Daedalic's (Casual?) Turn

Skywalker333 wrote:

alkis21 wrote: Γούστα είναι αυτά. Εγώ ψηφίζω με τα χίλια Shuva Raha.

μακράν καλύτερες κ βαθύτερες γνώσεις αλλά μου θυμίζει Τσουρινάκη σε κάποιες βαθμολογίες. βλέπω αυτο το 4/5 στο Yesterday κ τρέμω

Χμ, για να το λέτε και οι δύο δίκιο θα έχετε. Θα αναζητήσω τα review της για να σχηματίσω προσωπική άποψη.

alkis21 wrote: Αν και δεν είναι ούτε πολύ σωστό, ούτε on topic[...]

Σωστός δεν ήταν imho ο χαρακτηρισμός που έδωσες και δίνεις στην Emily, και off-topic έχει φύγει εδώ και καιρό αυτό το thread (θα τακτοποιηθεί συντόμως). Οπότε thanks for answering.

Διαφωνώ καθέτως σε όλα όσα γράφεις (στο συγκεκριμένο post).
Και παρότι θα συνεχίσω να μένω παρατηρητής της συζήτησης, θα ήθελα να πω μόνο ένα πράγμα επειδή ένοιωσα ένα "τσικ", ένα κάτιτις αδικίας, και θα ήθελα να πω τον αντίλογο: Και μόνο που γράφεις "τα reviews και τα άρθρα που έχει γράψει, και είναι πολλά αυτά" την αποκλείεις από την κατηγορία του casual gamer. Εξ ορισμού.

Πράγματι, η συγκεκριμένη συντάκτης μόνο casual gamer δεν είναι. Ασχολείται χρόνια τώρα, καθημερινά, με το άθλημα, έχει παίξει πάρα πολλά adventures, έχει βοηθήσει (ενεργά) την προώθηση πολλών indie adventures, ασχολείται με τις εξελίξεις, τις εκθέσεις, τα νέα adventures, τις ανεξάρτητες δουλειές, και γενικά (φαίνεται να) αγαπά το είδος -πολύ. Δεν τη γνωρίζω προσωπικά (παρότι ενίοτε ανταλλάσσουμε κάποια e-mails όταν ασχολείται με νέους indie τίτλους) κι αυτή είναι φυσικά η προσωπική μου άποψη και τίποτε παραπάνω. Αλλά θεωρώ πως την αδικείς πολύ.

Δέχομαι πως διαφωνείς μαζί της επειδή κρίνει διαφορετικά τα παιχνίδια και δίνει βαρύτητα σε εντελώς άλλα σημεία από εσένα, δέχομαι πως γράφει πιο "ανάλαφρα" απ' όσο πιθανά θα ήθελες, και δέχομαι πως έχει κάνει κάποιες κάπως άστοχες κριτικές (haven't we all, άλλωστε). Αλλά δε δέχομαι τον αποκλεισμό της από adventure gamer, με ενόχλησε κιόλας μη σου πω. Κι αφού αποκαταστήθηκε η τάξη (στο μυαλό μου φυσικά ), επιστρέφω στις σκιές μου να σας διαβάζω. Ευχαριστώ για την παρένθεση (της παρένθεσης).

Παρακαλώ να παίζει στο background:


Όλα σεβαστά. Πραγματικά, όλα όσα λες. Ωστόσο, κανένα από αυτά δεν την καθιστά μη-adventure gamer. Ίσως την καθιστούν μη-καλό reviewer, ίσως μη-επαρκώς ενημερωμένη-συντάκτη, ίσως και τίποτε από αυτά, ίσως να ήταν απλώς αυτό που λέμε "ατόπημα" (βλ. Gone Home review, όπου ήμουν σίγουρη πως θα αναφερόσουν ).
Σημείωση: επιφυλλάσσομαι εάν πληρώνεται για όσα κάνει -αν όχι, συγγνώμη, αλλά δεν είναι "επαγγελματίας" (μεγάλη κουβέντα, θέλει σπουδές ο τίτλος imo), είναι passionate adventurer.

Αν κάνει καλό ή κακό στο genre, όντως θα κριθεί μόνο από το χρόνο. Αλλά συνήθως κακό κάνει η αδιαφορία και η ανυπαρξία ενδιαφέροντος για ένα είδος, όχι η συνεχής ενασχόληση -άσχετα αν συμφωνούμε με όλα όσα διαβάζουμε/ακούμε/συμβαίνουν. Άλλωστε, γι' αυτό υπάρχουν πολλοί συντάκτες (και συνήθως αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους), right; Θέλουμε πολυφωνία, θέλουμε σφαιρική αντιμετώπιση / παρουσίαση, θέλουμε να βρίσκουν όλοι αυτό που τους ταιριάζει (είτε αυτό είναι νεωτερισμός είτε πατροπαράδοτα παραδοσιακός μηχανισμός).

Btw, προσωπικά, καθόλου δεν ενοχλούμαι από την "μεταστροφή" του AG. Ίσως να με βρίσκει και σύμφωνη, δεν έχω αποφασίσει ακόμη. Δε μου αρέσουν οι "hardocor-άδες" που αφορίζουν τα πάντα. Όπως δε μου αρέσουν ούτε τα sites που αφορίζουν οτιδήποτε φέρει την ταμπέλα του "adventure game". Προτιμώ να διαβάζω για όλα τα adventures (είτε παραδοσιακά, είτε puzzle, είτε story-driven, είτε point 'n' click, είτε WASD, είτε εύκολα, είτε δύσκολα, είτε καθαρόαιμα, είτε υβρίδια, είτε 2D, είτε 3D, είτε σε επεισόδια, είτε 25+ ώρες gameplay, είτε indie, είτε blockbusters, μπλα μπλα μπλα). Και προτιμώ να τα διαβάζω από ανθρώπους που παίζουν για να απολαύσουν αυτό που παίζουν, όχι για να το κρίνουν και να το κατακρίνουν. Ας παίζουν τους παραδοσιακότερους τίτλους οι "καραβανάδες που δε θέλουν αλλαγές" και τους πιο νεωτεριστικούς ή/και υβριδικούς οι adventurers που αποζητούν (και) την αλλαγή. Ας παρουσιάζονται από όποιον θα κρίνει πιο "σωστά" το εκάστοτε παιχνίδι. Κι ας αποφασίσει ο καθένας μας (ως αναγνώστης πλέον) ποια adventures τον ενδιαφέρουν και ποια όχι.

Και με την ίδια ακριβώς λογική ας πράξουν και οι σχεδιαστές. Αγαπώ (και) τα παραδοσιακά point 'n' click adventures που θα με πονοκεφαλιάσουν (βλ. WW1). Θεωρώ, όμως, καταστροφική τη στασιμότητα. Αν οι δημιουργοί κρίνουν πως έχουν ακόμη πολλά να πουν για ένα saga (βλ. WW), καλά κάνουν και βγάζουν τη συνέχεια. Αν κρίνουν πως θα τα πουν καλύτερα με διαφορετικό gameplay, ας το αλλάξουν από το να επαναληφθούν. Θεωρώ, άλλωστε, πως η δική τους σχεδιαστική ανία θα μεταφραστεί σε δική μου όσο θα παίζω μετά. Ας πειραματιστούν, ας κάνουν τα ίδια, ας πρωτοτυπήσουν, ας παίξουν εκ του ασφαλούς, ας στοχεύσουν τους hardcore adventurers, ας στοχεύσουν τα νούμερα. Ας κάνουν ό,τι θέλουν -their call. Θα κριθούν εκ του αποτελέσματος (a.k.a. της απόλαυσης που θα μας προσφέρουν). Και φυσικά θα κριθούν από τον καθένα μας διαφορετικά.

Kι επειδή σπανίως συμφωνούμε εμείς οι δύο, θα κλείσω με το εύστοχο σχόλιό σου πριν λίγες μέρες που με ενθουσίασε και χαμογελούσα ωσάν χαζό-adventurer που μόλις έλυσε γρίφο-πονοκέφαλο:

alkis21 wrote: Μήπως είναι ουτοπικό να περιμένουμε από τους δημιουργούς να μας ικανοποιήσουν, όταν εμείς οι παίκτες μεταξύ μας δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τι θέλουμε;

Πόσο μου αρέσει η συγκεκριμένη κουβέντα (επειδή και ενδιαφέρον έχει και με σοβαρά επιχειρήματα από όλες τις πλευρές γίνεται) δε λέγεται.

Από εκεί και πέρα:

Έριξα μια βιαστική ματιά στην κριτική του Gone Home και δεν μπορώ να πω πως ένιωσα κάπου να λέει πως:

alkis21 wrote: "είχε και κάτι γρίφους εκεί μες στο σπίτι, δεν τους έλυσα, βαριόμουν, αλλά νταξ μωρέ, και τι έγινε;

Όντως από ότι κατάλαβα η reviewer δεν βρήκε τη λύση σε κάποιους γρίφους, αλλά αυτό μάλλον (και με την επιφύλαξη πως δεν έχω παίξει το GH) ήταν περισσότερο ελάττωμα του παιχνιδιού που μπορούσε να προχωρήσει χωρίς να βρεις τη λύση παρά ευθύνη της κριτικού. Ίσα ίσα η κοπέλα αναφέρει στα μειον την απουσία ουσιαστικών γρίφων. Από εκεί και πέρα και με τον τελικό βαθμό διαφωνώ εξ ορισμού και με την συνολική αποτίμηση, αφού εγώ θέλω εντελώς διαφορετικά πράγματα σε ένα adventure,. Ωστόσο την κριτική της την θεωρώ κατατοπιστική, με την έννοια ότι με βάση αυτά που λέει θα σημείωνα το παιχνίδι ως ενδεχομένως ενδιαφέρον για να το παίξω κανένα καλοκαιράκι στο απώτερο μέλλον, μια και δε φαίνεται να συγκεντρώνει τα στοιχεία που γουστάρω προσωπικά σε ένα adventure.

Από εκεί και πέρα κι εγώ παλιότερα δεν είχα πρόβλημα με την μεταστροφή του AG. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να ασχοληθώ με υβριδικά παιχνίδια που συνδυάζουν στοιχεία adventure με άλλα είδη gameplay και έχω απολαύσει πραγματικά και το παλιότερο Farheneit και τα πιο σύγχρονα LA Noire και Portal 2 που δε με ενοχλεί καθόλου να παρουσιάζονται σε adventure site. Ωστόσο δε συμβαίνει το ίδιο με τα interactive movies και εξηγούμαι.

Η ποικιλία στο gameplay είναι κάτι θεμιτό και όταν γίνεται καλά μου αρέσει. Η απουσία gameplay μου φαίνεται ευκολία και cheat από πλευράς των δημιουργών με πιθανόν καταστροφικές συνέπειες στο μέλλον του genre. LA Noire και Portal 2 δε βάζουν σε κίνδυνο τα adventure γιατί είναι παιχνίδια που θέλουν κόπο και μεράκι για να πετύχουν, δεν υπάρχει δηλαδή συνταγή τυφλοσούρτης. Κοινώς δύσκολα θα πλασαριστούν ως και καλά αντιπρόσωποι και μέλλον του Genre (που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο) λόγω τόσο του πολύ ιδιαίτερου χαρακτήρα τους όσο και της δυσκολίας στο στήσιμό τους. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ αναρίθμητα LA Noire-clones και Portal-clones (κατά το MYST-clones) να πλημυρρίζουν την αγορά και κάποιες ημιαποτυχημένες προσπάθειες στο είδος του Portal σχεδόν το αποδεικνύουν. Ακόμα κι αυτοί που εκθείασαν (εσφαλμένα) τα συγκεκριμένα παιχνίδια ως απαύγασμα του adventure gaming δεν ισχυριστηκαν πως έτσι πρέπει να είναι από εδώ και πέρα όλα τα adventure, προφανώς εν μέρει για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω.

Δε συμβαίνει το ίδιο με τα interactive movies α λα Telltale. Αυτά αντικαθιστούν το adventure gameplay με κάτι που κι οι ίδιοι ακριβώς δεν έχουν καταλάβει τι είναι. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρούνται μέλλον του adventure gaming και όχι 3D visual novels (που υπάρχουν εδώ και χρόνια). Και το gameplay τους σε τι ακριβώς συνίσταται; Εξερεύνηση σοβαρή του χώρου δεν υπάρχει, γρίφοι πραγματικοί δεν υπάρχουν, οι επιλογές για τη διαμόρφωση της ιστορίας αποδεικνύονται σταδιακά ολότελα επιφανειακές. Μένει μόνο η συναισθηματική εμπειρία, όπου εκεί ομολογουμένως στο πρώτο playthrough τα πάνε καλά, αλλά από πότε το gaming έχει ως πρώτιστο χαρακτηριστικό τη συναισθηματική εμπειρία αυτού του τύπου; Μια καλή ιστορία σε ένα game αποτελεί bonus και σε ένα adventure game λόγω του πιο αργού και στοχαστικού χαρακτήρα του gameplay του μπορεί να αποτελεί ακόμα και το 50% της όλης εμπειρίας, αλλά όταν πάμε σε ποσοστά του τύπου 85-95% ιστορίας vs gameplay, δεν καταλαβαίνω πως μπορούμε να μιλάμε για adventure ή ακόμα και για gaming εμπειρία.

Επειδή όμως περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, ούτε εκεί βρίσκεται η ουσία του προβλήματος. Η ουσία είναι πως όλο και περισσότεροι δημιουργοί adventure, κάποιοι από αυτούς μάλιστα καταξιωμένοι, αναφέρουν τη νέα εκδοχή της Telltale ως παράδειγμα επιτυχίας και πρότυπο προς μίμηση. Τα πρόσφατα παραδείγματα Jensen, Tornquist και Daedalic νομίζω αρκούν. Ακόμα και αν οι συγκεκριμένες αναφορές γίνονται εκ του πονηρού με στόχο να παρασύρουν κόσμο να δοκιμάσει και κάτι με πιο παραδοσιακό gameplay, ακόμα κι αν οι φόβοι που δημιουργούνται από τις συγκεκριμένες αναφορές τελικά αποδειχτούν αβάσιμοι και τα νέα τους παιχνίδια προκύψουν παιχνιδάρες, το γεγονός παραμένει πως η τοποθέτηση των παιχνιδιών α λα Telltale σε ένα τέτοιο βάθρο (τακτική που υποστηρίζει εμφανώς με τις βαθμολογίες του και με την απαράδεκτη λογοκρισία αντίθετων σχολίων το AG) είναι τουλάχιστον προβληματική και θέτει σε άμεσο κίνδυνο το mainstream adventure gaming. το θέμα δεν είναι πια αν υπάρχει χώρος για όλους (που υπάρχει), αλλά αν υπάρχει πια στοιχειώδης χώρος για hard-core-άδες και για αυτά που αποκαλούμε κλασικά adventure παιχνίδια.

Σε άλλα φόρουμ (καταλαβαίνετε ποια εννοώ) όποιοι τολμούν να μιλήσουν τρώνε κατσάδα με τους moderators να τους μαλώνουν και να διατυπώνουν καταχρηστικά την αντίθετη άποψή τους. Σα να ερχόταν εδώ η Fallen και να έλεγε: "Σας βαρέθηκα πια με τη γκρίνια σας κι αν συνεχίσετε να κακολογείτε την Telltale που θεωρώ προσωπικά φοβερή και τρομερή και υπέροχη, τα σχόλια σας θα φάνε delete γιατί έτσι". Κι ενώ στο AG, στα 5-6 αρνητικά σχόλια για την Telltale πέφτει κατσάδα, όταν βγήκε το Moebius αφήσανε κι εγώ δεν ξέρω πόσες σελίδες γεμάτες ατομικές και προσβλητικές επιθέσεις στην POStudios, πριν προειδοποιήσουν τους posters να συμμαζευτούν λίγο. Ναι μιλάω για τον Jackal, που θεωρώ πως κάνει απαράδεκτη κατάχρηση της θέσης του στο forum ως moderator ή αν θέλω να είμαι πιο επιεικής τουλάχιστον τροποποιεί την αυστηρότητά του, ανάλογα με τα προσωπικά του παικτικά γούστα. Τα λέω όλα αυτά με πολύ λύπη, γιατί μέχρι πριν λίγο καιρό συμπαθούσα και υποστήριζα ακόμα κι εδώ μέσα το AG, αλλά με τα τελευταία που βλέπω, δεν μπορώ να μην επικρίνω τη στάση του.

Δε θεωρώ κακό: παιχνίδι να το πω; interactive experience; το Walking Dead. Αν του έβαζα βαθμό, θα κυμαινόταν κάπου μεταξύ 3 και 4 ανάλογα πόσο εκνευρισμένος θα ήμουν με τα σύγχρονα trends. Από εκεί και πέρα όμως η δυσανάλογη προβολή του και η υπερεπιεικής βαθμολόγησή του σε σχέση με τα παραδοσιακά adventure και με ενοχλεί και με στεναχωρεί. Παρόμοια πειράματα σε άλλα genre αντιμετωπίστηκαν με συμπάθεια αλλά η απουσία gameplay επικρίθηκε όσο έπρεπε. Δυστυχώς στην περίπτωση των adventure για κάποιο λόγο συμβαίνει το αντίθετο.

Τελικά δεν έχω πρόβλημα να βλέπω καλά reviews για τα παιχνίδια της Telltale. Έχω όμως πρόβλημα όταν οι καλοί βαθμοί δίνονται για τον λόγο ακριβώς που με απογοητεύουν. "Με άριστα το 10 του δίνω 200 με τόνο, επειδή έβαλα τα κλάματα, δε χρειάστηκε να σκεφτώ και δεν έχει αυτό το κακό πράμα που λέγεται γρίφοι."

Τελείωνω την γκρίνια μου με την εξής φράση:

Το ελάττωμα σε κάποια παλιότερα adventure ήταν οι ΚΑΚΟΙ γρίφοι, όχι οι γρίφοι γενικώς.

EDIT; Τελειώνοντας είδα το νέο μύνημα του Άλκη:

alkis21 wrote: Και μόνο η φράση που ξεστόμισε, "We don’t want people to get stuck in a situation because they didn’t find the right item five screens before, or didn’t combine it in the right way" είναι ιταμή in my book. Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που μου λένε όσοι σιχαίνονται τα adventures και δεν μπορούν να καταλάβουν τι τους βρίσκω.

Αυτό, αυτό ακριβώς! Το πρόβλημα δεν είναι η ποικιλία στο gameplay και ο πειραματισμός με νέα παικτικά στυλ. Το πρόβλημα είναι η τάση να αντιμετωπίζεται σxεδόν οικουμενικά ο μέχρι τώρα πυρήνας του adventure gameplay ως κάτι ξεπερασμένο που πρέπει επιτέλους να μείνει πίσω.

Θα έγραφα τη γνώμη μου αλλά με κάλυψε ο Στέλιος 100%.

Μωρέ ντάξει, ο καθένας θέλει το metal του όπως του αρέσει - άλλος power, άλλος epic, άλλος thrash, άλλος black.
Αλλά όχι να παίζουμε όλοι σαν τους Slipknot επειδή ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΕΙ, ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΩΡΑ;

Για μένα adventure σημαίνει ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, όχι κάνω κλικι-κλικι μέχρι να δω το φινάλε. Η υπεραπλούστευση δεν πήγε ποτέ μπροστά καμία κοινωνία σε καμία χρονική περίοδο...
Σα να μου λες, "βαριέμαι να διαβάσω το βιβλίο, θα δω την ταινία καλύτερα".

maladroid wrote: ...η παραγωγή ενός τέτοιου game απαιτεί αρτιότητα σε τομείς όπως: γραφικά/animation, voice-acting, διαλόγους, που σε ένα παραδοσιακό adventure συγχωρούνται συχνά από τους hardcore fans λόγω γρίφων.

Σε αυτό το θέμα μπορώ να μιλήσω μόνο προσωπικά για μένα. Προσωπικά λοιπόν τις αδυναμίες σε αυτούς τους τομείς τις διακιολογώ όχι λόγω γρίφων, αλλά λόγω indie developer low budget. Ας πούμε το Samaritan paradox που ανέφερες είναι one man show, οπότε είμαι πιο επιεικής με κάποιες αδυναμίες στους διαλόγους σε σχέση με παιχνίδια όπου προσλαμβάνονται ολόκληρα team έμπειρων σεναριογράφων. Είναι ενδιαφέρον που ανέφερες μάλιστα το Samaritan Paradox, γιατί κατά τη γνώμη μου ως σεναριακό concept είναι κατά πολύ πιο ενδιαφέρον και πρωτότυπο από δακρύβρεκτα μελοδράματα τύπου Walking Dead. Το story-telling και η εκτέλεση του σεναρίου σαφώς πάσχει πολύ περισσότερο στο SP σε σχέση με το καλογυαλισμένο WD, αλλά το πρώτο έχει κάτι να πει έστω κι αν το λέει κάπως άτεχνα, ενώ το δεύτερο τελικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα prime time american tv-series. Πραγματικά θα ήθελα να δω ιστορίες σαν αυτήν του Samaritan Paradox δουλεμένες από πιο έμπειρους συγγραφείς όπως αυτοί που δουλεύουν για την Telltale, οπότε και θα αναδεικνύοταν πολύ καλύτερα η δύναμη του σεναριακού concept, αλλά τέτοιες ιστορίες και τέτοια παιχνίδια μοιραία σπρώχνονται στο περιθώριο και δουλεύονται από εμπνευσμένους άπειρους ερασιτέχνες, που μοιραία θα κάνουν και λάθη όσο ενδιαφέρουσα βασική ιδέα κι αν έχουν.

maladroid wrote: Εδώ έγκειται και η δεύτερη αντίρρησή μου σχετικά με την τοποθέτησή σου ότι η ιστορία είναι μπόνους.

Ε καλά κάποια μπόνους είναι απαραίτητα. Αυτό δε σημαίνει όμως πως πρέπει να εκτοπίσουν τον πυρήνα του gameplay. Εξάλλου στα reviews που γράφω νομίζω φαίνεται η σημασία που δίνω και στην ιστορία. Απλώς συμβιβάζομαι πιο εύκολα με ένα adventure που έχει μια μέτρια καλοειπωμένη ιστορία και καλούς γρίφους από ότι με ένα παιχνίδι με καλογυαλισμένη ιστορία χωρίς γρίφους. Κι η αλήθεια είναι πως προσωπικά εμένα η ιστορία του WD δε με συγκλόνισε κιόλας. Ένα καλοστημένο μελόδραμα μου φάνηκε και τίποτα παραπάνω. Μου αρέσουν πολύ περισσότερο ιστορίες που έχουν και κάποιο υπόβαθρο από κάτω.

maladroid wrote: Τέλος, για τις τακτικές του AG, είπα και κάπου πιο πάνω ότι κι εμένα δεν μου αρέσει η υπερβολική αστυνόμευση που κάνει ο Jackal και αγγίζει τα όρια της απολυταρχίας. Ωστόσο, η Telltale μπορεί να "χαϊδεύεται" από τους συνεργάτες του site αλλά στο forum έχει κατά καιρούς ακούσει κι εκείνη τα σχολιανά της, ειδικά από μερικούς χρήστες όπως π.χ. ο Lambonius που πετάνε χολή ανά τακτά διαστήματα και με κάθε ευκαιρία. Νομίζω ότι η επίθεση κατά της POS σού φάνηκε πιο άδικη και στοχευμένη επειδή ήταν συγκεντρωμένη σε ένα thread και κάτω από το αντίστοιχο review (εκείνο του Moebius) ενώ τα σχόλια για την Telltale είναι διάσπαρτα, τόσο χρονικά όσο και "γεωγραφικά".

Το πρόβλημα μου εδώ δεν ήταν τόσο τα σχόλια, αλλά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά, πόσο γρήγορα δηλαδή μπαίνει φρένο σε κάποια σχόλια και πόσο αργά σε κάποια άλλα. Το είπα και παραπάνω. Όταν πρόκειται για θέμα με το οποίο διαφωνεί ο Jackal, το φρενάρισμα πέφτει ταχύτατα, ενώ σε άλλα θέματα υπάρχει μεγαλύτερη ανοχή. Αν υπήρχε παντού η ίδια αυστηρότητα... χμ ετοιμαζόμουν να πω ότι θα την ανεχόμουν, αλλά μπα κι αυτό θα με ενοχλούσε, για άλλους λόγους όμως.

Τέλος πάντων, δε νομίζω ότι διαφωνούμε κάπου ουσιαστικά. Απλώς δίνουμε έμφαση σε διαφορετικές οπτικές γωνίες.

maladroid wrote: Τώρα για τον πυρήνα του gameplay, δέχομαι τις ανησυχίες σου αλλά ξαναθυμίζω ότι η προσκόληση στα puzzles είναι εξίσου επικίνδυνη γιατί τότε θα γεμίσουμε πάλι "Adventures" της λογικής: "βρέθηκες σε ένα απομονωμένο νησί/κάστρο/πλανήτη, βρες τρόπο να φύγεις κουνώντας μοχλούς". Χωρίς ντροπή ομολογώ ότι από αυτό το άκρο προτιμώ το άκρο Walking Dead.

Εμένα δε μου αρέσει κανένα από τα δύο άκρα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο έχουν αυτή την ιδιαίτερη μαγεία που βρίσκω σε ένα καλό adventure.