Broken Age (aka Double Fine Adventure)

1. Η ανατροπή πως οι γονείς του Shay είναι αληθινοί και όχι υπολογιστές αποτελεί την πιο ανόητη ανατροπή που έχω δει ever. Αναιρεί όλη τη γοητεία του πρώτου μέρους όσον αφορά την ιστορία του Shay και τον μετατρέπει από θλιμμένο αστροναύτη σε κακομαθημένο κολόπαιδο. Επίσης όταν ο Shay βλέπει τον πατέρα του ζωντανό, τον βλέπουμε να πηγαίνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από το "A, it's alive!!!" στο "Sorry dad for treating you like a computer..." Το όλο concept είναι αψυχολόγητο και δεν βγάζει νόημα: όσο επαναστατημένος έφηβος κι αν είναι ο Shay, με κανέναν τρόπο δεν μπορώ να δεχτώ πως θα μπορούσε να ξεχάσει κυριολεκτικά πως οι γονείς του είναι αληθινοί άνθρωποι. Μεγάλο φάουλ και σεναριακό cheat. Δε στήνονται έτσι οι ανατροπές, Κε Schafer, και εσείς θα έπρεπε να το ξέρετε.

2. Η όλη συνομωσία των πατρικίων είναι γελοία και δεν βγάζει κανένα νόημα. Στέλνουν τον Shay να μαζεύει επί χρόνια κοριτσάκια για να εμπλουτίσουν το γενετικό τους υλικό, επειδή εμπιστεύονται το έντστικό του;;;; WTF; Καλύτερο τρόπο από το παιδικό ένστικο δεν μπορούσαν να βρούν; Και το παιδικό ένστικτο αφορά ένα παιχνίδι που νόμιζε πως έπαιζε ο Shay στον υπολογιστή, μην το ξεχνάμε αυτό. Μπορούσαν να στήσουν πιο πρόχειρη και ξεκάρφωτη εξήγηση για όλα αυτά; Μάλλον όχι.

3. Μια και το έφερε η κουβέντα, ο Shay και οι γονείς του, καθώς και ο άλλος αστροναύτης, γιατί μοιάζουν με τους πληβείους και οχι με τους υπερεξελιγμένους κακούς πατρικίους στους οποίους ανήκουν; Θα μπορούσε ενδεχομένως σε αυτό να δοθεί μια πειστική απάντηση, αλλά το παιχνίδι δεν προσπαθεί καν να τη δώσει.

4. Το φινάλε: Αρκεί μια γέφυρα για να σταματήσει ο πόλεμος και να ενώσει δύο κόσμους χωρισμένους από ρατσισμό και μισαλλοδοξία εδώ και αιώνες; Σοβαρά τώρα; Κι όλα τα κοριτσάκια που έγιναν σούπα γενετικού υλικού για τους πατρικίους τα ξεχάσανε όλοι χωρίς πρόβλημα; Η προδοσία της Vella από την οικογένειά της που ήταν πρόθυμη να την προσφέρει θυσία; Η μεμψιμοιρία και ηττοπάθεια των πληβείων; Τι γίνανε όλα αυτά; Κουνήθηκε κάποιο αόρατο μαγικό ραβδί και χάθηκαν;Δηλαδή το πρόβλημα ήταν υλικοτεχνικό, η απουσία γέφυρας; ΑΠΛΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ και υποτιμά τη νοημοσύνη μας. Το αριστουργηματικό Metropolis που έχει κατηγορηθεί για σχετικά απλοϊκό φινάλε, στήνει πολύ πιο έξυπνα τη συμφιλίωση στο φινάλε του.

5. Το γενικότερο lore παιχνιδιού παρουσιάζει πρόβλημα. Σε μια εποχή που τα videogames προσπαθούν συστηματικά να στήσουν ολοκληρωμένους και πειστικούς κόσμους, ο Schafer μας παρουσιάζει έναν κόσμο σαλάτα και ό,τι νά 'ναι. Στα 90s κάτι τέτοιο μπορεί να το βλέπαμε με συμπάθεια, μα από τότε έχουν εξελιχθεί λίγο στη σεναριακή γραφή τα βιντεοπαιχνίδια, όπως θα καταλάβαινε κι ο ίδιος ο Scafer αν έκανε τον κόπο να παίξει και κανένα καινούργιο adventure εκτός από τα κλασικά δικά του (πχ κανένα Primordia, Culpa Innata, Longest Journey, Night of the rabbit, έλεος ακόμα και η ξεχειλωμένη τριλογία των Deponia είχε πιο συμπαγές και ολοκληρωμένο σύμπαν από αυτό το χάλι). Αν και στα δικά του παλιά παιχνίδια, ο κόσμος ήταν συμπαγής και ολοκληρωμένος (α ρε μεγαλειώδες Full Throttle), καμία σχέση με τον αχταρμά που βλέπουμε στο Broken Age

Μα είναι δυνατό στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού ολόκληρη σειρά από γρίφους που πρέπει να λύσει ο ένας χαρακτήρας να στηρίζονται σε πληροφορίες που έχει μόνο ο άλλος χαρακτήρας ΧΩΡΙΣ να υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ τους (πχ το pattern που δίνει η Vella για να αλλάξει την πορεία του διαστημόπλοιου); Και να συμβαίνει αυτό ακόμα και στον τελικό μεγάλο γρίφο πριν το φινάλε; Ακόμα χειρότερα, το παιχνίδι υποτιμά για μια ακόμα φορά τη νοημοσύνη μας και εξηγεί όλα αυτό το metagaming μόνο με -surprise surprise- το ένστικτο του εκάστοτε χαρακτήρα. Ε αυτό το παιχνίδι δεν έπρεπε να λέγεται Broken Age, Unifying Instict έπρεπε να το πούνε. Μιλάμε πλέον για εξόφθαλμη προχειρότητα και απροκάλυπτη κοροϊδία. Βέβαια πολλά αμερικανάκια το βρήκαν αυτό χαριτωμένα old-school. Στην περίπτωση αυτή όμως να καταπιούν πάραυτα όλες τις μπούρδες που έχουν πει κατά καιρούς για τα "δύσκολα" και "παράλογα" παιχνιδια της Daedalic. Δύο μέτρα και δύο σταθμά ασύστολα...

1) Στη δεύτερη πράξη δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική εξέλιξη στην ιστορία. Δηλαδή αν κάποιος παίξει όλο το παιχνίδι από την αρχή, θα δει τη μεγάλη ανατροπή στις 3-4 ώρες που κρατά το πρώτο μέρος, θα μάθει σχεδόν τα πάντα στα πρώτα λεπτά του δεύτερου (μόνο οι «τεχνικές» λεπτομέρειες μένουν) και μετά… τίποτα. Πάμε προς το φινάλε. Δε λέω, μου άρεσε που το δεύτερο μέρος ήταν γεμάτο σε χρόνο αλλά όχι έτσι. Σκεφτείτε να βλέπατε μια αστυνομική ταινία, στο πρώτο μισάωρο να μαθαίνατε ποιος είναι ο δολοφόνος και στην υπόλοιπη μιάμιση ώρα να παρακολουθούσατε το κυνηγητό για να τον πιάσουν… άντε και στο ενδιάμεσο να μαθαίνατε κάποια παραπάνω πληροφορία για το πώς το κατάφερε… ε! δεν γίνονται έτσι οι ιστορίες.

2) Τελικά οι γονείς του Shay γιατί παρέμεναν κρυμμένοι; Μήπως και τον κολλήσουν κάποια αρρώστια στο εκνευριστικά αποστειρωμένο περιβάλλον που ζούσε; Δεν έχει κανένα νόημα. Θα μπορούσε να ήταν το ίδιο αντιδραστικό αν είχε τη μαμά του από δίπλα κάθε πρωί και του συμπεριφερόταν με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή, η μαμά του Tim δεν το κυνήγαγε γύρω-γύρω μέχρι να φάει όλο το φαΐ του ή να κάνει τις εργασίες του; και σαν μάνα δεν λαχταρούσε να πάρει μια αγκαλιά το παιδάκι της;

στο act 2 η Vella μιλάει στην βιντεοθόνη με τον Mr Κακό και σε κάποια φάση σκάει μύτη η γιαγιά της [Vella] και ο Κακός σχολιάζει "she gave up that fight" ή κάτι ανάλογο. Η γιαγιά δλδ ήταν πράκτορας των κακών για να κανονίζει τα Maiden Feasts ή κλώνος της;
EDIT: Τελικά δεν είναι γιαγιά της Vella η Levina , my bad