Τα adventure games σήμερα

Μετά τη σχετική συζήτηση που πυροδοτήθηκε με αφορμή το Gray Matter και την επιστροφή της 'Σιδηράς Κυρίας' του χώρου Jane Jensen στην ενεργό δράση νομίζω πως καλό θα ήταν να επιχειρίσουμε να σκιαγραφήσουμε την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον χώρο των adventures (και ίσως γενικά του gaming). Να συζητήσουμε, δηλαδή, για τα adventures, όπως αυτά εμφανίζονται στην εποχή του μεταμοντέρνου, τις αδυναμίες που παρουσιάζουν, τα θετικά τους στοιχεία, τα προβλήματα ολοκλήρωσης των ιστοριών τους, το episodic gaming, την ευκολία των γρίφων τους, την μικρή διάρκειά τους, τις διαφορές (ή ομοιότητές τους) με τα adventures του παρελθόντος.

Πριν από δέκα περίπου χρόνια -αν δεν κάνω λάθος- ξεκίνησε μια συζήτηση σε παγκόσμιο επίπεδο που παρουσίαζε τα adventures, ως ένα νεκρό πλεον είδος που δεν είχε να επιδείξει άξιους συνεχιστές των τίτλων της 'χρυσής εικοσαετίας 1980-1999'. Σήμερα, ελπίζω πως αυτή η πεπαλαιωμένη αντίληψη έχει εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά τόσο από την πλειοψηφία των παικτών όσο και από τον ειδικό τύπο. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι που βρίσκονται τα adventures σήμερα; Ποιά η σχέση των σημερινών παιχνιδιών με το ένδοξο παρελθόν τους; Τι προσφέρουν σήμερα στο gaming και πως διαγράφεται το μέλλον του συγκεκριμένου genre;

θα αρχίσω την κουβέντα με μια τοποθέτηση: Όπως πριν μια δεκαετία μιλούσαν όλοι για 'το θάνατο των adventures', παρατηρώ πως σήμερα όλοι μιλούν για 'αδιάφορα adventures' που δεν θυμίζουν σε τίποτα εκείνα με τα οποία μεγαλώσαμε και εμείς και το ίδιο το είδος.

Διαφωνώ κάθετα με τη συγκεκριμένη άποψη! Όσο κι αν η βιομηχανία των adventures σήμερα παράγει πολλά 'καλά' παιχνίδια, αλλά λίγα 'σπουδαία', αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν τέτοια!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόσφατο Gray Matter και τα παλιότερα The Whispered World, Still Life 2, Dark Fall: Lost Souls, Tales of monkey Island, Sam and Max Seasons, Machinarium, Drawn, Dracula: The Path of Dragon, Lost Crown για να αναφέρω μόνο κάποια από αυτά...

Κι επειδή πρέπει να επιστρέψω στο Dread Hill House περιμένω με αγωνία τις απόψεις σας γύρω από αυτό το τεράστιο αλλά πολύ ενδιαφέρον θέμα...

Ξέρεις μάλλον τι θα πω. Οι μισές κυκλοφορίες που αναφέρεις ως παραδείγματα είναι και για μένα διαμάντια. Still Life 2 (9/10), Machinarium (10/10). Πρόχειρες βαθμολογίες για να δεις τη γνώμη μου συνοπτικά. Κάποια SamMax δεν τα έχω δει, ούτε τα Drawn (που δεν ξέρω κιόλας αν μπαίνουν κανονικά στη σύγκριση, αλλά ΟΚ). Για κάποια άλλα δε, καλύτερα οι ορκισμένοι εχθροί να μην εκφέρουν συχνά άποψη

Το ουσιαστικό δεν είναι το παραπάνω. Για μένα είναι αλλού. Στο ότι πάντα ήμουν "χαμηλών απαιτήσεων" όσο κι αν δε φαίνεται αυτό στο άλλο post για το GM, για το οποίο, θυμίζω δε λέω πως δε θα μ' αρέσει, αλλά ότι έχω εξαιρετικά μεγάλες απαιτήσεις κατ' εξαίρεση. Τι εννοώ χαμηλών απαιτήσεων; Ότι δεν περιμένω να δω ένα παιχνίδι για 9/10 ή 10/10 για να πω ότι διασκέδασα. Διακεδάζω, ευτυχώς, με τα περισσότερα παιχνίδια που παίζω λιγότερο ή περισσότερο. Δε μου προκαλούν όλα δέος, αλλά γιατί πρέπει να συμβεί αυτό για να είμαι ικανοποιημένος; Αυτά που είναι έτσι φτιαγμένα ωστε να ξεχωρίσουν, θα τους το αναγνωρίσω και θα τα βάλω στο "πάνω ράφι". Και τα υπόλοιπα όμως που θα με κάνουν να διασκεδάσω τα εκτιμώ. Δεν μπορώ να περιορίσω το adventuring μόνο στους τίτλους κορυφή (προς το παρόν τουλάχιστον). Από τα πολλά χόμπι μου είναι το πιο εύκολο. Θέλει μόνο ρεύμα και παιχνίδια φυσικά.

Πριν από 10 χρόνια περνούσα τη φάση που δεν έπαιζα καθόλου λόγω συγκυριών και που κράτησε για αρκετά χρόνια. Δεν ήξερα τι λέγανε τα περιοδικά κλπ. αλλά τα έμαθα μετά. Γενικώς έχω καταλάβει ότι τέτοιες απόψεις κατά καιρούς κυκλοφορούν για να γίνεται ντόρος και δεν τις παίρνω σοβαρά. Θεωρώ ότι βγαίνουν συνέχεια πολύ καλά παιχνίδια. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά πιστεύω ότι οι κυκλοφορίες αυξάνονται κάθε χρόνο. Η ποσότητα είναι σε βάρος της ποιότητας; Ε και λοιπόν, τι έγινε; Ας βγαίνουν που και που κορυφαίοι τίτλοι, αλλά θέλω και τους λίγο πιο αδύνατους. Επίσης θεωρώ ότι αδιάφοροι τίτλοι δεν υπάρχουν μόνο στο δικό μας αγαπημένο είδος, αλλά αυτό είναι κάτι που δε με σκοτίζει καθόλου.

Παίζω ό,τι κυκλοφορεί σχεδόν και τα περιοδικά ή περισσότερο εμείς ή άλλα sites του δίνουμε από 5/10 και πάνω και πολλές φορές και πιο κάτω. Δεν μπορώ ν' ασχολούμαι με το να βρω ποιο είναι το πιο καλό adventure και να παίξω τελικά μόνο αυτό. Αν το καλύτερο adventure της χρονιάς έχει διάρκεια ας πούμε 20 ώρες κι εγώ παίξω μόνο αυτό, ξέρετε πόσες ώρες μου μένουν μέσα στη χρονιά που δε θα έχω τι να κάνω; Μόνο τα βροχερά απογεύματα ας πούμε της Κυριακής να πάρω θέλω 10 παιχνίδια. Αν ήταν να κάθομαι να τα ψειρίζω τόσο πολύ για το αν θα τα παίξω ή όχι ... Άλλο πράγμα βέβαια το να γράψεις miniReview μετά και να τα θάψεις. Αυτό έχει μια κάποια γοητεία

Σημ.: μην το παίρνετε σοβαρά. Πόσες φορές έχω πει εγώ κάτι αρνητικό για παιχνίδι; Ελάχιστες.

Πιστεύω ότι τα adventures σήμερα οικονομικά φυτοζωούν και αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται από παίκτες και developers. Το κοινό τους έχει συρρικνωθεί σημαντικά (ή καλύτερα διογκώθηκε τρομακτικά εκείνο των υπόλοιπων κατηγοριών ενώ ο αριθμός των adventurers έχει μείνει πάνω-κάτω σταθερός από την εποχή που το gaming ήταν χόμπι για λίγους περιθωριακούς), πράγμα που σημαίνει περιορισμένες δυνατότητες χρηματοδότησης και πλήρη στασιμότητα της χρησιμοποιούμενης τεχνολογίας. Αυτό, φυσικά, οι περισσότεροι εραστές της κατηγορίας δεν το θεωρούν κατ' ανάγκη αρνητικό αφού έτσι τα adventures διατηρούν ένα πιο "παλιομοδίτικο" look ενώ αποδίδουν ικανοποιητικά και σε συστήματα μέτριων δυνατοτήτων (π.χ. laptops) των οποίων αρκετοί είναι κάτοχοι.

Όταν όλες σχεδόν οι υπόλοιπες κατηγορίες παιχνιδιών (action, RPGs, ακόμα και platforms ή strategy games) άρχισαν (τέλη του 90') να εξελίσσονται ραγδαία, δανειζόμενες ολοένα και περισσότερα χαρακτηριστικά των adventures (στιβαρό σενάριο, ολοκληρωμένους χαρακτήρες, ορισμένες σποραδικές εγκεφαλικές προκλήσεις), εκείνα ένιωσαν δικαιωμένα για τους "φτωχούς συγγενείς" που εμπνεόμενοι από το δικό τους μεγαλείο και την απήχηση που απολάμβαναν ως την πλέον εκλεπτυσμένη και δημοφιλή μορφή ψυχαγωγίας, επιχειρούσαν να τα μιμηθούν για να κλέψουν λίγη από την αίγλη τους. Καθώς το φαινόμενο άρχισε να παίρνει διαστάσεις και οι διαρκείς ζυμώσεις έδωσαν υβρίδια που χτύπησαν τις ευαίσθητες χορδές των "σκεπτόμενων" gamers, οδηγώντας τους να επανεξετάσουν την -μέχρι τούδε- μονογαμική τους σχέση με το genre, τα adventures πανικοβλήθηκαν και αντέδρασαν σπασμωδικά, επιχειρώντας να ενσωματώσουν με τη σειρά τους action τμήματα και direct control χειρισμό ώστε να δελεάσουν και πάλι το κοινό τους που είχε αρχίσει να εγκαταλείπει τον παράδεισο αφού δοκίμασε από το "απαγορευμένο μήλο" των άλλων ειδών.

Αυτή η ιστορία είναι λίγο-πολύ προσωποκεντρική και εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τη δική μου πορεία και αντίληψη για το χώρο αλλά νομίζω και αρκετών άλλων που ξεκίνησαν ως αφοσιωμένοι adventurers και σήμερα δοκιμάζουν ό, τι προσφέρει ο μπουφές, ειδικά αν έχει γεύση καλού σεναρίου και γλυκό character aftertaste.

Επιστρέφοντας στο σήμερα (και τις προτάσεις με λιγότερες από 7 σειρές η καθεμία), διαπιστώνω ότι τα adventures δεν έχουν εγκαταλειφθεί, όπως προέβλεψαν κάποτε οι Κασάνδρες, αλλά έχουν εγκλωβιστεί σε ένα μοντέλο που δεν έχει μεγάλα περιθώρια εξέλιξης. Οι δυνατότητες ανανέωσης και ελκυστικότητας του προϊόντος με αξιοποίηση εξελιγμένης 3D τεχνολογίας δείχνει άτοπη με βάση τα οικονομικά μεγέθη στα οποία δύναται να κινηθεί ο σημερινός adventure developer. Παράλληλα, το κοινό από τη μία γκρινιάζει για τη στασιμότητα και την επιμονή στις δύο διαστάσεις (ιδίως αυτοί που ενίοτε βουτάνε το κουλουράκι τους και στο γάλα των άλλων ειδών, οπότε αναπόφευκτα συγκρίνουν) από την άλλη επιθυμεί να διατηρηθεί το old-school feeling χωρίς περιττές φιοριτούρες για να επενδυθούν επιπλέον πόροι (οικονομικοί και πνευματικοί) στο περιεχόμενο.

Εμένα το κουλουράκι μου έχει βουτήξει σε κάθε λογής είδος και η στατικότητα αρκετών adventures άρχισε να με κουράζει. Ωστόσο, είμαι της γνώμης ότι -επί της παρούσης- το είδος πρέπει να ακολουθήσει τη συντηρητική οδό ώσπου να ανανήψει σημαντικά (αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο). Να παραδεχτεί, δηλαδή, την τεχνολογική του ανεπάρκεια, να επιμείνει στο οπτικά ευχάριστο μοντέλο των 2.5D και να δουλέψει πολύ το περιεχόμενο με μικρές καινοτομίες σε επίπεδο ιδεών και gameplay mechanics (thought panels, εναλλαγή χαρακτήρων στη δράση κτλ). Οι ριζικές αλλαγές χωρίς να εγκαταλειφθούν οι point & click καταβολές νομίζω είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιάσουν τόπο, ακόμα και με την ύπαρξη παραδειγμάτων όπως το Heavy Rain γιατί ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη, ιδίως μάλιστα όταν τον συγκεκριμένο κούκο τον είχε κάτω από τη φτερούγα της ολόκληρη Sony (για λόγους αποκλειστικότητας του PS3) και αποτελεί προϊόν ενός οραματιστή, εν δυνάμει κινηματογραφιστή και όχι γενικευμένη τάση με δυνατότητες μιμητισμού.

Για μένα, εκείνο που λείπει από τα σημερινά adventures είναι η έντονη προσωπικότητα κι αυτό ίσως γιατί η περιορισμένη αγορά τους δεν είναι σε θέση να προσελκύσει μεγάλους ανθρώπους του χώρου. Στη πλειονότητα των περιπτώσεων, γίνεται προφανές ότι το παιχνίδι είναι προϊόν ομάδας και δεν αντιπροσωπεύει το όραμα ενός ανθρώπου που θα του έδινε σαφή προσανατολισμό και ιδιαίτερο χρώμα. Σ' αυτό το σημείο νομίζω ότι τα adventures έχουν πολύ μεγάλα περιθώρια βελτίωσης και εκεί πάσχουν σε σχέση με τα αριστουργήματα του παρελθόντος (που είχαν εξίσου περιορισμένα τεχνικά μέσα, αν και για τότε βρισκόταν στην αιχμή της τεχνολογίας).

Μακρυγόρησα ήδη πολύ, οπότε θα κλείσω με μερικές τελευταίες σκέψεις.

- Τα adventures είναι πλέον αποδεδειγμένα niche market και δεν θα βγουν σύντομα από αυτή τη κατάσταση. Άρα, η υποστήριξη μεγάλων ανοιγμάτων σε τεχνολογικό επίπεδο δεν υπάρχει και αυτό είναι το ένα δεδομένο: παραμένουμε σε low-budget λύσεις όπως το 2.5D ή "απλοϊκό" 3D σαν της Telltale που γλυτώνει τεράστια ποσά χρησιμοποιώντας 6 χρόνια τώρα την ίδια μηχανή σε όλα της τα παιχνίδια (εκτός του Puzzle Agent).

- Οι προσθήκες gameplay στοιχείων από Action/ RPGs θέλουν προσοχή αλλά δεν είναι εντελώς άτοπες. Ειδικά από τη δεύτερη κατηγορία, υπάρχουν πολλές ιδέες, όπως το branching narrative (καθορισμός της πλοκής από τον παίκτη σε κομβικά σημεία), η δυναμική αλληλεπίδραση με άλλους χαρακτήρες που αντιδρούν ανάλογα με τη συμπεριφορά του παίκτη (φλερτ, δυσαρέσκεια, επιπλέον βοήθεια κερδίζοντας τη συμπάθειά τους κτλ), πιθανή χρήση στατιστικών/ δεικτών με έξυπνο τρόπο (όχι σε combat), γρίφοι πολλαπλών λύσεων και αρκετά άλλα πράγματα που δεν καθορίζονται από την αξιοποίηση real-time 3D γραφικών αλλά απαιτούν επιπλέον δουλειά ως προς το περιεχόμενο. Εδώ, βέβαια, να προσθέσω ότι οι εναλλακτικοί διάλογοι με τους χαρακτήρες, για παράδειγμα, προϋποθέτουν πρόσθετες ηχογραφήσεις που επίσης ανεβάζουν τον προϋπολογισμό. Ειδικά στον τομέα αυτό, του voice-acting, όμως, μια και μιλάμε για κατ' εξοχήν story-driven παιχνίδια πιστεύω ότι τα adventures είναι καιρός να κάνουν την υπέρβαση, όχι απαραίτητα χρησιμοποιώντας τον Liam Neeson ή τον Anthony Hopkins αλλά ταλαντούχους επαγγελματίες και όχι αυτούς που κάνουν τις ελληνικές μεταγλωττίσεις στην Πάτυ και το Καρουζέλ.

- Οι ανεξάρτητες παραγωγές και το μοντέλο των επεισοδίων νομίζω ότι μπορούν να ωφελήσουν το είδος. Πολλές πρωτότυπες/ τολμηρές ιδέες βρίσκουν διέξοδο κατ' αυτόν τον τρόπο, ο πονοκέφαλος του εκδότη καταπραΰνεται χάρη στην digital κυκλοφορία και το άγχος των μεγαλόπνοων παραγωγών καταπολεμάται από τη -συγκριτικά- χαμηλή τιμολόγηση. Ξέρω ότι οι περισσότεροι adventurers διστάζουν να πληρώσουν χρήματα για "ένα πουκάμισο αδειανό" χωρίς συσκευασία αλλά η αλήθεια είναι ότι εκεί βρίσκεται το μέλλον, ειδικά των μικρότερων εταιρειών που κάνουν και ανοίγματα σε handhelds τα οποία είναι πρόσφορο έδαφος για adventure games.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο ήθελα να γράψω κι άλλα, όμως ο χρόνος αυτή τη στιγμή δε μου φτάνει και επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια των προβληματισμών μου, ανάλογα και το feedback των υπολοίπων. Σταύρο κλείδωσέ το αν δε θέλεις να φάω όλο το bandwidth



Υπόμνημα

Action games = Κρύο γάλα ψυγείου: Σε ξυπνάει αμέσως και δίνει ενέργεια για πολλές ώρες
RPGs = Σοκολατούχο: Πίνεται λαίμαργα στην αρχή, ύστερα με πιο μικρές γουλιές αλλά δεν το βαριέμαι με τίποτα
Adventures = Ζεστό γάλα: Κάποτε το έπινα αποκλειστικά έτσι για να μεγαλώσω - τώρα κυρίως όταν είμαι άρρωστος ή θέλω να κάνω καλό στον οργανισμό μου
Casual games = Άπαχο: Σε ξεγελάει επειδή είναι ελαφρύ και πίνεται σα νερό αλλά σε μεγάλες δόσεις παχαίνει..

Tasos wrote: Πριν από δέκα περίπου χρόνια -αν δεν κάνω λάθος- ξεκίνησε μια συζήτηση σε παγκόσμιο επίπεδο που παρουσίαζε τα adventures, ως ένα νεκρό πλεον είδος που δεν είχε να επιδείξει άξιους συνεχιστές των τίτλων της 'χρυσής εικοσαετίας 1980-1999'. Σήμερα, ελπίζω πως αυτή η πεπαλαιωμένη αντίληψη έχει εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά τόσο από την πλειοψηφία των παικτών όσο και από τον ειδικό τύπο. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι που βρίσκονται τα adventures σήμερα; Ποιά η σχέση των σημερινών παιχνιδιών με το ένδοξο παρελθόν τους; Τι προσφέρουν σήμερα στο gaming και πως διαγράφεται το μέλλον του συγκεκριμένου genre;

Εδώ είναι για εμένα όλο το ζουμί της ερώτησης. Κάτι που το έχω σκεφτεί αρκετές φορές και έχω καταλήξει στο παρακάτω συμπέρασμα:

Τα παιχνίδια μέσα στα 90s -και πόσο μάλλον το adventure genre-, ήταν κάτι το φρέσκο. Κάτι καινούριο. Οι δημιουργοί τότε, το προσέγγισαν πολλές φορές χιουμοριστικά (π.χ. Monkey Island, Full Throttle), ενώ υπήρχαν και τα πιο "σοβαρά" σενάρια (Gabriel Knight -τι άλλο θα έδινα σαν παράδειγμα; ). Γιατί όμως υπήρχε αυτή η μοναδικότητα που τους έχουμε δώσει;

Από τη μία, πιστεύω πως ήταν η ανάπτυξη της τεχνολογίας. Αργή σαν χελώνα και με τα καινούρια συστήματα και components να είναι σε πραγματικά ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΕΣ τιμές για τον μέσο άνθρωπο. Τολμούσε κανείς να κάνει αναβάθμιση σε RAM τότε; Ή μήπως να πιάσει τριψήφιο αριθμό MB σε σκληρό δίσκο;;; Ήθελες μία περιουσία. 386 (ή για τους ΠΟΛΥ τυχερούς 486 με το "turbo" κουμπάκι ) και τα μυαλά στα κάγγελα. Άρα οι developers γνώριζαν πολύ καλά πως αυτά τα μηχανήματα θα αναπαράγουν τα παιχνίδια τους. Δεν είχαν 20 μηχανές γραφικών, 100 μοντέλα κώδικα κ.ο.κ. Αφού λοιπόν δεν είχαν να αναλωθούν σε κάτι τέτοιο και γνώριζαν πως οπτικά το αποτέλεσμα θα είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές, επικεντρώνονταν στο μόνο που μπορούσε να τραβήξει πελάτες: το σενάριο. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, ευτυχώς ή δυστυχώς. Ο κόσμος (και βάζω και εμάς μέσα), θέλει κάτι τουλάχιστον όμορφο οπτικά και είναι πολύ λογικό. Να έχει και τη σκιά του, να έχει και την ομαλή-όμορφη κίνηση, να έχει και σωστό συγχρονισμό στην ομιλία, να έχει υποστήριξη για 20 διαφορετικές αναλύσεις στην οθόνη. Όλα αυτά, μεταφράζονται σε ΠΟΛΥ χρόνο και αναγκαστικά σε budget.

Το δεύτερο σημείο που θέλω να σταθώ, είναι η νοσταλγικότητα που έχουμε (σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας) όλοι μας. Λίγο-πολύ, την εποχή αυτή, την έχουμε μυθοποιήσει. Κίνηση η οποία μας εμποδίζει μερικές φορές να κάνουμε συγκρίσεις με τα τωρινά adventure γιατί αλλιώς τα βλέπουμε τώρα, αλλιώς τα βλέπαμε πριν από 15-20 χρόνια. Βάλτε και την εποχή που ζούμε με την οποία με ένα click έχεις όλο το walkthrough στο πιάτο, ότι λογικότατα πολλοί developers έχουν απλοποιήσει τους γρίφους για να πιάσουν και κάποιο casual κοινό (κατανοητότατο), δε θέλει και πολύ για να ξενερώσουμε.


Για τέλος, έχω αφήσει μία συμβουλή που έχω δώσει στον εαυτό μου (και το οποίο έχει και σχέση με το Gray Matter): εάν ένα adventure με κάνει να χαθώ μέσα στον κόσμο του, να μην καταλαβαίνω πως πέρασε η ώρα, να έχω μάτια κόκκινα και να θέλω να συνεχίσω, τότε αυτό είναι σωστά φτιαγμένο. Και τέτοια υπάρχουν στην εποχή μας και αρκετά. Αυτός είναι και ο λόγος που το GM το θεωρώ ήδη κλασικό με όλη την έννοια της λέξης και πως στέκεται επάξια δίπλα (ok, ένα μικρό σκαλάκι πιο κάτω) από το σημείο αναφοράς-Sins of the Fathers.

Εχω πει κατα καιρους τις αποψεις μου, που διαφερουν ριζικα με πολλων εδω στο Αdventure Advocate, με αποτελεσμα να λογομαχησω ακόμα και εντονα για το τι ειναι adventure, τι ηταν, τι θα επρεπε να ειναι, οτι πρεπει να εξελιχτει κτλ. Δεν θελω να μη μακρηγορησω θα πω τις αποψεις μου με οσο γινεται λιγοτερα λογια.

Οταν ακουγα παλιοτερα οτι το point and click και τα adventures γενικοτερα ειναι ενα πεθαμενο ειδος το αρνιομουνα, πιστευα οτι ειναι μια αποψη που δεν με αφορα καθολου.
Συνεχισα να παιζω adventures πολλα χρονια με κεκτημενη ταχυτητα και ετσι μου πηρε καιρο να καταλαβω οτι στα δεκα παιχνιδια που εβγαιναν το ενα ηταν συμπαθητικο απλα. Τα υπολοιπα ηταν γεματα κλισε, χιλιοειπομενες ιστοριες, ανεγκεφαλους και κοντρα στη λογικη γριφους, κακοφτιαγμενους χαρακτηρες, χαμηλου επιπεδου διαλογους. Που και που βεβαια πετυχαινα και κανενα καλο (Moment of silence, Culpa Innata, Hotel Dusk), αλλα και παλι δεν μπορουσα να βιωσω τις εμπειριες του παρελθοντος.. Βεβαια είμαι απαιτητικος. Δεν θεωρω καλα παιχνιδια games σαν το dark souls που συνεχεια σου κανει Μπουυυυ να τρομακσεις και εχει τρισχιλιοειπομενα κλισε με κοριτσακια με κουκλες που σε φωναζουν και μολις πας κοντα χανονται.
Καποια στιγμη παιζοντας το Fahrenheit ενιωσα επιτελους κατι να κινειται. Κατι που ακουμπουσε στα παλια αλλα εφερνε και κατι καινουριο. Μου αρεσε παρα πολυ, η ιστορια (μεχρι ενος σημειου γιατι προς το τελος χαλουσε) οι αληθοφανεις χαρακτηρες, οι πραγματικες καταστασεις τις οποιες επρεπε να αντιμετωπισεις, και ενα σωρο αλλα καλα στοιχεια. Οταν βγηκε το Heavy Rain τα ενιωσα ολα αυτα στο δεκαπλασιο.
Για μενα ειναι τομη στον χωρο των story based παιχνιδιων. Κατα τη γνωμη μου προς τα εκει πρεπει να πανε τα adventures, οχι να μιμηθουν ντε και καλα το HR αλλα να γινουν πιο αληθοφανη, οι διαλογοι να ειναι εφαμιλοι των καλων ταινιων, οι χαρακτηρες με σαρκα και οστα. Οι γριφοι να μην ειναι κατι σαν "α να ο επομενος γριφος", αλλα να ειναι κατι που πρεπει να περασεις ή να λυσεις για να προχωρησει η ιστορια. Οι ιστοριες να μην αντιγραφουν η μια την αλλη. Συνομωσιες με ιπποτες του παρελθοντος, χαζοιστοριες τυπου davinci code ktl. Ελεος πια, ΟΧΙ αλλο καρβουνο!

Λυπαμαι αλλα και χαιρομαι ταυτοχρονα, αλλα για μενα μετα το Heavy Rain τιποτα δεν ηταν πια το ιδιο. Κανενα point and click δεν μπορει να με κανει να νιωσω το immersion που ενιωσα με αυτο το νεας γενιας adventure.

Oi εποχες αλλαξαν, και η Jensen βγαζει ενα παιχνιδι που ειναι κολλημενο σε μια αλλη εποχη. Δυστυχως φτανω να αποδεχτω αυτο που καποτε μισουσα. Το adventure genre δεν ειναι νεκρο , αλλα ειναι σιγουρα σε κωμα. Δεν υπαρχουν προτασεις, μονο σκιες και επαναληψεις του παρελθοντος. Και απο την ιστορια γνωριζουμε πως οτι δεν εξελισσεται παρακμαζει.

Εγω παντως δεν ενδιαφερομαι να παιξω "Αdventure games" h games με καποια αλλη ταμπελα.Δεν εχω αυτο το κολλημα με τα τις ταμπελες. Επαιξα απο την εφηβεια μου adventures πολυ περισσοτερο απο τα υπολοιπα επειδη ηταν τα παιχνιδια που ενιωθα οτι ειχαν πολυ περισσοτερο βαθος αποτι ειχαν τα αντιστοιχα αλλων genres της εποχης. Με ενδιαφερει να παιξω παιχνιδια σκεπτομενων δημιουργων με αισθητικη και περιεχομενο. Αν λοιπον το βρω σε καποιο αλλο ειδος, εκει θα παω. Οπου υπαρχει ποιοτητα και ουσια. Αφου λοιπον δεν το βρισκω πια στα point and click τι να κανω..

Οσοι adventurers δεν εχετε δοκιμασει το Heavy Rain πρεπει οπωσδηποτε να το δοκιμασετε και νομιζω θα καταλαβετε καλυτερα αυτα που γραφω.

Και φυσικα ολα αυτα δεν τα γραφω με κυνισμο, εχω και εγω αγαπη για τα παιχνιδια του παρελθοντος, και πολλες αναμνησεις απο τοτε που δεν θελω να αποχωριστω. Αλλα βλεπω και την πραγματικοτητα.

woody wrote:
...Τα υπολοιπα ηταν γεματα κλισε, χιλιοειπομενες ιστοριες, ανεγκεφαλους και κοντρα στη λογικη γριφους, κακοφτιαγμενους χαρακτηρες, χαμηλου επιπεδου διαλογους...

...Δεν θεωρω καλα παιχνιδια games σαν το dark souls που συνεχεια σου κανει Μπουυυυ να τρομακσεις και εχει τρισχιλιοειπομενα κλισε με κοριτσακια με κουκλες που σε φωναζουν και μολις πας κοντα χανονται...

...να γινουν πιο αληθοφανη, οι διαλογοι να ειναι εφαμιλοι των καλων ταινιων, οι χαρακτηρες με σαρκα και οστα. Οι γριφοι να μην ειναι κατι σαν "α να ο επομενος γριφος", αλλα να ειναι κατι που πρεπει να περασεις ή να λυσεις για να προχωρησει η ιστορια. Οι ιστοριες να μην αντιγραφουν η μια την αλλη. Συνομωσιες με ιπποτες του παρελθοντος, χαζοιστοριες τυπου davinci code ktl. Ελεος πια, ΟΧΙ αλλο καρβουνο!

...Το adventure genre δεν ειναι νεκρο , αλλα ειναι σιγουρα σε κωμα. Δεν υπαρχουν προτασεις, μονο σκιες και επαναληψεις του παρελθοντος. Και απο την ιστορια γνωριζουμε πως οτι δεν εξελισσεται παρακμαζει.

Προσωπικά χωρίς να έχω ακολουθήσει την ιστορία των adventures μιας και σταμάτησα να παίζω απο εποχή "phantasmagoria" ( θα ήθελα πολύ να έβγαινε σε αυτό το στύλ κάτι τέτοιο ξανά ) και ξεκίνησα να παίζω πάλι πρίν απο δυο - τρία περίπου χρόνια, πιστεύω πως περνάμε μια καλή εποχή με αρκετά καλούς τίτλους και με αρκετά υποσχόμενους που θα βγούν, και απ' οτι φαίνεται υπάρχει ακόμα ψωμί.
Δεν με πειράζει καθόλου που δεν χρειάζεται να τρέχω και να τα σκάω για αναβάθμιση σε κάρτες κλπ, άλλωστε ποτέ δεν ήμουν φαν των σκοτωμών, των ζόμπι που βγαίνουν σαν κατσαρίδες, και στα ποδοσφαιράκια... πάντοτε αναζητούσα παιχνίδια που να είναι οσο πιο κοντά στον ρεαλισμό και αυτό το βρίσκω στα adventures και σε κάποια action adventures.
Συμφωνώ απόλυτα με τον woody, πιστεύω πως πρέπει απλώς να δοθεί περισσότερη προσοχή στις λεπτομέρειες αλλα και να υπάρξουν νέες ιδέες στα σενάρια.

Και επειδή η αλήθεια είναι πως εχω σε σχέση με άλλους χαμηλές απαιτήσεις, αν υπάρχουν καλά σενάρια, λογικοί γρίφοι, σωστές φωνές, καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες και όσο τον περισσότερο ρεαλισμό, δεν θα με χάλαγε καθόλου να παρέμεναν στα γραφικά του path of the dragon ! ( μιάς και το παίζω τώρα και μου αρέσουν )
Τα προτιμώ απο το να σκοτώνω τέρατα...

Εγώ όπως ξέρετε δεν έχω παίξει ποτε στην ζωη μου άλλα παιγνίδια εκτός απο adventure εκτός από μερικές άτυχες στιγμές που το αγόρασα για adventure και μου βγήκε action του κερατά (βλέπε Farheineit).

Σαν εθισμένη στο είδος θα πω λίγα πράγματα γιατί η κατάσταση μου δεν θεραπεύεται. Αγόραζα και θα αγοράζω όλα τα adventure παιγνίδια που κυκλοφορούν ή θα κυκλοφορήσουν. Το πάθος δεν θεραπεύεται. Τα λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που τα έπαιξα και συνεχίζω να τα αγαπώ. Μερικά είναι τέλεια, άλλα πατάτες, αλλά τώρα το μόνο που προσεύχομαι κάθε φορά που αγοράζω έναν καινούργιο τίτλο είναι Θα τρέξει ή δεν θα τρέξει.

Πληρώνοντας 50? το παιγνίδι ή 30? είναι πολλά χρήματα για εμένα και πάνω από τις οικονομικές μου δυνατότητες αλλά ποτέ δεν θέλησα να πάρω το clopy και να στερήσω από τον δημιουργό του τα λεφτά για τον κόπο του, αλλά τώρα όλα αλλάζουνε. Οι παραγωγοί κάνουνε παιγνίδια που στηρίζονται σε κάρτες γραφικών που ακόμα δεν έχουνε κυκλοφορήσει, σε σκληροπυρινικούς δίσκους κ.λ.π. αρνούμαι να συνεχίσω το παιγνίδι τους. Τον τελευταίο μήνα πάλι έβαλα στην βιβλιοθήκη μου τίτλους (βλέπε Runaway, 15 days κ.λ.π) χωρίς να μπορέσω να τους παίξω, αλλά έχω πληρώσει.

Για αυτό εάν αυτοί μας γράφουνε κανονικά και συνεχίζουν να πουλάνε παιγνίδια με διάφορα τεχνικά προβλήματα και bugs μα το Θεό θα το γυρίσω στο τάβλι.

το phantasmagoria 1 ηταν πααρα πολυ ωραιο παιχνιδι!!!

Ειλικρινά, δαιδαλώδες θέμα. Άπειρες παράμετροι. Κανονικά κάθε ποστ πρέπει να ξεκινάει ή να τελειώνει με το προσδιορισμό της έννοιας adventure game γιατί ο καθένας έχει κάτι άλλο στο μυαλό του το οποίο επηρεάζει σαφώς τις απόψεις του.
Το είδος των adventures που τα κανε διάσημα, δηλαδή τα 3d person adventures, δε ξέρω αν είναι νεκρό μπορώ με σιγουριά όμως να πω ότι είναι αλλαγμένο προς το πολύ χειρότερο. Το θέμα είναι τι φταίει γι αυτό.

Καλώς ή κακώς τα παιχνίδια αυτά έγιναν γνωστά αρχικά για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο:ήταν πρωτοποριακά. Ήταν κάτι καινούριο, μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Ζούσες μια ιστορία λαμβάνοντας ενεργά μέρος σε αυτή. Γι αυτό και ως ένα βαθμό θεοποιήθηκε κάθε τίτλος εκείνης της πρώιμης περιόδου. Δεν ήταν όμως μια φούσκα που κράτησε 1-2 χρόνια. Αντιθέτως. Επομένως υπήρχαν στοιχεία που έκαναν τους παίκτες να τ αγαπήσουν. Η αφήγηση μιας ιστορίας, η επίλυση γρίφων, η πνευματική και ψυχική ικανοποίηση του τερματισμού, ίσως τα γραφικά.

Από εκεί και πέρα, όπως είναι λογικό, επήλθε κορεσμός. Ήταν ανάγκη να δημιουργηθεί κάτι καινούριο. Με βάση αυτό, αλλά και την απαραίτητη προώθηση από τα περιοδικά και τον ηλεκτρονικό τύπο, δώθηκε η ευκαιρία να λάμψουν άλλα είδη παιχνιδιών(τα οποία ωστόσο υπήρχαν και πριν με τη μία ή την άλλη μορφή). Τότε έκανε την εμφάνισή της η ατάκα ότι τα adventures πέθαναν. Ήταν εν μέρει αλήθεια. Έβγαιναν όντως απογοητευτικά παιχνίδια. Έβγαιναν όμως και αριστουργήματα που τεχνιέντως θάβονταν από τους απανταχού "ειδικούς" του είδους. Έπρεπε να προωθηθούν οι αναβαθμισμένες κάρτες γραφικών, τα νέα δυνατά συστήματα. Αυτά για τα adventures ήταν περίπου άχρηστα. Όχι όμως και για άλλα πιο απαιτητικά παιχνίδια.
Απ την άλλη υπήρχε η ανάγκη για λιγότερη σκέψη, όσοι ήταν πιτσιρικάδες όταν ανέτειλαν τα adventures έγιναν πια 25-30 χρονών, δεν είχαν πολύ καιρό να ξοδέψουν. Ήθελαν κάτι γρήγορο ίσα-ίσα να ξεφύγουν λίγο απ τη καθημερινότητά τους.

Το θέμα είναι που αποσκοπούν σήμερα τα adventures. Παρατηρώ την απέλπιδα προσπάθεια των δημιουργών να τα κάνουν να μοιάσουν με άλλα είδη παιχνιδιών. Στιγμές δράσης, ανύπαρκτοι ή πολύ εύκολοι γρίφοι, έμφαση στα γραφικά και στα animation και δε ξέρω γω τι, μικρά επεισόδια ώστε να είναι και μικρό το ρίσκο αλλά και λίγος ο χρόνος που θα χρειαστεί κάποιος κ.ο.κ.
Όλο αυτό για μένα, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο χειρότερο σενάριο. Όσοι έχουν μείνει να παίζουν ακόμα adventures θα τα παρατήσουν και αυτοί. Γιατί πολύ απλά, άλλο πράγμα αγάπησαν. Αγάπησαν πλούσιες ιστορίες (ακόμα και χιλιοειπωμένες, αρκεί να χει ωραίους, καλογραμμένους διαλόγους), αγάπησαν μεγάλη έκταση, αγάπησαν λίγη ή περισσότερη πνευματική κόπωση (αν και με τα walkthroughs-κατάρα των adventures- έχει κάπως εξαλειφθεί αυτό), αγάπησαν ενεργή συμμετοχή, όχι απλώς να πατάνε κουμπάκια σε συνδυασμό, αγάπησαν, όντως, βίντεο τερματισμού και όχι to be continued. Όλα τα άλλα λίγο-πολύ τους είναι αδιάφορα. Π.χ. αν έβγαινε σήμερα το GK 1 (που είναι και επίκαιρο) με τα γραφικά που έχει, θα πείραζε κανέναν?

Το λάθος των δημιουργών επομένως είναι ότι προσπαθούν να φέρουν νέο κόσμο στο χώρο των adventures. Kαλώς ή κακώς, θαρρώ πως κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο. Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί ζωής, τέτοια τα ερεθίσματα και τέτοια η μόδα, που οι σημερινοί πιτσιρικάδες δύσκολα θα μπουν σε αυτή τη διαδικασία. Τους φτάνουν τα παιχνίδια και το τσατ στο FB, και έχουν κι αυτοί δίκιο ως ένα βαθμό. Από την άλλη, όσοι ασχολούνται γενικά με παιχνίδια, ένα-δυο adventures που θα κάνουν ντόρο(πχ Gray Matter) θα τα παίξουν. Δε θα γίνουν όμως ποτέ φανατικοί του είδους.
Το καλύτερο που έχει να γίνει λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, είναι να φτιάχνονται adventures με γνώμονα τους adventure gamers και όχι το ευρύ κοινό. Άλλωστε νομίζω πως οι adventure gamers ως πιο ρομαντικοί θα στηρίξουν αμέριστα τέτοιες προσπάθειες (ακόμα και χαμηλού προυπολογισμού) αγοράζοντας νόμιμα το κάθε παιχνίδι. Να γίνεται κάποια προσπάθεια ανανέωσης και πρωτοτυπίας δεν είναι καθόλου κακό (πχ The Experiment, Machinarium) αλλά πάντα με βάση τις σταθερές αξίες.

Εν κατακλείδι, ίσως το μυστικό είναι να κοιτάξουν κάποιοι πίσω και όχι μπροστά ή, κυρίως, δίπλα. Με μια λέξη "παλιννόστηση". Κι ας βγαίνουν 5-6 τίτλοι το χρόνο, δε χρειάζεται να κυκλοφορούν σωροί.

Το λάθος των δημιουργών επομένως είναι ότι προσπαθούν να φέρουν νέο κόσμο στο χώρο των adventures. Kαλώς ή κακώς, θαρρώ πως κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο. Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί ζωής, τέτοια τα ερεθίσματα και τέτοια η μόδα, που οι σημερινοί πιτσιρικάδες δύσκολα θα μπουν σε αυτή τη διαδικασία. Τους φτάνουν τα παιχνίδια και το τσατ στο FB, και έχουν κι αυτοί δίκιο ως ένα βαθμό. Από την άλλη, όσοι ασχολούνται γενικά με παιχνίδια, ένα-δυο adventures που θα κάνουν ντόρο(πχ Gray Matter) θα τα παίξουν. Δε θα γίνουν όμως ποτέ φανατικοί του είδους. Το καλύτερο που έχει να γίνει λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, είναι να φτιάχνονται adventures με γνώμονα τους adventure gamers και όχι το ευρύ κοινό.

Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω με αυτήν την άποψη. Αν έχουν ένα δυνατό χαρακτηριστικό τα adventures σαν είδος είναι ότι μπορούν να μαγέψουν κόσμο και να τον κάνουν να ασχοληθεί μαζί τους. Επειδή, αν και 30άρης πλέον, τυγχαίνει να έχω πολλούς φίλους στην ηλικία των 20-25 έχω βιώσει πολλές φορές πως ένα καλό adventure μπορεί να τραβήξει κόσμο που δεν είχε καμία επαφή πρωτύτερα με το είδος. Πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε action παιχνίδι. Όλα είναι θέμα κατεύθυνσης. Τα βαφτισίμια μου που είναι 9 και 14 χρονών παίζουν adventures, όχι επειδή τους ανάγκασε κανείς, αλλά επειδή έτυχε να δουν το Dig και να τους τραβήξει η λόγικη του 'λύνω γρίφους και προχωράει η ιστορία'. Δεν μπορούν τα adventures να εγκλωβιστούν στις δεκαετίες του παρελθόντος. Οφείλουν να ανανεώνονται, να πειραματίζονται, να φλερτάρουν με άλλα είδη παιχνιδιού, να προτείνουν νέους τρόπους αφήγησης των ιστοριών, να επενδύσουν ίσως κάποια στην διάδραση με τον παίκτη και τον πραγματικό κόσμο (όπως τα alternate reality games), να ενσωματώσουν γρίφους διαφορετικών ειδών, να αναπτυχθούν και σε άλλες κονσόλες... Μόνο έτσι το είδος θα εξελιχτεί και θα προχωρήσει μπροστά.

Αν είναι να φτιάχνουμε 5 adventures τον χρόνο που θα ικανοποιούν την δική μας κλειστή κοινότητα είναι σαν να κάνουμε μνημόσυνο...

Τάσο, ξέρω τις απόψεις σου, αλλά κι εγώ συμφωνώ με τον Outcry, τουλάχιστον σ' αυτό το συγκεκριμένο. Αυτοί που θα προσκληθούν σε adventurικό πάρτι και λόγω του ενθουσιασμού της στιγμής (ορμώμενοι από sites μη adventurικά και περιοδικά), θ' αφήσουν το ξεκοίλιασμα για να βουτήξουν (όπως θα 'λεγε κι ο Maladroid) το κουλουράκι τους στο δικό μας αγαπημένο είδος, μόνο για τις στιγμές αυτές. Δε θα κάτσουν να "συγυρίσουν" το χαμό που έγινε από το πάρτι, ούτε θα καταδεχτούν να μας επισκέπτονται για καφεδάκι κάθε Σάββατο απόγευμα. Είναι τόσο επιφανειακοί οι περισσότεροι σήμερα, που αυτοί που θα κολλήσουν με την ανάγκη να σκεφτούν (όπως τελος πάντων τη νιώθουμε εμείς) θα είναι ελάχιστοι. Σίγουρα θα υπάρχουν οι απαραίτητες, πάντα, εξαιρέσεις. Με την ευκαιρία, το ότι τα βαφτιστήρια σου ακολουθούν αυτό το δρόμο δεν είναι καθόλου περίεργο. Είπαμε, για το στραβό δρόμο που ακολουθεί κάποιος, υπεύθυνος είναι ο νονός (ενίοτε κι ο παπάς)

Συνεπώς δεν πιστεύω ότι ακόμη και να βγαίνανε Gray Matter κάθε μέρα, το κοινό των adventures θα μεγάλωνε. Υποψιάζομαι ότι τα παιδιά που κάνουν τη συγκέντρωση κάθε χρόνο στην Αθήνα, δεν την ονομάσανε Gathering of Minds τυχαία (δεν το λέω υπεροπτικά).

Τι λετε ρε παιδια που ολοι οι αλλοι ειναι επιφανειακοι, και εμεις εδω οι φωστηρες και οι τυποι που βλεπουν τα πραγματα σε βαθος! Ελεος, επειδη παιζουμε ενα παιχνιδακι με ποιο πολυ σκεψη ειμαστε κατι καλυτερο? Εχω φιλους καλλιτεχνες και διανοουμενους που βλεπουν το παιχνιδι σα διασκεδαση και θελουν να ξεδωσουν και παιζουν κατι τυπου uncharted η batman, οταν θελουν κατι με βαθος θα διαβασουν ενα βιβλιο, η θα δουν μια καλη ταινια, η θα κανουν κατι που πραγματικα εχει βαθος! Γιατι αν νομισετε οτι εστω και το καλυτερο βιντεοπαιχνιδι αγγιζει σε βαθος μια σπουδαια ταινια η ενα βιβλιο του Ντοστογιεφσκι.. Τι να πω.. Ασε που πλεον to 90 τοις εκατο των point and click ειναι εντελως επιφανειακα παιχνιδια!

Συν τοις αλλοις, επειδη μπαινω και σε αλλα φορουμς gaming, εδω τα πιο πολλα παιδια που γραφουν εχουν μια παρελθοντολαγνεια και ενα κολλημα ανευ προηγουμενου. Αυτο εμενα μου φαινεται επιφανειακο. Διαβασα σε ενα αλλο post οτι για να προχωρησουν τα adventures πρεπει να επιστρεψουν στο παρελθον!! Δεν εχω διαβασει πιο συντηρητικη σκεψη ποτε μου απο αυτη! Σκεφτειτε να το λεγαμε αυτο για τη μουσικη πως θα ακουγοταν ή για τον κινηματογραφο!

Woody, χαλαρά. Δεν το λέω εγώ, το λένε οι ίδιοι πρώτα απ' όλα. Θέλουν, λέει, κάτι ανάλαφρο ... Δεν είπα εγώ ότι είναι επιφανειακοί σ' όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Για το Gaming μίλησα. Για επιφανειακό gaming. Απλά ξεκάθαρα πράγματα. Ότι στις πλείστες των περιπτώσεων, τα games που κυκλοφορούν είναι μπαπα - μπούπα κλπ. Σε αντίθεση με τα adventures που ακόμη και ξεπερασμένα να είναι και με χαζούς inventorικούς γρίφους και όπως αλλιώς θέλεις να τα χαρακτηρίσεις, χρειάζονται σκέψη, λιγότερη ή περισσότερη και κατ' αυτήν την έννοια έχουν απαιτήσεις που στους περισσότερους πέφτουν λίγο βαριές. Πως να το κάνουμε; Οι ίδιοι το λένε. Όχι εγώ. Τώρα το αν διαβάζουν Ντοστογιέφσκι ή βλέπουν παραστάσεις μόνο του Εθνικού και του Κρατικού Βορείου Ελλάδος, απλά αδιάφορο. Αν θες πάμε στη γενική συζήτηση να σου πω εγώ τι ... έχουν στο κεφάλι τους οι συμπολίτες μας. Αλλά εγώ το είπα το χαλαρά (αυτοσυγκράτηση). Μιλάω όσον αφορά στο gaming και χρησιμοποιώ ως κριτήριο το αν κάποιος αρέσκεται ή όχι σε γρίφους, σπαζοκεφαλιές κλπ. Δεν πάω να σου πω ότι επειδή παίζω adventures εγώ είμαι και κανείς άλλος.

Εγω παντως να στο πω αλλιως (επειδη παιζω και αλλα παιχνιδια εκτος adventure) θεωρω οτι το σεναριο και οι χαρακτηρες του Red Dead Redemption (ενα παιχνιδι που διαδραματιζεται στην αγρια δυση της Rockstar) ειχαν πολυ περισσοτερο βαθος απο παρα πολλα adventures που δοκιμασα το τελευταιο καιρο. Αρα δεν ειναι θεμα τι ειδος παιχνιδιου φτιαχνεις αλλα πως το προσεγγιζεις. Οπως και μια κομωδια καλοφτιαγμενη η μια περιπετεια μπορει να ειναι πολυ καλυτερη ταινια απο μια ψευτο-κουλτουριαρικη που νομιζει οτι καταπιανεται με δηθεν σημαντικα θεματα αλλα τελικα δεν ειναι τιποτα.