν απλοποιεί αναγκαστικά και το παιχνίδι, έχουμε δει όμως και adventures με πιο πλούσιο gameplay.

The End of an Age

Τελικά ο Tim Schafer παρέδωσε το old-school adventure που υποσχέθηκε αλλά είναι ένα μέτριο παιχνίδι και ο σημαντικότερος λόγος είναι το αδύναμο και χωρίς σαφή στόχο σενάριο. Έχει αρκετά καλά στοιχεία, όπως τα γραφικά (αν και πιστεύω ότι μπορούσαμε να έχουμε και καλύτερα), η μουσική και οι γρίφοι (αν δεν σας ενδιαφέρει το πώς κολλάνε στην ιστορία) και διατηρεί ό,τι καλό γιατί είναι παιχνίδι του Schafer. Όχι γιατί “Schafer να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι” αλλά γιατί το παιχνίδι διατηρεί την υπογραφή του μεγάλου δημιουργού. Όποιος έχει παίξει τα παιχνίδια του θα αναγνωρίσει τον τρόπο γραφής και σκέψης του μόνο που εδώ φαίνεται κάπως… άτολμος, αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Ξέροντας τι μπορεί να κάνει, περιμέναμε καλύτερα πράγματα από το Broken Age, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα απογοητεύσει πλήρως και όποιον ασχοληθεί μαζί του.