Τα adventure games σήμερα

Ναι η σειρα secret files ειναι απο τα χαρακτηριστικοτερα παραδειγματα αυτων που θελω να πω. Δηλαδη βασιζουν την ιστορια τους σε μια προκατασκευασμενη συνταγη που εχει γινει πετυχημενα παλιοτερα και πολυ καλυτερα βεβαια. Πραγματι ειναι θλιβερο..
Το Gray Matter (ειμαι στο τελυταιο κεφαλαιο) σαφως και εχει καλυτερη ιστορια απο πολλα παιχνιδια των τελευταιων χρονων. Αλλα ειναι εξαιρεση.
Και επισης εχω να πω και το εξης. Γιατι να υπαρχουν απειρα adventures που διαδαματιζονται σε παλια καστρα με goth αισθητικη, κηπους με τρομαχτικα αγαλματα, μυστικες κατακομβες απο κατω κτλ? Γιατι να ειναι τοσο προκατασκευασμενο το τι τρομαζει και τι ειναι υποβλητικο? Δεν υπαρχουν αλλες ιδεες για σεναρια? δεν θα μπορουσε να διαδραματιζεται η ιστορια σε συγχρονα σπιτια το στοιχειο του τρομου να πηγαζει απο τους χαρακτηρες, τα κινητρα τους, η δεν ξερω τι αλλο και οχι απο το ετοιμο κλισε-πακετο creepy mansion? Ποσες ακομα ξεχασμενες επαυλεις θα δουμε ενας θεος ξερει!! Ε αν δεν ειναι αυτο στειρα επαναληψη και ελλειψη φαντασιας τι ειναι?

Να ενα πρωτοτυπο adventure που θυμηθηκα τωρα και θεωρω πολυ φρεσκο και πολυ καλο! Shadow of memories
www.tothegame.com/pc-1041-shadow ... or-pc.html
To ειχα παιξει στο PS2 αλλα υπαρχει και για pc. Ειχε να κανει με ταξιδι στο χρονο. To εχει δοκιμασει κανεις?

Διαβασα σε ενα αλλο post οτι για να προχωρησουν τα adventures πρεπει να επιστρεψουν στο παρελθον!! Δεν εχω διαβασει πιο συντηρητικη σκεψη ποτε μου απο αυτη! Σκεφτειτε να το λεγαμε αυτο για τη μουσικη πως θα ακουγοταν ή για τον κινηματογραφο!

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Τα adventures πρέπει να σεβαστούν το παρελθόν τους μεν, αλλά να στραφούν προς το μέλλον. Να πειραματιστούν. Όσο για τα σενάρια που αναφέρει ο Σταύρος, εγώ πιστεύω πως τα καλά και προτότυπα σενάρια υπάρχουν και σήμερα. Απλώς πολλά από τα adventures -και λογικό είναι- πατούν σε στερεότυπα που το ίδιο το είδος έχει δημιουργήσει στο παρελθόν. Ποιός θα πάρει, όμως, σοβάρα το είδος των adventures, θα δουλέψει επάνω του και θα προσπαθήσει να το εξελίξει?? Το έχω πει και θα το ξαναπώ, όσο κι αν επαναλαβάνομαι. Η μόνη εταιρεία που εξελίσσει συστηματικά τo είδο σήμερα είναι η Telltale. Ευτυχώς βλέπω ένα ανάλογο φως να έρχεται από την Daedalic Entertainment. Παιδιά αν το Whispered World κυκλοφορούσε την δεκαετία το 90, θα ήταν στα top 10 όλων.. To ίδιο και το Tales of Monkey Island, ή τα Sam and Max. Αντίθετα, σήμερα βλέπω πως οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν τα παιχνίδια αυτά χλιαρά, ενώ πρόκειται για classics πρώτου μεγέθους. Το μη μυημένο κοινό, αντίθετα, δείχνει να εντυπωσιάζεται με τέτοια παιχνίδια... Μήπως τελικά έχουμε εγκλωβιστεί στο παρελθόν?? Και σας το λέω εγώ αυτό που το ανασκάπτω κιόλας!!!!

Αν και με το woody έχουμε διαφωνήσει χοντρά στο παρελθόν, οφείλω να συμφωνήσω μαζί του εδώ. Καταρχάς, στο ότι εμείς (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) περισσότερο από fans άλλων genres διακατεχόμαστε από μία παρελθοντολαγνεία που φτάνει σε σημείο υπερβολής πολλές φορές. Το που οφείλεται αυτό είναι επίσης τεράστια κουβέντα και θα έλεγα ότι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα για κάποιο άλλο thread, ίσως.

Επιπλέον, πρέπει να πω ότι αυτός ο όρος "επιφανειακός gamer" που πιπιλιέται από πολλούς χρόνια τώρα είναι σχετικά αδόκιμος. Τι πάει να πει "επιφανειακός gamer"; Ποιος ορίζει τι είναι; Είναι αυτός που παίζει μόνο παιχνίδια στο facebook; Έστω. Αλλά γιατί καλείται "επιφανειακός" κάποιος ο οποίος παίζει FPS ή strategy; Από που κι ως που το να παίζεις Call of Duty είναι πιο επιφανειακό gaming από το να παίζεις Gray Matter; Άλλα πράγματα απαιτεί από τον gamer το ένα παιχνίδι, άλλα το άλλο. Και τα δύο υπάρχουν για να προσφέρουν διασκέδαση στον παίκτη. Και ο παίκτης επιλέγει το ένα ή το άλλο ανάλογα με το τι τον διασκεδάζει περισσότερο. Δεν καταλαβαίνω που υπάρχει διαφορά. Το ότι παίζω (περισσότερο) adventures δε σημαίνει ότι θεωρώ αυτούς στους οποίους δεν αρέσουν, "άμπαλους" και "επιφανιακούς" gamers.

Και για να μπω και στο κυρίως θέμα του thread, νομίζω πρέπει να βάλετε στην κουβέντα έναν ακόμη βασικό παράγοντα. Τα ΛΕΦΤΑ! Τα adventures (όπως και γενικά το gaming) κινούνταν, κινούνται και θα κινούνται προς τα κει που υπάρχουν τα περισσότερα λεφτά. Τα τελευταία χρόνια καλώς ή κακώς τα λεφτά βρίσκονται σε πιο "action" στυλ παιχνιδιών ή (ακόμα καλύτερα για μένα) σε παιχνίδια υβρίδια διαφορετικών genres. Ανεξάρτητα από το τι θέλουμε εμείς, αν, δηλαδή, θέλουμε τα adventures να γυρίσουν προς το παρελθόν, να μείνουν εδώ που είναι ή να συνεχίσουν τους κάθε λογής πειραματισμούς, η εξέλιξη τους θα ακολουθήσει τη μυρωδιά του χρήματος (και εντέλει όχι άδικα). Από κει και πέρα είναι απόφαση του καθενός αν θα ακολουθήσει ή όχι.

@Elessar
Προτείνω να ανοίξεις thread με ψηφοφορία για το πως να ονομάζεται η συνάντηση κάθε χρόνο. Εγώ έχω έτοιμη την ψήφο μου

@woody
Ίσως συμφωνώ για τα βιβλία, όχι, όμως, για τις ταινίες. Ένα κορυφαίο παιχνίδι μπορεί ανετότατα να αγγιξει (ή και να ξεπεράσει) σε βάθος μια σπουδαία ταινία. Και δεν είμαι άσχετος από κινηματογράφο

@Wicked...

Καλά μας έστειλες με την ψηφοφορία, ακόμα κάτω από την καρέκλα είμαι από τα γέλια να σαι καλά!!!!

@Tasos

Tα βαφτιστήρια σου, όπως είπες, έτυχε να δουν κάπου το Dig. Τους τράβηξε η λογική του λύνω γρίφους και προχωράει η ιστορία. Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Ότι η επιτομή των adventures είναι αυτά τα δύο στοιχεία, τα οποία έχουν πλέον περάσει σε δεύτερη μοίρα στο βωμό της βελτιστοποίησης άλλων παραγόντων. Έτυχε να δουν το Dig, αν αντί γι αυτό έβλεπαν το Τunguska πιστεύεις θα τους άρεσε εξίσου?

@woody

Επειδή προφανώς αναφέρεσαι στο δικό μου ποστ, θαρρώ ότι βλέπεις το δέντρο και όχι το δάσος. Έγραψα ότι πρέπει να κοιτάξουμε πίσω για να κατανοήσουμε τα βασικά συστατικά των adventures παιχνιδιών. Επίσης λίγο πιο πάνω στο ίδιο ποστ έγραψα ότι καλό είναι να γίνονται πειραματισμοί (="προσπάθεια ανανέωσης και πρωτοτυπίας") με βάση τις σταθερές αξίες, δηλαδή την ιστορία και τους γρίφους. Επομένως δεν ήμουν καθόλου εναντίον σε "νέας γενιάς" adventures αρκεί αυτό να γίνεται στα σωστά (πράγμα βεβαίως υποκειμενικό) θεμέλια.
Εσύ από την άλλη λες ότι έχεις βαρεθεί τις χιλιοειπωμένες ιστορίες και τους ανεγκέφαλους κόντρα στη λογική γρίφους. Με άλλα λόγια λες ότι απαιτείς τα νέα adventures να χουν καλύτερη πλοκή, καλύτερους διαλόγους, καλύτερους γρίφους. Φαντάζομαι ότι για να έπαιζες παλιά adventures και να ασχολείσαι ακόμα, έβρισκες τα τότε παιχνίδια ενδιαφέροντα, επομένως ικανοποιούσαν τους παραπάνω παράγοντες. Εγώ λοιπόν που προτείνω να κοιτάξουν πίσω για να δουλέψουν πάνω στη λογική δόμησης ενός adventure (και όχι να κλέψουν ιδέες παλιότερων τίτλων) και να τολμήσουν να πειραματιστούν περαιτέρω,στα μάτια σου είμαι συντηρητικός και παρελθοντολάγνος. Αντιθέτως εσύ θεωρείς τον εαυτό σου προοδευτικό. Συγχώρεσέ με αλλά ειλικρινά δε διακρίνω καμία διαφορά.

Γενικά, περί επιφανειακών και μη. Η έννοια του επιφανειακού ανθρώπου, είναι κάτι σα την έννοια του φυσιολογικού ανθρώπου. Και οι δύο είναι ανύπαρκτες. Τι θα πει επιφανειακός? Γιατί πρέπει ένας επιφανειακός άνθρωπος να διαβάζει βιβλία ή να βλέπει ταινίες? Γιατί μιλήσατε για Ντοστογιέφσκι? Όποιος έχει διαβάσει τον Ηλίθιο πχ είναι βαθυστόχαστος ενώ όποιος διαβάζει άρλεκιν και βίπερ είναι σαχλαμάρας? Τί θα πει βιβλίο με βάθος και τί καλή ταινία? Το να μπλέκουμε τα γούστα του καθενός με το σύνολο της προσωπικότητάς του είναι εντελώς άλογο. Και το να κρίνουμε τον καθένα με βάση τις δικές μας προτιμήσεις είναι ακόμα χειρότερο.
Δεν υπάρχει αντικειμενικά επιφανειακός(ή μη) άνθρωπος, πόσο μάλλον επιφανειακός gamer. Ούτε καν έχει νόημα μια τέτοια διαμάχη.

ΥΓ.Πράγματι, σκεφτείτε να γύριζε η μουσική και ο κινηματογράφος στο παρελθόν.

Ρε παιδιά τι λέτε; Όλοι ... Ποια παρελθοντολαγνεία; Επειδή έφτιαξε ο Elessar ένα νήμα με τίτλο Good old memories; Κι εσύ βρε Elessar. Υποστήριξέ το! Παρελθοντολαγνεία; Επειδή φτιάχνουμε ένα thread μια φορά το χρόνο και θυμόμαστε τι μας άρεσε κάποτε; Αν τα άλλα είδη είχαν τέτοια ιστορία θα το κάνανε κι οι λάτρεις αυτών των ειδών. Απλά δεν υπήρχανε το '80 και το ' 90 άλλα είδη, άρα δεν έχουμε να θυμόμαστε ιδιαίτερα πράγματα από τότε. Είναι σα να με κατηγορεί ο Αμερικάνος γιατί τα βιβλία μου της Ιστορίας έχουν 20 φορές περισσότερο όγκο από τα δικά του. Δηλαδή τι να κάνουμε να περιοριστούμε στους 3 τελευταίους αιώνες για να πλησιάζει σε όγκο η ιστορία μας με την αμερικανική; Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω που την είδε ο Woody την παρελθοντολαγνεία. Κι ο Τάσος συμφωνεί! Που την είδες Τάσο την παρελθοντολαγνεία; Για πες για να κταλάβω κι εγώ. Και συντηρητική σκέψη λέει :shock:

Woody, συγκρίνεις ανόμοια πράγματα παντελώς. Άντε να συγκρίνεις τα games με το σινεμά, το καταλαβαίνω. Και τα δυο έχουν εξάρτηση από την τεχνολογία, οπότε λογικός οσυνειρμός. Η μουσική τι σχέση έχει; Φυσικά κι αν πάμε στο παρελθόν η μουσική ήταν καλύτερη. Κάποιος που ισχυρίζεται το αντίθετο, απλά έχει περιορισμένη γνώση του τι ήταν η μουσική ανά τους αιώνες. Γι' αυτό κάποια είδη έχουν πάρει τον όρο "κλασική". Όχι μόνο για να υποδηλώσουν ότι γράφτηκαν - εκτελέστηκαν σε μια περίοδο για την τέχνη που γενικά ονομάστηκε "κλασική", αλλά και για να ανδείξουν τη διαχρονικότητα της μουσικής αυτής.

Tasos wrote: Το μη μυημένο κοινό, αντίθετα, δείχνει να εντυπωσιάζεται με τέτοια παιχνίδια...

Αυτό Τάσο που το είδες; Ποιοι μη μυημένοι έχουν παίξει Sam & Max και Whispered World; Πιστεύω ότι και τα δύο παιχνίδια δεν έχουν πουλήσει στην Ελλάδα μαζί πάνω από 100 κομμάτια (μυημένοι και μη). Στην Ελλάδα φίλε, αυτό που πουλιέται είναι κάρτες χρόνου για συμμετοχή στο WoW, το Lineage και τα άλλα τα πως τα λένε κι εγώ δεν ξέρω. Ειδικά κιόλας με τα παιχνίδια που φέρνεις σαν παράδειγμα, πραγματικά απορώ. Να πεις με το Gray Matter, να το καταλάβω, παρόλο που δεν το έχω ακόμη δει. Πρόβλεψη: το PcMaster θα έχει μια εγκωμιαστική κριτική - προσοχή δεν το κατακρίνω, θετικά το λέω αφού κι ο Νικόλας μας είπε την άποψή του. Οι αναγνώστες του είναι αυτοί που λίγο - πολύ μπαίνουν που και που κι εδώ μέσα ή και κάπου αλλού. Θα δουν το ντόρο που θα γίνει τελικά και βάζω ότι στοίχημα θέλεις ότι δεν πρόκειται να πουλήσει πάνω από 20 κομμάτια πανελλαδικώς σε "μη μυημένους" στα adventures. Ή νομίζετε ότι τα μεγέθη είναι πολλαπλάσια; Άλλωστε για να σιγοντάρω λίγο το Σταύρο σ' αυτό που λέει για το κατέβασμα και την αγορά μετά, πιστεύω ότι από όσους είδαν το Gray Matter ήδη, λίγοι το έχουν παραγγείλει.

Αυτό το βάθος στο σενάριο και με ο χειρισμός. Έχω πει πολλές φορές πως κι εγώ "κυνηγάω" το βάθος στο σενάριο. Τα αγαπημένα adventures του Woody, είναι και δικά μου top των top. Εκτός αυτά που είναι για DS και γενικά κονσόλες. Αλλά ξεχνάτε κι ο Woody κι οι υπόλοιποι ότι adventures είναι πάνω απ' όλα γρίφοι. Θέλω να παίζω αυτό το είδος παιχνιδιών γιατί είμαι ανώμαλος και γουστάρω να σπάω το κεφάλι μου. Γιατί πρέπει να φιλτράρω τα παιχνίδια που μπορούν να μου προσφέρουν ικανοποίηση αυτής της ανωμαλίας μόνο μέσα από το φίλτρο που λέγεται "σενάριο". Τέλος το point & click ακούγεται κάποιες φορές σ' αυτή και άλλες συζητήσεις υποτιμητικό. Woody, είσαι μαλωμένος με το ποντίκι; Τι είσαι; Γάτος χωρίς μουσούδι;

Edit:

Α και κάτι άλλο. Ο ένας ζωγράφος, ο άλλος με τον κινηματογράφο. Και πάει λέγοντας. Άμα είναι να διεκδικήσουμε το δίκιο μας με το να συγκρίνουμε ποιος έχει ... ξέρετε τι, να μου πείτε ν' αρχίσω το σκανάρισμα

Edit 2:

Μισό λεπτό. Τώρα που διαβάζω το παραπάνω , καταλαβαίνω πως ακούγεται κάπως περίεργα. Δεν εννοώ αυτό που ίσως κάποιοι εννοήσατε. Εννοώ πως κι άλλοι έχουμε επαφή με την τέχνη. Και άμα είναι ν' αρχίσουμε να συγκρίνουμε ποιος ξέρει πιο πολύ από τι για να πούμε που πάνε τα adventures, τότε ν' αρχίσω να σκανάρω τα έργα μου για να έχω ελπίδες ν' ακουστεί η γνώμη μου. Αυτα

Το Good Old Memories σαν θέμα είναι εξαιρετικό! Όλοι τις έχουμε και όλοι αναπολούμε το παρελθόν. Γι' αυτό εξάλλου παίζουμε και ξαναπάιζουμε τους παλιούς τίτλους που είναι πραγματικά μέσα στην καρδιά μας. Διαφωνώ με την άποψη οτι τα adventures πρέπει να έχουν σαν μοναδικό στόχο τους adventurers. Δεν κατηγορώ φυσικά κανέναν για παρελθοντολαγνεία! Απλά απορώ, όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, γιατί παιχνίδια του σήμερα που έχουν τα φόντα να γίνουν κλασικά δεν αντιμετωπίζονται ως τέτοια από όλους εμάς τους hardcore adventuraδες και γιατί διαρκώς διαμαρτυρόμαστε πως δεν βγαίνουν πλέον καλά adventures. Όλα αυτά βέβαια τα συζητάμε σε θεωρητικό, κυρίως, επίπεδο και χωρίς πρόθεση να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλον. Αυτό φαντάζομαι είναι αντιληπτό από όλους. Επίσης, τα σχολιά μου δεν αφορούν κατ' ανάγκη την ελληνική πραγματικοτητα αλλά την παγκόσμια. Είχα διαβάσει κάποια στιγμή ότι οι πωλήσεις των Sam and Max π.χ. που είναι ή έστω θεωρούνται από την εταιρία ιδιαίτερα υψηλές αφορούν σε πολύ μεγάλο ποσοστό παιδιά της ηλικίας των 15-20 ετών, που προφανώς είναι μια νέα γενιά που τώρα μπαίνει στο σύμπαν των adventures. Επίσης, να πω στο θέμα των κλισέ ιστοριών, ότι δεν έχω πρόβλημα ιδιαίτερο με μια ακόμα ιστορία που θα εξελίσσεται σε ένα goth σπίτι αρκεί να έχει να μου πει κάτι. Και το Scratches εξάλλου είχε ένα σεναρικό υπόβαθρο που ακολουθούσε την πεπατημένη και όμως η ιστορία που οικοδομήθηκε πάνω σε αυτό ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπη. Συμφωνώ, πολύ, τέλος, με τη νέα δημοσίευση του outcry για το πως τα νεα adventures πρέπει να παραδειγματίζονται και να χρησιμοποιούν το παρελθόν.

@ crocark

Ποιά έργα??? Δεν μας τα έχεις πει αυτά!!
Επίσης, dont worry, όποιος σε παρεξηγήσει θα τον αναγκάσω να παίξει τα άπαντα της Telltale!!!

Ε, τώρα, δεν μπορώ να συμφωνήσω παρά 100%.

Tasos wrote: Απλά απορώ, όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, γιατί παιχνίδια του σήμερα που έχουν τα φόντα να γίνουν κλασικά δεν αντιμετωπίζονται ως τέτοια από όλους εμάς τους hardcore adventuraδες και γιατί διαρκώς διαμαρτυρόμαστε πως δεν βγαίνουν πλέον καλά adventures.

Αυτό λέω κι εγώ. Δεν ξέρω εαν θεωρούμαι hardcore adventurάς, αλλά πιστεύω ότι πολλά από τα πααιχνίδια για τα οποία σχολιάζουμε θα είναι η αναφορά για τα επόμενα. Κι ότι όλα βάζουν ένα λιθαράκι, μικρό - μεγάλο, προσωπικά δε με νοιάζει. Εγώ όταν παραγγέλνω ένα παιχνίδι, σκοπό έχω να περάσω κάποιες ώρες ευχάριστες, όπως τέλος πάντων εγώ τις εννοώ. Δεν το αγοράζω για να το συγκρίνω με το τι έπαιζα στη δεκαετία του '90. Άλλο αν κάνουμε που και που καμιά αναφορά ή και σύγκριση. Όταν έπαιξα πριν ενάμιση χρόνο το Darkseed και έκανα μια αναφορά στο Scratches, αν θυμάμαι καλά για το κρυφό δωμάτιο, ότι και καλά ο Agustin και οι λοιποί που χρησιμοποίησαν αυτό το "θέμα" αντέγραψαν, δεν το έκανα για να υποβαθμίσω το Scratches. Αλίμονο εαν έλεγε κάποιος πως μετά που βγήκε το Darkseed δεν πρέπει να χρησιμοποιήσει κανείς το ίδιο τέχνασμα. Τώρα για τις επαύλεις, μετά το Darkseed έχω να θυμάμαι εκτός από τo Scratches και τα Black Mirrors και μερικά άλλα που σίγουρα ξεχνάω. Απλά περιμένω εναγωνίως το επόμενο με έπαυλη. Να διασκεδάσω θέλω, όχι να δω αν έχει το παιχνίδι στοιχεία που επαναλαμβάνονται. Αυτά μπορεί να τα πω μετά, αλλά πρώτα θέλω να παίξω το παιχνίδι.

Αν τα Sam & Max και το Whispered World αξίζουν τον όρο κλασικά, δυστυχώς λόγω της έννοιας του όρου, αυτό θα μπορέσουμε να το πούμε σε λίγα χρόνια. Εγώ πάντως δεν έχω καμία απολύτως αντίρρηση (αν με ρωτάει κανείς δηλαδή). Ναι, ναι καλά διαβάζεις. Και το Whispered Wold. Γιατί όχι; Επειδή δεν άρεσε σε μένα; Ή μήπως θα πω ότι το Grim δεν είναι κλασικό επειδή δε μου άρεσε; Όχι εγώ. Παρεμπιπτόντως, μιας κι αναφερθήκαμε στη μεγάλη σου αγάπη, προχωράω πολύ αργά το Wallace & Grommit και προς το παρόν μου αρέσει πολύ.

Για τα έργα, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. ίσως κάποια φορά

Για την παρεξήγηση, να χαρείς, κάν' τους ό,τι θες φίλε, αλλά όχι τέτοιο βασανιστήριο

(αν με παρεξήγησες μ' αυτό το τελευταίο, μπορείς να ξεκινήσεις να παίζεις τα άπαντα από ... τώρα )

Όλο ξεχνάω. Με τα Secret files, βλέπω δεν τα πάτε πολύ καλά εδώ μέσα οι περισσότεροι. Και με τα δυο πέρσα υπέροχα.

Εμένα το δεύτερο Secret Files πάλι δεν μου άρεσε καθόλου. Το πρώτο είχε όντως πολύ περισσότερα θετικά στοιχεία!
Αναμένω απόψεις μόλις τελειώσεις με το Wallace and Gromit!!

Όπως κι ο crocark δεν έχω καταλάβει προς τι αυτή η συσσωρευμένη χολή σχετικά με τη νοσταλγία του παρελθόντος από ορισμένους. Δέχομαι ότι τα παιχνίδια των νεανικών μας χρόνων αναπόφευκτα χρωματίζονται από το σύνολο των ανέμελων/ πρωτοφανών αναμνήσεων που αποκτούσαμε τότε και παίρνουν "άδικο" προβάδισμα έναντι οποιουδήποτε σύγχρονου game αλλά δεν συμφωνώ ότι αυτή είναι και η μοναδική αιτία του status στο οποίο βρίσκονται για όσους τα έχουν παίξει. Αν δεχθούμε ότι τα adventures (θα πρέπει να) διαθέτουν πρώτα απ' όλα ένα ενδιαφέρον σενάριο και ολοκληρωμένους χαρακτήρες, τα -αξιόλογα- adventures της δεκαετίας 1990-2000 (χονδρικά) ήταν κατά μέσο όρο ποιοτικότερα από τα σημερινά. Στον τομέα των γρίφων (που για μένα περνάει σε δεύτερη, για να μη πω τρίτη μοίρα) ισχύει το ίδιο, πράγμα απολύτως λογικό γιατί αν αναλογιστούμε ότι υπάρχει μια πεπερασμένη (έστω τεράστια) δεξαμενή ιδεών για ευφάνταστους γρίφους και όλοι αντλούν από εκεί, κάποια στιγμή τα αποθέματα εξαντλούνται και αρχίζει η ανακύκλωση. Αυτό δε σημαίνει ότι εξέλειπε κάθε πιθανότητα/ δυνατότητα πρωτοτυπίας, μοιραία όμως απαιτεί επιπλέον προσπάθεια από τη μεριά των δημιουργών και λίγοι κάνουν τον κόπο.

Όπως είπα και στο παραπάνω μου post-σεντόνι, θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό οι δημιουργοί να επιμείνουν και να βελτιώσουν κατά πολύ τους τομείς της ιστορίας, των διαλόγων και του character development πριν από οτιδήποτε άλλο. Εάν έβγαινε σήμερα μια ελληνική ταινιούλα με κούκλες στο στυλ της "Φρουτοπίας" που βλέπαμε μικροί αλλά με εντελώς αδιάφορους χαρακτήρες και χιλιοειπωμένο σενάριο, είμαι βέβαιος ότι θα βρισκόταν πολλοί να την περιγελάσουν συγκρίνοντας το οπτικό αποτέλεσμα με το Toy Story 3 ή το Wall-Ε, πράγμα που δεν προσφέρει κανένα χρήσιμο σημείο προσανατολισμού στους κατασκευαστές της. Με τον ίδιο τρόπο αγανακτώ διαβάζοντας δεξιά κι αριστερά τα σχόλια για το "απαράδεκτα άχαρο animation" να αναφέρεται πρώτο στη λίστα παραπόνων κάποιου παίκτη για το Gray Matter, λες και αποτελεί την καθοριστική ένδειξη ποιότητας ενός σύγχρονου adventure. Προσωπικά έχω πάρει απόφαση ότι δεν θα δω στο άμεσο μέλλον adventure(s) με γραφικά επιπέδου Mass Effect ή Arkham Asylum εκτός κι αν κάποιος από τους πρωτοκλασάτους developers (Bioware, Ubisoft, Rockstar, Blizzard - αστειάκι- κ.ά.) αποφασίσουν για οποιονδήποτε λόγο (κρατώντας ομήρους τα action-figures που έχουν στα γραφεία τους ίσως να φτιάξουν ένα adventure game. Με βάση αυτό το δεδομένο, τα adventures πιστεύω ότι πρέπει να επανεξετάσουν το παρελθόν και τα στοιχεία του περιεχομένου τους που τα κατέστησαν ανεξίτηλα στη μνήμη των παικτών και προοδευτικά να κοιτάξουν πώς θα ανεβάσουν συνολικά τα standards παραγωγής τους.

Για την προσέλκυση νέων παικτών (εκτός genre) που διάβασα, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Ο μοναδικός τρόπος να γίνουν τα adventures super ελκυστικά και trendy χωρίς να αλλοιώσουν ουσιαστικά το χαρακτήρα τους (gameplay) είναι ίσως κάποιο multiplayer τρικ που θα επιτρέπει τους παίκτες να ανταγωνίζονται ή να συνεργάζονται στην επίλυση γρίφων με διασκεδαστικό τρόπο. Διαβάζοντας στατιστικά στοιχεία που δημοσιεύουν μεγάλες εταιρείες (Bioware, Ubisoft) και αφορούν τις "gaming συνήθειες" των παικτών τους όπως αποτυπώθηκαν στην ενασχόληση με single-player blockbuster τίτλους (Mass Effect 2, Assassin's Creed 2 κτλ) μ' έπιασε απελπισία: παρά τις καλοδουλεμένες ιστορίες και την αγωνιώδη πλοκή των παιχνιδιών, μεγάλο ποσοστό παικτών (μέχρι και 50% σε κάποιες περιπτώσεις) φαίνεται ότι εγκατέλειπαν το game χωρίς να φτάσουν στον τερματισμό ή προσπερνούσαν μέρος των διαλόγων, εφόσον αυτό ήταν δυνατό. Είναι ποτέ δυνατόν αυτής της νοοτροπίας gamers να κάτσουν να ασχοληθούν με γρίφους και διαλόγους-hypnosedon (οποιαδήποτε ομοιότητα με posts-sedons είναι εντελώς συμπτωματική); Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που όλες οι κερδοφόρες εταιρείες στρέφονται στο multiplayer κομμάτι αφού τα δεδομένα έχουν αλλάξει, οι σύγχρονοι παίκτες δεν είναι απαραίτητα ηλίθιοι αλλά αρκετοί από αυτούς είναι ανυπόμονοι και "καλομαθημένοι" από την υπερπροσφορά νέων τίτλων και την ευκολία με την οποία μπορούν να τους προσεγγίσουν με αποτέλεσμα να ικανοποιούνται όταν μπορούν να τους τερματίσουν εγκαίρως ώσπου να βγει ο αμέσως επόμενος (μετά 3 μέρες δηλαδή) και γεμίζουν τυχόν κενά με κάποιο ΜΜΟ. Μέσα σε αυτούς βάζω συχνά και τον εαυτό μου που παίζω παιχνίδια από το 1993 (και adventures από το 1996) γιατί κανείς δε μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όσο κι αν τα γούστα του έχουν καλλιεργηθεί κάτω από διαφορετικές συνθήκες.

Μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα εντυπωσιακών και ανταγωνιστικών παιχνιδιών που διεκδικούν την προσοχή, το χρόνο και τα χρήματα των παικτών, δεν μπορώ να σκεφτώ πού θα βρουν χώρο να χτίσουν το μαγαζάκι τους τα adventures παρά μόνο σε κάποιον παράδρομο που μοιάζει dead-end στους αμύητους και θέλει password για να σου δείξουν το "καλό" εμπόρευμα. Δεν λέω ότι μου αρέσει αυτή η κατάσταση αλλά πολύ αμφιβάλλω ότι τα adventures πλέον είναι σε θέση να διεκδικήσουν νέο κοινό σε μεγάλους αριθμούς, εκτός ίσως από μερικές καλές casual προσπάθειες που ζητάνε όλες κι όλες 5 ωρίτσες και 10-20 clicks για να ολοκληρωθούν και συνήθως απευθύνονται σε non-hardcore gamers κι έτσι δεν κλέβουν κομμάτι από τη μεγάλη πίτα των εταιρειών, απλώς κερνάν μεζέ στο υπερσύνολο των χρηστών υπολογιστή που επιτρέπει πότε πότε στον εαυτό του καμιά θερμιδική παρασπονδία.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν πρεσβεύω την άποψη των "επιφανειακών" παικτών με την έννοια των ανθρώπων χωρίς κανένα βάθος ή τάση για πνευματική πρόοδο, έχω καταλήξει όμως ότι δεν είναι μύθος η ύπαρξη του "επιπόλαιου" gamer που καταπίνει τα παιχνίδια το ένα πίσω απ' το άλλο για να προλάβει να παίξει όσα περισσότερα γίνεται στο συντομότερο δυνατό χρόνο και να αφιερώσει μεγάλα διαστήματα σε competitive gaming, τη μόδα που ανταποκρίνεται στα πάγια ένστικτα κοινωνικοποίησης και ανταγωνισμού των ανθρώπων και -εν μέρει- έχει αντικαταστήσει το μπάσκετ και το τζαμί στις αλάνες ή τις παρτίδες τάβλι και Scramble στα σπίτια.



ΥΓ: Συμφωνώ με την άποψη του crocark ότι το γεγονός της πλούσιας ιστορίας του είδους δίνει αφορμή στους adventurers να αναλώνονται σε συζητήσεις περί του παρελθόντος που άλλοι gamers αποφεύγουν, όμως αυτό δεν νομίζω ότι έχει να κάνει τόσο με την ηλικία του είδους (και άλλα είδη είναι εξίσου παλιά) αλλά με το γεγονός ότι ξεκίνησαν (και για αρκετά χρόνια συνέχισαν) από παραγωγές υψηλού επιπέδου που στέκονται άνετα και σήμερα ενώ τα υπόλοιπα genres (με την εξαίρεση, ίσως, των RPGs) έχουν κάνει τέτοια άλματα προόδου από τα απλοϊκά και πανάσχημα πρωτόλειά τους ώστε η ζωηρή ενασχόληση με ένα παιχνίδι του 90' σήμερα αποτελεί άθλο, πόσο μάλλον η κατάθεση ευνοϊκών σχολίων που να αφορούν το περιεχόμενο ή το gameplay τους (εννοείται ότι υπάρχουν κάποιες λίγες εξαιρέσεις, βέβαια).

Εγω τονισα πως και εγω εχω καποια αγαπη για το παρελθον μεσα μου και για τα παιχνιδια που με εβαλαν στο adventure genre. Αυτο ομως δεν με κανει να μην μαρεσουν νεες αποπειρες διαφορετικου τυπου οπως το Heavy Rain. Eπειδη αρκετοι απο εδω βγαζουν σπυρια οταν το ακουνε επειδη ειναι στο playstation, και επειδη οταν βλεπουν κατι αλλο που οντως ειναι "περιπετεια"¨δηλαδη adventure αλλα δεν εχει γριφους η εχει μια αλλη μορφη gameplay to αποριπτουν αμεσως, γιαυτο το λεω, οχι για το thread που υπαρχει. Οτι ειναι κολλημενοι με ενα gameplay που εχουν μαθει και δεν τους ενδιαφερει να δοκιμασουν τιποτε αλλο.

Οσο για τη ζωγραφικη ειπα οτι ειναι κακοζωγραφισμενα τα cut scenes και επιμενω. Ειπα ομως οτι ο καθενας μπορει να το διακρινει δεν χρειαζεται να ειναι ειδικος. Και μαλιστα παρατηρησα κατι ακομα, οτι ta cut scenes του Gray Matter ειναι φτιαγμενα απο 2 διαφορετικους ζωγραφους, με αποτελεσμα να μην μοιαζουν στο στυλ απολυτα, και το χειροτερο ο ενας ειναι πολυ πιο καλος απο τον αλλο που κανει τα προσωπα καπως απωθητικα και ελαφρως ερασιτεχνικα.

Οσο για την goth αισθητικη και τις επαυλεις δεν ειπα οτι με χαλαει ντε και καλα.. Αλλα η ενσταση μου ειναι μα ΠΟΣΟ ακομα θα το δουμε αυτο? συνεχεια το ιδιο? δεν υπαρχουν αλλες ιδεες να μας υποβαλλουν αγχος και φοβο?.Heavy rain,Moment of silence και Culpa Innata, πολυ καλα παραδειγματα για φρεσκες ιδεες στο σεναριο που κατ' επεκτασιν εχουν και διαφορετικα περιβαλλοντα - αισθητικη!
Το Scratches ηταν οντως πολυ καλο παιχνιδι, και ενω δεν ειχε κατι καινουριο ηταν τελεια φτιαγμενο με τον τρομο να υποβαλλεται υπογειως και να κλιμακωνεται προς το τελος, και οχι σαν τα γελοια φτηνα τρομαγματα που σε εκβιαζαν να τρομαξεις στο Dark souls.

crocark wrote: Woody, συγκρίνεις ανόμοια πράγματα παντελώς. Άντε να συγκρίνεις τα games με το σινεμά, το καταλαβαίνω. Και τα δυο έχουν εξάρτηση από την τεχνολογία, οπότε λογικός οσυνειρμός. Η μουσική τι σχέση έχει; Φυσικά κι αν πάμε στο παρελθόν η μουσική ήταν καλύτερη. Κάποιος που ισχυρίζεται το αντίθετο, απλά έχει περιορισμένη γνώση του τι ήταν η μουσική ανά τους αιώνες. Γι' αυτό κάποια είδη έχουν πάρει τον όρο "κλασική". Όχι μόνο για να υποδηλώσουν ότι γράφτηκαν - εκτελέστηκαν σε μια περίοδο για την τέχνη που γενικά ονομάστηκε "κλασική", αλλά και για να ανδείξουν τη διαχρονικότητα της μουσικής αυτής.

το ειπα σαν παραδειγμα οτι η ζωη και η δημιουργια προχωραει μπροστα. Φυσικα πρεπει να κοιταμε και να γνωριζουμε το παρελθον για να δημιουργησουμε καινοθρια πραγματα, αλλα δεν συμφωνω να γυρναει κανεις στο παρελθον για μια στειρα αναπαραγωγη του εφοσον οι αναγκες και τα ζητουμενα της εποχης ειναι αλλα. Ετσι οπως το εξηγησε ο Outcry ομως δεν διαφωνω.

Τωρα για τη συγκριση αρλεκιν - κλασσικης λογοτεχνιας, η διαφορα δεν ειναι μονο θεμα γουστου. Καποιος που διαβαζει αρλεκιν και τα γουσταρει αλλα γνωριζει περι τινος προκειται, νο προμπλεμ. Καποιος που δεν εχει διαβασει ποτε του βιβλιο και νομιζει οτι ειναι αριστουργηματα χρησης του λογου και φιλοσοφικου περιεχομενου ειναι απλα ασχετος. Ενα καλο παιχνιδι-εργο-βιβλιο, οποιαδηποτε ανθρωπινη δημιουργια εχει κριτηρια ποιοτητας, πως να το κανουμε, τα οποια ειναι σε καποιο βαθμο υποκειμενικα, αλλα και σε καποιο βαθμο αντικειμενικα. Γιατι αλλιως δεν θα υπηρχαν κλασσικα εργα, κλασσικο θα ηταν οτιδηποτε αρεσε στον καθενα παρα πολυ.

Εγω κλεινοντας να δηλωσω κατι: Δεν με πολυνοιαζουν οι γριφοι. Μαρεσει να λυνω σε καποιο βαθμο, αλλα σε καμια περιπτωση δεν εχω το κολλημα (δεν το κατηγορω) να τυρανιεμαι ωρες για να τους λυσω. Αυτο που προσωπικα με πορωνει ειναι μια καλη ιστορια στην οποια σιγα σιγα μπαινω και με αποροφαει ωστε να γιμω μερος της. Στο Heavy Rain δεν υπηρχαν γριφοι. Υπηρχε ομως κατι που προσωπικα μου αρεσε περισσοτερο, οι ηθικες επιλογες, που δεν υπαρχουν στα point and click adventures. Να σκοτωσω αυτον για να σωσω το παιδι μου η οχι? να παρω ναρκωτικα τη στιγμη της στερησης η οχι και αλλα πολλα. Αυτο το στοιχειο μου υπερκαλυψε την ελλειψη γριφων και μου φανηκε πιο ενδιαφερον και πολυ καινοτομο.

Και τελος, δεν μιλαω υποτιμητικα για τα point and click γενικα φυσικα, μιλαω ομως πολυ υποτιμητικα για τις αρπαχτες που μας πλασαρουν ως point and click και μαλιστα σε χρονο DT για να βγαλουν λεφτα. Σε λιγο θα ειναι ετοιμο και το black mirror 3! Ελεος. Το 1 ηταν εξαιρετικο, το δευτερο καμια σχεση.
Και επειδη πλεον οι αρπαχτες ειναι πιο πολλες απο τα καλα παιχνιδια ειμαι πολυ συχνα υποτιμητικος.

Crocark και εγω να διασκεδαζω θελω , αλλα θελω για να μην γινει ξαναζεσταμενο φαγητο η διασκεδαση μου να μην ειναι ολο το ιδιο και το ιδιο θεμα. Τωρα αν εσυ θελεις μονο με το ιδιο θεμα να διασκεδαζεις κανενα προβλημα, αλλα μετα οταν λεω οτι καποιοι εχετε τα κοληματακια σας εδω στο advocate ενοχλειστε! Φιλικα παντα

@maladroid
δεν υπάρχει καμία συσσωρευμένη χολή. Ασχέτως αν έχουμε όλοι μας απολαύσει τόσα εξαιρετικά "παλιά" παιχνίδια, θεωρώ ότι έχουμε πολλές φορές την τάση να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν λίγο περισσότερο από όσο πρέπει. Δε λέω να απαξιώσουμε φυσικά τα διαμάντια του παρελθόντος, αλλά να μην είμαστε τόσο απόλυτοι με τα σημερινά. Αυτό.