Με ποιό adventure ασχολείστε αυτό τον καιρό?

Kι εγώ σε φάση παιχνιδιών πρώτου προσώπου είμαι. Έχω παίξει 4-5 σερί, και αναμένεται να παίξω άλλα 2-3 μετά το Ζορκ πριν ξαναπαίξω 3rd person Adventure. Είναι μερικά παιχνίδια,όπως το συγκεκριμένο Ζορκ που έχουν πρόβλημα ταχύτητας σε σύγχρονα μηχανήματα. Πηγαίνουν με....1000 λες κι έχουν σπασμένα φρένα! Ευτυχώς που υπάρχουν τρόποι για να τα....φρενάρεις

Πωπω, το riddle of the sphinx...
Οι γρίφοι του και ο τρόπος με τον οποίο συνδέονται μεταξύ τους ήταν το λιγότερο, εντυπωσιακός. Κόλλημα με τις ώρες. Καλό κόλλημα. Δημιουργικό. Και φυσικά μετά ...ατελείωτη ευχαρίστηση. Τι ωραίες αναμνήσεις..
Το Ωμέγα stone, δυστυχώς μου είναι θολό, αλλά και εγώ θυμάμαι μια ψιλοαπογοήτευση.

Μόλις τελέιωσα το Scratches: Director's Cut.
Δεν με ξετρέλανε και ιδιαίτερα, μου έδωσε μια αίσθηση ότι άλλα είχαν στο μυαλό τους και αλλιώς τους βγήκαν. Καταφέρνει να τρομάξει κάποιες φορές αλλά περισσότερο μου φαίνεται είχαν αυτό στο μυαλό τους παρά το σενάριο (που δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο).
Οι γρίφοι... ούτε κρύο ούτε ζέστη, περισσότερο κάνεις τον μάστορα και σε πολλές περιπτώσεις δεν δίνονται επαρκή στοιχεία (τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκε) για το τι πρέπει να κάνεις με αποτέλεσμα να τρέχεις γύρω γύρω δοκιμάζοντας διάφορα.
Για όσους σκοπεύουν να ασχοληθούν, να προσέξουν ότι κάποια αντικέιμενα "ενεργοποιούνται" αφού πρώτα έχει συμβει κάτι άλλο. Πάντως φαίνονται από την αρχή σαν hotspots.

Το Riddle of the Sphinx το έχω από το PC Master Gold (από τα πρώτα που είχε δώσει), πρέπει κάποια στιγμή να το ξαναπιάσω γιατί την πρώτη φορά είχα αναγκαστεί να κάνω format, έχασα τα saves μου και για ανεξήγητο λόγο δεν ξανασχολήθηκα. Δεν ήξερα ότι υπάρχει και 2.

Καλησπερα και απο μενα. Έχοντας προσφατως τερματισει το Whispered World και το Everlight : Elves into power, Βρισκομαι στο 2ο Chapter του Ceville. Ειχα ξεκινησει παραλληλα το 'A New Beginning', αλλα δεν το πολυ προχωρησα... Ειναι αρκετα Sci-Fi για τα 'σημερινα' μου γουστα. Ισως ομως το συνεχισω στο αμεσο μελλον..

Όσο για το Ceville... Καλουτσικο μου φαινεται μεχρι στιγμης, εχει παντως αρκετο γελιο ο ήρωας!

Το εχετε παιξει; Ποια ειναι η αποψη σας;;; Εχω μαθει παντως οτι ειναι πολυ μεγαλο... Και το κακο ειναι οτι περιμενουν στην ουρα και αλλα adventures!

Θεμιστοκλή πρώτη φορά βλέπω κάποιον να "στραβώνει" γιατί ένα adventure έχει μεγάλη διάρκεια.
Ωραίο παιχνίδι το Ceville, διασκεδαστικό, όμορφο και ναι είναι σχετικά μεγάλο (μη φοβάσαι τα αλλά σου adventures δεν θα πάνε πουθενά... ). Το μεγάλο του ατού για μένα είναι ο ταυτόχρονος χειρισμός των χαρακτήρων του, κάτι που πάντα μου άρεσε από τότε που έπαιξα το Day of the Tentacle.

Μια γενική σκέψη.... είναι η ίδεα μου ή τον τελευταίο καιρό παρουσιάζονται όλο και περισσότερα adventures που σατιρίζουν fantasy κόσμους;

Θεμιστοκλή, το Ceville το έχω παίξει κι εγώ.Μάλιστα σε μια φάση που ήμουν άρρωστος και δεν το είχα ευχαριστηθεί όσο θα του άξιζε για το λόγο αυτό. Είναι πράγματι πολύ μεγάλο σε διάρκεια ενώ προς το τέλος οι εναλλαγές των ηρώων είναι συνεχείς. Πολύ ωραίο. Και πολύχρωμο.Μόνο να φορτίσει αργεί λιγάκι.

Βασικά αυτό που με ενοχλεί δεν είναι το concept αυτό καθ' αυτό αλλά η επανάληψη η οποία με κάνει να καταλήγω σε δυο συμπεράσματα: α) Βρήκαμε παπά, ας θάψουμε 5-6, δηλαδή είδαμε ότι το τάδε adventure πήγε καλά; ε δεν βγάζουμε και εμείς κανένα που να του μοιάζει μπας και πιάσουμε τίποτα; β) Απλώς έλλειψη φαντασίας... (που μπορεί να οδηγήσει και στο (α) συμπέρασμα).

Και εδώ νομίζω πρέπει να δώσω και μια διευκρίνιση, δεν έχω αγαπημένα είδη ιστοριών. Δηλαδη δεν προτιμώ τις "fantasy" ιστορίες από τα θρίλερ ή τις αστυνομικές από τις sci-fi. Μου αρέσουν όλες εξίσου.Τις ιστορίες τις ταξινομώ σε καλές, μέτριες και κακές αναλογά με το "γεύση" μου αφήνουν (δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς). Καταλαβαίνω κάποιος να έχει αγαπημένα είδη αλλά με εμένα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο (που σημαίνει ότι εγώ έχω το πρόβλημα ). Γενικά είτε παίζω ένα adventure (ή videogame γενικά), είτε βλέπω μια ταινία, είτε διαβάζω ένα βιβλίο ή comic, αφήνω την ιστορία να με πάει μόνη της (ποτέ, ας πούμε, δεν προσπαθώ να καταλάβω ποιος είναι ο δολοφόνος σε αστυνομική ιστορία -εντάξει κάνω κάποιες σκέψεις αλλά δεν κάθομαι και να τις επεξεργαστώ-) και στο τέλος μπορώ και εχω μια (υποκειμενική) άποψη. Για αυτό και εδώ μπορείται να με δείτε τη μια να εξυμνώ (ας πούμε) ένα θρίλερ και μετά να θάβω ένα αλλό, δεν θα το έχω χάσει (νομίζω ).

Εγώ το Everlight πάντως το απόλαυσα δεόντως. Πολύ ωραίο και ο μαγικός κόσμος του με ενθουσίασε.