Τα adventure games σήμερα

Ok, τότε ίσως να παρερμήνευσα. Τα καλά σύγχρονα adventures τα απολαμβάνω κι εγώ όσο μου επιτρέπουν τα overwhelming ποιοτικά χαρακτηριστικά άλλων κατηγοριών με τις οποίες ασχολούμαι πλέον κατά κόρον - ειδικά η Telltale έχει δώσει αρκετά εν δυνάμει classics χωρίς να έχω παίξει ακόμα Tales Of Monkey Island και Sam and Max Season 3.

Εκείνα που βρίσκω ανυπόφορα είναι τα generic παιχνίδια "χαμένου θησαυρού" με χλιαρό σενάριο, χλιαρούς διαλόγους (και χαρακτήρες), χλωμή (μη πω ανύπαρκτη) προσωπικότητα και πάει λέγοντας, τα οποία κυριαρχούν στην παραγωγή εδώ και αρκετά χρόνια και κρατούν το είδος απολύτως εγκλωβισμένο σε ένα αυτο-αναφορικό και στάσιμο περιβάλλον.

Στους ξεκάρφωτους ή κακοσχεδιασμένους γρίφους δεν αναφέρθηκα καν γιατί, όπως και ο woody αν κατάλαβα καλά, είμαι πρόθυμος να συγχωρήσω τέτοιες κακοτεχνίες και συμβατικές λύσεις εφόσον το παιχνίδι με καθηλώνει με τον κόσμο και την ιστορία του ακόμα κι αν σκοντάφτω συχνά-πυκνά ή αναγκάζομαι να περάσω times sequences μόνο με τα βελάκια και ναρκοπέδια χορεύοντας κλακέτες.

Σίγουρα όλοι σας έχετε μια υποψηφιότητα για το Pullunger στην δημοσιογραφία και στην ατελείωτη μπλα...μπλά αλλά όλοι ξεχνάτε κάτι. Αυτό είναι έτσι, το άλλο αλλιώς, κανείς δεν σας πιέζει να ενδώσετε, δεν μπορώ να ακούω κριτικές για παιγνίδια που μερικοί δεν έχουνε παίξει (βλέπε Gray Matter) παίξτε κάτι και μετά να το κρίνετε. Η αλήθεια είναι μόνο μία, μην βιάζεστε, αφήστε λίγο τους άλλους να αναπνεύσουνε, γιατί αυτοί περιμένουνε και αυτά που βγήκαν και τα επόμενα. Δηλαδή έλεος. Εγώ που είμαι ονειροπαρμένη τι πρέπει να κάνω, να κόψω τις φλέβες μου και να μην ξαναπαίξω κανένα παιγνίδι επειδή το Cut scenes ήτανε έτσι και όχι αλλιώς

@ Woody και όλους

Επειδή εκείνα τα "σπυριά που φυτρώνουν" είναι πασιφανές ότι απευθύνονται σε μένα σε πολύ μεγάλο βαθμό, σίγουρα και κάποιους άλλους (ξέρω ποιους, αλλά δε θέλω να κατονομάσω), θα πω ένα πράγμα και πιστεύω να είναι η τελευταία φορά. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με ο,τιδήποτε μπορεί να παίζει ο καθένας. Τα Farenheit και Heavy Rain είναι προφανώς παιχνίδια σταθμοί των Video Games. Βλέπεις κι εμείς μπαίνουμε και σ' άλλα sites και κάτι έχουμε καταλάβει Ξαναείπα μερικές δεκάδες φορές ότι δεν μπορώ να τα παίξω για πολλούς αντικειμενικούς λόγους (όχι λόγω οποιουδήποτε κολλήματος στο μυαλό εν πάσει περιπτώσει). Σίγουρα όχι επειδή δεν τα θεωρώ adventures. Θα μπορούσα ας πούμε να μην τα θεωρώ adventures και πάλι να τα παίξω, όπως παίζω που και που rpgs ή strategy. Εν τω μεταξύ, εγώ τουλάχιστον έχω παίξει αρκετά adventures που ήταν με πλήκτρα ASDW κι όχι σίγουρα point & click, που είχαν όμως γρίφους. Εκεί προφανώς είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ κάποιων από εμάς. Θεωρούμε απαραίτητη προυπόθεση τη "σπαζοκεφαλιά". Τέλος πάντων. Μπορεί κάποια στιγμή εγώ να ξεκίνησα αυτήν την κόντρα εν μέρει, αλλά βρίσκω ότι δεν υπάρχει λόγος να το συνεχίσω. Για την ακρίβεια, δε θα έκανα καν αυτό το post, αν δεν ήταν αυτό το "...βγάζουν σπυριά...". Πάντως υπόσχομαι να προσπαθήσω να μην ξαναπώ τίποτα για παιχνίδια που στο τέλος - τέλος, όπως λέει κι η Giovanna, δεν έχω πάιξει ακόμη (το Φαρενάιτ το έχω παίξει μισό ).

Πιστεψε με crocark δεν απευθυνομουν σε εσενα, ειλικρινα, αλλα γενικοτερα μιλουσα. Επισης δεν ειπα "φυτρωνουν σπυρια" που ειναι μια ψιλοαηδιαστικη εκφραση αλλα "βγαζουν σπυρια". Χαιρομαι που δεν εχεις προκαταληψη με το συγκεκριμενο παιχνιδι, οποτε καποτε μπορει να τα φερει η τυχη να το παιξεις.

@ Elessar εμενα δεν με νοιαζει να το ονομασω adventure. Για να ειμαι ειλικρινης αυτο το ειδος παιχνιδιου για μενα ειναι η εξελιξη των adventures, δεν ξερω πως να το ονομασω, ισως interactive drama οπως το λεει και ο Cage, και αυτο που θελω να τονισωειναι οτι: το βρισκω πιο ουσιαστικο, πιο ρεαλιστικο, και πιο ενδιαφερον απο τα κλασικα adventures.

Nα θυμίσω ότι το thread έχει τίτλο "τα adventure games σήμερα" και μεις καταλήξαμε να μιλάμε πάλι για το Fahrenheit και το Heavy Rain.
Και να κάνω και μια ερώτηση (ασχετοσύνης). Τι εννοείτε με τον όρο "generic" adventures;

Απαντάω για τον εαυτό μου, όπως είναι εύλογο, παρότι βλέπω ότι και άλλοι χρησιμοποιούν (νοητά περισσότερο) αυτό τον όρο για να τοποθετήσουν εκεί κάποια παιχνίδια που ανταποκρίνονται σε ορισμένα χαρακτηριστικά.

Βασικό τέτοιο χαρακτηριστικό θεωρώ το προσχηματικό, τετριμμένο σενάριο όπως είναι π.χ. το "οι κακοί ψάχνουν το τάδε artifact/ power source για να υποδουλώσουν την ανθρωπότητα και παράλληλα να βοηθήσουν την Παναχαϊκή να πάρει Πρωτάθλημα". Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν πρακτικά αμέτρητες σε παιχνίδια αλλά και κινηματογράφο (παίζει κι αυτός τον ρόλο του διότι το συλλογικό υποσυνείδητο αφομοιώνει τα πάντα και βρίσκει διασυνδέσεις μεταξύ κάθε είδους ερεθισμάτων, πόσω μάλλον όταν είναι "συεγγενικά") καθιστώντας το, σε πρώτη φάση, κλισέ. Οπότε ερχόμαστε στον τρόπο παρουσίασης του σεναρίου: άχρωμοι, στερεοτυπικοί χαρακτήρες, βαρετοί διάλογοι, τυποποιημένοι γρίφοι (σπρώχνω το κλειδί να πέσει στο χαρτί, Crowbar Overcomes All tm, χαλάω τον ψύκτη να απασχολήσω τον φρουρό κτλ) και ψευδο-ανατροπές που προκύπτουν με ελβετική ακρίβεια. Αναλόγως της έντασης των παραπάνω χαρακτηριστικών μπορεί το παιχνίδι να είναι από συμπαθητικό έως υποψήφιο για άμεσο memory erasing, ώστε να προληφθούν ανεπανόρθωτα υπαρξιακά συμπλέγματα. Το βέβαιο είναι ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους, τέτοια games δεν μπορούν να ξεπεράσουν ένα νοητό όριο που θα τους κλείσει διαμέρισμα στην Memory Lane του παίκτη, κι εκεί εντοπίζω ένα από τα βασικά τους γνωρίσματα. Τους λείπει η ψυχή θες, η τσαχπινιά θες, η πρωτοτυπία, το X-Facta, όπως θέλεις πες το που διακρίνει τα πραγματικά μνημειώδη δημιουργήματα και συνήθως δεν σχετίζεται άμεσα με την τεχνική αρτιότητα του τίτλου.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η χρήση του όρου "generic adventures" αποτελεί περισσότερο διαισθητική υπόθεση και όχι αυστηρά ορισμένη έννοια. Πιστεύω πάντως ότι η ξένη ορολογία "cookie-cutter" που υπονοεί ότι παίρνεις τα συστατικά μιας πετυχημένης/ λειτουργικής συνταγής και τα πετάς στο μηχάνημα για να βγουν από την άλλη μεριά ομοειδή προϊόντα χωρίς καμιά επιπλέον προσθήκη ή διαφοροποίηση, εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ αυτού τους είδους τα παιχνίδια.

Πολυ ευστοχη αναλυση!

πράγματι maladroid...

tsampikos wrote: Το ότι στον τεχνικό τομέα δεν φτάνουν τα παιχνίδια RPGs, FPS δεν μου λέει κάτι.
[..] Το ότι τα Adventures, λοιπόν, είναι πιο προσιτά από πλευράς Hardware δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η κατηγορία φυτοζωεί ή ότι υπάρχει αδιαφορία από τους κατασκευαστες. [..] Συνεπώς δεν τίθεται θέμα ποιότητας.

Οικονομικά φυτοζωούν και αυτό είναι αντικειμενικό γεγονός, δεν έχει να κάνει με την ποιότητα των τίτλων που κυκλοφορούν αλλά με τις πωλήσεις που σημειώνουν και που προσδοκούν να σημειώσουν (γιατί αυτή η προοπτική είναι που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει και το διαθέσιμο budget). Κοντολογίς, δεν υπονοώ ότι οι adventure developers πεινάνε ενώ οι άλλοι έχουν χρυσά πληκτρολόγια στα γραφεία τους, απλώς ότι τα μεγέθη της κατηγορίας βρίσκονται σε πολύ μικρότερη κλίμακα (έσοδα-έξοδα) και δύσκολα θα ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση. Το γεγονός ότι παραταύτα εξακολουθούν και βγαίνουν εξαιρετικά ή έστω πολύ καλά adventures (π.χ. Machinarium) αποδεικνύει τη θέληση και το ταλέντο ορισμένων δημιουργών αλλά δεν αλλοιώνει τη μοιρασιά της πίτας χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι απαραίτητα το ζητούμενο (3 Machinarium το χρόνο αν έβγαιναν εγώ θα ήμουνα ικανοποιημένος και με το παραπάνω). Στο κάτω κάτω όλες οι κατηγορίες έχουν λόγο ύπαρξης, δεν υπάρχει λόγος να απαιτούμε από τα adventures την πλήρη εξάλειψη της ανάγκης ενασχόλησης με τα υπόλοιπα είδη.

Τα φαντασμαγορικά γραφικά δεν είναι απαραίτητα για ένα καλό adventure, σ' αυτό με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο και τα παραδείγματα που παραθέτεις είναι ενδεικτικά (δεν τα έχω παίξει τα περισσότερα αλλά κρίνω με βάση τα screenshots). Ωστόσο οι υπόλοιπες κατηγορίες παιχνιδιών δεν έχουν σημειώσει πρόοδο μόνο στον τεχνικό τομέα αλλά επενδύουν και στο περιεχόμενο, εκεί που (αρκετά από) τα σύγχρονα adventures υστερούν σημαντικά και αδικαιολόγητα, αν θες τη γνώμη μου. Πριν από 10-15 χρόνια θα θεωρούνταν αδιανόητο ένα FPS να διαθέτει καλύτερα γραμμένους διαλόγους από ένα αντίστοιχων αξιώσεων adventure game ενώ σήμερα ισχύει πάνω-κάτω το αντίστροφο. Κι ας μη μιλήσω (πάλι) για το voice talent που ζωντανεύει αυτούς τους διαλόγους γιατί εκεί το χάσμα μεγαλώνει ακόμα περισσότερο (σε βάρος των adventures) αλλά υπεισέρχεται σε μεγάλο βαθμό ο οικονομικός παράγοντας κι έτσι ξαναπηγαίνουμε στο ζήτημα των περιορισμένων δυνατοτήτων και του "ό, τι πληρώνεις, παίρνεις" (αν και πιστεύω ότι στον συγκεκριμένο τομέα δεν είναι απόλυτο και με λίγη καλή θέληση μπορούν να γίνουν θαύματα).

Εγώ, φύση αισιόδοξος άνθρωπος θα πω ότι βεβαίως και το είδος adventure επιζεί της καταστροφής που επέσυραν τα action games (βλ. Dreamfall). Ίσως κατά τι μικρότερο από το αρχικό τους μέγεθος αλλά κάθε λίγα χρόνια βγαίνει και ένα κλασικό adventure που μας θυμίζει ότι τα adventure είναι ακόμα ζωντανά όπως είμαστε και εμείς, οι πιστοί τους σύντροφοι. Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι εχθρός των action games, τα παίζω και αυτά πολύ συχνά αλλά αρκεί να μην χώνουν την μύτη τους εκεί που δεν τους παίρνουνε. Να, για παράδειγμα μόλις τελείωσα το Call of Duty (το πρώτο και καλύτερο εννοείται) στο Hardened επίπεδο δυσκολίας για όσους το θυμούνται. Απολαυστικότατο αλλά τι να το κάνεις, όταν δεν συγκρίνεται με ένα καλό σεναριακά και από πλευράς διαλόγων adventure?

Υπάρχουν διατυπωμένες εξαιρετικές απόψεις από τους αγαπητούς συνομιλητές αλλά ρε παιδιά μην είστε τόσο απαισιόδοξοι. To adventure ζει αυτό μας οδηγεί!!

Α! και ναι είμαι συντηρητικός. Θέλω οπωσδήποτε να είναι point & click και σε 2D backgrounds. Αλλιώς δεν θα περάσει το τεστ κοπώσεως. Όχι ρε φίλε (αναφέρομαι στους δημιουργούς) δεν θέλω action στοιχεία στα adventure μου. Αν ήθελα action έχω εγκατεστημένο το Counter Strike Source και δύο Call of Duty. Έλεος, άλλο πράμα ζητάμε από τα adventure μας, όχι να αντιγράφουν κακήν κακώς τα πιστολίδια. Άμα πια!